Πιστή φίλη του Ταγίπ Ερντογάν αποδεικνύεται η πρώην υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη, για την οποία φαίνεται ότι η λέξη «εθνική γραμμή» αποτελεί κόκκινο πανί. Ετσι μόνον εξηγείται ότι κάθε φορά -στο όνομα φυσικά της λογικής, που οδηγεί στην «προσέγγιση» με την Τουρκία- φροντίζει να τη «σπάει».
Λίγο πριν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης γράψει στα γαλλικά tweet για τη συμπαράστασή του στη Γαλλία έναντι των τρομοκρατικών επιθέσεων, η κυρία Μπακογιάννη είχε φροντίσει να αποδώσει επί της ουσίας το λάθος στη Γαλλία και να χαρακτηρίσει «βήμα που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί» την προβολή των σκίτσων για τον Μωάμεθ στα δημόσια κτίρια. Δεν έμεινε εκεί η κυρία Μπακογιάννη, αλλά προχώρησε περαιτέρω υιοθετώντας επί της ουσίας τα επιχειρήματα Ερντογάν περί ισλαμοφοβίας στην Ευρώπη, όταν τόνισε ότι θα είναι τεράστιο λάθος εάν μεταφέρουμε τη διαμάχη την οποία έχουμε και δημιουργήσουμε έναν πόλεμο θρησκειών, δηλαδή να καλλιεργήσουμε την ισλαμοφοβία.
Είναι αποκαλυπτικό για τον τρόπο σκέψης της το πώς για την κυρία Μπακογιάννη το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι οι φανατικοί τζιχαντιστές που σφάζουν επισκέπτες εκκλησιών στην Ευρώπη, αλλά η… ισλαμοφοβία. Μάλιστα, καλώντας την Ευρώπη να καταπολεμήσει την ισλαμική φονταμενταλιστική τρομοκρατία, υπογράμμισε ότι σε αυτήν ο Ερντογάν είναι ανοιχτός…
Δεν γνωρίζει ή δεν θυμάται, άραγε, η κυρία Μπακογιάννη τους στενούς δεσμούς του καθεστώτος Ερντογάν με τους τζιχαντιστές στη Συρία, τους οποίους μεταφέρει ως πάτρωνας σε Λιβύη και Ναγκόρνο-Καραμπάχ; Δεν άκουσε τίποτε; Και δεν έμεινε στον Ερντογάν η κυρία Μπακογιάννη, αλλά ακόμη μία φορά επανέλαβε τα γνωστά περί του φιλήσυχου Ισλάμ, του ήρεμου, που σέβεται τις αρχές και τις ανθρώπινες αξίες και με το οποίο κανένας στην Ευρώπη δεν έχει πρόβλημα.
Φυσικά, η κυρία Μπακογιάννη δεν γνωρίζει ούτε για τα ποσοστά υποστήριξης του ισλαμισμού ανάμεσα στις «φιλήσυχες ισλαμικές κοινότητες»… Σε μια πονηρή, μάλιστα, εκφορά του λόγου της φρόντισε να μας πει ότι η Τουρκία του 2004 με την Τουρκία του 2020 είναι μια διαφορετική χώρα, υπονοώντας προφανώς ότι αν «είμαστε καλά παιδιά», τότε μπορεί ξανά η Τουρκία να γίνει αυτή του 2004…