Όταν έχουμε να κάνουμε με Τούρκους, δεν αρκεί ο πατριωτισμός. Χρειάζεται και οξυδέρκεια. Πρέπει να βλέπουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Και εν προκειμένω το μογγολικής αισθητικής σύμπλεγμα στην πλατεία του Αφιόν Καραχισάρ είναι παραπάνω από εύγλωττο. Τα λέει όλα για αυτούς με τους οποίους κάνουμε «διερευνητικές επαφές» και με τους οποίους ετοιμαζόμαστε να ανοίξουμε «διάλογο».
Την φωτογραφία του συμπλέγματος, μας την έστειλε ο κ. Πρόδρομος Εμφιετζόγλου, την οποία συνοδεύει με την παρακάτω λιτή, πλην εύστοχη επιστολή:
«Αγαπητή Εστία,
Ύστερα από 100 περίπου χρόνια κοσμεί την κεντρική πλατεία του Αφιόν Καραχισάρ ένα μπρούντζινο σύμπλεγμα μοναδικής αισθητικής, που απεικονίζει τον ευγενή Τούρκο νικητή και τον αδύναμο Έλληνα στρατιώτη στο έδαφος.Το αφιερώνω σε όλους τους Έλληνες, που ύστερα από τόσα δεν έχουν μάθει τι θα πει Τούρκος. Το αφιερώνω ακόμα και στην κα Μέρκελ για να θυμάται ποιοι δίδαξαν στους Τούρκους πρώτοι τη Γενοκτονία και ποιοι την εφήρμοσαν στη συνέχεια.
Πρόδρομος Εμφιετζόγλου»
Στο σύμπλεγμα αυτό μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ασιατική βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Οι Τούρκοι το ανήγειραν στον τόπο της ομώνυμης μάχης. Στην οποία νομίζουν ότι νίκησαν. Η πραγματικότητα είναι ότι στο Αφιόν Καραχισάρ, ο Ελληνικός Στρατός ηττήθηκε εξαιτίας της προαιωνίου κατάρας της φυλής, του διχασμού, αλλά και μιας πληθώρας τακτικών και στρατηγικών σφαλμάτων, τα οποία πρέπει να αναλύονται στα στρατιωτικά σχολεία.
Θα πρέπει μόνο να σημειώσουμε ότι οι Τούρκοι εκμεταλλεύθηκαν τότε τις δικές μας αδυναμίας διότι στηρίχθηκαν από την νεόκοπη τότε σοβιετία του Λένιν αλλά και διότι είχαν ηγεσία, τον Μουσταφά Κεμάλ, τον οποίο εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να ονομάζουμε Αττατούρκ (Πατέρα της Τουρκίας). Αν θέλουν οι Τούρκοι ας το κάνουν, σήμερα όμως φαίνεται πως και αυτοί το αποφεύγουν. Φιλοδοξία του Ερντογάν είναι να ξεπεράσει σε αγριότητα τον σφαγέα Κεμάλ.
Το αντιαισθητικό αυτό σύμπλεγμα στην δυτική Μικρά Ασία, μοιραία οδηγεί στην αντιπαράθεση με το τι έχουν κάνει οι Έλληνες στους τόπους των μαχών τις οποίες κέρδισαν. Θα δούμε ηρώα, να θυμίζουν εκείνους που πολέμησαν. Θα δούμε μνημεία να τιμούν εκείνους που έπεσαν. Δεν θα δούμε μνημεία βαρβαρότητας, ούτε προσπάθεια υποτίμησης του ηττημένου. Την ανωτερότητά μας απέναντί στους Τούρκους την γνωρίζουμε. Δεν χρειάζεται να την διαλαλούμε. Αυτοί απεναντίας γνωρίζουν πολύ καλά την κατωτερότητά τους. Αγωνιούν να αποδείξουν κάτι. Κάτι που δεν είναι πραγματικό.
Στην επανάσταση του 1821, όταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μπήκε στην Τριπολιτσά, το πρώτο που έκανε ήταν να αποκόψει τον πλάτανο δεμένοι στον οποίο μαρτύρησαν οι πρόγονοί του και άλλοι αδούλωτοι Έλληνες. Ούτε Τούρκους κρέμασε, ούτε μνημείο τον έκανε.
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης έκανε πράγματι πυραμίδα τα κεφάλια των Τούρκων στην πλατεία της Αράχωβας όταν νίκησε τον αλαζόνα Κιουταχή. Ήταν ξέσπασμα οργής για τα εγκλήματα 400 ετών που έκαναν οι Τούρκοι, αλλά ήταν και μια τακτική καταρράκωσης του ηθικού του αντιπάλου. Και αυτό διδάσκεται στα στρατιωτικά σχολεία. Δεν έκανε όμως τα κεφάλια μνημείο. Για τους Έλληνες πεσόντες θα δει κάποιος μνημείο σήμερα.
Και επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα: Με ποιους πάμε να κάνουμε διάλογο; Επιδιώκουν πράγματι οι Τούρκοι έντιμη συμφωνία; Ή απλώς θα εκμεταλλευθούν τον διάλογο για να διεκδικήσουν περισσότερα; Για να επιχειρήσουν να επιτύχουν τον αφανισμό του ελληνισμού; Να δείξουν και πάλι ότι είναι πτωματοφάγα όρνεα, που επωφελούνται από την απρονοησία των άλλων; Όπως τότε, στην Μικρά Ασία…
πηγή: «ΕΣΤΙΑ»