«Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι για να είσαι Αρμένιος στην Τουρκία έπρεπε να σωπαίνεις, να γίνεσαι αόρατος για να είσαι ανεκτός, έστω κι αν η ανοχή αυτή δεν αποτελούσε εγγύηση. Για την τουρκική μηχανή του κράτους-έθνους, που θεμελιώθηκε πάνω στα ερείπια της γενοκτονίας, το Αρμενικό Ζήτημα δεν αποτελούσε ούτε μια άσκηση μνήμης, ούτε μια συγνώμη. Παρά την άρνηση, ήταν ένα πολιτικό και οικονομικό ζήτημα. Στην «εποποιία» της ίδρυσης της Δημοκρατίας, οι Αρμέ – νιοι αντιπροσώπευαν τον εχθρό. Οι επιζήσαντες έπρεπε να κρυφτούν στις τρύπες, όπως οι κατσαρίδες. Αυτή ήταν η απόδειξη της υπακοής τους. Τι σημαίνει να είσαι Αρμένιος στην Τουρκία; Είναι να περπατάς, χωρίς να αγανακτείς, στις λεωφόρους που φέρουν ταονόματα των κυβερνητικών στελεχών, που ευθύνονταν για τη γενοκτονία. Είναι να προφέρεις το όνομα του δολοφόνου του παππού σου ή της γιαγιάς σου ανταλλάσσοντας μια διεύθυνση. Είναι να διστάζεις να μιλάς δυνατά στους δρόμους. Να παριστάνεις τον κουφό στις ύβρεις. Να κρύβεσαι για να υπάρχεις…»
Η Γενοκτονία των Αρμενίων συνέβη πριν από έναν αιώνα. Μια μαύρη σελίδα της τουρκικής ιστορίας, πάντα υπό αμφισβήτηση, πάντα ένα ταμπού. ένα δράμα που στοιχειώνει τις καρδιές και το πνεύμα κάθε γενιάς. Η Πινάρ Σελέκεξετάζει τη σχέση της με το γεγονός αυτό και την κοινότητα-θύμα. Αναπολώντας τις αναμνήσεις και τις συναντήσεις της όλα αυτά τα χρόνια, αφηγείται τι σημαίνει το να κατασκευάζεις συνθήματα που διακηρύσσουν εθνική ανωτερότητα, ερχόμενη σε επαφή με φοβισμένους και σιωπηλούς ανθρώπους, οργώνοντας την πατρίδα της την Κωνσταντινούπολη, όπου τα αρμενικά ονόματα έχουν σβηστεί από τις πινακίδες των καταστημάτων, παίρνοντας ενεργό μέρος στα κινήματα της άκρας αριστεράς που έχουν υιοθετήσει την άρνηση. Πέρα από αυτό καθεαυτό το Αρμενικό Ζήτημα, αυτή η ευαίσθητη μαρτυρία, διεισδυτική, ενίοτε αυτοκριτική, καταγγέλλει τα αδιέξοδα της βίας και σφυγμομετρεί τις μεταλλάξεις της συλλογικής στράτευσης.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:
Η Πινάρ Σελέκ γεννήθηκε στις 8 Οκτωβρίου του 1971 στην Κωνστα – ντινούπολη. Κοινω – νιολόγος, στρατευ – μένη φεμινίστρια και ειρηνίστρια, έχει παράγει σημαντι – κό έργο και έχει δώσει πολλούς αγώνες γύρω από τα δικαιώματα των λαών, των μειονοτήτων και των αποκλεισμένων της τουρκικής Δημοκρατίας. Το 1998, η ζωή της αναστατώνεται πλήρως, εξαιτίας της εμπλοκής της σε έναν απίστευτο δικα – στικό κυκεώνα, όταν κατηγορείται άδικα και τελικά καταδικάζεται από την τουρκι – κή δικαιοσύνη με θανατική ποινή για το έγκλημα της τρομοκρατίας. Από το 2011 ζει εξόριστη από την πατρίδα της στη Γαλ – λία, όπου και συνεχίζει τις έρευνες και τη μάχιμη δράση της για το Κουρδικό και το Αρμενικό Ζήτημα, αλλά και το θεμελιακό, ευρύτερο πρόβλημα της πατρίδας της, που είναι η ουσιαστική κατάργηση των δημοκρατικών αρχών και του κράτους δικαίου. Εκτός από το παρόν βιβλίο έχει γράψει και το μυθιστόρημα, Το σπίτι του Βοσπόρου (2013).