Όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες δεν αποτελούν παρά την επισφράγιση της ώσμωσης των συνιστωσών. Η πολιτική αυτή διεργασία αφορά υποχρεωτικώς την κεντροδεξιά παράταξη
του Μανώλη Κοττάκη
«δημοκρατία»
Παρατήρησα τη μεταβολή κατά την περυσινή πορεία για το Πολυτεχνείο και την κατέγραψα αμέσως, μολονότι ήταν νωρίς. Η Ν.Δ. έδρεπε ακόμη τότε τις δάφνες της νίκης των εθνικών εκλογών και ουδείς ασχολείτο με λεπτομέρειες τέτοιου τύπου. Εις τι συνίστατο η μεταβολή; Η πορεία ήταν εξαιρετικά μεγάλη για τα πολιτικά δεδομένα της εποχής. Σε αυτήν μετείχαν ενιαία, μαζί, όλα τα μπλοκ της Αριστεράς. Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλη η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και βεβαίως ο «ελευθεριακός χώρος», οι αναρχικοί.
Αναφέρω ειδικά τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί η συνήθης κατηγορία που απευθύνεται σε κάποιον ο οποίος δέχεται εσωκομματικό μαχαίρωμα στο ΚΚΕ είναι πως είναι ύποπτος για «φλερτ» με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θεωρείται παρέκκλισις. Κι όμως ! Οι «εχθροί» συμπορεύτηκαν τον Οκτώβριο του 2019 εναντίον της Δεξιάς. Το καμπανάκι που χτυπήσαμε πέρασε απαρατήρητο. Ποιος ασχολείτο; Είχαμε άδικο γιατί είχαμε δίκιο πολύ νωρίς, όπως θα έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Λεντάκης. Η ώσμωση μεταξύ των συνιστωσών της Αριστεράς, κομμουνιστικής, ανανεωτικής, εξωκοινοβουλευτικής, στον δρόμο συνεχίστηκε μέσα και έξω από τις αίθουσες του Εφετείου, στη δίκη για τη Χρυσή Αυγή, όπου παρήλασαν η σύζυγος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ κ.ά.
Η Ακροδεξιά ήταν όρος ύπαρξης για την Αριστερά. Μαζί δεν έκαναν και χώρια δεν μπορούσαν. Τώρα που ο Μιχαλολιάκος «μετακόμισε» στον Δομοκό και ξέμειναν από το σκιάχτρο του φασισμού, πλακώνονται με την Αστυνομία. Αυτήν όρισαν ως «νέα Ακροδεξιά». Την ημέρα έκδοσης της απόφασης, η συγκέντρωση έξω από το Εφετείο ήταν και πάλι μεγάλη, καθώς συνέρρευσαν εκεί αι γενεαί αι πάσαι της Αριστεράς. Εως και μικροσυμπλοκές θερμόαιμων μελών του ΑΝΤΑΡΣΥΑ με μέλη της ΚΝΕ «έπιασαν» οι κάμερες της τηλεοράσεως. Λεπτομέρειες, όμως! Το μείζον και πάλι ήταν ότι σύμπασα η Αριστερά βρέθηκε κάτω από το ίδιο μπλοκ απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Οσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες δεν αποτελούν παρά την επισφράγιση της ώσμωσης. Η υπογραφή κοινού κειμένου ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ – Μέρα25 για το Πολυτεχνείο ισοδυναμεί με Μεταπολίτευση για τα αριστερά χρονικά. Ειδικώς αν ληφθεί υπόψη ότι έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από αυτό δύο κόμματα (ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ) που έχουν διασπαστεί το 1968 και το 1989, και αν επίσης ληφθεί υπόψη ότι οι τελευταίες κοινές πρωτοβουλίες τους ανατρέχουν το καλοκαίρι του 1989, με τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση Τζαννετάκη. Η πολιτική αυτή διεργασία αφορά υποχρεωτικώς την κεντροδεξιά παράταξη. Πρέπει να την παρατηρήσει και να την κατανοήσει, αν θέλει να την εξουδετερώσει. Οφείλει να τη μελετήσει και να την απενεργοποιήσει, πριν καταστεί πολιτικός ουραγός και θύμα των ευρύτερων εσωκομματικών εξελίξεων στον χώρο της Αριστεράς.
Το πρώτο και βασικό που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και η αποχώρησή του από την εξουσία στις εθνικές εκλογές του 2019 απελευθέρωσε δυνάμεις. Το ΚΚΕ στεκόταν αμήχανο απέναντί του από το 2012. Από τη μια στριμώχθηκε, επειδή ο Τσίπρας άρχισε να αποκαθιστά ιστορικά πρόσωπα που το ΚΚΕ είχε ρίξει στην πυρά (Βελουχιώτης), από την άλλη δεν τράβηξε ποτέ τα πράγματα μέχρι τα άκρα, γιατί δεν ήθελε να κατηγορηθεί ότι αυτό ευθύνεται για την πτώση της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα. Ενώ σήμερα, με αντίπαλο έναν Μητσοτάκη, νιώθει απελευθερωμένο απέναντι στην εξουσία. Τώρα, που και τα δύο κόμματα ευρίσκονται στην αντιπολίτευση, μη φανταστεί κανείς ότι αγαπήθηκαν.
Στρατεύονται, όμως, στο ίδιο μπλοκ και κάνουν ενιαίες δράσεις, γιατί ο Περισσός έχει το άγχος μη τυχόν και του πάρει κόσμο ο ΣΥΡΙΖΑ. Μη τυχόν και τον υπερκεράσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε δικαιωματισμό, σε δυναμισμό κατά της Αστυνομίας, με την οποία έχει ιστορικούς λογαριασμούς. Ο αιφνιδιαστικός ακτιβισμός του Περισσού έχει όμως και μία ακόμη αιτία, άγνωστη στο ευρύ κοινό: το επικείμενο Συνέδριο του ΚΚΕ.
Οπως μου έλεγε χθες κορυφαίος κυβερνητικός παράγων, στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, «από την πληροφόρηση που έχουμε, γνωρίζουμε ότι ο Κουτσούμπας αμφισβητείται από ομάδα στελεχών που θέλει πιο δυναμική αντιπολίτευση, στον δρόμο». Δεν γνωρίζω καλά τα εσωκομματικά του κόμματος αυτού -οι γνωστοί κομμουνιστές φίλοι μου είναι «σφίγγες»-, παρατηρώ όμως ότι το Μαξίμου έχει δίκιο: Ο ακτιβισμός αποτελεί πειρασμό για τον χαμογελαστό Ρουμελιώτη γραμματέα των κομμουνιστών εσχάτως. Οχι γιατί έτσι ακυρώνει την υπόγεια κριτική των αμφισβητιών της καρέκλας του, αν υπάρχουν, αλλά διότι έτσι αυξάνει τη δημοτικότητά του.
Στην τελευταία μέτρηση που δημοσιεύτηκε σε κυριακάτικη εφημερίδα του λιμένος, ο Δημήτρης Κουυτσούμπας είναι ο μόνος πολιτικός αρχηγός του οποίου τα ποσοστά εμφανίζουν αύξηση κατά δύο μονάδες. Ολοι οι άλλοι πέφτουν χάριν ψηφοθηρίας. Σε ποια συμπεράσματα μας οδηγούν όλα αυτά; Μα, ότι, πρώτον, η Αριστερά δεν διαδηλώνει για το Πολυτεχνείο μόνον σε εποχές πανδημίας. Η Αριστερά λύει και τα εσωκομματικά της με πρόφαση τον Covid και το Πολυτεχνείο.
Τα σπασμένα της πληρώνουμε: Ποιος, χάριν ψηφοθηρίας, θα κερδίσει στον διαγωνισμό ρητορείας κατά της υπέρμετρης αστυνομικής βίας, το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, και ποιος θα κερδίσει στον εσωκομματικό διαγωνισμό ακτιβισμού μεταξύ των μελών του Πολιτικού Γραφείου. Ειδικώς το πρώτο, ότι «φοβόμαστε μην πάρει κεφάλι ο Τσίπρας στα δικαιώματα», το λένε, δικαιολογούμενα σε κυβερνητικούς παράγοντες, στελέχη του ΚΚΕ. Δεύτερον, συμπεραίνουμε επίσης ότι συγκροτείται μια κρίσιμη μάζα πεζοδρομίου απέναντι στην κυβέρνηση, η οποία εφαρμόζει παραδοσιακές «δεξιές» μεθόδους για να την πατάξει. Διευκολύνοντας όμως, χωρίς να το γνωρίζει, εσωκομματικά παιχνίδια που δεν την αφορούν.
Η Αριστερά έκανε καριέρα μεταπολιτευτικά είτε πάνω από το μνήμα είτε πάνω στο πεζοδρόμιο, ως «θύμα». Εφεξής, λοιπόν, αυτή η κρίσιμη μειοψηφική μάζα θα αναζητεί παντού την ένταση με στόχο την ηρωοποίησή της. Της το επιβάλλουν οι «νέες συνθήκες». Για όση αξία έχει η γνώμη μου, η αντίδραση της κεντροδεξιάς παράταξης πρέπει να είναι δυναμική πολιτικά (στο Κοινοβούλιο και στα ΜΜΕ), αλλά εξαιρετικώς προσεκτική στο πεζοδρόμιο. Διότι ο άκρατος φανατισμός και η αλαζονεία με την οποία συμπεριφέρονται οι άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. -έχοντας πολιτική κάλυψη αντίστοιχη της μητσοτατικής ρήσης του 1990 «εσείς είστε το κράτος»- μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε τραγωδία τύπου Τεμπονέρα. Η οποία αποτέλεσε την αρχή για το ξήλωμα του πουλόβερ της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το 1991.
Και το τελευταίο που χρειάζεται σήμερα η Ελλάς, με τον Τούρκο έξω από τα νερά της, είναι μια τραγωδία. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι αίμα και διχασμός. Ο Προκόπης Παυλόπουλος επικρίθηκε εντόνως, επειδή τον Δεκέμβριο του 2008 δεν προσέφυγε σε κρατική καταστολή για να αντιμετωπίσει τους διαδηλωτές. Σήμερα, όμως, οι ίδιοι οι αριστεροί αναγνωρίζουν ότι δεν θα είχε μείνει τίποτε όρθιο στην Αθήνα, αν ακολουθούσε τις εισηγήσεις των «σκληρών» δεξιών να αντιμετωπίσει με δυναμισμό τούς -κατά τη φρασεολογία τους- «κομμουνιστοσυμμορίτες». Προχθές, του απένειμε δημοσίως τα εύσημα το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ Σπύρος Χαλβατζής. Ούτε ένας τραυματίας διαδηλωτής δεν εισήχθη στα νοσοκομεία τότε.
Ενώ λοιπόν στον δρόμο -επιστρέφω στο 2020- η ΕΛ.ΑΣ. πρέπει να είναι εξαιρετικώς προσεκτική για να μην έχουμε νέο Τεμπονέρα, στο γήπεδο της πολιτικής η κυβέρνηση πρέπει να είναι εξαιρετικώς δυναμική. Ασυλία, τέλος. Για κανέναν ασυλία πλέον. Κανείς δεν μπορεί να παίζει στα ζάρια τον τόπο. Οφείλουν όλοι να τεθούν προ των ευθυνών τους. Δεν θα γίνει η χώρα άνω κάτω για τα οικογενειακά κανενός ΣΥΡΙΖΑ, κανενός ΚΚΕ, κανενός ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εκπτώσεις απαγορεύονται. Και, βεβαίως, απαγορεύονται δηλώσεις υποταγής σε υπαγορευμένα τελεσίγραφα.
Ο σεβασμός που έδειξε ο Μιλτιάδης Εβερτ στην Αριστερά, κομμουνιστική και ανανεωτική, παραδίδοντάς της τα «κλειδιά» του 9.84 το 1986, σε εποχές σκληρής ιδεολογικής αντιπαράθεσης και Ψυχρού Πολέμου, θα έπρεπε να αποθαρρύνει κάποιους πριν στοχοποιήσουν τη θυγατέρα του για μια άστοχη ανάρτησή της. Χρωστά πολλά η Αριστερά στον Εβερτ για να είναι τόσο αυστηρή με την οικογένειά του. Και, τέλος, θα έπρεπε να ωθήσει κάποιους άλλους ταγούς της παρατάξεως να σκεφτούν ότι, μεταξύ μιας Εβερτ και ενός Σοφιανού, επιλέγεις την Εβερτ. Δεν μπορεί μια ζωή η Δεξιά να ζητά συγγνώμη που δεν είναι Αριστερά.