Του Χασάπη Πέτρου
Το Σύνταγμα, ο Κανονισμός της Βουλής και ο εκλογικός νόμος στην Ελλάδα, είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να δίνουν όλες τις εξουσίες (νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές, ναι εμμέσως και δικαστικές) σε ένα μόνο πρόσωπο, τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Είναι ακριβώς αυτό που λένε όλοι οι σχετικοί επιστήμονες στην Ελλάδα, «πρωθυπουργοκεντρικό» σύστημα. Στην πραγματικότητα έχουμε μια αιρετή μοναρχία. Ένα υπερσυγκεντρωτικό πολιτικό σύστημα ένα μόνο πρόσωπο.
Και αυτή η αιρετή μοναρχία έχει ένα τεράστιο ελάττωμα. Ότι πίσω από το θεσμό είναι ένα φυσικό πρόσωπο το οποίο, όπως είναι λογικά αναμενόμενο, διακατέχεται από την προσωπική υπαρξιακή αγωνία της διατήρησης της θέσης του. Έτσι μοιραία γίνεται δέκτης πιέσεων τόσο από εσωτερικούς παράγοντες, όσο και από τις δυνάμεις της γερμανικής Ευρώπης και της παγκοσμιοποίησηςγενικότερα, που είτε απειλούν να τον εκδιώξουν από τη θέση του, είτε του υπόσχονται στήριξη (πολιτική, οικονομική και μιντιακή) προκειμένου να παραμείνει στη θέση του. Τούτων δοθέντων, στο τέλος μάλλον θα γίνει εντολοδόχος των συμφερόντων που τον απειλούν ή τον στηρίζουν, σε βάρος του λαού του.
Το θέμα μας όμως σήμερα δεν είναι ο θεσμός του πρωθυπουργού, αλλά ο εκλογικός νόμος, γιατί κι εκεί έχουμε πολλά προβλήματα, ειδικά σε ότι αφορά στα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Ο εκλογικός νόμος λοιπόν, αρχικά και με βάση το ποσοστό που έλαβε το κάθε κόμμα πανελλήνια (συνυπολογιζόμενου και του bonus στις ενισχυμένες αναλογικές), ορίζει τον συνολικό αριθμό των εδρών του κάθε κόμματος. Επειδή όμως τα μικρότερα κόμματα δεν ξεπερνούν στις διάφορες εκλογικές περιφέρειες το οριζόμενο εκλογικό μέτρο, ακολουθείται το εξής τέχνασμα. Τα κόμματα αυτά λαμβάνουν βουλευτικές έδρες, στις εκλογικές περιφέρειες που συγκέντρωσαν τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων, κατά φθίνουσα τάξη, μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των εδρών που δικαιούνται.
Με την πιο πάνω μέθοδο όμως, τα μικρότερα κόμματα λαμβάνουν έδρες στις εκλογικές περιφέρειες όπου υπάρχουν οι μεγαλύτεροι αριθμοί ψηφοφόρων, δηλαδή κυρίως στα απρόσωπα μεγάλα αστικά κέντρα και όχι στην πιο προσωποποιημένη επαρχία. Με τον τρόπο αυτό όμως, τα μικρότερα ή τα νεότευκτα κόμματα, δεν μπορούν να ριζώσουν στην περιφέρεια, όπου λειτουργεί η προσωπική επαφή και οι τοπικοί κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες, αλλά εμφανίζονται μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου όμως εκεί ηγεμονεύουν την κοινωνία και κάνουν κουμάντο τα ΜΜΕ. Έτσι η επιβίωσή τους εξαρτάται από τους ολιγάρχες των ΜΜΕ.
Αυτό είναι ένα απαράδεκτο τέχνασμα που χρησιμοποιεί η άρχουσα ελίτ, επίτηδες για να έχει τα νώτα της καλυμμένα, από τον κίνδυνο να ξεφυτρώσει και να ριζώσει στην ελληνική κοινωνία οποιοσδήποτε νέος πολιτικός σχηματισμός που δεν θα μπορεί να τον ελέγξει η ίδια. Έτσι, συνεχίζει ανεμπόδιστα να παίζει παιχνίδια εξουσίας μόνο με αυτά που λέγονται κόμματα εξουσίας, τα οποία ελέγχει η ίδια απόλυτα.
Δεν νοείται όμως να λαμβάνει έδρα ένα κόμμα σε εκλογική περιφέρεια που διαθέτει το 2% της προτίμησης των τοπικών ψηφοφόρων και να μη λαμβάνει σε περιφέρεια της επαρχίας που μπορεί για παράδειγμα να το επιλέγουν το 10% των τοπικών πολιτών. Αυτό είναι μια στρέβλωση της δημοκρατίας και της βούλησης του λαού της κάθε εκλογικής περιφέρειας.
Θα έπρεπε λοιπόν να λαμβάνεται υπόψη για την εκλογή εδρών, όχι ο απόλυτος αριθμός των ψήφων της κάθε εκλογικής περιφέρειας, αλλά τα ποσοστά που έλαβε το όποιο κόμμα στις διάφορες εκλογικές περιφέρειες (ή έστω ένας συνδυασμός μεταξύ των δύο, μαζί με λίστα υποψηφίων). Αν ίσχυε αυτό, τότε θα μπορούσαν να ριζώσουν εντός της ελληνικής κοινωνίας και να γιγαντωθούν εντός του πολιτικού συστήματος, μικρότεροι κομματικοί σχηματισμοί που ούτε θα ελέγχονταν από την άρχουσα ελίτ, ούτε και θα δέχονταν πιέσεις μέχρις εξαφανίσεώς των.
Πιστεύω πως όλοι οι πολίτες, σε όποια εκλογική περιφέρεια και αν ανήκουν, έχουν το δικαίωμα να εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο με την ποσοστιαία αναλογία της κάθε εκλογικής τους περιφέρειας και όχι να αποκλείονται με καλπονοθευτικά τεχνάσματα από τη σάπια ελίτ.