Η ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΡΟΤΗ το 1987 και Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΥ το 2012

Γράφει ο Νίκος Χριστοδουλόπουλος
Ήταν τέλη Απριλίου του 1987. Στη Κυβέρνηση το σκληρό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, του Κουτσόγιωργα και λοιπών συντρόφων που άλλοι απ΄ αυτούς εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο και άλλοι εξακολουθούν να μας ταλαιπωρούν ακόμη και ευελπιστούν να το πράττουν και εις το μέλλον.
Τότε ένας συνάνθρωπός μας, αγρότης το επάγγελμα και μάλιστα συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ, αυτοπυρπολήθηκε στην κεντρική πλατεία της Κατερίνης, διαμαρτυρόμενος για την αντιαγροτική πολιτική της τότε κυβέρνησης! Ήταν ο αγρότης Β. Χαρισόπουλος, από τη Σφενδάμη Πιερίας. Το γεγονός αγνοήθηκε και λησμονήθηκε και πουθενά δεν αναφέρεται
πλέον, πολλοί δε το αγνοούν παντελώς ως γεγονός. Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν τα ιδιωτικά κανάλια με τα τηλεπορτοπαράθυρα που στις περισσότερες των περιπτώσεων ανάγουν το ελάχιστο σε μείζον και το μείζον ως ανύπαρκτο αλλά με τα διάφορα λιβανιστήρια τους προσπαθούν να μας αφιονίσουν.
Στις μέρες μας όμως και μετά την έσχατη πράξη που έκανε ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός Δ. Χριστούλιας και που πολλοί τη χαρακτήρισαν πολιτική, το συμβάν του αυτοπυρπολισμού του αγρότη από την Σφενδάμη αποκτά ιδιαίτερη σημασία, διότι αποδεικνύει ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν τον τρόπο να αντιδράσουν στην οποιαδήποτε εξουσία και μάλιστα αυτοθυσιαζόμενοι.
Και η θυσία τους, έστω και με τον τρόπο που έγινε, δεν θα πρέπει ούτε να λησμονείται αλλά ούτε και να γίνεται αντικείμενο καπηλείας από κάποιους που με δήθεν αισθήματα συγκίνησης και κροκοδείλια δάκρυα λύπης προσπαθούν να συγκινήσουν τους συνανθρώπους τους προκειμένου να εξασφαλίσουν πολιτικά οφέλη είτε για τους ίδιους είτε για τα αφεντικά τους.
Τα μόνα γνήσια αισθήματα λύπης είναι αυτά των πολλών ανώνυμων ανθρώπων που πήγαν στο συγκεκριμένο σημείο της πλατείας Συντάγματος και άφησαν λίγα λουλούδια ή άναψαν ένα κερί και που δυστυχώς δεν ξέρω ποιος ανόητος νους διέταξε τις αστυνομικές δυνάμεις να συμπεριφερθούν κατά πως συμπεριφέρθηκαν, προκαλώντας τραυματισμούς και σε κάποια περίπτωση μάλιστα σοβαρό.
Η θυσία όμως είναι θυσία και ποτέ δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη αλλά ούτε και να λησμονείται.