Η τελευταία επιβολή οριζόντιας απαγόρευσης οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας, χαρακτηρίζεται από συνεχείς αντικρουόμενες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών που στην κυριολεξία ο ένας διαψεύδει τον άλλον. Και δεν μιλάμε για κάποιες προσεγγίσεις θεωρητικού χαρακτήρα αλλά για συγκεκριμένα μέτρα τα οποία επιβάλλονται, προαναγγέλλεται η λήξη τους, αποφασίζεται η συνέχιση τους και ουδείς γνωρίζει τι πρέπει να αναμένει για την συνέχεια.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το άνοιγμα των σχολείων. Η κυβερνητική θέση που υποτίθεται πως ελήφθη έπειτα από εισήγηση της επιτροπής λοιμωξιολόγων, ήταν πως τα σχολεία κλείνουν τελευταία και ανοίγουν πρώτα.
Αυτό όπως είδαμε έχει ανατραπεί. Ανοίγουν τα εποχικά καταστήματα, συζητείται άνοιγμα της λιανικής, αλλά τα σχολεία ξεκαθαρίστηκε ότι δεν πρόκειται να ανοίξουν πριν τις αρχές του νέου έτους. Τι συνέβει λοιπόν; Άλλαξαν γνώμη οι λοιμωξιολόγοι; Έκαναν λάθος ως προς το βάρος του επιδημιολογικού φορτίου στα σχολεία; Εντέλει τα σχολεία είναι εστία μετάδοσης του ιού ή όχι;
Ή μήπως εντέλει δεν είναι η επιτροπή λοιμωξιολόγον που συμβουλεύει την κυβέρνηση, όπως καταγγέλλεται πλέον επωνύμως και ανοιχτά. Και έχουμε να κάνουμε με μέτρα αλληλένδετα της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, όπως επιμένει και ο υπουργός ανάπτυξης όταν προειδοποιεί πως εκτός από τον κορονοϊό, υπάρχουν κι άλλα σοβαρά θέματα τα οποία πρέπει να φροντίσει η κυβέρνηση με τις αποφάσεις της. Που και αυτά συνιστούν θέμα επιβίωσης των ελλήνων πολιτών.
Σε κάθε περίπτωση αυτές οι αντικρουόμενες απόψεις και οι οβιδιακές αλλαγές της κυβερνητικής πολιτικής το θέμα της πανδημίας, μόνο ανησυχία προκαλούν και όχι εμπιστοσύνη.