Με αιχμή του δόρατος τη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων σε Λιβύη και Αλβανία ο σουλτάνος επιχειρεί να περικυκλώσει τη χώρα μας δημιουργώντας τετελεσμένα εις βάρος της. ΝΑΤΟ και ΕΕ κάνουν τα στραβά μάτια στην παραβίαση της νομιμότητας.
από: «κυριακάτικη δημοκρατία»
Η Τουρκία δείχνει να έχει βάλει ως πρότερο στόχο πλέον την αύξηση της επιρροής της στην ανατολική Μεσόγειο και αν τα σχέδιά της με τη Λιβύη τής βγουν, τότε θα έχει καταφέρει να σφίξει ακόμη περισσότερο τη μέγκενη γύρω από την Ελλάδα και να βάλει πλώρη για πιο έντονη αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στη βάση του τουρκολιβυκού μνημονίου και όχι μόνο. Η Αθήνα πρέπει πάση θυσία να αξιοποιήσει τις στρατηγικές συμμαχίες που έχει στην περιοχή με Αίγυπτο και Ισραήλ, και να πιέσει την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις ΗΠΑ προκειμένου να μπει ένα φρένο στην επεκτατική πολιτική του Ταγίπ Ερντογάν. Μέχρι στιγμής ωστόσο δεν το έχει καταφέρει.
Χωρίς καν να κρατάει τα προσχήματα, όπως δεν έχει κάνει σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπως στην εισβολή στην ΑΟΖ της Κύπρου, στη Συρία, στο Ιράκ, στην καθημερινή αμφισβήτηση του Αιγαίου με συνεχείς προκλήσεις, η Τουρκία μπήκε μπροστά στην υπεράσπιση του Αλ Σάρατζ και αφού υπέγραψαν το παράνομο μνημόνιο για τη δήθεν οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών τους άρχισε εντατικά να ενισχύει με όπλα την κυβέρνηση της Τρίπολης για την επικράτησή της έναντι των δυνάμεων του Χαλίφα Χαφτάρ στη Λιβύη. Τα παίζει όλα για όλα ο Ταγίπ Ερντογάν ακροβατώντας μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ και, αν καταφέρει να επικρατήσει, τότε θα έχει αποκτήσει σημαντικά στρατηγικά οφέλη. Επενδύει στις προσωπικές σχέσεις του με τον Ντόναλντ Τραμπ και «τρέχει» να πάρει όσο περισσότερα μπορεί πριν από τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου, οπότε το άστρο του πλανητάρχη μοιάζει πλέον να σβήνει.
Ποια είναι όμως τα οφέλη που επιδιώκει η Τουρκία και αφορούν την Ελλάδα;
– Πρώτον, σε μια πιθανή επικράτηση του Σάρατζ στη Λιβύη εδραιώνεται το μνημόνιο που υπέγραψαν οι δύο ως άξονας ανάπτυξης των διμερών σχέσεων Τουρκίας και Λιβύης, παρά το γεγονός ότι είναι παράνομο βάσει του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας και από κανέναν μέχρι στιγμής δεν αναγνωρίζεται.
– Δεύτερον, η Τουρκία αποκτά πρόσβαση στις μεγάλες πετρελαιοπηγές της Λιβύης και αποκτά μεγάλη αυτονομία στην ενέργεια.
– Τρίτον και ίσως σημαντικότερο: η Τουρκία θα φτιάξει ναυτική βάση στη Λιβύη και θα μεταφέρει εκεί ένα μεγάλο μέρος του στόλου της. Αυτό, αν τελικά πραγματοποιηθεί, θα έχει ως συνέπεια να περικυκλώσει την Ελλάδα και την Κύπρο, δεδομένου ότι μπορεί να μεταφέρει ναυτικές δυνάμεις και στη γειτονική μας Αλβανία.
Το τελευταίο διάστημα τουλάχιστον εφτά τουρκικές φρεγάτες και κορβέτες έχουν καταγραφεί ως μόνιμη ναυτική δύναμη ανοιχτά της Λιβύης. Ο λόγος είναι περισσότερο από προφανής. Η Αγκυρα έχει δημιουργήσει έναν ασφαλή θαλάσσιο δρόμο μεταφοράς όπλων και πυρομαχικών στην Τρίπολη για την ενίσχυση των δυνάμεων του Σάρατζ. Από UAVs μέχρι αντιαεροπορικά και αντιαρματικά και από μισθοφόρους μέχρι συνδέσμους της ΜΙΤ, προκειμένου να υπάρχει ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας. Τα εμπορικά πλοία φορτωμένα με τουρκικά όπλα πάνε κι έρχονται στο λιμάνι της Λιβύης και τα τουρκικά C-130 έχουν καθημερινά δρομολόγια στο αεροδρόμιο της Τρίπολης.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση παρακολουθεί ως θεατής, όπως πάντα, τις εξελίξεις, θέτοντας μάλιστα δυνάμεις της σε κίνδυνο λόγω της αναποφασιστικότητας και της αδυναμίας να επιβάλει τις αποφάσεις της και να προασπίσει το Διεθνές Δίκαιο. Το φιάσκο με την επιχείρηση «Irini», στην οποία συμμετέχει και η Ελλάδα με τη φρεγάτα «Σπέτσαι», δεν έχει προηγούμενο. Είναι ανήκουστο το ελληνικό πλοίο που συμμετέχει στην ευρωπαϊκή επιχείρηση να αναγκάζεται να αποχωρήσει και να μην κάνει νηοψία σε ύποπτο πλοίο υπό τις απειλές των Τούρκων.
Είναι επίσης ανήκουστο τουρκικό πλοίο να παρενοχλεί γαλλικό. Εχουν δώσει το δικαίωμα στην Τουρκία να συμπεριφέρεται ως τρομοκράτης σε μια περιοχή με τεράστια στρατηγική σημασία. Αυτά περί συνεργασίας της Ε.Ε. με το ΝΑΤΟ στη Λιβύη είναι απλά αστεία και ακόμη ένας λόγος οι εξελίξεις να τρέχουν υπέρ της Τουρκίας.
Φοβού τον Πούτιν
Βεβαίως αυτό δεν συμβαίνει τυχαία. Ο Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται ότι έχει τη στήριξη των ΗΠΑ στην προκειμένη περίπτωση, οι οποίες επί των ημερών του Ντόναλντ Τραμπ έχουν μειώσει δραστικά την επιρροή τους στην ευρύτερη περιοχή και αφήνουν τον «σουλτάνο» να εισχωρεί στον δημιουργηθέντα κενό χώρο. Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου μίλησε την Πέμπτη για συμφωνία Ερντογάν – Τραμπ όσον αφορά τη Λιβύη. Ακόμη και αυτή να μην υπάρχει επίσημα, ανεπίσημα η Ουάσινγκτον κλείνει το μάτι στον Τούρκο πρόεδρο. Κι αυτό γιατί ακριβώς απέναντι βρίσκεται η Ρωσία.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν βρίσκεται στην πλευρά του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ. Τον ενισχύει με όπλα, ακόμη και με αεροσκάφη, και επιδιώκει την επικράτηση του ηγέτη της ανατολικής Λιβύης με σκοπό να βγει και η Ρωσία στην ανατολική Μεσόγειο με μία βάση στη Λιβύη. Η υπόθεση μάλιστα αυτή έχει προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερα σύννεφα στις σχέσεις Μόσχας και Αγκυρας, αν και υπήρχαν από πριν, λόγω της μεγαλομανίας του Ταγίπ Ερντογάν στη Συρία.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε βεβαίως η σύγκρουση μεταξύ πρεσβειών Ρωσίας και ΗΠΑ στην Αθήνα μετά τις αναφορές του Τζέφρι Πάιατ ότι κερδισμένος από μια ελληνοτουρκική κρίση θα είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Η Μόσχα επιχειρεί να αναθερμάνει τις σχέσεις της με την Αθήνα, οι οποίες πάγωσαν επί Αλέξη Τσίπρα λόγω της Συμφωνίας των Πρεσπών αλλά και της ξεκάθαρης στήριξης της Ρωσίας στο καθεστώς Ερντογάν (μην ξεχνάμε ότι τον προμήθευσε με S-400). Ο λόγος είναι ότι και η Ρωσία βλέπει πως στο θέμα της Λιβύης, όπως και στην ανατολική Μεσόγειο, χρειάζεται την Ελλάδα και την Κύπρο, τις οποίες ωστόσο άφησε στο έλεος του Ταγίπ Ερντογάν τα τελευταία χρόνια.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται ακόμη μία φορά να πελαγοδρομεί χωρίς χάρτη και πυξίδα. Περιμένει πότε τα συμφέροντα των άλλων χωρών θα την ευνοήσουν. Τα τελευταία χρόνια που οι ΗΠΑ ήταν σφόδρα ενοχλημένες με το φλερτ Τουρκίας – Ρωσίας δεν κατάφερε να πάρει απολύτως τίποτα επί του πρακτέου. Το ίδιο και με το Ισραήλ. Το ίδιο και με την Αίγυπτο.
Τώρα που ο Αλ Σίσι ανησυχεί ότι τυχόν επικράτηση του Σάρατζ στη Λιβύη και μεγάλη επιρροή του Ταγίπ Ερντογάν θα αναθερμάνει το μέτωπο των Αδελφών Μουσουλμάνων και εντός της Αιγύπτου, τρέχουμε ξανά τις συνομιλίες για την ανακήρυξη ΑΟΖ, σε συνέχεια και αυτής με την Ιταλία που έχει «γκρίζα» σημεία.