Το Βερολίνο, που παριστάνει τον διαμεσολαβητή, «έχαψε» το παραμύθι. Ή το βολεύει να το «χάψει», διότι το πρωτεύον στη γερμανική διαμεσολάβηση δεν είναι η αναζήτηση ισόρροπης λύσης στην ελληνοτουρκική διένεξη, αλλά να μη διαταραχθούν οι τουρκογερμανικές σχέσεις.
Πώς δέχθηκε η Αθήνα γερμανική μεσολάβηση, από τη χώρα που πέταξε έξω την Ελλάδα από τη διάσκεψη για τη Λιβύη, είναι ένα ερώτημα άλλης ώρας… Ετσι, η Καγκελαρία της Ανγκελα Μέρκελ θεώρησε ότι η αμοιβαία αποστρατιωτικοποίηση είναι ένα καλό «στασίδι» για να κοροϊδέψει τους Ελληνες. Με συγκίνηση, μάλιστα, ακούει τα φιλειρηνικά μηνύματα από την Τουρκία.
Η Αγκυρα επίμονα προβάλλει την εικόνα της πλευράς εκείνης που επιθυμεί τον διάλογο, σε αντίθεση με την Ελλάδα και την Κύπρο που προκάλεσαν, όπως έχει δηλώσει ο Τούρκος πρόεδρος, «αναταραχή στην Αν. Μεσόγειο», λόγω των μαξιμαλιστικών τους αξιώσεων. Εχει πλάκα ο νταβατζής… Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΣΕΑ, «η Τουρκία, η οποία σε κάθε περιφερειακή και παγκόσμια διαφορά τάσσεται υπέρ των δικαιωμάτων, του δικαίου και της δικαιοσύνης, διατηρεί μια στάση στο ίδιο πλαίσιο και στην ανατολική Μεσόγειο.
Εχει γίνει έκκληση στην Ε.Ε. και σε όλους τους θεσμούς και τα κράτη που παρεμβαίνουν στις διαφορές να σεβαστούν αυτή τη στάση αρχής της χώρας μας, καθώς και τα δικαιώματα και συμφέροντα της ΤΔΒΚ (σ.σ.: του ψευδοκράτους)». Το ΣΕΑ ανέφερε ακόμη ότι «η Τουρκία, η οποία στηρίζει τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας και την εγκαθίδρυση σταθερότητας στο πλαίσιο της νομιμότητας στη Συρία και τη Λιβύη, θα συνεχίσει τη στάση της για την επίτευξη ειρήνης και ευημερίας σε αυτές τις χώρες».
Σε αυτό το κλίμα κυκλοφορεί η πληροφορία περί προσπάθειας υπογραφής «μυστικού πρωτοκόλλου πριν από την έναρξη των ελληνοτουρκικών συζητήσεων από την ελληνική κυβέρνηση για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου κατόπιν τουρκικής απαίτησης, την οποία το Βερολίνο υιοθέτησε.
Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα τώρα. Αλλά αν η ελληνική κυβέρνηση επιχειρήσει να αφοπλίσει τα νησιά η καταστροφή θα είναι χειρότερη από τη Μικρασιατική. Πρόκειται περί αφοπλισμού των νήσων και όχι αποστρατιωτικοποίησης, ουσιαστικά περί παράδοσης των νησιών. Σε πρώτη φάση ομηρίας και σε δεύτερη παράδοσης, με ταυτόχρονη αλλαγή του περιεχομένου της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923.