Η άνοδος και η πτώση της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας

Πρόεδρός της ήταν ο Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ. Κατά τα πρώτα χρόνια ύπαρξής της (1958–1961), ήταν μέλος των Ηνωμένων Αραβικών Κρατών, μιας συνομοσπονδίας με τη Βόρεια Υεμένη.

Στις αρχές του 1957 η Συρία βρισκόταν κοντά στο να δει την άνοδο των Κομμουνιστών στην πολιτική ηγεσία της χώρας. Συγκεκριμένα, διέθετε ένα εξαιρετικά οργανωμένο Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ ο αρχηγός του επιτελείου του στρατού, Αφίφ αλ-Μπιζρί, ήταν φίλα προσκείμενος προς τους Κομμουνιστές. Ο Αιγύπτιος πρόεδρος Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ ανέφερε στη συριακή αντιπροσωπεία, της οποίας ήταν μέλη και ο Πρόεδρος Σουκρί αλ-Κουατλί και ο Πρωθυπουργός Καλέντ αλ-Αζέμ, ότι έπρεπε να ξεφορτωθούν από την κυβέρνησή τους τους Κομμουνιστές, ωστόσο η αντιπροσωπεία ήταν αντίθετη, προειδοποιώντας τον, ταυτόχρονα, ότι μονάχα μία πλήρης ένωση με την Αίγυπτο θα έθετε ένα τέλος στην «κομμουνιστική απειλή».

Σύμφωνα με τον Αμπντέλ Λατίφ Μπογκνταντί, ο Νασέρ αρνήθηκε μια πλήρη ένωση με την Συρία, προτιμώντας, στην θέση της, μια ένωση ομοσπονδιακού χαρακτήρα. Ωστόσο, ο Νασέρ «φοβόταν περισσότερο την κομμουνιστική απειλή» και συμφώνησε, τελικά, στην πλήρη ένωση των δύο κρατών.

Η ολοένα και αυξανόμενη δύναμη του Συριακού Κομμουνιστικού Κόμματος, υπό την ηγεσία του Καλίντ Μπακντάς, ανησυχούσε το κυβερνών Κόμμα Μπάαθ, το οποίο, ταυτόχρονα, υπέφερε από κρίση στο εσωτερικό του, της οποίας τα σημαντικότερα μέλη του κόμματος έψαχναν τόπο διαφυγής. Η Συρία είχε δημοκρατική κυβέρνηση από την εποχή της απομάκρυνσης από την εξουσία του δικτάτορα στρατιωτικού Αντίμπ αλ-Σισακλί το 1954, ενώ η λαϊκή απαίτηση για μια αραβική ενοποίηση καθρεπτιζόταν στην σύνθεση του εθνικού κοινοβουλίου.

Όταν ο Μπιζρί ηγήθηκε μιας δεύτερης συριακής αντιπροσωπείας η οποία αποτελείτο από αξιωματικούς του στρατού στις 11 Ιανουαρίου 1958, και έκανε καθετί δυνατό από μέρους του προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο ένωσης μεταξύ της Συρίας και της Αιγύπτου, ο Νασέρ επέλεξε να προχωρήσει στην πλήρη ένωση των δύο κρατών. Μονάχα οι υποστηρικτές της συριακής ενότητας, συμπεριλαμβανομένων των Σαλάχ αλ-Ντιν Μπιτάρ και Ακράμ Ελ-Χουρανί είχαν πρότερη γνώση της αποστολής της αντιπροσωπείας αυτής. Οι Κουατλί και Αζέμ ενημερώθηκαν γι’αυτήν μόλις μία ημέρα αργότερα, κρίνοντάς την ως παρεμφερή σε “απόπειρα πραξικοπήματος”.

Ιδρυθείσα την 1η Φεβρουαρίου 1958, ως ένα πρώτο βήμα προς την δημιουργία ενός μείζονος παναραβικού κράτος, η ΗΑΔ ιδρύθηκε όταν μία ομάδα πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών της Συρίας πρότεινε την ένωση των δύο κρατών στον Αιγύπτιο πρόεδρο Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ. Το παναραβικό αίσθημα ήταν ιδιαιτέρως ισχυρό στη Συρία, ενώ ο Νάσερ αποτελούσε μία μορφή λαϊκού ηγέτη και ήρωα για τον αραβικό κόσμο έπειτα από τον Πόλεμο του Σουέζ το 1956. Έτσι, υπήρχε σημαντική λαϊκή υποστήριξη στη Συρία για μία ένωση της χώρας με την Αίγυπτο του Νασέρ.

Τα σχετικά πρωτόκολλα υπεγράφησαν από εξέχοντες Αιγύπτιους και Σύρους κυβερνητικούς αξιωματούχους, αν και ο Αζέμ ήταν ιδιαιτέρως επιφυλακτικός για την όλη αυτή διαδικασία. Ο Νασέρ ανέλαβε χρέη προέδρου της νεοσύστατης δημοκρατίας και πολύ σύντομα προχώρησε στη λήψη μέτρων σε βάρος των Σύρων Κομμουνιστών και λοιπών αντίθετων προς την ένωση των δύο αυτών χωρών, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα και την απομάκρυνση των Μπιζρί και Αζέμ από τις θέσεις τους εντός της κυβέρνησης.

Οι τελικοί όροι που έθεσε ο Νασέρ ήταν καθοριστικοί και αδιαπραγμάτευτοι: “διεξαγωγή δημοψηφίσματος, διάλυση όλων των πολιτικών κομμάτων, καθώς και απομάκρυνση του στρατού από οποιαδήποτε μορφή ενασχόλησης σχετική με τον χώρο της πολιτικής”. Ενώ το αίτημα για δημοψήφισμα φάνηκε λογικό στην πλειοψηφία των Σύρων αξιωματούχων, ωστόσο, αυτό δεν ίσχυε με τους δύο τελευταίους όρους που αποτέλεσαν αιτία προβληματισμού. Συγκεκριμένα, θεωρούσαν ότι θα έθεταν τέλος σε κάθε μορφής πολιτική δραστηριότητα στη Συρία. Παρά τον προβληματισμό, όμως, οι Σύροι αξιωματούχοι γνώριζαν ότι, πλέον, ήταν αργά για οποιαδήποτε οπισθοχώρηση στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών. Η ολοένα και αυξανόμενη λαϊκή απαίτηση για ένωση με την Αίγυπτο είχε γίνει πλέον πολύ ισχυρή για να αγνοηθεί.

Πρότερη ιστορία

Τα μέλη της συριακής πολιτικής ηγεσίας θεωρούσαν την ένωση με την Αίγυπτο ως το μικρότερο των δύο κακών. Θεωρούσαν, ακόμη, ότι οι όροι του Νασέρ δεν ήταν δίκαιοι, αλλά δεδομένης της έντονης πίεσης που δεχόταν η κυβέρνησή τους, αντελήφθησαν ότι δεν είχαν άλλη επιλογή.

Παρά τις ανησυχίες αυτές, θεώρησαν ότι ο Νασέρ θα χρησιμοποιούσε το Μπάαθ ως τον κύριο τρόπο ελέγχου της Συρίας. Δυστυχώς, όμως, για το Μπάαθ, δεν ήταν ποτέ μέσα στις σκέψεις του Νάσερ το να μοιράσει ισοδύναμα με κάποιον άλλο την πολιτική εξουσία. Ο Νασέρ συνέγραψε νέο προσωρινό Σύνταγμα το οποίο προέβλεπε 600μελές Εθνικό Κοινοβούλιο με 400 μέλη προερχόμενα από την Αίγυπτο και 200 από την Συρία, καθώς και την διάλυση όλων των πολιτικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του Μπάαθ. Ο Νασέρ όρισε σε καθεμία των επαρχιών από δύο αντιπροέδρους, ορίζοντας τον Μπογκνταντί και τον Αμπντέλ Χακίμ Αμέρ στην Αίγυπτο και τον Σαμπρί αλ-Ασαλί και τον Ακράμ Ελ-Χουρανί — ένα ηγετικό στέλεχος του Μπάαθ — στη Συρία. Το νέο σύνταγμα του 1958 υιοθετήθηκε.

Αν και ο Νασέρ έδωσε το δικαίωμα σε πρώην μέλη του Μπάαθ να κατέχουν εξέχουσες πολιτικές θέσεις, ωστόσο, ποτέ δεν έφτασαν να κατέχουν θέσεις τόσο υψηλές όσο των Αιγυπτίων αξιωματούχων. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα και άνοιξης της περιόδου 1959-60, ο Νασέρ σταδιακά απομάκρυνε τους Σύριους πολιτικούς από οποιεσδήποτε θέσεις πρόσφεραν οποιαδήποτε μορφή επιρροής. Στο Συριακό Υπουργείο Βιομηχανίας, για παράδειγμα, επτά από τα κορυφαία δεκατρία αξιώματα κατέχονταν από Αιγυπτίους. Στη Γενική Αρχή Πετρελαιοειδών, τέσσερις από τις έξι κορυφαίες θέσεις στη σχετική βαθμίδα κατέχονταν από Αιγύπτιους. Το φθινόπωρο του 1958, ο Νασέρ σχημάτισε μια τριμερή επιτροπή, η οποία αποτελείτο από τους Ζακαριά Μοχιεντίν, αλ-Χαουρανί, και Μπιτάρ με στόχο την καλύτερη εποπτεία των συριακών υποθέσεων. Υποχρεώνοντας τους δύο τελευταίους, εξέχοντα μέλη του Μπάαθ, σε μετακόμιση στο Κάιρο, κατάφερε να εξουδετερώσει σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες οι οποίες είχαν δική τους ιδεολογία σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο η Συρία θα έπρεπε να διοικείται εντός της ΗΑΔ.

Στην Συρία, η αντίθεση στην ιδέα της ενώσεως με την Αίγυπτο αυξήθηκε σημαντικά. Αξιωματικοί του Συριακού Στρατού δυσφορούσαν με το γεγονός ότι ήσαν υπόλογοι στους Αιγύπτιους αξιωματικούς, ενώ φυλές Σύρων Βεδουίνων λάμβαναν χρηματική επιχορήγηση από την Σαουδική Αραβία, ώστε να μην καταστούν υποτελείς στον Νασέρ. Επίσης, η αιγυπτιακού τύπου μεταρρύθμιση που εισήχθη για τις αγροτικές γαίες αντιμετωπίστηκε με έντονη δυσφορία καθώς προκάλεσε ζημιά στην συριακή γεωργία, ενώ οι Κομμουνιστές άρχισαν να αποκτούν ερείσματα, και οι διανοούμενοι του Μπάαθ που είχαν υποστηρίξει την Ένωση απέρριψαν την ιδέα ενός μονοκομματικού πολιτικού συστήματος. Ο Νασέρ δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που υφίσταντο στην Συρία, καθώς ήταν νέα για τον ίδιο, ενώ αντί να θέσει Σύριους ως επικεφαλής της διακυβέρνησης της Συρίας, προτίμησε γι’αυτή την θέση τον Αμέρ.

Στην Αίγυπτο, η κατάσταση ήταν καλύτερη, με αύξηση του ΑΕΠ κατά 4,5% και μια ταχεία ανάπτυξη της βιομηχανίας. Το 1960, ο Νασέρ εθνικοποίησε τον Αιγυπτιακό Τύπο, μετατρέποντας τον σε μια μορφή εκπροσώπου του.

Ξένες σχέσεις

Η ένωση αυτή ερμηνεύεται ως μια σημαντική απειλή για την Ιορδανία. Η Συρία θεωρήθηκε ως πηγή της ηθικής αυτουργίας και καταφύγιο της Ιορδανίας για συνωμότες κατά του Βασιλιά Χουσεΐν . Η δική του καθεστώτος της Αιγύπτου ως ένα κράτος εχθρικό προς τη Δυτική εμπλοκή στην περιοχή (και, συνεπώς, τη στενή σχέση μεταξύ των μοναρχιών της Βρετανίας, της Ιορδανίας και του Ιράκ) προστίθεται στην πίεση. Η απάντηση του Σαντάμ Χουσεΐν ήταν να προτείνει τον Faisal ΙΙ του Ιράκ για μία Ιορδανό-ιρακινή Ένωση για την αντιμετώπιση της ΗΑΔ, που ιδρύθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1958. Η συμφωνία ήταν να σχηματίσουν μία ενιαία στρατιωτική διοίκηση μεταξύ των δύο κρατών, με ένα ενιαίο στρατιωτικό προϋπολογισμό 80% των οποίων να παρέχεται από το Ιράκ και το υπόλοιπο 20% από την Ιορδανία. Τα στρατεύματα από τις δύο χώρες αντάλλαξαν στη ρύθμιση.

Στο γειτονικό Λίβανο, ο πρόεδρος Camille Chamoun , ένας αντίπαλος του Νάσερ, είδαν τη δημιουργία της ΗΑΔ με ανησυχία. Οι Προ-Νάσερ παρατάξεις στη χώρα, ως επί το πλείστον αποτελείται από τους μουσουλμάνους και Δρούζων , άρχισαν να συγκρούονται με τον Μαρωνιτικό πληθυσμό που υποστηρίζει γενικά τον Chamoun, καταλήγοντας σε ένα εμφύλιο πόλεμο μέχρι τον Μάιο του 1958. Ο πρώτος ευνόησε τη συγχώνευσή της με την ΗΑΔ, ενώ ο τελευταίος φοβόταν τη νέα χώρα ως δορυφόρος του κομμουνισμού. Αν ο Νάσερ δεν είχε την πρόθεση να επιθυμήσει το Λίβανο, τη βλέπουν σαν μια ειδική περίπτωση, ένιωσε υποχρεωμένος να στηρίξει τους υποστηρικτές του μέσω δίνοντας στον Abdel Hamid Sarraj το έργο της αποστολής τους χρήματα, ελαφρά όπλα και αξιωματικούς της κατάρτισης.

Τον Ιούλιο 14 Ιρακινοί αξιωματικοί του στρατού οργάνωσαν στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον του βασιλείου του Ιράκ – το οποίο είχε μόλις προηγουμένως ενωθεί με την Ιορδανία για να σχηματίσουν την αντίπαλη Αραβική Ομοσπονδία. Ο Νάσερ κήρυξε την αναγνώριση του προς τη νέα κυβέρνηση και δήλωσε ότι “οποιαδήποτε επίθεση στο Ιράκ ισοδυναμεί με μια επίθεση εναντίον του UAR”. Την επόμενη μέρα πεζοναύτες των ΗΠΑ και Βρετανικές ειδικές δυνάμεις προσγειώθηκαν στο Λίβανο και την Ιορδανία, αντίστοιχα, για την προστασία των δύο χωρών από την πτώση στο προ-Νάσερ δυνάμεις. Για τον Νάσερ, η επανάσταση στο Ιράκ άφησε το δρόμο για την αραβική εθνικιστική απεμπλοκή.

Παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα μέλη του ιρακινού Επαναστατικού Διοικητικού Συμβουλίου (RCC) ευνόησε την ένταξη του Ιράκ με την ΗΑΔ, ο νέος πρόεδρος Abdel Karim Qasim διαφώνησε. Ο Said Κ. Aburish διαφώνησε με τους λόγους για αυτό θα μπορούσε να συμπεριληφθεί η άρνηση του Νάσερ να συνεργαστεί και να ενθαρρύνει τους ιρακινούς Ελεύθερους Αξιωματικούς ένα χρόνο πριν από το πραξικόπημα ή ο Κασίμ είδε τον Νάσερ ως απειλή για την κυριαρχία του ως ηγέτη του Ιράκ.

Αργότερα, τον Ιούλιο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έπεισε τον Chamoun να μην επιδιώξει δεύτερη θητεία και αυτό επέτρεψε στον Φουάντ Chehab να εκλεγεί νέος πρόεδρος του Λιβάνου. Οι Νάσερ και Chehab συναντήθηκαν στα σύνορα Λιβάνου-Συρίας και ο πρώτος εξήγησε στον δεύτερο ότι ποτέ δεν ήθελε την ενότητα με το Λίβανο, αλλά μόνον ότι η χώρα δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως βάση κατά την ΗΑΔ που προκύπτουν από αυτή τη συνάντηση ήταν το τέλος της κρίσης στο Λίβανο, με τον Νάσερ να παύει να προμηθεύει τους οπαδούς του και οι ΗΠΑ ορίζει προθεσμία για την απόσυρση από την περιοχή.

Το πιο υποστηρικτικό αραβικό κράτος της ΗΑΔ ήταν αρχικά το Ιράκ. Το Ιράκ προσπάθησε να ενταχθεί στην Ένωση μεταξύ 1960-1961, και στη συνέχεια να επανενώσει την Ένωση μετά το 1963 με την πρόταση της Αιγύπτου, το Ιράκ, τη Συρία και τη μεταρρύθμιση της ΗΑΔ. Μια νέα σημαία προτάθηκε, με τρία αστέρια που συμβολίζουν τις τρεις χώρες που αποτελούν την ένωση. Ωστόσο, η ένωση δεν επέστρεψε.

Ωστόσο, το Ιράκ συνέχισε να χρησιμοποιεί τη σημαία τριών αστέρων και αργότερα υιοθετήθηκε ως την εθνική σημαία του Ιράκ. Η σημαία τριών αστέρων παρέμεινε εθνική σημαία του Ιράκ (με κάποιες τροποποιήσεις) μέχρι το 2007.

Σημαία

Η ΗΑΔ υιοθέτησε μία σημαία βασισμένη στην Σημαία της Αραβικής Απελευθέρωσης από την Αιγυπτιακή Επανάσταση του 1952, αλλά με την προσθήκη σε αυτήν δύο αστεριών που συμβόλιζαν τις δύο πολιτικές οντότητες που την αποτελούσαν. Η συγκεκριμένη, εξακολουθεί, έως σήμερα, να αποτελεί Σημαία της Συρίας.

Το 1963, το Ιράκ υιοθέτησε μια σημαία, η οποία ήταν παρόμοια με διαφορά, μονάχα, την παρουσία τριών αντί για δύο αστεριών, ενώ αναπαριστούσε την ελπίδα ότι το Ιράκ, σε βάθος χρόνου, θα πετύχαινε την ένταξή στην ΗΑΔ.

Οι σημερινές σημαίες της Αιγύπτου, του Σουδάν, καθώς και της Υεμένης είναι επίσης βασισμένες στην Σημαία της Αραβικής Απελευθέρωσης με την παρουσία οριζόντιων κόκκινων, λευκών, και μαύρων λωρίδων.

Εθνικοποίηση

Τον Ιούνιο του 1960, ο Νασέρ επιχείρησε να εφαρμόσει οικονομικές μεταρρυθμίσεις που θα πετύχαιναν την εξισορρόπηση της συριακής οικονομίας με τον εξαιρετικά ισχυρό αιγυπτιακό δημόσιο τομέα. Ωστόσο, οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν βοήθησαν ουσιαστικά, σε τελική ανάλυση, ουδεμία των δύο οικονομιών. Αντί να στραφεί σε μέτρα ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, ο Νασέρ προχώρησε σε μία άνευ προηγουμένου διαδικασία μαζικών εθνικοποιήσεων εταιρειών τόσο στην Συρία όσο και την Αίγυπτο. Αυτές ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1961, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή ενημέρωση των Σύρων οικονομικών αξιωματούχων.

Το σύνολο του εμπορίου βάμβακα πέρασε στην κυριότητα της κυβέρνησης, καθώς και όλες οι επιχειρήσεις εισαγωγών-εξαγωγών. Στις 23 Ιουλίου 1961, ο Νασέρ ανακοίνωσε την εθνικοποίηση των τραπεζών, των ασφαλιστικών εταιριών, και όλων των βαρέων βιομηχανιών. Ο Νασέρ επέκτεινε, επίσης, τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης του κράτους. Ο περιορισμός της έκτασης των γαιών μειώθηκε από τα 200 στα 100 φεντάν. Τα επιτόκια για τους αγρότες μειώθηκαν σε δραματικό βαθμό, σε σημείο, μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι ανύπαρκτα. Ένας φόρος της τάξεως του 90% υιοθετήθηκε για όλα τα εισοδήματα ανώτερα των £10.000.

Οι εργάτες και υπάλληλοι πέτυχαν να λάβουν το δικαίωμα εκπροσώπησής τους στα διοικητικά συμβούλια. Έλαβαν, επίσης, το δικαίωμα να λαμβάνουν το 25% των εσόδων της εταιρείας τους. Ακόμη, η μέση εργάσιμη ημέρα περιορίστηκε από τις οκτώ ώρες στις επτά χωρίς να υπάρξει παράλληλη μείωση στις απολαβές των εργαζομένων.

Κατάρρευση

Παρά τις οικονομικές δυσκολίες, αυτό που πραγματικά παράγεται το θάνατο της ΗΑΔ ήταν η αδυναμία του Νάσερ να βρει ένα κατάλληλο πολιτικό σύστημα για το νέο καθεστώς. Δεδομένου της σοσιαλιστικής ατζέντας στην Αίγυπτο, το Μπάαθ θα έπρεπε να είναι φυσικός σύμμαχος του, αλλά ο Νάσερ ήταν διστακτικός να μοιραστεί την εξουσία.

Αν ο Amer επέτρεψε κάποια απελευθέρωση της οικονομίας, προκειμένου να κατευνάσει τους Σύριους επιχειρηματίες, την απόφασή του να δράσει στις εκλογές της Εθνικής Ένωσης (το μόνο κόμμα το οποίο αντικατέστησε το Μπάαθ), με τη βοήθεια του συνταγματάρχη Abdul Hamid Sarraj (ένας αξιωματούχος του στρατού της Συρίας και υποστηρικτής του Νάσερ), έστειλε τους ηγέτες της Μπάαθ σε έναν παροξυσμό. Το Μπάαθ κέρδισε μόνο 5% των εδρών για τις μεγαλύτερες επιτροπές, ενώ τα πιο παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα κέρδισαν μια σημαντική πλειοψηφία.

Ο Sarraj διορίστηκε επικεφαλής της Εθνικής Ένωσης στη Συρία, και από την άνοιξη του 1960 είχε αντικατασταθεί από τον Amer ως πρόεδρος του εκτελεστικού συμβουλίου της Συρίας. Σύμφωνα με τον Sarraj η Συρία κυβερνήθηκε από μια βίαιη δύναμη ασφαλείας που έχουν σχεδιαστεί για να καταστείλουν κάθε αντιπολίτευση στο καθεστώς.

Οι τεράστιες αυξήσεις στον έλεγχο του δημόσιου τομέα συνοδεύτηκαν από μια ώθηση για συγκεντρωτισμό. Ο Νάσερ κατάργησε τις περιφερειακές κυβερνήσεις υπέρ της μίας κεντρικής αρχής, η οποία λειτούργησε από τη Δαμασκό το Φεβρουάριο μέχρι το Μάιο και το Κάιρο το υπόλοιπο του έτους. Ως μέρος αυτού του συγκεντρωτισμού, ο Sarraj μεταφέρθηκε στο Κάιρο, όπου βρήκε τον εαυτό του με λίγη πραγματική εξουσία. Την 15η Σεπτεμβρίου 1961 ο Sarraj επέστρεψε στη Συρία και παραιτήθηκε από τη θέση του στις 26 Σεπτεμβρίου.

Χωρίς καμία στενή συμμαχία για να παρακολουθήσουν πάνω από τη Συρία, ο Νάσερ ήταν τυφλός για την αυξανόμενη βία του στρατού. Στις 28 Σεπτεμβρίου μια ομάδα αξιωματικών, οργάνωσε πραξικόπημα και ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Συρίας από την ΗΑΔ. Αν και οι ηγέτες του πραξικοπήματος ήταν πρόθυμοι να επαναδιαπραγματευθούν μια ένωση σύμφωνα με τους όρους που αισθάνθηκε θα μπορούσε να θέσει τη Συρία επί ίσους όρους με την Αίγυπτο, ο Νάσερ αρνήθηκε έναν τέτοιο συμβιβασμό.

Αρχικά θεωρείται αποστολή στρατευμάτων για την ανατροπή του νέου καθεστώτος, αλλά επέλεξε να μην το κάνει τη στιγμή που πληροφορήθηκε ότι ο τελευταίος από τους συμμάχους του στη Συρία είχε ηττηθεί. Στις ομιλίες που ακολούθησαν από το πραξικόπημα, ο Νάσερ δηλώσει ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το στόχο του μιας τελικής Αραβικής Ένωσης, αν και ποτέ δεν θα επιτευχθεί και πάλι μια τέτοια απλή νίκη προς αυτό το στόχο.

Γεωγραφία

Εάν εξακολουθούσε να υφίσταται σήμερα, η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία θα ήταν η 25η μεγαλύτερη, ως προς το γεωγραφικό της μέγεθος, χώρα παγκοσμίως (η Αίγυπτος είναι 30ή και η Συρία 88η). Μπορούσε να συγκριθεί σε μέγεθος με την Νότια Αφρική (τότε γνωστή ως Ένωση Νότιας Αφρικής), ενώ είχε διπλάσιο μέγεθος από αυτό της Γαλλίας. Μετά την διάλυση της Πανπαλαιστινιακής Κυβέρνησης, η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία αύξησε περαιτέρω την επιρροή της επί της ζώνης της Λωρίδας της Γάζας, κι αυτό μέχρι το ξέσπασμα του Πολέμου των Έξι Ημερών.

wikipedia