Οι τουρκικές δυσκολίες στρώνουν ελληνικό χαρακτήρα… Ο τρόπος με τον οποίο το Βερολίνο προσπαθεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του έναντι των ελληνικών είναι εξοργιστικός. Δεν τους φτάνουν οι σοβαρές υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς. Φαίνεται ότι επιδιώκουν πλήρη «μπανανοποίηση».
Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης
«δημοκρατία»
Από τότε που ανακαλύφτηκε και με επίσημο τρόπο το εύρος των κοιτασμάτων του Ζορ το 2015, το παιχνίδι στην ανατολική Μεσόγειο άρχισε να χοντραίνει. Τα συμφέροντα της ιταλικής ENI περνούν διαμέσου της Αιγύπτου και για αυτόν τον λόγο υπήρξε αμοιβαία συνεννόηση Ελλάδος, Κύπρου και Ισραήλ ως προς τον τρόπο διοχέτευσης του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Η Αίγυπτος ήταν το κλειδί, και σε αυτό συμφώνησαν όλοι (LNG μέσω της Αιγύπτου). Σε αυτό το σχήμα ήρθε να κουμπώσει και ο γαλλικός κολοσσός Total. Όπως ήταν φυσικό, η δράση έφερε αντίδραση, διότι σε αυτές τις ενέργειες υπήρχε ένα βασικό πρόβλημα: οι βλέψεις της Τουρκίας. Η Τουρκία, ως κράτος-πειρατής (γνωρίζοντας το παρελθόν της) ουδεμία περίπτωση υπήρχε να αποδεχθεί να εκτυλιχθούν αυτά τα πλάνα ερήμην της.
Το κενό σε αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο ήταν η στρατιωτική παράμετρός του. Οι τεράστιες αυτές εταιρίες αναμφίβολα έδρασαν μαζί με τις κυβερνήσεις στις οποίες εδρεύουν. Μπορεί το κεφάλαιο να μην έχει πατρίδα, αλλά στα δύσκολα, για να σωθεί η παρτίδα, βρίσκει καταφύγιο στην ισχύ του κράτους. Περίμεναν, λοιπόν, από την Ελλάδα, μία χώρα η οποία μόλις προσφάτως εξήλθε μιας σοβαρότατης οικονομικής κρίσης, να αναχαιτίσει μόνη της την τουρκική προκλητικότητα. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το Ισραήλ και η Αίγυπτος δεν θέλουν να εμπλακούν σε μια σύγκρουση με απρόβλεπτες συνέπειες στην ανατολική μεσόγειο. Η στάση της ιταλικής κυβέρνησης, καίτοι υπεγράφη η ΑΟΖ με την Ελλάδα, κρίνεται ως επαμφοτερίζουσα. Μόνον η γαλλική στάση, από τη στιγμή που πάτησε η Τουρκία πόδι στην Ελλάδα, δίνει προοπτικές στρατιωτικής συνεργασίας με την Ελλάδα. Η συνεργασία αυτή, όμως, για να αποκτήσει ουσία και να αποτελέσει μία win win κατάσταση, περνά μέσα από την απόκτηση των δύο γαλλικών φρεγατών, η μη κατάληξη σε αγορά των οποίων έγειρε ερωτήσεις, τις οποίες μέχρι στιγμής η κυβέρνηση δεν έχει απαντήσει πειστικά.
Όσον αφορά την Ε.Ε., για ακόμα μία φορά παρουσιάζεται βραδυκίνητη και διχασμένη. Μόνον η Γαλλία παρουσιάζεται ως σταθερός υπέρμαχος της εφαρμογής κυρώσεων στην Τουρκία. Από την άλλη μεριά, σχηματίζεται ένας συνασπισμός χωρών, ήτοι της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Μάλτας, της Ουγγαρίας, της Βουλγαρίας και της Ισπανίας, οι οποίες μπλόκαραν την πρόταση επιβολής ισχυρών κυρώσεων. Τα εμπορικά, στρατιωτικά και αντιμεταναστευτικά συμφέροντα αυτών των χωρών με την Τουρκία πιθανόν να έπαιξαν κάποιον ρόλο σε αυτή την μυωπική ενέργεια, η οποία επί της ουσίας στρέφεται ενάντια των ακριτών της νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Υπό αυτό το πρίσμα, εάν είναι ορθές οι πληροφορίες ότι η ελληνική κυβέρνηση εμπόδισε την έκδοση κοινής ανακοίνωσης για το ζήτημα της Λευκορωσίας ως αντίποινα, τότε βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο. Δεν μπορεί να μένουμε απαθείς, δεχόμενοι να ζητούν κυρώσεις οι Γερμανοί για ένα εσωτερικό ζήτημα της Λευκορωσίας, ενώ για τα ζητήματα που άπτονται της Τουρκίας να μένουν στις καταδίκες. Ποσώς μας απασχολεί αν οι εξαγωγές στην Τουρκία τούς βοηθούν να έχουν πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο. Διότι ο τρόπος με τον οποίο το Βερολίνο προσπαθεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του έναντι των ελληνικών είναι εξοργιστικός. Ο Γερμανός ΥΠΕΞ φέρεται ότι δήλωσε πως είναι «έντονα απογοητευτική εμπειρία» η ανακοίνωση της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας «ένα 24ωρο πριν αρχίσουν οι συνομιλίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που η γερμανική προεδρία είχε επιτύχει».
Φυσικά, η υπογραφή της μερικής οριοθέτησης με την Αίγυπτο έχει διάφορα προβλήματα, τα οποία τα συστημικά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ αποκρύπτουν, ιδίως στο Καστελόριζο, αλλά και στην Κρήτη, τη Ρόδο και την Κάρπαθο λόγω συμπεφωνημένης μειωμένης επήρειας. Για αυτήν την επιεικώς μέτρια συμφωνία μάς έριξε φίλια πυρά ο Γερμανός ΥΠΕΞ! Με λίγα λόγια, δεν τους φτάνουν οι σοβαρές υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς. Φαίνεται ότι επιδιώκουν πλήρη «μπανανοποίηση». Ας είναι καλά τα στελέχη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων που ακόμα μας προσφέρουν αισθήματα υπερηφάνειας, δίνοντας ηχηρά χαστούκια στην αντίπερα πλευρά.
Δεν υπάρχει πιο καταστατικός μύθος από αυτόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το άνοιγμα του Καραμανλή του νεότερου στη Ρωσία ήταν διορατικό, αλλά δυστυχώς για εμάς έγινε σε μία συγκυρία κατά την οποία η παρεμβατικότητα των αντιπάλων αυτού του ανοίγματος ήταν εντονότερη. Οι εμπορικές σχέσεις πολλών μελών της Ε.Ε. με την Τουρκία είναι δεδομένες. Οι ΗΠΑ, ανεξαρτήτως ηγεσίας, δεν πρόκειται να παραδώσουν την Τουρκία στη Ρωσία. Η Κίνα χρειάζεται την Τουρκία για να στήσει ξανά τον δρόμο του μεταξιού. Μόνον η Γαλλία αποστρέφεται την επέκταση της τουρκικής επιρροής στη Μεσόγειο. Δεν υπάρχει εναλλακτική και τα περιθώρια στενεύουν.
*Πρόεδρος Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών