Απόστολος Αποστόλου
Πάντα υπάρχει μια παρεξήγηση αναφορικά με την επιστήμη, μας λένε πως η επιστήμη μας δίνει εξηγήσεις και δεδομένα για τις περιγραφές των παρατηρούμενων συμπεριφορών τις οποίες κάθε φορά τις επεξεργαζόμαστε ως εκείνο που έχει γίνει, ως εκείνο που συμβαίνει, ενώ στην ουσία δεν πρόκειται παρά μόνο για το «ως εάν» να έχει γίνει, «ως εάν» να έχει συμβεί.
Η επιστήμη λοιπόν ανοίγει ένα διάλογο μ’ ένα υποθετικό δεδομένο που ενδέχεται να έχει ανατραπεί ακόμη και όταν συμπληρώνονται οι αξιακές παραδοχές της έρευνας. Γι’ αυτό κάθε έρευνα δοκιμάζεται με το χρόνο και ολοκληρώνεται σε βάθος χρόνου.
Αυτή είναι η μοίρα της επιστήμη, ωστόσο κάποιοι με ένα απύθμενο θράσος θέλουν να μας πείσουν πως ότι δεν υπάρχουν ανατροπές σε επιστημονικά δεδομένα και το «εδώ και τώρα» της ερευνητικής διαδικασίας καθολικεύεται και εργαλειοποιείται ως βέβαιο και υπερχρονικό.
Έτσι όμως η επιστήμη ανοίγει διάλογο με την τρέλα. Αλλά θα πει κανείς τι είναι όλες αυτές οι τεχνολογίες της επιτήρησης και οι τεχνολογίες του ελέγχου; Τίποτε περισσότερο από έναν διάλογο με τηντρέλα της δύναμης. Γιατί τελικά πίσω από αυτές τις βιαστικές ερευνητικές δοκιμές κρύβεται το αρχέτυπο της δύναμης και της εξουσίας.
Ο Υμπύ είχε πει ότι «η επιστήμη είναι ένα αναγκαίο κακό». Τελικά φαίνεται ότι δεν υπάρχει ένας διαχωρισμός μεταξύ μιας επιστήμης ανθρωπολογικής, ορθολογικής, ή αποτελεσματικής ή και τα τρία και μια κακή επιστήμη στατιωτικοποιημένη, μη προοδευτική και άχρηστη. Και αυτό γιατί η επιστήμη ή συμμαχεί με τα απόνερα της εξουσίας και καθίσταται ισχυρή ή αδιαφορεί και περιορίζεται, σε ένα έργο χωρίς αναγνωρισιμότητα, αφανισμένη από τα εξουσιαστικά κέντρα.
Επιπλέον η εξουσία ξέρει να υπερεκτιμά επιστημονικές προσωπικότητες μέσα στα πλαίσια του συστήματος εφόσον εκείνες οι προσωπικότητες την υπηρετούν με συνέπεια και συνεπώς δημιουργεί εξαρχής ύποπτους επιστήμονες.
Αποτελεί αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η επιστήμη έχει αρχίσει να καταρρέει και το μυθικό της πέπλο αφαιρείται σταδιακά αλλά σταθερά. Και αυτό γιατί αποκαλύπτεται ολοένα και περισσότερο ότι ο χαρακτήρας της λειτουργεί σαν τεχνική ιδεολογία της εξουσίας.
Δεν ήταν μόνο ο Ζαμιάτιν, ο Όργουελ, ο Χάξλεϋ που είδαν τη συνεργασία επιστήμης και εξουσίας να αποδίδει τα μέγιστα σε βαθμόανησυχητικό για τον άνθρωπο, αλλά και οι Χ. Τζ. Γουέλς, ΤζακΛόντον, Τζαίημς Μπάρνχαμ, κλπ. Ο Όργουελ σ’ ένα κείμενο του το 1946 στο περιοδικό «Πόλεμικ» επιβεβαιώνει τον Ζαμιάτιν όταν εκείνος έγραφε ότι «να τολμάς να σκέφτεσαι μόνος σου είναι ιδεολογικό έγκλημα και πρακτικά επικίνδυνο» και αυτό γιατί η σκέψη αποτελεί κατασκευή των επιστημονικών ιερατείων και των πολιτικών θερμοκηπίων.
Η πολιτική απέκτησε καινούργιες συμμαχίες τη βιοτεχνολογία, τη νανοτεχνολογία, τη γενετική μηχανική την κρυογονική. Και όλες μαζί οργανώνουν τη βιοπολιτική του μετα-ανθρωπισμού. Ένα κοινό μεταξύ τους που ενώνει και τον βασικό τους πυρήνα είναι ο ευγονισμός.
Ο ευγονισμός έτσι και αλλιώς είναι απαραίτητος όπως υπογράμμιζε ο Μοτόο Κιμούρα, είτε να διορθώνει γενετικές δυσπλασίες (θετικός ευγονισμός) είτε να χρησιμοποιείται για επιδιωκόμενους σκοπούς.Αφήνοντας όλα τα περιθώρια ο Κιμούρα ανοιχτά στους επιδιωκόμενους σκοπούς έτσι ώστε οι ορίζοντες του ανθρώπου στο μακρύ τους μέλλον,να αποχρωματίζονται τόσο στην υπαρκτική τους αυτονομία όσο και στη σχέση της ζωής.
Ο Φράνσις Φουκουγιάμα αρχικά υπήρξε αισιόδοξος με τη βιοτεχνολογία αλλά σύντομα θα αναφερθεί σε μια βιοτρομοκρατία που θα συρρικνώσει τη δημοκρατία.
Ο γενετικός κώδικας μπορεί να ξαναγραφεί μέσα από την ευγονική γιανα μπορέσουμε έτσι να υπερβούμε τους βιολογικούς μας περιορισμούς αλλά και να ξεπεράσουμε προκαλύψεις ενθοκεντρικές και ανθρωποκεντρικές των προγόνων μας, θα μας πει ο Greg Erganαναφερόμενος σε μια τεχνολογία που θα λάβει τη μορφή μιας μεταφυσικής μεταφόρτησης.
Ο άνθρωπος θα έχει ένα μέλλον μιας τεχνολογικής μοναδικότητας που θα τον οδηγήσει στον μετα-ανθρωπισμό (βλέπετε: Bertand Russell, Peter Singer, Richard Dawkins, Alexander Shulgin). Ο μετα-ανθρωπισμός θα αποτελέσει το μετά της φυσικής μας κατασκευής.
Τι θα υπάρχει όμως μετά το τέλος της φυσικής μας κατασκευής; Θα απλωθεί η εικονική πραγματικότητα και μαζί ο ορίζοντας μιας προγραμματισμένης πραγματικότητας, μέσα στην οποία όλες οι λειτουργίες μας, η νοημοσύνη, η μνήμη, το συναίσθημα, η εργασία, η εκπαίδευση, η σεξουαλικότητα, θα καθίστανται σταδιακά άχρηστες. Καιόλα θα γίνονται μονήρεις μηχανισμοί που θα εξαντλούνται στο κενό και θα περιμένουν την καρικατούρα της αθανασίας δηλαδή, την κρυογονική.
Να γιατί ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, ζήτησε να παγώσει το σώμα του σε θάλαμο κρυογονικής και το κτήνος της παιδεραστίας ο Τζέφρι Επσταϊν ζήτησε να παγώσει το κεφάλι του και το πέος του. Θεωρούσαν κατά βάθος ότι ο κωδικός εξαφάνισης του κόσμου έχει ακόμη δυσκολίες αλλά θα επανέλθει το υπαρκτό από την πίσω πόρτα ως μετα-ανθρωπισμός πια.
Όμως ο Elon Musk και ο Ray Kurzweil με τη βοήθεια της τεχνικής νοημοσύνης βλέπουν ότι η συνεργασία της πολιτικής και της επιστήμης θα κατορθώσει το ακατόρθωτο και ο μετα-άνθρωπος θα είναι το μέλλον.
Ωστόσο ο Γιουτζίν Θάκερ μας έχει πει ότι «εάν ανακαλύψουμε ότι δεν μπορούν όλα να κλωνοποιηθούν, να προσομοιωθούν, να προγραμματιστούν, να ελεγχθούν γενετικά και νευρολογικά, τότε ό, τι επιβιώνει θα μπορούσε πραγματικά να ονομαστεί “ανθρώπινο”»
Εξάλλου τα σχέδια είναι όπως μας λέει ο Βιοηθικός James Hughes να προχωρήσουμε στην μετα-γονιδιωματική ιατρική. Προς το παρόν βρισκόμαστε στη λογική του Ντέρεκ Ρόσι και της φαρμακευτικής Moderna, δηλαδή, της γονιδιακής τεχνολογικής καθοδήγησης όπου η υδρογέλη, η γουανίνη η κυτοσίνη, τα συνθετικά CpG δηλαδή, «μη μεθυλιωμένες CpG», κλπ, (ως εμβόλιο αρχικά) θα ανασυντάξουν το σώμα μας και θα ενεργοποιήσουν, τον κωδικό της αυτοματοποίησης μας.
Τελικά η ειρωνεία γίνεται το τελευταίο σύμβολο της εγγενούς αδυναμίας της ιστορίας.
Απόστολος Αποστόλου Δρ. Φιλοσοφίας