Θα έρθει η ώρα που ο ψυχίατρος του μέλλοντος θα εξετάσει την ιεράρχηση των ειδήσεων στα καλοταϊσμένα ελληνικά μέσα της «ενημέρωσης», επί των ημερών, της χρηστής διακυβέρνησης Μητσοτάκη.
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
«δημοκρατία»
Και ίσως τότε καταφέρει να εξηγήσει πώς, την ώρα που ένας από τους ελάχιστους συμμάχους της πατρίδας μας υφίσταται συντριπτικού μεγέθους ήττα από τις δυνάμεις της αναθεωρητικής Τουρκίας, αυτά ασχολούνται με τον… Τσαμπ και τον Μέιτζορ, τα λυκόσκυλα του Μπάιντεν, που θα παίζουν ανέμελα επιτέλους στον κήπο του Λευκού Οίκου, όπως και με το αν τα θετά παιδιά της εξωτικής αντιπροέδρου Καμάλα θα τη φωνάζουν «μανούλα», «Μομάλα», «Mama Jama» ή δεν ξέρω τι άλλο.
Την ώρα που ο Καύκασος φλέγεται και η Αρμενία μόνη και αβοήθητη υποτάσσεται στον Ερντογάν, μιλάμε για απόλυτη δημοσιογραφική παράνοια. Εκτός κι αν δεν είναι παράνοια, είναι κάτι άλλο που λέγεται σκόπιμος αποπροσανατολισμός και δεν αποτελεί αντικείμενο αρμοδιότητας ψυχιάτρου.
Σε κάθε περίπτωση, πιστέψτε με, το «μονόστηλο» της Αρμενίας στον ελληνικό Τύπο είναι κάτι που ως δημοσιογράφο με κάνει να ντρέπομαι. Με κάνει να ντρέπομαι και ως Ελληνα, γιατί έπρεπε να ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει να πολεμάς ολομόναχος υπέρ βωμών και εστιών. Και να τιμούμε αυτούς που το κάνουν, ειδικά όταν πρόκειται για αδέλφια μας που μάχονται τον προαιώνιο εχθρό.
Πραγματικά διερωτώμαι αν δεν ενδιαφερόμαστε εμείς για την τύχη των Αρμενίων, ποιος θα ενδιαφερθεί γι’ αυτόν τον μαρτυρικό λαό σε ολόκληρη την υφήλιο; Και ποιος θα ασχοληθεί στο φινάλε με τη δική μας τύχη, αν η μοίρα μάς φέρει σύντομα στη θέση τους;
Δεν χρειάζεται προσπάθεια να σας πείσω ότι η περίπτωση της Αρμενίας θα έπρεπε να είναι μια από τις πρώτες ειδήσεις της επικαιρότητας στην Ελλάδα. Γιατί μας αφορά με πολλούς τρόπους. Είναι μια προειδοποίηση που έρχεται από το μέλλον. Και ασφαλώς ένα δράμα που δεν μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους.
Το γιατί τα ελληνικά μέσα, στη συντριπτική τους πλειονότητα επέλεξαν την ευρωπαϊκή γραμμή κάλυψης των γεγονότων, με πλήρη αποστασιοποίηση από τους πρωταγωνιστές και τις ευθύνες τους, λες και πρόκειται για κάποιο καβγά μεταξύ νομάδων στη Μέση Ανατολή, σηκώνει πολλή συζήτηση. Δεν είναι της παρούσης. Κρατήστε, όμως, τη σημείωση ότι η ταύτιση της ενημέρωσης στην Ελλάδα με τις επιταγές της ευρωπαϊκής (βλέπε γερμανικής) πολιτικής ορθότητας σε μια σειρά σημαντικών γεγονότων, από τις αμερικανικές εκλογές, μέχρι την υπόθεση της Αρμενίας, είναι φαινόμενο βαθιά εκφυλιστικό και εξαιρετικά επικίνδυνο για τα εθνικά ανακλαστικά της κοινής γνώμης.
Αφήστε που μέσα στην επιδοτούμενη «πολιτική ορθότητα» της ρωσο-φοβίας έφτασαν κάποιες «αναλύσεις» σε συστημικά μέσα ενημέρωσης να ισχυριστούν ότι η Αρμενία «προδόθηκε από τη Μόσχα», γι’ αυτό έχασε τον πόλεμο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη διαστροφή της πραγματικότητας. Γιατί μας αρέσει, δεν μας αρέσει, η μόνη χώρα που τίμησε την υπογραφή της και τις δεσμεύσεις της ήταν η Ρωσία. Η Μόσχα εξαρχής την εδαφική ακεραιότητα της Αρμενίας εγγυήθηκε. Όχι του μη αναγνωρισμένου Αρτσάχ. Κι αν δεν ήταν ο Πούτιν, σύντομα οι Τούρκοι θα έκαναν παρέλαση στο Ερεβάν.
Χάρη, όμως, στο Ρώσο ηγέτη, οι Αρμένιοι φαίνεται πως κρατούν ένα κομμάτι του Ναγκόρνο-Καραμπάχ (Αρτσάχ), συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας Στεπανακέρτ και, το κυριότερο, διασφαλίζουν την οδική σύνδεση της αυτόνομης επαρχίας με την κυρίως Αρμενία, υπό ρωσική στρατιωτική προστασία. Αν συνεχιζόταν ο πόλεμος, η Αρμενία θα έχανε σε διάστημα ωρών το Στεπανακέρτ με ανυπολόγιστες συνέπειες σε ανθρώπινες απώλειες, όχι μόνο ενστόλων, αλλά κυρίως αμάχων που δεν θα είχαν προλάβει να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.
Ναι, λοιπόν, το «ξανθό γένος», που αποτελεί αντικείμενο εύκολης λοιδορίας από τους νεροκουβαλητές της αντιρωσικής υστερίας στην Ελλάδα, διέσωσε τους Αρμενίους από τον όλεθρο. Την ώρα που η υπόλοιπη Ευρώπη σφύριζε αδιάφορα. Για τους Γερμανούς, δεν συζητάμε. Απέκλεισαν το ζήτημα από την ατζέντα όλων των ευρωπαϊκών συναντήσεων και έκαναν ότι δεν έβλεπαν. Μισούν τους Αρμενίους όπως ακριβώς και οι Τούρκοι και είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι μαζί τους συντόνισαν την πρώτη γενοκτονία. Είδαμε, όμως, και τους Γάλλους. Πιο αδιάφορος… πεθαίνεις. Κάτι γενικόλογες παραινέσεις από τον Μακρόν, αλλά ούτε κουβέντα για έμπρακτη βοήθεια. Άφησε στην τύχη του ένα έθνος χριστιανικό, παραδοσιακά φιλικό προς τη χώρα του. Πολλοί Αρμένιοι έχουν ως δεύτερη γλώσσα τα γαλλικά και η αρμενική διανόηση έχει γαλουχηθεί στη γαλλική κουλτούρα. Επιπλέον, ο Γάλλος πρόεδρος βρίσκεται αυτήν τη περίοδο στα μαχαίρια με τον Ερντογάν. Κι όμως, μόλις που ακούσαμε τη φωνή του. Γεγονός που προϊδεάζει για το τι θα κάνει σε περίπτωση ελληνοτουρκικής θερμής αντιπαράθεσης.
Απέφυγαν, τέλος, για ευνόητους λόγους, τα ελληνικά μέσα να προβάλουν και τα παρατράγουδα στο Γερεβάν. Την μπούκα στην αρμενική Βουλή και τις αυθόρμητες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για την ήττα. Εύλογη η αγανάκτηση, μόνο που, επιτρέψτε μου να σας πω, ο Νικόλ Πασινιάν, ο πρωθυπουργός της χώρας, δεν υπήρξε προδότης. Πολέμησε και αντιστάθηκε. Έστειλε τη γυναίκα του και το παιδί του στην πρώτη γραμμή. Προτίμησε τη συνθηκολόγηση όταν είδε πλέον ότι η χώρα του έμεινε μόνη και κινδύνευε με αφανισμό. Το λάθος του ήταν ότι δεν φρόντισε να ενισχύσει την αμυντική θωράκιση της Αρμενίας.
Αλλά και πάλι, μόλις δύο χρόνια βρισκόταν στην εξουσία. Τι να πούμε κι εμείς για τους δικούς μας, που τα τελευταία 25 χρόνια εκχωρούν εθνική κυριαρχία χωρίς να ακουστεί μπαμ και ταυτόχρονα υπονομεύουν την αποτρεπτική ικανότητα της χώρας, μειώνοντας το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων. Πώς ακριβώς λέγονται αυτοί οι πρωθυπουργοί; Πατριώτες;