«Το Κογκρέσο ζήτησε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μία έκθεση για τις παραβιάσεις της ελληνικής κυριαρχίας από την Τουρκία. Οι αρμόδιοι αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να εκφέρουν γνώμη, καλύπτοντας την τουρκική επιθετικότητα. Αν η πολυδιαφημισμένη στρατηγική σχέση έχει νόημα θα πρέπει να βασίζεται σε απτά οφέλη και για τις δύο πλευρές. Η έκθεση αυτή συνιστά μείζον ατόπημα από την πλευρά της Ουάσιγκτον.», «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 13/11/2020
Την ίδια μέρα που η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ –αναμφισβήτητα η σοβαρότερη και αντικειμενικότερη καθημερινή εφημερίδα- επισημαίνει με το κύριο άρθρο της το «Ατόπημα» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ η «απογευματινή ναυαρχίδα» του πρώην ΔΟΛ, με άρθρο δημοσιογράφου της, σπεύδει να υιοθετήσει την άποψη ότι απλώς συνιστά «αμφισβήτηση του εθνικού αφηγήματος για τις τουρκικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου» αφού όπως συμπληρώνει «το 90% αυτών των παραβιάσεων γίνεται σε μια περιοχή που ούτε οι ΗΠΑ ούτε άλλες χώρες ή το διεθνές δίκαιο εν γένει αναγνωρίζουν ως ελληνικό εναέριο χώρο».
Δηλαδή καλώς έπραξε το Σ.Ν. και κακώς φωνάζουν οι ένθεν «εθνοκάπηλοι» τους οποίους με την «λεπτή ειρωνεία» του καυτηριάζει. Στοχεύει, με την γραφίδα του, «κάποιες διπλωματικές πηγές που διαμαρτυρήθηκαν», την Κουμουνδούρου που «εξαπέλυσε μια από τις γνωστές επιθέσεις», μια εφημερίδα που «το έκανε πρώτο θέμα», έναν ραδιοφωνικό σχολιαστή που «πενθούσε χθες το πρωί» ενώ αναρωτιέται γιατί οι «μαχητικοί αναλυτές εθνικών θεμάτων» δεν αντέδρασαν, εκτιμώντας ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι –ως Κασσάνδρες ίσως- είναι απορροφημένοι «από το σενάριο της Μεγάλης Τουρκικής Πρόκλησης στο διάστημα ανάμεσα στον Τραμπ και την είσοδο του Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο» ώστε «Αν το σενάριο επαληθευτεί, θα μας πουν ότι το είχαν προβλέψει. Σε αντίθετη περίπτωση, θα πουν ότι φταίει ό ιός. Ή ο καιρός». Δεν μας λέει βέβαια ο Μ. Μητσός τι θα πει εκείνος σε αυτήν την περίπτωση.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η κατάληξη του άρθρου που αποτελεί και ένα διακριτικό χτύπημα κάτω από την ζώνη του Νίκου Δένδια. Αφού επισημαίνει το αυτονόητο, ότι δηλαδή: «Επιβεβαιώνεται έτσι για άλλη μια φορά η ανάγκη να επιλυθούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές αφού, όπως δείχνει και η Κύπρος, η παράταση των αδιεξόδων ευνοεί τις αυθαιρεσίες και τα τετελεσμένα.» -δίχως όμως να μας διαφωτίσει για το πώς ακριβώς θα γίνει αυτό, αλλά και γιατί δεν έγινε τα 8 χρόνια του Σημίτη, αφού δεν χάνει την ευκαιρία, αρπάζοντας από τα μαλλιά κάθε αφορμή, για να αποδείξει την αφοσίωσή του στον «αρχιερέα» αλλά και σε όλη την «παρέα» του «εκσυγχρονισμού»- ρίχνει την τορπίλη του «Τώρα που δεν έχει πια τους πονοκεφάλους της Λιβύης και του Ναγκόρνο Καραμπάχ, ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών μπορεί να αφοσιωθεί στην άμεση γειτονιά μας.». Δηλαδή δεν έχει επιλυθεί το πρόβλημα με την Τουρκία επειδή ο Υ.Ε. ασχολείτο –ως μη όφειλε;- με την Λιβύη και με το Τούρκο –Λιβυκό σύμφωνο.
Επειδή δεν υπάρχει «καπνός δίχως φωτιά» την ίδια μέρα με την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και τα ΝΕΑ το άρθρο του Μ. Κοττάκη στην ΕΣΤΙΑ είναι αποκαλυπτικό. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο κάποια κέντρα «τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια» του Υ.Ε.. Κάποιοι τον ωθούν «προς την έξοδο από την κυβέρνηση». Αναφέρει ότι τα πυρά «τα δέχεται μέσα από το Μέγαρο Μαξίμου, από κυβερνητικό κέντρο πλησίον του πρωθυπουργού, χωρίς αυτό να είναι απαραιτήτως σε γνώση του πρωθυπουργού». Παίρνοντας αφορμή από άρθρο άλλου δημοσιογράφου με «διαχρονική επιρροή στους πασοκογενείς πολιτικούς» στο οποίο ο συντάκτης υποστήριζε ότι ο Υ.Ε. «τελεί υπό δυσμένεια γιατί δεν ζητά την έγκριση του πρωθυπουργού για συγκεκριμένες επιλογές του» ο Κοττάκης εκτιμά ότι: «ο υπουργός Εξωτερικών πράγματι βρίσκεται σε δυσμένεια. Αλλά όχι αυτή που περιγράφεται στο δημοσίευμα. Βρίσκεται στη δυσμένεια τουλάχιστον δύο, μπορεί και τριών πασοκογενών υπουργών, οι οποίοι με συνεντεύξεις, κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις, βιβλία στέλνουν μηνύματα στον ξένο παράγοντα ότι “εμείς είμαστε πιο ευέλικτοι, θα το κάνουμε καλύτερα. Άρα προκρίνατε την υπουργοποίησή μας!”». Και συμπληρώνει ο Κοττάκης: «Όπου «καλύτερα» σημαίνει παραχωρήσεις κυριαρχίας βεβαίως. Εις εκ των υπουργών είναι γνωστός στα ενδότερα της κυβερνήσεως με το προσωνύμιο «φίδι»».
Το σύστημα που λυμαινόταν το ελληνικό δημόσιο τις τελευταίες δεκαετίες πριν από την κρίση, κατέχοντας τους «αρμούς της εξουσίας» ακόμα και όταν ήταν στην κυβέρνηση οι «δεξιές παρενθέσεις». Το σύστημα που εξέθρεψε την «διαπλοκή» δημιουργώντας τους «εθνικούς εργολάβους» και τους «εθνικούς προμηθευτές». Το σύστημα που έθαψε την «ληστεία» του χρηματιστηρίου, που σφύριζε αδιάφορα όταν το μισό υπουργικό συμβούλιο βρέθηκε υπόλογο απέναντι στην δικαιοσύνη. Το σύστημα που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για την χρεωκοπία και τα μνημόνια δεν εννοεί να το βάλει κάτω. Ελλοχεύει στις σκιές φορώντας τις «μάσκες» μιας δήθεν προοδευτικής-εκσυγχρονιστικής ιντελιγκέντσιας. Όσο επιτυγχάνει τους στόχους του αποθρασύνεται. Φτάνει στο σημείο να προτείνει για αξιοποίηση ακόμα και τον υπουργό οικονομικών της χρεωκοπίας. Φτάνει στο σημείο να υποστηρίξει ότι μόνο στην κεντροαριστερά –σε αυτήν που ευθύνεται για την χρεωκοπία- «υπάρχουν μυαλά». Έχει το θράσος να υποστηρίζει ότι ο Πρωθυπουργός «αφαιρεί αρμοδιότητες από τους Δεξιούς υπουργούς μήπως δει η κυβέρνηση άσπρη μέρα!».
Είναι γνωστή, από την Παλαιά Διαθήκη, η καταστροφική επιρροή του όφη στους πρωτόπλαστούς. Τους στοίχισε την έξοδο από την Εδέμ. Στις παρυφές της εξουσίας ελλοχεύουν πάντοτε όφεις -γλοιώδεις και σερνόμενοι, ιοβόλοι και μοχθηροί- ναρκοθετώντας το έργο της και εκθέτοντάς την στον κίνδυνο της ανώμαλης προσγείωσης και της «Εξόδου». Η αποφυγή τους είναι ένα από τα πιο δύσκολα έργα και χαρακτηρίζουν τους ικανούς ηγέτες. Είναι καταστροφικοί ακόμα και όταν λειτουργούν μεμονωμένα. Πόσο μάλλον όταν είναι ενταγμένοι σε ένα σύστημα συμφερόντων -πολιτικών και οικονομικών- που επιχειρεί να κάνει πράξη στην πολιτική τον τίτλο του βιβλίου του Henri Troyat: «Ο νεκρός κυριεύει τον ζωντανό».
Αντωνάκος Αντώνης
13-11-2020
[email protected]http://www.antonakos.edu.gr