Του Γ. Λακόπουλου
Ο αποθανών δεδικαίωται. Ακόμη και αν είναι πολιτικός. Αλλά αν είναι πολιτικός η δικαίωσή του ισχύει όπως για όλους τους άλλους: για την παρουσία του στο Ύψιστο.
Οι πράξεις του ως δημοσίου προσώπου θα κριθούν από την Ιστορία- για να δικαιωθούν ή όχι. Ως τότε βρίσκονται αποθηκευμένες στη συλλογική μνήμη- που δεν παραχαράσσεται από τις σύγχρονες μεθόδους πολιτικού μάρκετινγκ.
Αν θέλει κάποιος να μάθει ποιος ήταν ο Κώστας Μητσοτάκης δεν έχει παρά να περπατήσει στην οδό Σταδίου και να ζητήσει από τα πλακάκια των πεζοδρομίων της να θυμηθούν τι φώναζαν -πριν από 35 χρόνια- γι’ αυτόν οι διαδηλωτές στην Αποστασία- της οποίας υπήρξε αρχιτέκτονας.
Ας μην τα επαναλάβουμε. Υπάρχουν αποτυπωμένα στις εφημερίδες της εποχής, για όποιον δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι τα πλακάκια έχουν μνήμη.
Τρία χρόνια από το θάνατο του Μητσοτάκη, η οικογένειά του έκανε δηλώσεις απότισης φόρου τιμής. Σεμνά. Δεν είπαν τίποτε υπερβολικό. Η συνέχεια εδώ