Και μετά την πανδημία τι; Πόσο εύκολη είναι η επιστροφή στην κανονικότητα; Και πώς ορίζεται αυτή; Μέσα σε λίγους μήνες περισσότερες από 200.000 επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο κι άλλες τόσες προσπαθούν να αναστείλουν τη λειτουργία τους, αλλά αδυνατούν, λόγω χρεών. Σε τι μπορούν να ελπίζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
«δημοκρατία»
Απέναντί τους έχουν μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που στηρίζει την πολιτική της στην εργαλειοθήκη Χατζηδάκη και στην έκθεση Πισαρίδη. Τις προθέσεις τους τις γνωρίζουμε. Αλλωστε το παράδειγμα της χρηματοδότησης της Aegean είναι πρόσφατο. Η κυβέρνηση βρήκε χρήματα για να βοηθήσει μια ιδιωτική εταιρία, αλλά δεν βρήκε τρόπο να βοηθήσει χιλιάδες εργαζομένους στον κλάδο των ταξί. Η οικονομική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης δεν περιλαμβάνει κανένα σχέδιο διάσωσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ισα ίσα που οι συγκυρίες ευνοούν αυτή την πολιτική. Ο Covid-19 επισπεύδει τις διαδικασίες καταστροφής χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ανοίγει ο δρόμος για τις πολυεθνικές εταιρίες.
Το ταξί χάνει καθημερινά πελάτες. Δεν παίρνει επιδοτήσεις, ούτε άλλες κρατικές ενισχύσεις. Η επιστρεπτέα προκαταβολή -για όσους την πήραν- είναι μια τόνωση ρευστότητας, η οποία θα επιστραφεί στο κράτος. Αλλά με ποιον τόπο; Με τι εισπράξεις θα μπορέσει ο ταξιτζής να αποπληρώσει το δάνειο που του έδωσε το κράτος;
Είμαι αρκετά έμπειρος για να αναγνωρίζω και το τυρί και τη φάκα. Το ταξί έχει μπει στον δρόμο της απαξίωσης. Ο υπουργός Υποδομών Κώστας Καραμανλής, μέλος κι αυτός της νεοφιλελεύθερης παρέας του πρωθυπουργού, δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το ταξί, παρά μόνο όταν έρθει η ώρα να υλοποιήσει τα σχέδια Βασιλάκη (μείωση αδειών στην Αθήνα). Ο κλάδος μπήκε σε μια τροχιά εφησυχασμού. Εγκλωβισμένος στα τεράστια οικονομικά προβλήματα για τα οποία ουδόλως ευθύνεται, θα νιώσει ανακουφισμένος αν «του πετάξουν» μια παράταση στην αντικατάσταση αυτοκινήτου ή του επιτρέψουν να μεταφέρει και δεύτερο άτομο με το ταξί. Αν του δώσουν, δηλαδή, τα αυτονόητα.
Σε αυτό το σημείο καταντήσαμε. Να παρακαλάμε για τα αυτονόητα. Η ευθύνη που βαραίνει τις διοικήσεις της ομοσπονδίας και των σωματείων είναι μεγάλη. Καμία ανοχή στις καθυστερήσεις ενίσχυσης του κλάδου. Καμία ανοχή στο πάγωμα του 4530/18, καμία εμπιστοσύνη στα χαμόγελα και στις υποσχέσεις των κυβερνώντων.
Απαιτούμε λύσεις εδώ και τώρα. Απαιτούμε να μην απαξιώνουν άλλο το ταξί. Απαιτούμε τη δουλειά μας και την αξιοπρέπειά μας πίσω. Αν δεν θέλουν να τα δώσουν, τότε θα πρέπει να τα πάρουμε. Με όποιο τίμημα. Με αγώνες, με θυσίες, με ό,τι χρειαστεί.
Οχι στον εφησυχασμό. Οχι στην αδράνεια. Οχι στη ζητιανιά. Ναι στην περηφάνια. Ναι στη διεκδίκηση. Ναι στην αξιοπρέπεια. Ετσι έχουμε μάθει εμείς οι ταξιτζήδες…
O κλάδος αυτός δεν υποκύπτει ποτέ ούτε σε κομματικά ούτε σε οικονομικά συμφέροντα. Παραμένει αυθεντικός, συμπαγής και ετοιμοπόλεμος.