“Και ήταν οι καιροί που η πόλη, πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε και καρτέραγ’ ένα μακελάρη και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει” Κωστής ΠΑΛΑΜΑΣ
*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Είναι γνωστό ότι σε αυτή τη χώρα χάνουμε εύκολα το μέτρο, ότι υποκύπτουμε στη γοητεία της υπερβολής και των ανούσιων εντυπώσεων. Ότι από συνήθεια καταφεύγουμε στις έωλες καταγγελίες, την ανεύθυνη κριτική και την ανέξοδη ρητορική, προκειμένου να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία των γεγονότων, άλλως να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά κάτι από αυτή την περίοδο. Σε μια τέτοια λογική, ας μου επιτραπεί, εντάσσεται η σπουδή του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης και πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, να θέσει για πρώτη φορά (μιλώντας στον Real fm) θέμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια στα νότια και ανατολικά της Κρήτης ήτοι της Κάσου, της Καρπάθου, της Ρόδου και του συμπλέγματος του Καστελόριζου. Όταν όμως ωραιοποιείς αβασάνιστα το παρελθόν σου, αποδοκιμάζεις με ευκολία το παρόν και με πρωτόγνωρη ροπή μεταβάλλεσαι σε Κασσάνδρα για το μέλλον, τότε είναι βέβαιο ότι δεν κομίζεις κάτι χρήσιμο στην πολιτική αγορά, ούτε ασφαλώς εκπροσωπείς το νέο. Τότε απλά ο πολιτικός λαϊκισμός τον οποίο με πείσμα υπηρετείς, είναι εύκολο να κάνεις τον γενναίο εκ του ασφαλούς, συνθλίβει την αλήθεια για το μείζον ζήτημα αυτής της χρονικής περιόδου…
Σε κάθε περίπτωση, μιλούμε για το κυρίαρχο δικαίωμα όλων των κρατών για χωρικά ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια. Το αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα κάθε χώρας που δεν τίθεται υπό την αίρεση τρίτων, που η άσκησή του συνιστά έκφραση εθνικής κυριαρχίας. Το δικαίωμα που δύναται, όπως είπε σε προχθεσινή ανάρτησή της στο Twitter η Ρωσική πρεσβεία στην Ελλάδα, να ασκεί κάθε ελεύθερη χώρα βάσει της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Μια σύμβαση που συνιστά ακρογωνιαίο λίθο του διεθνούς καθεστώτος των θαλασσών, ορίζει τις αρχές και προβλέπει ρητά τους τρόπους της οριοθέτησης ΑΟΖ. Μια παρέμβαση του διεθνούς παράγοντα χωρίς το γνωστό αστερίσκο της ανεμπόδιστης διεθνούς ναυσιπλοΐας ήτοι το άλλοθι στο οποίο, περιέργως πως, προσφεύγουν και όλως παραδόξως επικαλούνται συχνά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Που υπεκφεύγουν, όμως, να μιλήσουν για τον ακριβή χρόνο άσκησης του ως άνω δικαιώματος, όπως πρόσφατα έκαναν ο πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης και ο νυν υπουργός επί των εξωτερικών της χώρας Νίκος Δένδιας, κάνοντας λόγο για μία πολύ σύνθετη συζήτηση η οποία λόγω της ιδιαιτερότητας και της πολυπλοκότητας του θέματος δεν χωρεί σε υπεραπλουστεύσεις. Κοινώς, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός, “άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε”…
Το δικαίωμα, τέλος, που καμία κυβέρνηση δεν επιχείρησε να το ασκήσει ποτέ, που απεμπόλησαν δυστυχώς όλοι οι πρωθυπουργοί στο όνομα του ρεαλισμού, μη μπορώντας προφανώς να κοιτάξουν το φόβο κατάματα, της σύνεσης και της ανάγκης για ειρηνική γειτνίαση με την Τουρκία υπό το κράτος του φόβου, των απειλών και των αντιδράσεων της. Όταν όμως φοβάσαι κάποιον, όπως εμείς τις απειλές που εκτόξευσε η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση στις 8 Ιουνίου 1995 κηρύσσοντας casus belli / αιτία πολέμου την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Αιγαίο, είναι γιατί εσφαλμένα του έχεις παραχωρήσει εξουσία πάνω σου. Μέχρι λοιπόν να ανανήψουμε στα χρόνια του θάρρους και να επανέλθουμε στην εποχή της τόλμης, θα μας σύρουν μοιραία φοβούμαι τα γεγονότα, άλλως προχωρήσουμε στην άσκηση του ως άνω εθνικού κυριαρχικού δικαιώματος, θα γινόμαστε μάρτυρες της πρωτοφανούς κλιμάκωσης της προκλητικότητας και παραβατικότητας των Τούρκων σε βάρος της χώρας μας…
Μέχρι τότε θα συνεχίζονται οι προβοκατόρικες ενέργειες των Τούρκων σε βάρος των αξιωματούχων της χώρας μας, ων ουκ έστιν αριθμός ιταμών προκλήσεων, με σκοπό τη διατήρηση του φόβου, την υποχώρηση και τον συμβιβασμό, την ταπείνωση και την αποδοχή εντέλει τετελεσμένων στο χώρο του Αιγαίου. Τι άλλο σημαίνουν οι συνεχείς οχλήσεις των σκαφών μας, με επιβαίνοντες σημαίνοντα πρόσωπα της χώρας που κατέχουν υψηλή θεσμική ιδιότητα ήτοι πρωθυπουργοί, υπουργοί εθνικής άμυνας, αρχηγοί στρατού, ΓΕΕΘΑ, αν όχι όλα αυτά. Όσο λοιπόν η χώρα επιφυλάσσεται να ασκήσει το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο. Όσο η χώρα παραμένει διστακτική και καθηλωμένη στην ακινησία επιδιώκοντας δίκην επαίτη την παρέμβαση/διαιτησία των ισχυρών της γης. Όσο η χώρα επαναλαμβάνει τη γνωστή θέση, ήτοι υπενθυμίζει σε κάθε ενδιαφερόμενο μέρος της περιοχής του Αιγαίου ότι διατηρεί στο ακέραιο το αναφαίρετο δικαίωμά της να επεκτείνει, σε χρόνο κατάλληλο, τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, η χώρα, σε επίπεδο συμβολισμού, θα πληρώνει αυτό το τίμημα…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός