Το τέλος της Δημοκρατίας

Γράφει ο Τρελλάκιας
Πάντα πίστευα στην ανάγκη της Δημοκρατίας αλλά κυρίως στις ιδέες που περικλείει το πολίτευμα αυτό. Πάντα θεωρούσαμε πως η ουτοπία της Μεταπολίτευσης ήταν τα ιδανικά χρόνια της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ήταν; Μπορεί σήμερα κάποιος να μιλήσει για την ιδανική στιγμή της νεότερης πολιτικής ιστορίας;
Ο Ελληνικός Λαός είναι από τους πιο παράξενους λαούς. Η έλλειψη αισθητηρίου, η παντελής απουσία πολιτικής παιδείας, η παρουσία του συναισθήματος που τις περισσότερες φορές λειτουργεί καταλυτικά στις αποφάσεις του, η εμμονή του σε εμφανή λάθος επιλογή, η προσωπολατρία, η θεοποίηση ανίκανων ατόμων, μας οδήγησε στην απελπιστική κατάσταση που ζούμε. Σήμερα που μπορούμε να κοιτάξουμε προς τα πίσω για να εντοπίσουμε τα λάθη, τις ηλίθιες επιλογές μας, μπορεί κάποιος να μιλήσει για
μονοψήφιο αριθμό καταφανέστατων λάθος επιλογών; Μπορεί κάποιος σήμερα που να θέλει να δει αντικειμενικά προς τα πίσω, να μην δει την παρουσία της Ξενοκρατίας, το ύπουλο προσωπείο κάποιον πολιτικών ταγών μας, που έκαναν «καριέρα» στηριζόμενοι στις πλάτες των ξένων; Η μεγάλη ευλογία της είσοδο μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια που οραματίστηκε και πραγματοποίησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1980, ήταν η μόνη δυνατότητα της πατρίδας μας να αποφύγει τον βαλκάνιο χαρακτήρα της μιζέριας και της ανέχειας και να γίνει η ευρωπαία χώρα που θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο στην περιοχή της. Η ανερχόμενη δύναμη της περιφέρειας, που θα μπορούσε στο περιβάλλον της να είναι σε δεσποτική θέση παρέχοντας την απαιτούμενη ηρεμία στα ταραχώδη Βαλκάνια! Αντί αυτού ήρθε το 1981 η κατάρα, η πολιτική χίμαιρα, το σκύβαλο της πολιτικής, ο Παπανδρεισμός. Έχοντας ανοίξει οι οικονομικοί κρουνοί της Ευρώπης, ώστε να μπορέσουμε να φτιάξουμε τις προϋποθέσεις της πραγματικής ανάπτυξης, του εκσυγχρονισμού της χώρας, το μίασμα του πασοκικού κατεστημένου, λειτούργησε σε ακριβώς αντίθετη πορεία. Ανδρώθηκε η κατάρα του κομματικού συνδικαλισμού, που εξέθρεψε εθνικά μειοδότες συνδικαλιστές που τοποθετούσαν το κομματικό συμφέρον υπεράνω όλων! Λεφτά που ήταν βοήθεια για την ανασύσταση της χώρας με ευρωπαϊκό πρόσωπο χάθηκαν στην τρύπα των κοινωνικών παροχών που ΑΔΙΚΑ δίνονταν στον λαό μιας και δεν έπρεπε να πάνε εκεί . Καθ’ όλη την πρώτη διακυβέρνηση η παροχολογία ήταν το κομματικό σχέδιο που πήρε την μέγιστη καλύτερη στιγμή του με το ανεπανάληπτο «Τσοβόλα δώστα όλα». Πόροι δηλαδή που δίνονταν από τους ευρωπαίους εταίρους μας για τον εκσυγχρονισμό της Χώρας κατέληγαν σε παροχές. «Πακέτα Ντελόρ» στην εξυπηρέτηση του κομματικού κράτους. Η πασοκική νομενκλατούρα ανέπνεε με λάθος χρήματα, με μικροκομματική στόχευση. Προσπάθειες από την κυβέρνηση ΝΔ το 1991, όπως στην σωστή κίνηση της ιδιωτικοποίησης της ΕΑΣ, κατέληγαν στο ……ξεβράκωμα των ιδιωτών που ακολούθησαν την νόμιμη οδό της κυβερνητικής πολιτικής και πήραν ένα λεωφορείο, από το παρακράτος, από την χούντα των πράσινων συνδικαλιστών των σταμουλοκολλάδων! Η κυβέρνηση της ΝΔ το 1991 ήταν απλά καταδικασμένη από την αρχή. Η επιστροφή του «σιδερένιου» έφερε τα πράγματα εκεί που τα είχαμε αφήσει το 1989. Η μόνη διαφορά ήταν πως κατάλαβαν τα παράσιτα του πασοκικού παρακράτους πως έπρεπε σύντομα να πάρουν με το μέρος τους τα ΜΜΕ. Την νέα αυτή δύναμη που μπορούσε να πατρονάρει τον λαό. Μέχρι και το 2000 η παροχολογία, ο άκρατος κομματισμός, η αθρόα είσοδο ατόμων στο δημόσιο, ήταν το κύριο μέλημα τους. Τότε ήταν που σταμάτησε και η αθρόα είσοδο χρήματος από την Ευρώπη. Μόνο κάτι λίγα «ψιλά» από τις αγροτικές επιχορηγήσεις και τίποτα άλλο. Η παραγωγή μηδαμινή, έως μηδενική λόγω της αποψίλωσης της πρωτογενής μορφής της οικονομίας, αγροτική, κτηνοτροφική, βιοτεχνική, με την αθρόα εισαγωγή ατόμων στο δημόσιο. Ένα δημόσιο που γιγαντώνεται, που είναι πια μη παραγωγικό λόγω της ανικανότητας των υπαλλήλων. Η μόνη απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο είναι η κομματική ταυτότητα του πρασινοφρουρού, τίποτα άλλο. Μια νοοτροπία κομματισμού που θυμίζει την Β. Κορέα! Απλά τότε ήταν που εμφανίστηκε ως «θείο δώρο» το Ευρώ που θα μπορούσε να προσφέρει φθηνό χρήμα, μιας και θα στηριζόταν στην οικονομική δύναμη της Ευρώπης. Πάλι με την γνωστή πασοκική μπαγαποντιά μπήκαμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια του ευρώ χωρίς να αξίζουμε, με δόλο. Και η νοοτροπία των δανείων για παροχές συνεχίσθηκε.
Το 2009 που ο «κακός» και μη ελέγξιμος Κ. Καραμανλής παρέδωσε την εξουσία στον πρίγκιπα της αμερικανικής παροικίας στην Αθήνα, προσπάθησε να κάνει ακριβώς το ίδιο. Μόνο που οι πράξεις του, και η ατελείωτη ηλιθιότητα του δεν τον έκαναν να καταλάβει πως η εκ προοιμίου κίνηση του να πάμε στο ΔΝΤ θα οδηγούσε στην καταστροφή. Έτσι μόλις βγήκε μοίρασε χρήματα με τα επιδόματα αλληλεγγύης , που ο «κακός» Καραμανλής εν μέσω κρίσης είχε μπορέσει να πάρει με λογικά επιτόκια. Το φούσκωμα του ελλείμματος που από δόλο έγινε, για να πάμε στις σοσιαλιστικές αγκάλες τους ΔΝΤ και της Τρόικας, μας έφερε στην κατάσταση που ζούμε.
Πράγματι λοιπόν ζούμε τον απόλυτο εξευτελισμό της Δημοκρατίας. Κατάφεραν δύο γενιές Παπανδρέου και ο Λογιστάκος τάπερμαν να διαλύσουν την Δημοκρατία της Ελλάδος. Θεωρώ πως ο Ελληνικός Λαός έστω και τώρα στο έσχατο σημείο θα δει την αλήθεια. Θα καταλάβει πως η λύση είναι απλά η Δικτατορία. Ζούμε μάλλον την επανάληψη της ιστορίας της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης! Εκεί που άνοιξε ο φαύλος κύκλος της μεταπολίτευσης. Όλα ξεκίνησαν όταν έπεσε η Χούντα του 1967, και μάλλον θα κλείσουν με μια χούντα το 2012. Είναι λοιπόν τόσο τραγικό, τόσο ελληνικό. Θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία. Εκεί που γεννήθηκε η Δημοκρατία να αποζητάτε η Δικτατορία.
Κρίμα για την Ελλάδα, κρίμα για τον ελληνικό λαό!