Κάποιοι στην Αθήνα διατείνονται ότι η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος. Κάποιοι το παρατραβάνε υποστηρίζοντας ότι η σύνδεση των Ελλήνων με τους Κυπρίους είναι… «γλωσσική». Υπάρχουν όμως και οι Έλληνες που γνωρίζουν ότι η Κύπρος είναι προμαχώνας του ελληνισμού και δεν επιτρέπεται να εγκαταλειφθεί.
Στην Λευκωσία αντιστοίχως υπάρχει η επινόηση του αυτοπροσδιορισμού κάποιων με τον όρο «νεοκύπριοι» ενώ άλλοι συμπεριφέρονται σαν η Ελλάδα να είναι ξένο κράτος. Υπάρχουν όμως και οι Έλληνες που διατρανώνουν ότι η Ελλάδα είναι το Εθνικό Κέντρο.
Οι ευρωπαϊκές συζητήσεις περί κυρώσεων στην Τουρκία και την Λευκορωσία τα φέρνουν όλα στην επικαιρότητα καθώς είναι τώρα η ώρα να δοκιμασθεί το επιχείρημα εκείνων οι οποίοι παραληρούν 60 χρόνια εναντίον της Ένωσης της Κύπρου με την Μητέρα Πατρίδα. Μας έλεγαν ότι η ύπαρξη δύο ελληνικών κρατών, σημαίνει μεγαλύτερες επιρροές στα διεθνή δρώμενα, δύο ψήφους στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ (ΕΕ δεν υπήρχε το 1960) και πλείστα όσα ακόμη πλεονεκτήματα στους μηχανισμούς που καθορίζουν τις σχέσεις των εθνών και το αύριο του κόσμου.
Τώρα λοιπόν που υπάρχει ΕΕ και που συζητούνται οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας, θα περιμέναμε να δούμε τα δύο κράτη του ελληνισμού συντεταγμένα και τις ενέργειές τους συντονισμένες. Δυστυχώς όμως, όταν η Κύπρος ύψωσε το ανάστημά της στην Ευρώπη αντιδρώντας στις κυρώσεις προς την Λευκορωσία αν ταυτοχρόνως δεν υιοθετηθούν κυρώσεις και προς την Τουρκία, η Αθήνα υιοθέτησε μια τακτική αιδήμονος κωλυσιεργίας.
Άφησε την Κύπρο μόνη δηλώνοντας ότι προσβλέπει στην Σύνοδο Κορυφής με μια δήλωση -που δεν θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε- ότι: «Ελπίζουμε ότι μέχρι τότε η Τουρκία θα έχει δώσει απτά δείγματα σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου».
Και ενώ γίνονταν αυτά, εκείνοι που απέρριπταν την Ένωση μιλώντας για τα δύο κράτη και τις δύο ψήφους περί άλλα ετύρβαζαν βγάζοντας άναρθρες κραυγές περί κυρίαρχης και ανεξάρτητης Κύπρου. Αλλά πόσο κυρίαρχη και πόσο ανεξάρτητη είναι με το 38% του εδάφους της υπό την κατοχή του Αττίλα;
Σε τι μπορεί να ελπίζουμε. Από τότε που υπάρχει ως Κράτος η Τουρκία, σε ελάχιστες περιπτώσεις έδειξε πως σέβεται το διεθνές δίκαιο. Και αυτές στο απώτερο παρελθόν. Πολύ πριν τον Ετσεβίτ και τον Αττίλα και πολύ πριν τον Ερντογάν και τα νέο-οθωμανικά του όνειρα.
Γνωρίζουμε λοιπόν ότι η Τουρκία «δείγματα σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου» δεν θα επιδείξει. Το πολύ-πολύ να προβεί σε κάποια προσχηματική αναδιατύπωση της ρητορικής της και να αναδιπλωθεί ως προς κάποιες ελάχιστης σημασίας διεκδικήσεις της.
Παρ’ όλα ταύτα χάσαμε την ευκαιρία να δώσουμε ένα μήνυμα αποφασιστικότητας προτασσόμενοι δίπλα στην Κύπρο και υψώνοντας και εμείς το ανάστημά μας μαζί της.
Δυστυχώς όμως για μια ακόμη φορά την αφήσαμε μόνη.
Ας εκμεταλλευθούμε τουλάχιστον τον χρόνο που έχουμε κερδίσει μέχρι την Σύνοδο Κορυφής για να μετατρέψουμε την στάση μας από αιδήμονα σε αποφασιστική. Βρισκόμενοι διπλά στην Κύπρο. Η τοποθέτησή μας αυτή, δεν είναι απλώς συναισθηματική. Δεν εκκινεί μόνο από την ιερή υποχρέωση να μην εγκαταλείψουμε την γη που έχει υποδεχθεί τους τελευταίους πεσόντες των αγώνων του ελληνισμού. Επιβάλλεται και από την γεωπολιτική πραγματικότητα. Από τότε που το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος – Κύπρου αφαιρέθηκε από το θεσμικό κείμενο που ορίζει την Πολιτική Εθνικής Άμυνας της χώρας μας, οι Τούρκοι αλωνίζουν στην ΑΟΖ της Μεγαλονήσου. Στην Αθήνα οι γνωστοί «κάποιοι» ψελλίζουν λιγόψυχα ότι η Κύπρος είναι «κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος».
Όμως σταθεροποιώντας την θέση της εκεί, η Τουρκία εκκινεί αμφισβητώντας και την ελληνική κυριαρχία. Πρώτα στο Καστελλόριζο και στα γύρω νησιά για να φθάσει ποιος ξέρει που. Θα φθάσει μέχρι του σημείου στο οποίο θα αποφασίσουμε να την σταματήσουμε. Με απλά λόγια.
Η μάχη θα δοθεί. Και αν δεν θελήσουμε να την δώσουμε στην Κύπρο, θα την δώσουμε εδώ. Ίσως στα Δωδεκάνησα, ίσως όμως και στην θάλασσα της Κρήτης.
Για αυτό, την Κύπρο δεν επιτρέπεται να την αφήσουμε μόνη.
πηγή: «ΕΣΤΙΑ»