Πάμε πρώτα με τα ελληνικά. Η γλώσσα μας είναι πάμπλουτη σε λέξεις και έννοιες. Σπουδαίο ρόλο στην έκφρασή μας παίζει η σύνταξη. Οι λέξεις μας είναι αμέτρητες, πανέμορφες, εκφραστικές. Τα τελευταία, όμως, χρόνια, η γλώσσα μας έχει υποστεί κατά μέτωπον επίθεση!
του Δημήτρη Καπράνου
«ΕΣΤΙΑ»
Πρωτοστάτησε ο μακαρίτης ο Ανδρέας, που -συνηθισμένος στα αμερικάνικα- έφτιαχνε λέξεις, μεταφράζοντας από τις αντίστοιχες αμερικανικές. Πήρε την κατάληξη «ing» και της άλλαξε τα φώτα! Έτσι, αποκτήσαμε λέξεις με την κατάληξη «ποίηση»! Η αρχή έγινε με την «αποχουντοποίηση», ακολούθησε η «τσιμεντοποίηση», η «ανεξαρτητοποίηση» η «σταλινοποίηση», η «ψηφιοποίηση» και λοιπά.
Βεβαίως, όλη αυτή η επέλαση κατά της ελληνικής γλώσσας, ουδεμία… ποίηση περιέκλειε, αλλά η ζημιά έγινε και είναι ανεπανόρθωτη. Τα παιδιά, λοιπόν και οι έφηβοι που μεγάλωσαν μέσα στην «πασοκοποίηση» της χώρας, μοιραία έχουν αποκτήσει και τις «πασοκοσυνήθειες».
Έτσι, ο Πρωθυπουργός μας, και αυτός αμερικανοτραφής και σπουδάσας στα καλύτερα Πανεπιστήμια της αλλοδαπής (και μπράβο του και μπράβο στους γονείς του που τον σπούδασαν τόσο καλά και μπράβο μας, που έχουμε έναν μορφωμένο και σύγχρονο πρωθυπουργό), διέπραξε και εκείνος την «αμερικανιά» του.
Μεταφράζοντας ή έχοντας κατα νουν το αμερικανικό «Ι am depended on» είπε, εν τη ρύμη του λόγου, ότι «πολλοί εργαζόμενοι είναι εξαρτημένοι από τον μισθό τους». Φυσικά, στα ελληνικά άλλο σημαίνει το «εξαρτώμαι από τον μισθό μου» και άλλο το «είμαι εξαρτημένος από τον μισθό μου». Ασφαλώς, ο πρωθυπουργός εννοούσε το πρώτο, αλλά είπε το δεύτερο!
Όπως προχθές, που ενώ αρχικώς είπε «είναι μαζί μου ο καθηγητής κύριος Σωτήρης Τσιόδρας» στην συνέχεια προσφώνησε τον καθηγητή «Σωτήρη». Αυτό, στην γλώσσα της πολιτικής των ΗΠΑ ή της Αγγλίας είναι το σύνηθες και το καθιερωμένο. Εδώ, όμως-πώς να το κάνουμε; – ξενίζει…
Δικαίως παρεμβαίνει ο Γιώργος Μπαμπινιώτης, που φρίττει και αυτός με όλες τις «αμερικανιές» που καταδυναστεύουν την πανέμορφη ελληνική γλώσσα! Δικαιότατα!
Γιατί να υιοθετούμε τόσες ξενικές λέξεις και εκφράσεις; Τί λόγο έχουμε να πετάμε στον κάλαθο τις δικές μας, υπέροχες, λέξεις και να τις αντικαθιστούμε με ξένες ή με εκείνα τα «συνθηματικά» των κινητών τηλεφώνων και του υπολογιστή;
Θυμάμαι που ο Φρέντι Γερμανός με ρώτησέ μια φορά τί θα πει «μην με νταουνιάζεις», που του είχε πει η κόρη του. Και ψάξαμε και βρήκαμε ότι είναι -στα ελληνικά- το αγγλικό «don’t bring me down»!
Πάμε τώρα σε μια άλλη παθογένεια της κοινωνίας μας , στο ρουσφέτι!
Πρόστιμο 150 ευρώ επεβλήθη στην Κέρκυρα, σε έναν ηλικιωμένο που φορούσε πλημμελώς την μάσκα, με ακάλυπτη την μύτη. Η σύνταξη του όμως ήταν της τάξεως των 500 ευρώ. Μόλις έγινε γνωστό, ο τοπικός βουλευτής (κυβερνητικός) έσπευσε να απαλλάξει τον παππού από το πρόστιμο, όχι βέβαια πληρώνοντάς το «χωρίς να πει κουβέντα» αλλά παρεμβαίνοντας στην Αστυνομία για την ακύρωση του προστίμου. Και φυσικά διαλάλησε την σωτηρία του ανθρώπου αυτού “κατόπιν ενεργειών του”!
Πότε θα απαλλαγούμε από αυτές τις απαίσιες συνήθειες; Πότε οι πολιτικοί μας θα μάθουν να φέρονται ως εκπρόσωποι και όχι «πατερούληδες» των πολιτών;