Στις 7 Σεπτεμβρίου 1999, η Αθήνα ήταν μια πόλη-φάντασμα! Λίγες ώρες πριν, ο καταστροφικός σεισμός των 5,9 Ρίχτερ, στο ρήγμα της Πάρνηθας, είχε βυθίσει στο πένθος την πρωτεύουσα, καθώς η καταμέτρηση των νεκρών έδινε νούμερα εφιαλτικά, για έναν σεισμό ισχυρό μεν, αλλά με ελάχιστα κτίρια να έχουν καταρρεύσει!
Η Αθήνα ούτε το 1981 με τον σεισμό των 7 Ρίχτερ στις Αλκυονίδες δεν είχε θρηνήσει τόσους νεκρούς! Τότε, οι νεκροί ήταν είκοσι. Το 1999 έχασαν τη ζωή τους 143 άνθρωποι, ενώ συνολικά οι ζημιές έφτασαν στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ.
Τα κτίρια που κατέρρευσαν και στα οποία σημειώθηκαν θάνατοι ήταν 27, ωστόσο, κατηγορίες απαγγέλθηκαν μόνο για επτά από αυτά.
Θυμάμαι ότι είχαμε ξαμοληθεί στο ρεπορτάζ! Πολιτικός συντάκτης τότε στην «Καθημερινή» είχα παρατήσει τα «μπρίφινγκ» και τα ραντεβού στα πέριξ της Βουλής «μπιστρό» κι έτρεχα στο ρεπορτάζ!
«Μια φορά ρεπόρτερ, για πάντα ρεπόρτερ» λέει η παλιά, άγραφη παροιμία στον χώρο μας. Και, πράγματι, όταν έχεις περάσει χρόνια «στο πεζοδρόμιο» δεν μπορείς να μείνεις αδιάφορος σε ένα τέτοιο μεγάλο γεγονός. Και αισθάνομαι απορία με κάποιους νεότερους συναδέλφους μου, οι οποίοι από τα νεανικά τους χρόνια εντάσσονται σε συγκεκριμένους χώρους της δημοσιογραφίας (κυρίως στο τμήμα που ασχολείται με τα κόμματα και την πολιτική) χωρίς να έχουν «τριφτεί» στην τρεχάλα, στο κυνήγι της είδησης, στο «μπάσιμο» προκειμένου να ανακαλύψουν τι συμβαίνει.
Ισως εκεί πάσχει σήμερα ο ελληνικός Τύπος, καθώς τα μέσα ενημέρωσης έχουν γίνει γραφεία «δημοσίων σχέσεων» και «εξυπηρέτησης πελατών»…
Ετρεχα, λοιπόν, στη «Ρικομέξ», εκεί που κάτω από τα ερείπια έχασαν τη ζωή τους 39 άνθρωποι, στα άλλα τρία εργοστάσια, που επίσης υπέστησαν τεράστιες ζημιές και έχασαν κι εκεί συμπατριώτες μας τη ζωή τους, στην πολυκατοικία της Φιλαδέλφειας, στο Μενίδι, στο Περιστέρι. Ξαναζούσα τις στιγμές του 1981, τότε που τρέχαμε στο Λουτράκι, στο ξενοδοχείο που είχε γίνει άμορφη μάζα υλικών. Ξαναμιλούσα με συγγενείς που περίμεναν σαν θεούς τους πυροσβέστες και τους διασώστες να τους δώσουν ένα μήνυμα ζωής από τους δικούς τους, που ήταν θαμμένοι στα ερείπια…
Κι ύστερα ήρθε η ώρα της Δικαιοσύνης, καθώς όλα έδειχναν ότι «κάτι δεν πήγε καλά» με τη στατικότητα στο κτίριο του εργοστασίου που προκάλεσε τους πολλούς θανάτους. Δεν άνοιξε μύτη! Προχθές, μιλώντας με έμπειρο συνάδελφο του ρεπορτάζ Δικαιοσύνης, μιλήσαμε για εκείνη τη δίκη. «Ασε, καλύτερα να μην σου πω την εξέλιξη εκείνων που “καθάρισαν” εκείνη την υπόθεση» μου είπε. Κι από προχθές ψάχνω να βρω την άκρη. Κι έχω βρει αρκετά και, όταν μπορέσω, θα τα γράψω!
Η ΑΚΙΣ