Του Ηλία Τσέχου
Δίχως να υπνοβατώ, όρθιος όλη νύχτα, γράφω τούτη τη γραφή, τη βοή, την επανάσταση, καταγγέλλοντας χαϊδευτικά υπάρχοντα συστήματα – αντισυστήματα, για τον Πολίτη, τους Πολίτες, σε μια εποχή που τόσο τα άπαντα έχουν ευτελιστεί ( ευτελισμός: μειώνω πάρα πολύ το κύρος, την ηθική ή την πνευματική αξία κάποιου· εξευτελίζω: Ο αχαλίνωτος κομματισμός έχει ευτελίσει… από τα Λ ε ξ ι κ ά ).
Ο παρόντας εγώ, 2019-2020-2021 μ. χ και 180.000 πολίτες από το 2016 μέχρι τα σήμερα, αναμένουμε τις πενιχρές μας συντάξεις που πληρώσαμε, λίγα ή πολλά κατά έτος, προσωπικά από το 1989! Αν τυχόν κι αποθάνω, άκουσον- άκουσον, δεν δικαιούται ουδείς δικός μου, να εισπράξει κάτι τις, ούτε δεκάρα – καημένη δεκάρα ζεις ακόμα! Δικαιολογητικά εύχομαι λοιπόν να ζήσω άλλα 100 Χρόνια, τρώγοντας από τη ντροπή μου σύνταξη!
Τώρα τι να τα εξιστορώ…Τρέξε, βρόντα, αναποδογύρισε τραπέζια, γκρέμισε τα γραφεία τους, φτύσε υπαλλήλους που δεν ανοίγουν τα συρτάρια τους, κουράζονται, πληρώνονται και κουράζονται, είναι λίγοι, όλοι η δουλειά έπεσε πάνω τους, δικαιολογημένα τεμπελιάζουν λοιπόν οι διευθυντές τους, οι βουλευτές τους, οι υπουργοί τους, οι πρωθυπουργοί τους… Κυβερνήσεις χαμένες πάνε έρχονται… Τίποτε δεν έπραξα από τα ανωτέρω, δεν ξεύρω να βουλιάζω στους βούρκους ”Κουρδιστοί και Παχυλοί”, μόνο με τούτο το γραπτό πολιορκώ σας…
Τόλμησα κι εγώ, ο μη Κρατικοδίαιτος να πιώ τα κάλαντα, να σας τα πω… Και Δεν θα Αποθάνω Απορώντας…