Από τον Απόστολο Αποστόλου
Διανύοντας το τέλος του μεταμοντέρνου και εισβάλοντας στο αλτερμοντέρνο, δημιουργήθηκε η νέα αντίληψη της ζωής. Το να υποφέρεις σήμερα συνιστά κουλτούρα. Ούτε ο Ζαμιάτιν, ούτε ο Όργουελ, ούτε ο Χάξλεϋ, με τη βαθιά υποψία που διέθεταν δεν θα μπορούσαν να φανταστούν την πορεία της ιστορίας σήμερα.
Το 1959 ο ανθρωπολόγος Όσκαρ Λέβις είχε εισάγει τον όρο κουλτούρα της φτώχειας, για να χαρακτηρίσει την οικονομική εξαθλίωση των μεξικανικών οικογενειών. Ο Λέβις αμετανόητος σοσιαλιστής και με το φόβο ενός ισχυρού αντισημιτισμού άλλαξε το όνομά του σε Λεφκόβιτς, αρχικά έγραψε το βιβλίο με τίτλο «Η Ανθρωπολογία της Φτώχειας», εκεί περιγράφει όλες τις δυνατότητες φτωχοποίησης και περιθωριοποίησης του μεξικάνικου λαού. Ωστόσο αν και χαρακτηρίστηκε ότι εισάγει μόνο τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της φτώχειας στην μεξικάνικη κοινωνία, χωρίς να περιγράφονται και τα οικονομικά δεδομένα, το βιβλίο δίνει μια πλήρη καταγραφή της περιθωριοποίησης των κοινωνιών ως μελλοντικό μοντέλο της πολιτικής εξέλιξης.
Το σήμερα όμως ξεπερνά ακόμη και τις αναλύσεις του Λεφκόβιτς. Ο κόσμος οδηγείται σε έναν άκριτο κονβενσιοναλισμό (συνθηκοκρατία) απαράβατο, δηλαδή σε μια συνθηκοκρατία του «θέσει» που αντικαθιστά πλήρως τη φυσικοκρατία του «φύσει». Όλα εγγράφονται σε κονστρουκτιβιστικές κοινωνικές δομές, φύλο, ιστορία, θεσμοί, επικοινωνία κλπ, γίνονται κατευθυνόμενα κοινωνικά επικαιροποιημένα ενεργήματα.
Το να υποφέρεις γίνεται η νέα κουλτούρα και η ιδεολογία της «αναγκαίας» φαινομενικότητας. Το δέον μπερδεύεται με το πραγματικό γίνεται όρος ζωής αμετακίνητος και αδιαπραγμάτευτος.
Το παράδειγμα με τον κορωναϊό και την πανδημία είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό. Καμία άλλη επιστημονική άποψη δεν γίνεται δεχτή πέρα από εκείνη που επιβάλλεται. Οποιοσδήποτε εκφράσει άλλη άποψη κρίνεται οπαδός της θεωρίας της συνωμοσιολογίας, περιθωριοποιείται και φιμώνεται ή λοιδορείται μέχρι εξοντώσεως της προσωπικότητας του.
Η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, διαγράφεται από τα ρεαλιστικά χαρακτηριστικά της, ή εποπτεύεται και γίνεται μια κατά συνθήκη σκηνοθετημένη μετα-αλήθεια.
Η πληροφόρηση είναι αδύνατη, εκείνο που υπάρχει είναι η οργανωμένη αποκοινωνικοποίηση της παραπληροφόρησης.
Η εκπαίδευση γίνεται περιγραφική μονόδρομη ειδίκευση απατηλής τεχνογνωσίας.
Η διασκέδαση και η ψυχαγωγία καταργείται και οι ορμόνες της χαράς των ανθρώπων απωθούνται.
Τα δικαιώματα των πολιτών χάνουν το νόημα τους με Νομοθετήματα και Διατάξεις που επιβάλουν όρους περιορισμού λόγω βιολογικής απειλής τώρα, κλιματολογικής αύριο, και η καταστολή και το αστυνομικό κράτος εποπτεύουν κάθε δράση και κίνηση πολιτών. Δεν θα υπάρχει καμιά κατανόηση πραγμάτων έξω από τον θεμελιώδη κανόνα της υγειονομικής-πολιτικής αρχής.
Η εργασία γίνεται πόθος ανεκπλήρωτος, οι πολίτες μαθαίνουν να ζουν με τα επιδόματα, τα συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία. Ενώ τίθεται ο όρος οι πολίτες να ζουν επίσης με την απαγόρευση πώλησης των «μη απαραίτητων προϊόντων» βλέπετε Γαλλία.
Οι πολίτες γίνονται υποψήφιοι μικροβιακοί, ύποπτοι ασυμπτωματικοί περιφερόμενη μάζα υψηλού κινδύνου που θα πρέπει να εγκιβωτιστούν να ενταχθούν σε αποκλεισμό.
Η μέτρηση της καθαρότητας του οργανισμού, δηλαδή, η πλήρη ασηψία, θα συνοδεύεται από την κατάργηση της μνήμης και θα μπαίνει ο πολίτης σε προγραμματισμένη φθορά, με ύποπτες θεραπείες.
Η Δικαιοσύνη τίθεται ήδη σε χρονικό πλαίσιο λειτουργίας με συχνές παύσεις για υγειονομικούς λόγους.
Η σημερινή πολιτική χάρτα είναι αυτή της υγειονομικής πολιτικής και της πολιτικής οικολογίας.
Η παράδοση και η θρησκεία εξαντλούνται στην εντροπική μοιραιότητα της ισοπέδωσης.
Επιβάλλεται το τέλος της φενάκης της λευκής φυλής και επιβεβαιώνεται η φενάκη της έγχρωμης φυλής.
Η βιο-φυσιο-τεχνο-ανατομική επιστήμη βάζει τους όρους στη ζωή μας, θέτει ένα νέο συμβολικό κύκλωμα που διέπεται από το απαραβίαστο πρωτόκολλο μολυσματικότητας. Όλα θα υπακούουν στις αρχές μια αντιμολυσματικότητας.
Αυτός είναι ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος θέλει καθώς θα έλεγε και ο Χάξλεϋ να είναι ο κόσμος του φόβου «γιατί στο τέλος ο φόβος σκοτώνει και την ανθρωπιά και τον άνθρωπο.»
Απόστολος Αποστόλου
ΔΡ. Φιλοσοφίας