Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Από τον περασμένο Μάρτιο και μετά η ελληνική οικονομία είναι στην εντατική. Το ταξί μοιάζει με τον ασθενή που περιφέρεται στους διαδρόμους του νοσοκομείου, αναζητώντας ένα κρεβάτι για να νοσηλευτεί. Η κυβέρνηση έχει κάνει τις επιλογές της για το ποιος θα ζήσει και το ποιος θα πεθάνει. Η πανδημία δημιούργησε ένα καλό άλλοθι για να συγκαλύψει τις προθέσεις της.
Οικονομική ενίσχυση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για να διαφημίζουν αφειδώς την κυβέρνηση, οικονομική ενίσχυση στις τουριστικές επιχειρήσεις, στις μεγάλες επιχειρήσεις και φυσικά στους ημέτερους. Για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις «νίπτει τας χείρας της». Μπορούν ελεύθερα να κλείσουν, να κατεβάσουν ρολά και να μπουν εθελοντικά στις γαλέρες των πολυεθνικών. Αυτό ήταν το ζητούμενο και πριν από την πανδημία. Αυτή είναι η πολιτική που παράγει ο νεοφιλελευθερισμός. Αυτό εισπράττει σήμερα ο κλάδος των Ταξί.
Το σημαντικότερο όμως ζήτημα, αφορά την δική μας θέση απέναντι στην εχθρική στάση της κυβέρνησης. Ούτε μια ανακοίνωση διαμαρτυρίας, ούτε ένα σημάδι αντίστασης σ’ αυτή την καταστροφή που δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος. Μετά από τόσους μήνες υπομονής και ενδείξεις καλής θέλησης σε βαθμό απόλυτης υποταγής, η ηγεσία του κλάδου παραμένει με άδεια χέρια. Όσα τους υποσχέθηκαν – αν τους υποσχέθηκαν – ήταν ψέματα. Όσα τους υπόσχονται – αν τους υπόσχονται – είναι πάλι ψέματα. Η αλήθεια είναι η εξής:
Το ταξί έχει μπει στη σφαίρα του αφανισμού. Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Μητσοτάκη έχει άλλα σχέδια για τις επιβατικές μεταφορές. Αυτά τα σχέδια τα καταστρώνει με επιχειρηματικές τύπου Βασιλάκη, τύπου Δανδράκη και όχι με τους νόμιμους εκπροσώπους του κλάδου μας.
Δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε να σώσουμε την κατάσταση. Το καράβι έχει πάρει πορεία για τα βράχια κι εμείς δεν εκπέμπουμε ούτε sos.
Έξω από κάθε πρόγραμμα οικονομικής ενίσχυσης, έξω από κάθε σχεδιασμό στήριξης, το ταξί περιφέρεται ασκόπως και χωρίς ελπίδα. Μας έχουν πετάξει ένα δανεικό ξεροκόμματο (επιστρεπτέα προκαταβολή) και το διαφημίζουν όπως η Μαρία Αντουανέτα το παντεσπάνι.
Συνάδελφοι, η κατάσταση είναι πιο δύσκολη από το 2011. Ας αναλογιστεί ο καθένας την δική του ευθύνη απέναντι στον κλάδο κι ας ορθώσει ο καθένας το δικό του ανάστημα απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης και σ’ αυτούς που τη χειροκροτούν και την αποδέχονται.
Ως εδώ δεν πάει άλλο. Μας τα πήραν όλα. Όλα, εκτός από την αξιοπρέπειά μας. Ας την κρατήσουμε με νύχια και με δόντια γιατί σύντομα θα την ζητήσουν κι αυτή. Αυτή διακυβεύεται από δω και πέρα και γι’ αυτήν πρέπει να αγωνιστούμε. Το ταξί είναι η δουλειά μας. Η ζωή μας. Το μέσο για να μείνουμε αξιοπρεπείς… Δεν το χαρίζουμε, ούτε στον Μητσοτάκη, ούτε στη Νέα Δημοκρατία, ούτε σε κανέναν.
Για μια ακόμα φορά κάνω έκκληση, να κρατήσουμε τον κλάδο μας όρθιο και δυνατό. Ενωμένο, ελεύθερο, αδέσμευτο και ακομμάτιστο.