Ο πρόθυμος σαμποτέρ της Εθνικής Άμυνας

• Τα εγκληματικά (κατά συρροή την τελευταία διετία) λάθη του πρώην υπουργού Άμυνας και νυν αντιπροέδρου της κυβέρνησης που (σε συνδυασμό με την κρίση και τα Μνημόνια) διέλυσαν τον ελληνικό στρατό
• Οι περικοπές στον στρατό από τον Ευάγγελο Βενιζέλο βάζουν σε κίνδυνο τη χώρα
Η κρίση που κατατρώγει την Ελλάδα τα τελευταία 2,5 περίπου χρόνια και η εξαθλίωση στην οποία περιέρχεται βαθμιαίως όλο και μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, κατά τρόπο που θυμίζει καταστάσεις που προσομοιάζουν με αυτές περιόδων έπειτα από ατυχείς πολέμους, επισκιάζουν μια… ολόκληρη σειρά ζωτικής σημασίας προβλημάτων, μεταξύ των οποίων κυρίαρχη θέση έχει αυτό της εθνικής ασφαλείας της χώρας.
Είναι γνωστό ότι τα προβλήματα της άμυνας και της εθνικής ασφάλειας κατέχουν παραδοσιακά -σε ολόκληρο τον κόσμο- χαμηλότερη προτεραιότητα στα ενδιαφέροντα και στις προτιμήσεις ενός λαού έναντι θεμάτων που αφορούν τη βελτίωση των συνθηκών διαβιώσεώς του, της υγείας, της παιδείας κ.λπ. Είναι δε φυσικό, σε περιόδους κρίσεων, οι απαιτήσεις για την άμυνα να περιορίζονται υπό την πίεση της κοινωνίας και των αιτημάτων της για αποφυγή περαιτέρω υποβαθμίσεως του βιοτικού της επιπέδου, πιέσεις που γίνονται ιδιαίτερα έντονες σε χώρες χωρίς αμυντικά προβλήματα και υπαρκτές απειλές ή χωρίς ηγεμονικές φιλοδοξίες. Σε τέτοιες περιπτώσεις η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι η λύση είναι απλή.
Κλιμακούμενες περικοπές
Οι αμυντικές δαπάνες υποχωρούν, οι περικοπές είναι κατά κανόνα της τάξεως του 5%-10%, γίνονται βάσει σχεδίου (στο πλαίσιο συγκεκριμένης αμυντικής πολιτικής), είναι κλιμακούμενες σε ορίζοντα πενταετίας ή και δεκαετίας ή ακόμη και σε μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα σε περίπτωση μεγαλύτερων περικοπών.
Βασικός λόγος γι’ αυτό είναι ότι οι ένοπλες δυνάμεις κάθε χώρας είναι, εκ φύσεως, δυσκίνητοι οργανισμοί λόγω της περίπλοκης εσωτερικής τους οργανώσεως, παρουσιάζουν μεγάλη αντίσταση στις αλλαγές και χαρακτηρίζονται από μία μονολιθικότητα κτισμένη με βάση τα διδάγματα…
και τις εμπειρίες ετών, τα οποία οι ηγεσίες τους, στην ουσία διαχειριστές και υπεύθυνοι της ασφάλειας της χώρας, είναι φυσικό να μην επιθυμούν να τις εγκαταλείψουν.
Όπως είναι φυσικό, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά σε περίπτωση που μια χώρα αντιμετωπίζει εξωτερικές ή και εσωτερικές απειλές, σε συνδυασμό με συνθήκες οικονομικής κρίσεως. Η διεθνής εμπειρία δείχνει πάντως ότι δεν υπάρχει σχεδόν καμία χώρα από αυτές που είχαν τέτοιες απειλές η οποία να έχει προβεί σε μείωση του αμυντικού της μηχανισμού ή και των μηχανισμών της εσωτερικής της ασφαλείας, υπό το βάρος της κρίσεως ή των λαϊκών πιέσεων για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.
Ο γενικός κανόνας, δηλαδή, είναι ότι οι κυβερνήσεις τέτοιων χωρών δίνουν προτεραιότητα στη διατήρηση του αμυντικού μηχανισμού και του συστήματος ασφαλείας της χώρας, μία προτεραιότητα που, όπως κάθε άλλη έκφανση κυβερνητικής πολιτικής, εκφράζεται με την ανάλογη χρηματοδότηση.
Σε σχέση με τις παραπάνω πρακτικές και τη διεθνή εμπειρία, η περίπτωση της Ελλάδας αποτελεί εντυπωσιακή εξαίρεση, αν όχι και παράδοξο φαινόμενο. Γιατί είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο η οποία -ενώ αντιμετωπίζει ταυτόχρονα υπαρκτές εξωτερικές απειλές και όλο και μεγαλύτερες εσωτερικές απειλές από έναν συνδυασμό παραγόντων (λαθρομετανάστευση, με κύριο στοιχείο την αύξηση του ισλαμικού στοιχείου από χώρες και του ριζοσπαστικού Ισλάμ, κάθετη άνοδο εγκληματικότητας, οργανωμένο διασυνοριακό έγκλημα, τρομοκρατία και αντιεξουσιαστικό κίνημα που τείνει να προσλάβει διαστάσεις αντάρτικου πόλεων)- προβαίνει σε κάθετη υποβάθμιση τόσο του μηχανισμού εσωτερικής ασφαλείας όσο και του αμυντικού της μηχανισμού.
Οι αιτίες
Αιτία γι’ αυτό δεν είναι μόνο η κρίση. Είναι η προθυμία της πολιτικής ηγεσίας -με πρώτο τον νυν αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος αρχικά ως υπουργός Εθνικής Άμυνας και εν συνεχεία ως υπουργός Οικονομικών- να προβεί σε τεράστιες περικοπές των αμυντικών δαπανών, με δική του πρωτοβουλία και χωρίς να υποχρεούται προς τούτο από την τρόικα, που -όπως είναι γνωστό και ο ίδιος έχει παραδεχτεί- δεν μπορεί να επέμβει στον σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, όπως αυτόν της άμυνας (σ.σ.: οι αναγνώστες θα θυμούνται τη θεαματική αντίδραση του Ευ. Βενιζέλου και του υφισταμένου του Π. Μπεγλίτη, οι οποίοι στο αίτημα της τρόικας να ενημερωθεί για την κατάσταση στον τομέα της άμυνας, βρήκαν το αίτημα τόσο υποτιμητικό που έφυγαν από το υπουργείο και άφησαν κάποιους βοηθούς τους να ενημερώσουν τους ξένους ελεγκτές). Έκτοτε, όμως, επήλθε πλήρης αναστροφή της καταστάσεως, ίσως γιατί έτσι εξυπηρετούσε τις πολιτικές του φιλοδοξίες να αναδειχτεί σε πρωταγωνιστή της σωτηρίας της χώρας.
Από τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε τα καθήκοντα του ως ΥΕΘΑ ο Ευάγγελος Βενιζέλος έβαλε φρένο στην εκτέλεση του περικομμένου ήδη από την προηγούμενη κυβέρνηση αμυντικού προϋπολογισμού. Στη συνέχεια, με βάση τον «κρατημένο» Προϋπολογισμό του 2009, μείωσε χωρίς καμία μελέτη ή κάποιο στοιχειώδες σχέδιο ή εισήγηση των Γενικών Επιτελείων τον αμυντικό προϋπολογισμό του 2010 κατά 25% (μέσα σε έναν μόνο χρόνο!).
Όπως ήταν φυσικό, το ήδη κινούμενο οριακά σύστημα «κόλλησε» τελείως, με τις Ένοπλες Δυνάμεις να μένουν από καύσιμα, λιπαντικά και ακόμη από τα πλέον απαραίτητα ανταλλακτικά και με χρέη απέναντι σε όλους σχεδόν τους προμηθευτές τους εντός της χώρας.
Το 2011 ο ίδιος, ενώ συνέχισε να επαίρεται για τη συμβολή του υπουργείου Άμυνας στην έξοδο από την κρίση (εκ του περιορισμού των αμυντικών δαπανών), περιέκοψε τον αμυντικό προϋπολογισμό κατά 20% ακόμη σε σχέση με αυτόν του 2010, προσγειώνοντάς τον απότομα στα 4,87 δισ. ευρώ για όλα τα σκέλη του (αμοιβές προσωπικού, λειτουργικές δαπάνες, εξοπλισμοί).
Το αποτέλεσμα ήταν το σύστημα να αρχίσει να καταρρέει, με μόλις τρεις – τέσσερις φρεγάτες από ένα σύνολο 14 σκαφών να είναι σε επιχειρησιακή κατάσταση, υποβρύχια χωρίς μπαταρίες και τορπίλες, τη διαθεσιμότητα των σκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας να πέφτει στο περίπου 60% (σ.σ.: πολύ απλά αυτό σημαίνει ότι από τα περίπου 300 αεροσκάφη που διαθέτουμε στην πραγματικότητα έχουμε μόνο 180), οι λογαριασμοί της ΔΕΗ να μένουν απλήρωτοι και να καλύπτονται με έκτακτα κονδύλια και οι ελλείψεις σε καύσιμα να διασώζονται με την προσφυγή στην κατανόηση των ελληνικών εταιριών πετρελαίου….
Το ίδιο έτος, αφού καταταλαιπώρησε τις ηγεσίες όλων των Κλάδων με αντικείμενο την επικαιροποίηση του ΕΜΠΑΕ 2011-2015, τελικά το κατάργησε τελείως και στη θέση του, κατά παράβαση κάθε θεσμικού πλαισίου, έβαλε ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο εξοπλισμών δεκαπενταετούς ισχύος. Το ύψος του ήταν περικομμένο και αυτό, σύμφωνα με δήλωσή του, κατά 70% (!), καταργώντας έτσι τους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς ετών των Ε.Δ. και θέτοντας τις βάσεις για την πλήρη αποδιοργάνωσή τους στο άμεσο μέλλον.
Όλο και πιο κάτω
Όλα δε αυτά, ενώ διακήρυττε σε κάθε ευκαιρία ότι «δεν θίγεται στο παραμικρό το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων», υποστηρίζοντας την οξύμωρη θέση ότι μπορούσε να έχει την ίδια άμυνα με όλο και λιγότερα χρήματα (τέτοιος μάγος ήταν δηλαδή).
Και επειδή ήθελε να ολοκληρώσει το έργο του, το 2012 πήγε ακόμη πιο κάτω, στα 4,1 δισ., ήτοι περαιτέρω μείωση κατά 16,22% σε σχέση με το 2011! Ούτε εκεί όμως βρέθηκε πάτος στο βαρέλι, για να χρησιμοποιήσουμε μια δική του έκφραση.
Γιατί έχοντας ανοίξει ως μη δει την πόρτα στην τρόικα, αναγκάστηκε (αν δεν το έκανε και αυτοβούλως), στο πλαίσιο του νέου Μνημονίου, να περικόψει τις αμυντικές δαπάνες (εξοπλιστικά και λειτουργικό προϋπολογισμό) κατά άλλα 400.000.000 ευρώ (300.000.000 + 100.000.000 αντιστοίχως), κάνοντας τον Αντώνη Σαμαρά να αναφωνήσει έκπληκτος: «Μα είναι δυνατόν να μας προτείνουν να κάνουμε περικοπές στις αμυντικές δαπάνες; Είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που αντιμετωπίζει casus belli από γειτονική χώρα».
Το αποτέλεσμα ήταν το τμήμα του προϋπολογισμού για αμοιβές προσωπικού για έναν στρατό με ελάχιστους επαγγελματίες να ξεπεράσει το αρχικό ποσοστό του 52% που προέβλεπε ο προϋπολογισμός του 2012 και να ανέλθει σε επίπεδα πρωτοφανή για κάθε στρατό του κόσμου.
Αν σε αυτές τις περικοπές, προσθέσετε και το γεγονός ότι το νέο Μνημόνιο προβλέπει τη μείωση κατά 10% στα ειδικά μισθολόγια του Δημοσίου (περιλαμβάνει και τους στρατιωτικούς), η οποία θα τεθεί σε ισχύ από την 1η Σεπτεμβρίου 2012, και πάλι δεν θα έχετε την τελική εικόνα.
Γιατί ο πληθωρικός (τουλάχιστον τη όψει και τω λόγω) αυτός πολιτικός ανήρ που μας προέκυψε, επωφελούμενος της υποχρεώσεως καταρτίσεως τριετών προϋπολογισμών για όλα τα υπουργεία, φρόντισε να κάνει την καταστροφή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων ανεπίστρεπτη, προβλέποντας και νέες μειώσεις του αμυντικού προϋπολογισμού κατά 250.000.000 ευρώ ακόμη για το 2013 και κατά άλλα 350.000.000 το 2014.
Τις συνέπειες των ανωτέρω, αν και προφανείς, η «κυριακάτικη δημοκρατία» προτίθεται να τις περιγράψει σύντομα. Γιατί αν κάποτε γίνει καμία «στραβή» και κάποιοι οδηγηθούν σε κάποιο ειδικό δικαστήριο, θα πρέπει να έχει γίνει κοινό κτήμα η κατάσταση της άμυνας, έτσι ώστε να μην μπορούν να επικαλεστούν άγνοια.
(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 19/02/2012 – ΜΑΝΟΣ ΗΛΙΑΔΗΣ)
http://staratalogia.blogspot.com/2012/02/blog-post_5743.html