Zero Hedge, 11-12-20
Brian Cloughley, Strategic Culture
H κυβερνητική κα μιντιακή προπαγάνδα έχει πείσει την πλειοψηφία των πολιτών στην Δύση ότι η Ρωσία εισέβαλε στην Κριμαία και η αλήθεια διαλύθηκε μέσα στο μίασμα που το αντιρωσικό κίνημα επέβαλε ως Ιστορία.
Τον Μάρτιο του 2014 η εθνικά ρωσική επαρχία της Κριμαίας δήλωσε ότι είναι ξεχωριστή από την Ουκρανία. Έγινε δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση των 2,4 εκατομμυρίων κατοίκων της και δεν υπήρξε ούτε μία περίπτωση αιματοχυσίας σε ολόκληρη τη διαδικασία. Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) κλήθηκε από την κυβέρνηση της Κριμαίας να στείλει εκπροσώπους για την παρακολούθηση του δημοψηφίσματος, αλλά αρνήθηκε να το πράξει, και η εξέλιξη καταδικάστηκε έντονα από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 90 τοις εκατό των κατοίκων της Κριμαίας είναι ρωσόφωνοι, έχουν ρωσική παιδεία, και ρωσική πολιτιστική παράδοση. Και ψήφισαν να « καταλύσουν τους πολιτικούς δεσμούς που τους είχαν συνδέσει με κάτι άλλο» προκειμένου να επανενταχθούν στη Ρωσία. Θα ήταν παράξενο ναεπιθυμούν την ένταξη τους σε μια χώρα που όχι μόνο αναγνωρίζει τη συγγένεια, την συμπάθεια και την νομιμοφροσύνη τους, αλλά είναι και καλοπροαίρετη όσον αφορά το οικονομικό μέλλον τους;
Παρ’ όλα αυτά, η επίθεση προπαγάνδας συνεχίζεται, και τα πιο πρόσφατα κύματα έχουν προκληθεί από ένα ενδιαφέρον έγγραφο πολιτικής με τίτλο «NATO 2030· Ενωμένοι για μια νέα εποχή» το οποίο καθιστά σαφές ότι η στρατιωτική συμμαχία ΗΠΑ-ΝΑΤΟ είναι τώρα αποφασισμένη για την “Ενίσχυση του πολιτικού ρόλου του ΝΑΤΟ και των σχετικών μέσων για την αντιμετώπιση των σημερινών και μελλοντικών απειλών και προκλήσεων για την ασφάλεια της Συμμαχίας, που προέρχονται από όλες τις στρατηγικές κατευθύνσεις.»
Αυτός ο ευρύς στόχος ανοίγει τις πύλες στο ΝΑΤΟ να ανακατευτεί ακόμη πιο βαθιά στις υποθέσεις των εθνών που δεν έχουν καμία σχέση με τον Βόρειο Ατλαντικό και να συνεχίσει την αντιπαράθεση με τη Ρωσία εντείνοντας τη στρατιωτική συγκέντρωση γύρω από τα σύνορά της και κλιμακώνοντας προκλητικές επιχειρήσεις από ξηρά, θάλασσα και αέρα.
Εξέχει στο έγγραφο «Ενωμένοι για μια νέα εποχή» ο ισχυρισμός, που αξίζει σχόλια και ευθυμία, ότι «το ΝΑΤΟ στέκεται ως η πιο επιτυχημένη συμμαχία της ιστορίας». Πρόκειται βέβαια για τη στρατιωτική συμμαχία που τώρα σκοντάφτει και μπερδεύεται γιανα βγει από το Αφγανιστάν, όπου δεν έχει επιτύχει ακριβώς τίποτα στην αποστολή για αποκατάσταση της σταθερότητας. Στις 17 Νοεμβρίου ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Στόλτεμπεργκπροσπάθησε να καλλωπίσει την εικόνα του χάους της ταπεινωτικής αποχώρησης του ΝΑΤΟ δηλώνοντας:«Αντιμετωπίζουμε τώρα μια δύσκολη απόφαση. Είμαστε στο Αφγανιστάν σχεδόν 20 χρόνια και κανένας σύμμαχος του ΝΑΤΟ δεν θέλει να μείνει περισσότερο από όσο χρειάζεται. Αλλά την ίδια στιγμή, το τίμημα για την αποχώρηση πολύ σύντομα ή με ασυντόνιστο τρόπο θα μπορούσε να είναι πολύ υψηλό.»
Αυτό που δεν είπε ο Στόλτεμπεργκ ήταν ότι ο πρόεδρος Τραμπ δεν είχε μιλήσει μαζί του ή με κανένα μέλος του ΝΑΤΟ για την απόφασή του να ξεκινήσει την απότομη απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων και ότι το Αφγανιστάν βρίσκεται, όπως σημείωσε το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, σε μια κατάσταση εμφυλίου πολέμου που «επιδεινώνεται». Ο τόπος πλησιάζει την αναρχία, με, για παράδειγμα, τους New York Timesνα καταγράφουν ότι κατά την περίοδο 22-26 Νοεμβρίου,«τουλάχιστον 19 άνδρες των φιλοκυβερνητικών δυνάμεων και 33 πολίτες σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν την περασμένη εβδομάδα. Η πιο θανατηφόρα επίθεση έγινε στο Bamiyan, που θεωρείται μια από τις πιο ασφαλείς επαρχίες του Αφγανιστάν, στην πρωτεύουσα της οποίας σκοτώθηκαν σε εκρήξεις 18 άτομα και τραυματίσθηκαν άλλα 59. Στην Καμπούλ, την πρωτεύουσα, 10 άμαχοι σκοτώθηκαν και άλλοι 51 τραυματίστηκαν όταν 23 πύραυλοι εκτοξεύθηκαν από μικρό φορτηγό. Οι πύραυλοι χτύπησαν διάφορες περιοχές σε όλη την πόλη»
Αλλά ο Στόλτεμπεργκ υπερηφανεύεται ότι το ΝΑΤΟ είναι «η πιο επιτυχημένη συμμαχία της ιστορίας, που περιλαμβάνει σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους και το ήμισυ του παγκόσμιου ΑΕΠ». Ωστόσο, μετά από είκοσι χρόνια στο Αφγανιστάν, δεν μπορεί να σταματήσει μερικές συμμορίες ρακένδυτων ανταρτών να εκτοξεύουν πυραύλους στην πρωτεύουσα της χώρας.
Αργότερα στην 67σέλιδη έκθεση « ΝΑΤΟ 2030» υπάρχει μια αναφορά στη Λιβύη. Είναι αξιοσημείωτο ότι αναφέρει τη χώρα μόνο μία φορά σε ολόκληρο το έγγραφο, δηλώνοντας ότι «Η αστάθεια στη Λιβύη, στο Ιράκ, στη Συρία και στο Αφγανιστάν εξακολουθεί να παράγει παράνομη μετανάστευση που γίνεται αισθητή έντονα σε όλη την Ευρώπη, αλλά κυρίως από εκείνους τους Συμμάχους που συνορεύουν με τη Μεσόγειο.» Αν και αυτό είναι βεβαίως αλήθεια, δεν γίνεται καμία αναφορά στο πώς και γιατί η Λιβύη έγινε ασταθής, και ποιος ήταν ο ρόλος του ΝΑΤΟ στην καταστροφή της και στην πρόκληση έτσι των τρομερών δεινών που βιώνουν τώρα αμέτρητοι αθώοι άνθρωποι στην χώρα αυτή…
Στις 19 Μαρτίου 2011 οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα έθνη του ΝΑΤΟ ξεκίνησαν τους βομβαρδισμούς αεροσκαφών και πυραύλων εναντίον της κυβέρνησης του Μουαμάρ Καντάφι. Στους επτά μήνες μέχρι την αποκρουστική δολοφονία του Καντάφι, στις 20 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκαν 9.658 αεροπορικές επιδομές στη χώρα, οι οποίες στη συνέχεια οδήγησαν σε εμφύλιο πόλεμο. Μπορεί να υπομνησθεί ότι ένα ζευγάρι κρετίνοι, ο Ιvo Daalder, Μόνιμος Αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στο Συμβούλιο του ΝΑΤΟ από το 2009 έως το 2013, και ο Ναύαρχος James G.Stavrides, Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής Ευρώπης των ΗΠΑ (στρατιωτικός διοικητής του ΝΑΤΟ) την ίδια περίοδο, ενημέρωσαν το Ατλαντικό Συμβούλιο και τον κόσμο, τον Φεβρουάριο του 2012, ότι «η επιχείρηση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη δικαίως χαιρετίστηκε ως πρότυπο επέμβασης. Η συμμαχία αντέδρασε γρήγορα σε μια επιδεινούμενη κατάσταση που απείλησε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες επαναστατημένους εναντίον ενός καταπιεστικού καθεστώτος. Κατάφερε να προστατεύσει αυτούς τους πολίτες και, τελικά, να εξασφαλίσειτον απαιτούμενο χρόνο και χώρο για την ανατροπή του Μουαμάρ αλ-Καντάφι από τις τοπικές δυνάμεις.» ( Ερμηνεία της δολοφονίας του Λίβυου ηγέτη κάπως διαφορετική από την ανάμικτη με χάχανα θριαμβευτική κραυγή της Χίλαρι Κλίντον,τότε Υπουργού Εξωτερικών, που πιθηκίζοντας λειψά τον Ιούλιο Καίσαρα ανακοίνωσε σε δυο φιλενάδες της «Ήρθαμε, είδαμε,πέθανε»).
Σύμφωνα με την ανεξάρτητη διαδικτυακή οργάνωση μέσων ενημέρωσης Fanack, η κατάσταση στη Λιβύη αυτή τη στιγμή είναι ότι « . . η χώρα αποσυντίθεται. Η Λιβύη μετατρέπεται σε μωσαϊκό αδέσποτων περιοχών, πόλεων-κρατών και περιοχών που ελέγχονται από την κυρίαρχη τοπική φυλή. Η Λιβύη αποτελεί επίσης βάση για το λαθρεμπόριο όπλων και ανθρώπων, εμπόρων ναρκωτικών και άλλων παράνομων επιδόσεων. . . Για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Λιβύη, που κάποτε ήταν ελκυστική για την αφθονία των φυσικών πόρων της, αποτελεί πλέον μείζονα πηγή ανησυχίας, λόγω της πιθανότητας επιθέσεων σε ευρωπαϊκά πλοία ή παράκτιες πόλεις, του κινδύνου διείσδυσης στις χώρες της ηπείρου και της προοπτικής μαζικών κυμάτων προσφύγων — Αράβων και Αφρικανών — που διέρχονται από τη Λιβύη προς τα νότια της Ευρώπης και πέραν αυτής.»
Ευχαριστούμε, λοιπόν, για την «πιο επιτυχημένη συμμαχία της ιστορίας», για τον υποβιβασμό μιας χώρας σε μια κατάσταση αναρχικού χάους. Τι μπορούμε να περιμένουμε στη συνέχεια στο εγχειρίδιο του ΝΑΤΟ;
Τη Ρωσία και την Κίνα, φυσικά.
Η αυτοπροβολή του ΝΑΤΟ στο 2030 ισχυρίζεται ότι «Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το ΝΑΤΟ προσπάθησε να οικοδομήσει μια ουσιαστική εταιρική σχέση με τη Ρωσία» -χωρίς να αναφέρει ότι το 1999 το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε στην Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχική Δημοκρατία για να επιτύχει την περικύκλωση της Ρωσίας. Στη συνέχεια, το 2004 προστέθηκαν η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Σλοβενία. Για να αυξηθεί η περίσφιγξη γύρω από τα σύνορα της Ρωσίας, η Αλβανία και η Κροατία προστέθηκαν το 2009 και τέλος ήρθαν τα κωμικά συμπληρώματα του Μαυροβουνίου το 2017 και της Βόρειας Μακεδονίας τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους. Κανείς άλλος για σταθερότητα;
Ο κόσμος έχει προειδοποιηθεί ότι όσο και αν ο στρατιωτικός όμιλος ΗΠΑ-ΝΑΤΟ υπήρξε μια ανίκανη και καταστροφικά αποσταθεροποιητική δύναμη στα στρατιωτικά χορευτικά του, επιμένει να ψάχνει για απειλές και προκλήσεις για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Δεν θα τις βρει – επειδή δεν υπάρχουν – αλλά αυτό δεν θα το σταματήσει να ψάχνει και να γαυγίζει, δημιουργώντας έτσι ακόμη μεγαλύτερη αστάθεια σε όλο τον κόσμο. Ενώ το ΝΑΤΟ στέκεται «Ενωμένο για μια νέα εποχή.»