Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς τι ακριβώς κάνει ο Ερντογάν στη Κύπρο
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
«δημοκρατία»
Πιέζει τον αδύναμο κρίκο μέχρι να σπάσει η αλυσίδα. Κι ας μην κοροϊδευόμαστε. Με αυτή την μπόσικη ελληνική κυβέρνηση η αλυσίδα έχει λασκάρει επικίνδυνα σε πολλά σημεία.
Η Τουρκία θέλει να απαλλαγεί μια κι έξω από τον πονοκέφαλο της Λευκωσίας, η οποία παρά το μικρό της εκτόπισμα τη δυσκολεύει εξαιρετικά στη διεθνή σκηνή, σε αντίθεση με την Αθήνα που σιωπά. Για πρώτη φορά, λοιπόν, διακινδυνεύει ένα οριστικό ναυάγιο στην προοπτική «επίλυσης» του Κυπριακού, έστω και με τη δική της συνταγή, όπως αυτή που επιχείρησε με το σχέδιο Ανάν. Ο εποικισμός της Αμμοχώστου αυτήν ακριβώς την έννοια έχει.
Η Τουρκία βροντοφωνάζει ότι δεν την ενδιαφέρει η προοπτική της επανένωσης ούτε και στην ευνοϊκότερη γι’ αυτήν εκδοχή. Γιατί με την Ελλάδα εξουδετερωμένη, ακόμη και με το σημερινό καθεστώς, κάνει μια χαρά τη δουλειά της. Με θράσος και τσαμπουκά μπορεί να επεκτείνει τα «δικαιώματα» των Τουρκοκυπρίων εις βάρος του Ελληνοκυπριακού Ελληνισμού. Δεν έχει ανάγκη πλέον από θεσμικό πλαίσιο για να νομιμοποιήσει την καταπάτηση…
Αυτό το μήνυμα, που είναι εξαιρετικά ανησυχητικό γιατί προδιαγράφει πειρατικές ενέργειες εις βάρος των Ελληνοκυπρίων, κανονικά θα έπρεπε να έχει στείλει την ελληνική διπλωματία στα… ταβάνια. Στην Αθήνα όμως κάνουν ότι δεν βλέπουν. Τα Βαρώσια «έπεσαν» έπειτα από 46 χρόνια και υπάρχει Ελληνας πρωθυπουργός που «σκέπτεται» αν θα ξεκινήσει «διερευνητικές επαφές» με τους εισβολείς. Έως πριν από λίγα χρόνια ο Ερντογάν δεν μπορούσε να κάνει του κεφαλιού του στην Κύπρο. Η παρουσία της Ελλάδας δεν το επέτρεπε. Αυτό δυστυχώς έχει αλλάξει με την έλευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το μαρτύρησε άθελά του ο λαλίστατος ναύαρχος και πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Διακόπουλος με το περίφημο «άλλο πράγμα η Κύπρος». Η Αθήνα λοιπόν δεν έχει καμιά όρεξη ούτε να «συναποφασίσει» ούτε να «συμπαρασταθεί» για ζητήματα του Κυπριακού Ελληνισμού. Ο Ερντογάν το έχει αντιληφθεί, καλλιεργεί τον διαχωρισμό όσο μπορεί κι από την πλευρά του και επιτίθεται στον αδύναμο κρίκο, τη Λευκωσία, αμφισβητώντας την κυριαρχία της και επιβάλλοντας αχυρανθρώπους του στα Κατεχόμενα.
Η Κύπρος είναι αυτή που ενοχλεί τον «σουλτάνο». Αυτή έκανε όλη τη μανούρα ξεκινώντας την υπόθεση των κυρώσεων και επιχείρησε (ανεπιτυχώς τελικά) να μπλοκάρει ολόκληρη σύνοδο κορυφής για να τις επιβάλει. Οι Ευρωπαίοι, με προεξάρχοντες τους Γερμανούς, είναι πολύ πιο εύκολο να την αφήσουν ξεκρέμαστη. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν από μερικά χρόνια δεν δίστασαν να ληστέψουν τις καταθέσεις του κοσμάκη με το πρόσχημα ότι οι κυπριακές τράπεζες ξεπλένουν μαύρο ρωσικό χρήμα. Ο Ερντογάν ποντάρει ακόμη στο ότι απέναντι δεν έχει τον Τάσσο, που θα είχε ήδη κατασκηνώνει στις Βρυξέλλες, έξω από το κτίριο της Κομισιόν, αλλά τον Αναστασιάδη, που πίστευε ότι το Σχέδιο Ανάν είναι κατάλληλο για την επίλυση του Κυπριακού. Ακόμη κι έτσι όμως η κυπριακή διπλωματία, σε αντίθεση με τη φραγκολεβαντίνικη των Αθηνών, έχει πατριωτικά ανακλαστικά.
Η Τουρκία θα πιέσει μέχρι τέλους για τη δημιουργία οριστικού ρήγματος στις σχέσεις Ελλάδας – Κύπρου. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει στην Αθήνα δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που θα τολμήσει να επαναλάβει την προδοσία μιας χούντας…