Θέλουν μοναχικότητα, θέλουν σιωπή, θέλουν απόσταση, απομόνωση, λύπη, αντικοινωνικότητα, απαγορεύσεις, άβουλα ρομπότ…
Επιτέλους άνοιξαν τα σχολεία! Εντάξει..όχι όλα! Μόνο τα Νηπιαγωγεία και τα Δημοτικά. Οι μαθητές, πλήρως εξοπλισμένοι με μάσκες, παγουρίνο, κουβέρτες, πηγαίνουν στο σχολείο, ενώ θα μπορούσαν με αυτή την εξάρτυση να πάρουν και ένα καριοφίλι και να πάνε στο βουνό.
Η κουβέρτα εσχάτως έχει γίνει must have αξεσουάρ, γιατί τα παιδιά θα κάνουν μάθημα με τα παράθυρα ανοιχτά. Γενάρη μήνα! Που αν στο Νευροκόπι αφήσεις τον Γενάρη ανοικτό παράθυρο θα μπει μέσα καμμιά αρκούδα.
Όπως μας είπαν όμως, ο φρέσκος αέρας σκοτώνει τον ιό. ΟΚ παιδιά, αλλά να ανάψουμε ένα φως να οργανωθούμε, που έλεγε και το παλιό, γνωστό ανέκδοτο. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, ότι θα πρέπει να συνεννοηθούμε για να μην λέει ο καθένας ό,τι προλαβαίνει.
Δεν θα διαφωνήσω, λοιπόν, με τους ειδικούς και τους κυβερνώντες, θα αναρωτηθώ όμως γιατί είναι υποχρεωτικό να φοράμε μάσκες όταν κυκλοφορούμε στον δρόμο. Πώς εξηγείται αυτό; Ότι δηλαδή ο αέρας που εισβάλει από το παράθυρο έχει δολοφονικές τάσεις και εξοντώνει τον κορωναϊό, ενώ ο αέρας, έξω, στο φυσικό του περιβάλλον τεμπελιάζει και αφήνει τον ιό να αλωνίζει; Μέχρι πριν μερικούς μήνες, μας έλεγαν ότι το Καλοκαίρι ο ιός δεν επιζεί λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, ενώ τον Χειμώνα με το κρύο και την υγρασία οι ιοί κάνουν πάρτυ.
Οι συνθήκες και οι κανόνες λειτουργίας των σχολείων, πάντως, μόνο μελαγχολία μπορούν να μας προκαλέσουν. Μία νηπιαγωγός, μάλιστα, θέλοντας να μοιραστεί την εμπειρία της από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγραψε:
«Σήμερα έπρεπε να αφήσω έναν 5χρονο μαθητή να κλαίει χωρίς να μπορώ να τον παρηγορήσω γιατί δεν επιτρέπεται να ακουμπήσω το χέρι στον ώμο του… Σήμερα δεν επέτρεψα σε έναν μαθητή να πάει στο μπάνιο για 10 λεπτά, επειδή έπρεπε το τμήμα καθαρισμού να απολυμάνει το χώρο του WC… Σήμερα έπρεπε να απαγορεύσω σε παιδιά 5 ετών να αγκαλιάζονται, να παίζουν μπάλα και κρυφτό, να κάθονται δίπλα το ένα στο άλλο, να ανταλλάσσουν παιχνίδια… Σήμερα πέρασα περισσότερο χρόνο απαγορεύοντας, ρυθμίζοντας την κυκλοφορία, πλένοντας τα χέρια μου, από το να κάνω μαθητεία… Σήμερα είδα φόβους, απογοητεύσεις και θλίψη στα πρόσωπα των παιδιών… Σήμερα έφυγα από το σχολείο έχοντας κάνει ό,τι ήταν απαραίτητο…
Αυτοί που θέλουν το καλό της χώρας και το δικό μας καλό δεν θέλουν γέλια, δεν θέλουν αγκαλιές, δεν θέλουν χαρά, δεν θέλουν παρέα, δεν θέλουν φωνές, παιχνίδια, ομαδικότητα…Θέλουν μοναχικότητα, θέλουν σιωπή, θέλουν απόσταση, απομόνωση, λύπη, αντικοινωνικότητα, απαγορεύσεις, άβουλα ρομπότ…».
Δύο μέρες μετά την επαναλειτουργία των σχολείων, ο Υπουργός Υγείας, σε συνέντευξη που παραχώρησε, δάκρυσε μιλώντας για τους υγειονομικούς υπαλλήλους. Ένα θα σας πω: Για να κλαίει ο Υπουργός Υγείας… άκλαφτοι θα πάμε!
Πάντως, παιδιά, κάντε υπομονή. Τριάντα και σήμερα έμειναν για του Αγίου Βαλεντίνου. Θα φορέσουμε τις κόκκινες πυτζάμες, θα παραγγείλουμε σουβλάκια και θα κάνουμε μία ρομαντική βιντεοκλήσηαπό τον καναπέ!
Δήμητρα Παναγοπούλου