Ένα θηριώδες έλλειμμα στο ισοζύγιο του κρατικού προϋπολογισμού ύψους 18.252 εκατ. ευρώ για το 11μηνο, που θεωρείται αδιανόητο ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας. Και όμως, οι θεσμοί επιτρέπουν στην κυβέρνηση να δανείζεται ανεξέλεγκτα, χωρίς καμία αντίδραση. Υποθηκεύοντας έτσι το μέλλον της χώρας, χωρίς να χρειάζεται και να δώσουν λογαριασμό για το που πηγαίνουν τα λεφτά. Διότι η Ελλάδα λογικά θα έπρεπε να ανταπεξέρχεται στις δανειακές τις υποχρεώσεις και τα έξοδα της, παίρνοντας λεφτά από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης. Σε αυτή την περίπτωση όμως, θα έπρεπε να δίνει λογαριασμό για το που πηγαίνουν τα λεφτά. Άρα οι λίστες τύπου Πέτσα δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν ανεκτές. Ποιος ευρωπαίος φορολογούμενος θα ανεχόταν να πληρώνει μέσα που φιλοξενούν δημοσιογράφους τύπου μπανανίας ή μισθούς τυπου Ψαριανού;
Και πάλι όμως, η ασυδοσία στα οικονομικά μεγέθη χαίρει μίας ανεξήγητης ανοχής από τους θεσμούς. Εκτός εάν η αλήθεια κρύβεται στην ομολογία του υπουργού επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη από το βήμα της Βουλής. Δηλαδή, σιωπούμε και παραδίδουμε την εθνική μας κυριαρχία με αντάλλαγμα δάνεια και κονδύλια από το ταμείο ανάκαμψης. Δεν υπερασπιζόμαστε τα εθνικά μας δίκαια, ακολουθούμε πιστά τις εντολές των Γερμανών, εκχωρούμε κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία, ανεχόμαστε τα τούρκικα εγκλήματα να μένουν ατιμώρητα, για να μπορούμε να μοιράζουμε λεφτά στους ημετέρους χωρίς να μας τραβάνε το αυτί οι θεσμοί.
Ανταλλάξαμε την εθνική κυριαρχία με λεφτά;
Το τελευταίο μέρος του δράματος έγκειται στην επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια, από το Ιόνιο μέχρι το Ταίναρο. Δηλαδή για έναν ανεξήγητο λόγο, δεν συμπεριλαμβάνουμε μέσα την Ρόδο, ακόμα και την Κρήτη! Λες και ακολουθούμε τις εντολές του ίδιου του Ερντογάν! Και αυτό είναι μείζον θέμα, πολύ πιο σοβαρό από την πανδημία που κάποτε θα φύγει. Η εθνική μας κυριαρχία όμως δεν επιστρέφεται άπαξ και την παραδώσουμε παρά μόνο με πόλεμο.
Γιατί λοιπόν δεν εκμεταλλευόμαστε την μοναδική ευκαιρία που μας δίνει η συμφωνία με την Αίγυπτο, προκειμένου να επεκτείνουμε την αιγιαλίτιδα ζώνη σε όλα τα νησιά ή έστω τα νησιά της ανατολικής Μεσογείου εκεί όπου δεν ισχύει το τουρκικό Casus Belli; Γιατί δεν εφαρμόζουμε το διεθνές δίκαιο, αντίθετα το παραβιάζουμε κάνοντας μερική επέκταση;
Η πράξη αυτή, ειδικά από την στιγμή που δεν γίνεται ανακήρυξη της ΑΟΖ με την Κύπρο, μυρίζει πολύ άσχημα. Και επειδή δεν υπάρχει προδοσία χωρίς αργύρια, παραφράζοντας το γνωστό λογοτεχνικό πόνημα, μάλλον μιλάμε για έλλειμμα και προδοσία.
Η Ιστορία όμως δεν πρόκειται να το συγχωρέσει.