Του Χασάπη Πέτρου
Η διεθνής οικονομική ελίτ ασφυκτιά σήμερα, από τα εμπόδια που προβάλουν τα «ατίθασα» εθνικά κράτη και οι μη ελεγχόμενες απόλυτα εθνικές κυβερνήσεις, στους νεοφιλελεύθερους στόχους της, που είναι η ανεξέλεγκτη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και εργασίας, χωρίς κανένα εθνικό νομικό εμπόδιο. Μπορούμε φυσικά άνετα να προσθέσουμε πλέον και την ανεξέλεγκτη διακίνηση της πληροφορίας και κυρίως της ψηφιακής πληροφορίας και των υπηρεσιών που προσφέρουν τα αφεντικά του διαδικτύου.
Όταν το internet είναι σε κάθε σπίτι, όταν το κινητό είναι σε κάθε χέρι, όταν το GPS από το διάστημα χαράζει την πορεία του ατόμου στη γη, όταν το άτομο μπορεί να καταναλώνει προϊόντα από κάθε γωνιά της γης κ.λ.π. τότε η διεθνής οικονομική ελίτ, που τα κινεί και τα χειρίζεται όλα αυτά, βλέπει ως απόλυτο εμπόδιο στα συμφέροντά της τον κάθε (ασήμαντο γι΄ αυτήν) εθνικό πολιτικό που προτάσσει τη βούληση και το συμφέρον της εθνικής κοινωνικής του ομάδας.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται σήμερα με άλλα δεδομένα. Τότε, στην αυγή της βιομηχανικής επανάστασης, ασφυκτιούσαν οι ανερχόμενοι αστοί κεφαλαιοκράτες, εμποδιζόμενοι από τα φεουδαρχικά κρατίδια, στην ικανοποίηση του στόχου τους, που ήταν η μεγέθυνση και η νομική ενοποίηση της αγοράς για τη διοχέτευση της μαζικής παραγωγής τους. Τελικά κατάφεραν να διαλύσουν τα φεουδαρχικά κρατίδια, χρησιμοποιώντας ως επαναστατική μάζα, τους ίδιους τους εργαζόμενους σ’ αυτά δουλοπάροικους, τους οποίους στη συνέχεια απέσπασαν από τα κτήματα των φεουδαρχών για να τους οδηγήσουν στις δικές τους φάμπρικες, στα δικά τους εργοστάσια. Προκειμένου τώρα, να εξουδετερώσουν το εμπόδιο των εθνικών κρατών (όπως τότε των φεουδαρχικών κρατιδίων), οι σύγχρονοι διεθνείς οικονομικοί ολιγάρχεςχρησιμοποιούν, μεταξύ άλλων, ως βασικό τους όπλο, τους παράνομους μετανάστες, τους οποίους παρακινούν και μετακινούν με διαφόρους τρόπους, επίτηδες παράνομα, παρακάμπτοντας την κυριαρχία του εθνικού κράτους που εισέρχονται, για να διαβρώσουν και να διαλύσουν τα εθνικά κράτη, κατ’ αρχήν πολιτισμικά και αργότερα να τους χρησιμοποιήσουν ως επαναστατική μάζα για να τα ανατινάξουν.
Η μετακίνηση πληθυσμών και ειδικά ισλαμικών, είτε με την πρόκληση πολέμων, είτε με το δέλεαρ καλύτερης ζωής και η ταυτόχρονη προστασία των μετακινούμενων προσφύγων και παράνομων μεταναστών, από τα όργανα της διεθνούς ελίτ (ΜΜΕ, ΜΚΟ, δήθεν ευαισθητοποιημένες προσωπικότητες, επιβολή θεσμικής προστασίας τους κ.λ.π.) είναι, όπως είδαμε, ένα από τα βασικότερα όπλα της που στόχο έχει τη διάβρωση των εθνικών κρατών και εν τέλει την ελεύθερη διακίνηση της δουλεμπορικής εργασίας, η οποία από προστατευόμενο δημόσιο αγαθό, μετατρέπεται πλέον σε ιδιωτικό εμπόρευμα, υπαγόμενο στην εξουσία των διεθνών αγορών. Άλλα όπλα για τις «απείθαρχες» κυβερνήσεις είναι, ο κανονικός πόλεμος, τα εμπάργκο, οι αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητας, ο χρηματιστηριακός πόλεμος που διαλύει τα εθνικά χρηματιστήρια, ο πόλεμος των ισοτιμιών των νομισμάτων, ο πόλεμος των spreads που διαλύει τα εθνικά ομόλογα και την εθνική πιστοληπτική ικανότητα κ.λ.π.
Τα μέλη της σύγχρονης διεθνούς ελίτ, ανεξάρτητα από εθνικότητα, δεν νοιάζονται καθόλου, ούτε για το ίδιο το εθνικό τους κράτος, εκτός ολίγων εξαιρέσεων (π.χ. γερμανική οικονομική ελίτ κ.λ.π.). Θεωρούν τους εαυτούς των μεγέθη παγκόσμιου βεληνεκούς, άρχοντες του πλανήτη και τους απλούς ανθρώπους ως απλές αναλώσιμες «καταναλωτικές μηχανές». Το πρόβλημά τους, όπως είδαμε, είναι ότι μεταξύ αυτών και των προς εκμετάλλευση απλών ανθρώπων, παρεμβάλλονται τα οργανωμένα εθνικά κράτη, δηλαδή οι εθνικές νομοθεσίες και οι εθνικές κυβερνήσεις. Συνασπίζονται λοιπόν και διαπλέκονται μεταξύ τους, δημιουργώντας έτσι μια πανίσχυρη διεθνή νεοφιλελεύθερη οικονομική εξουσιαστική ελίτ, η οποία κινείται πλέον αυτόνομα έξω από τα εθνικά κράτη, κατέχοντας το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, το διαδίκτυο και τις πολυεθνικές εταιρίες.
Έχουν καταφέρει να εξαρτήσουν τα εθνικά κράτη απόλυτα από τα συμφέροντά τους. Από τον δανεισμό ενός κράτους από δικές τους τράπεζες, από την αξιολόγηση της πιστοληπτικής του ικανότητας, από την επιβολή διάφορων περίεργων διεθνών συνθηκών (δήθεν για τη διεθνή συνεργασία), από την υποκίνηση για επιβολή εμπάργκο ή και πρόκληση πολέμου για το «απείθαρχο» κράτος, από τον έλεγχο της πληροφόρησης, μέχρι τον έλεγχο και την προμήθεια και του τελευταίου προϊόντος.
Όπως σωστά παρατηρεί ο σύγχρονος φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, σχετικά με τα πιο πάνω, το οικονομικό είναι πλέον πλανητικό έξω από τα εθνικά όρια, ενώ το πολιτικό παραμένει εθνικό εντός των εθνικών ορίων, με περιορισμένη δυνατότητα παρέμβασης στο διεθνές γίγνεσθαι.
Η μεν σύγχρονη και πολιτικά «άνεργη» νεοαριστεράβρήκε τρόπο πολιτικής επιβίωσης μέσα από τον εθνομηδενισμό, την κατάργηση των εθνικών συνόρων και την αυτόκλητη «προστασία» της ελεύθερης διακίνησης της δουλεμπορικής εργασίας, τάχα από ευαισθησία για τα δικαιώματα όσων υποκινούνται να εισβάλουν απροκάλυπτα, ανεξέλεγκτα και παράνομα εντός του εθνικού κράτους, ενώ τρίβει τα χέρια της προσβλέποντας στην αύξηση του πολιτικού της «μαντριού».
Η δε σύγχρονη νεοφιλελεύθερη Νεοδεξιά, βρίσκεται στον φυσικό της πολιτικοοικονομικό «βιότοπο» υποστηρίζοντας με πάθος την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων της διεθνούς ελίτ και την ανεξέλεγκτη (από άποψη ποιότητας και τιμών) διακίνηση των εμπορευμάτων της.
Παρατηρούμε ότι, εθνομηδενιστική Νεοαριστερά και νεοφιλελεύθερη Νεοδεξιά ακολουθούν τον ίδιο βηματισμό, εναντίον των εθνικών κρατών, εξυπηρετώντας και οι δύο τα ίδια αφεντικά, τα ίδια διεθνή συμφέροντα της ίδιας οικονομικής ελίτ.
Προς το εσωτερικό όμως του εθνικού κράτους, και οι δύο, μη μπορώντας προς το παρόν να πουλήσουν πολιτικά τη νέα τους «πραμάτεια», εξακολουθούν να ανταγωνίζονται εντελώς θεατρικά, μέσα στο παλιό, γνώριμο στους πολίτες, πολιτικό πλαίσιο «Αριστερά – Δεξιά». Πολιτικό πλαίσιο, με το οποίο έχουν ενταχθεί στην πολιτική οι μέχρι τώρα γενιές και το οποίο μόνο αυτό γνωρίζουν, γι’ αυτό και πέφτουν θύματα του επικοινωνιακού θεάτρου. Ξέρουν (Νεοαριστερά και Νεοδεξιά κόμματα) ότι ενσυνείδητα εμπαίζουν το λαό, αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή.
Αντίθετα, όποιος πολιτικός (ή νεότευκτο πολιτικό κόμμα) αμφισβητήσει αυτόν τον παραλογισμό και προτείνει την προστασία του εθνικού κράτους εναντίον της παγκοσμιοποίησης, αυτόματα έρχεται αντιμέτωπος με ολόκληρο το ανωτέρω, θεατρικό σύστημα, κατατάσσεται είτε στην άκρα δεξιά είτε στην άκρα αριστερά, θεωρείται έξω από το «δημοκρατικό τόξο» και βάλλεται σκληρά από ολόκληρο το σύστημα (ως φασίστας, ακραίος, ρατσιστής, ξενοφοβικός κ.λ.π.).
Το χειρότερο λοιπόν είναι, ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται μόνο απέναντι και έξω από τα τείχη (εθνικά σύνορα), αλλά οι γκλομπαλιστές είναι και εντός των τειχών, αφού τη διεθνή ελίτ την συναποτελούν τα ισχυρότερα τμήματα της κάθε εθνικής ελίτ. Έχουμε δηλαδή εντός των τειχών τον «Δούρειο Ίππο», την «πέμπτη φάλαγγα» η οποία, χωρίς να γίνεται αντιληπτή από το λαό, ανοίγει τις «Κερκόπορτες» στα διεθνή οικονομικά συμφέροντα.