ΙΣΛΑΜ – Χριστιανισμός: Η βαρβαρότητα προσαρμόζει τη Θρησκεία στα μέτρα της.

Κάτι που πραγματικά θα σας εκπλήξει.

ΙΣΛΑΜ:

• Ο άγνωστος Έλληνας ευεργέτης και σωτήρας του Μωάμεθ
• Οι αυστηρότατες εντολές του Μωάμεθ για προστασία Ελλήνων και Χριστιανών ως το τέλος του κόσμου!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ:

• Η βάρβαρη και δυτική συνήθεια της καθημερινής κατανάλωσης κρέατος
• Η απίστευτη δυτική παραποίηση των Γραφών υπέρ της κρεοφαγίας
• Ο συσχετισμός πνευματικού επιπέδου, φυσικής κοινωνικής τάξεως και κρέατος
• Και η ορθόδοξη άσκηση και στάση απέναντι στην κρεοφαγία

Πόσοι από εσάς γνωρίζετε την ύπαρξη αυτής της ιδιόχειρης διαθήκης – διαταγής του Μωάμεθ προς όλο το γένος του; Προφανώς ελάχιστοι, πράγμα λογικό αφού γενικώς τις λεπτομέρειες άλλων δογμάτων τις γνωρίζουν μόνο οι ενδελεχείς μελετητές θρησκειών.

Ομοίως όμως, ελάχιστοι γνώριζαν τη διαστρέβλωση των Χριστιανικών γραφών από τους δυτικούς χριστιανούς προς όφελως των λατινικών αλλά και της άκρατης κρεοφαγίας (κύριο στοιχείο του “πολιτισμού” του Τζων Γουέιν).

Σήμερα λοιπόν έχουμε άλλη μία τρανταχτή απόδειξη της διαστρέβλωσης των θρησκειών από μισανθρώπους ώστε αυτές να συνηγορούν στις εγκληματικές τους επιδιώξεις αντί να χαλιναγωγούν τα μισαλλόδοξα τους ένστικτα. Μιλάμε για την ηθελημένη απόκρυψη ενός μοναδικού χειρογράφου του Μωάμεθ το οποίο βεβαίως παραδόθηκε στα χέρια ενός Τούρκου …ευσεβούς το 1517. Διαβάστε τα μοναδικά στοιχεία και τις λεπτομέρειες όπως αυτές ήρθαν πρώτη φορά στην επιφάνεια από την εκπληκτική έρευνα του Β. Μισύρη στο περιοδικό ΙΧΩΡ (τ. 45, Μάιος 2004). Αξίζει όμως πριν από όλα να διαβάσουμε το περιεχόμενο της διαθήκης σε μετάφραση του πατριάρχου Ιεροσολύμων Νεκταρίου.

ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ αξίζουν και στο πανεπιστήμιο Κρήτης για την τιτάνια προσπάθεια που κάνει με το πρόγραμμα “Ανέμη”, την ψηφιακή βιβλιοθήκη δηλαδή που κάνει διαθέσιμα τέτοια έργα όπως αυτό του Νεκταρίου ώστε να είναι προσβάσιμα σε κάθε ερευνητή.

Πρέπει νά διευκρινίσουμε ότι ό πατριάρχης άπό υπερβολική θρησκολη­ψία αρνείται νά άποδώση τήν έννοια τής λέ­ξης Έλλην στην αντίστοιχη Αραβική (Γιουνάν) και τήν μεταφράζει χριστιανός. Ό Μωάμεθ όμως ξεχωρίζει μέ σαφήνεια τις δυο έννοιες. Τούς “Ελληνες τούς ονομάζει φυλή τών Γιουνάν και τούς χριστιανούς γενεά τών Ναζωραίων. ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

«Τό παρόν γράμμα, επειδή ό θεός εστί μέ­γας και κυβερνήτης, ύστερον άφοϋ ήλθον πά­ντες ο’ι προφήται, δια νά μή μείνη μαρτυρία αδικίας προς τον θεόν, δια τά προς ανθρώ­πους διδόμενα χαρίσματα έγραψεν ό Μωά­μεθ, ό υιός τοϋ Άμπτουλάχ και απόστολος τοϋ θεοϋ, ό θεωρός και επιμελητής τοϋ παντός κό­σμου προς όλους τοϋ έθνους του και τής θρη­σκείας του, ώς στερεόν και βέβαιον τάξιμον και ϋπόαχεσιν, διά τήν φυλήν τών Γ ιουνάν (Ελλήνων) και διά τήν γενεάν τών Ναζωραίων (χριστιανών) όπου και αν εύρίσκωνται, σιμά ή μακράν, ευγενείς νά ήναι ή δυσγενεΐς, ένδο­ξοι ή και άδοξοι λέγον ούτω.

»Α’) “Οποιος άπό τό έθνος μου θέλει χαλά­σει τήν υπόσχεσιν και τον όρκον όπου είναι εις τήν παροϋσαν συμφωνίαν, φθείρει τήν υπόσχεσιν τοϋ θεοϋ, και αρνείται τον όρκο του, και έναντι ε’ίτα εις τό πρόσταγμα του, αντι­στέκεται τής πίστεως του (μή γένοιτο θεέ) γί­νεται άξιος τοϋ  αναθέματος, ή Βασιλεύς νά ήναι ό τοιούτος ή και πτωχός, και απλώς ειπείν όστις και αν ήναι.

»Β’) Λοιπόν οπόταν τινάς άπό τους μονα­χούς περιηγητάς θέλει κατοίκηση εις κανένα όρος, ή κορυφήν, ή σπήλαιον, ή χωρίον και τό­πον οίκούμενον, ή περιγιάλι ή αμμουδιά ή εις μονοστήριον, ή έκκλησίαν και οίκον εύκτή-ριον, έγώ είμαι έν μέσω αυτών προστάτης και φύλαξ αύτονών και όλων τών πραγμάτων τους μέ τήν ιδίαν μου ψυχήν και μέ τήν βοήθειαν και προστασίαν μου, και μέ όλον μου τό έθνος-διατϊ αύτοι είναι μέρος μου και τιμή μου.

»Γ) “Ετι προστάζω και εμποδίζω τούς έμίνη-δες νά μή γυρεύουσιν όπ’αυτούς χαράτσι, ή άλλα νέα δοσίματα ότι εις αυτούς βία και δυ­ναστεία δέν γίνεται.

»Δ’) Τούς κριτάς τους, και ηγουμένους τους νά μήν τούς άλλάσση τινάς, άλλά νά μένουσι άμετάτρεπτοι.

»Ε’) Τούς περιηγητάς τους νά μήν τούς έμπο-δίζη τινάς άπό τήν περιήγησίν τους.

»ΣΤ’) Άπό τά υπάρχοντα τών εκκλησιών τους κανένα νά μήν ήμπορή νά έξοδιασθή εις κτί-σιμον Μετζιτίου, ή άλλου τινός τόπου Μου­σουλμανικού.

»Ζ’) “Οποιος θέλει κάμη κανένα από ταύτα, όπου όπηγόρευσα, άς ήξεύρη βέβαια πώς έλυ­σε τον όρισμόν τοϋ θεοϋ και έναντιώθη τοϋ Αποστόλου του.

»Η’) “Ετι νά μή πληρώνουσι χαράτσι ο’ι Κριταί τους, και ηγούμενοι τους, και δούλοι τους, και μαθηταί τους, και άλλοι πώς υποτακτικοί ούτε νά πειράζωνται, ότι έγώ είμαι προστάτης αυτών όπου και αν εύρίσκωνται εις τήν γήν ή εις τήν θάλασσαν, εις Άνατολήν και Δύσιν, εις “Αρκτον και Μεσημβρίαν επειδή αυτοί και πά­ντα τά περί αυτούς είναι χρέος μου, και όρκος και παρακαταθήκη μου.

»Θ’) Και άπό εκείνους όπού έν ησυχία όσκη-τεύουσιν εις τά όρη, νά μή πέρνουσι χαράτσι, ούτε δέκατον διά τά εισοδήματα τους- ούτε τινάς μουσουλμάνος νά γίνεται σύντροφος μετ’αύτούς, επειδή και αύτο’ι άλλοι δέν εργά­ζονται μόνον τά προς τροφήν.

»Ι΄) “Οταν φθόση έν εύθηνία ό καιρός τοϋ καρπού, νά τούς δίδουσιν εις κάθε έρπέτι ένα καυχι.

»ΙΑ’) Ούτε εις τον καιρόν τοϋ πολέμου νά τους εύγάζουσι διά νά ευγουν ε/ς τον πόλε-μον, οϋτε νά τούς ζητοΟσι χαράτσι.

»ΙΒ’) “Ετι άπό τους χριστιανούς ο’ι εντόπιοι και πλούσιοι όπου με πλούτο πραγματεύονται και είναι άξιοι διά χαράτσι νά μην πληρόνου-σι άλλο παρά δώδεκα δραχμάς.

»ΙΓ) “Εξω άπό τό κεφαλοχάρατζον, άλλο νά μή τούς ζητοϋσι, κατά τό πρόσταγμα τοϋ Θεού όπού λέγει. Μή ένοχλήται τούς σεβόμενους τά έκ τοϋ Θεού πεμφθέντα βιβλία, άλλά κατά τον άγαθώτερον τοϋ άγαθωτέρου τρόπον νά τούς άγαθοποιήσετε και μάλιστα με τούτους συναναστράφητε’ και εκείνους όπού τούς πει-ράζουσι (όποιοι και άν ήναι) νά τους έμποδί-ζητε.

»ΙΔ’) Μία γυναίκα χριστιανή έάν ύπαν-δρευθή μέ έναν μουσουλμάνο νά κάνη τό θέ­λημα της γυναικός εκείνης και νά μή τήν έμπο-δίζη άπό τήν έκκλησίαν, και προσευχή της και ταίς συνήθειες της πίστεως της.

»ΙΕ’) Τινάς νά μή τούς έμποδίζη εις τό νά άνακαινίζουσι τάς εκκλησίας τους.

»ΙΣΤ’) Όστις θέλει κόμη τι παρά ταύτην τήν ύπόσχεσιν, ή νά πιστεύση τό εναντίον γίνεται βέβαια αποστάτης τοϋ Θεού, και τού Θεϊκοϋ Αποστόλου: Ότι τούτο είναι μία βοήθεια εις αυτούς κατά τάς υποσχέσεις τους.

»ΙΖ’) Και εις αυτούς απάνω νά μήν σηκώνη τινάς άρματα, μάλιστα ο’ι μουσουλμάνοι δι’ αυτούς νά πολεμούσι.

»ΙΗ’) Και διά τοϋτο προστάζω ούδεις άπό τό έθνος μου νά άποκοτήση νά κάμη τό εναντίον ταύτης της υποσχέσεως έως νά άφανισθη ό Κόσμος.

Μάρτυρες

Άλής, υιός τοϋ Άμπιταλίπ- Ομάρ, υιός τοϋ Χατάβ’ Άμπουντελντάρ, υιός τοϋ Αμπομπέρ’ Άββάς, υιός τοϋ Άμτελμουταλίβ- Ζιβήρ, υιός τοϋ Άββάμ- Σαάτ, υιός τοϋ Μαάτ Θηβήτ, υιός τοϋ Νεφίς’ Μπουχανιβέ, υιός τοϋ Αβίδ’ Μοκα-δέμ, υιός τοϋ Καρσή Άμπτιλαζίμ, υιός τοϋ Χα-σάν Άζίβ, υιός του Γιασίν Άμπομπέκερ, υιός τοϋ ‘Αμπι κααφί’ ‘Οτμάν, υιός τοϋ Γαφάς’ Αμπουλάχ, υιός τοϋ Μεσούτ Φαζέρ, υιός τοϋ ‘Αββάς· Ταλάτ, υιός τοϋ ‘ΑμπτουλάχΣαάτ, υιός τοϋ ΑββάτΖεήτ, υ’ιός τοϋ ΘαβίτΧασμέρ, υιός τοϋ Αβίδ’ Χάτιθ, υιός τοϋ Θαβίτ- Άμπτουλάχ, υιός τοϋ Όμέρ.

Τό παρόν έγραψε ό οδηγός και διάδοχος Αλής τοϋ Άμπιταλίπ, βάλλοντας τό χέρι του ό προφήτης είς τό Μεντζήτι τοϋ προφήτου (εν ω εϊη ειρήνη) τφ δευτέρω χρόνω τής φυγής (Έγείρας 624 μ.Χ.) τήν τρίτη ήμερα τοϋ Μα-χαρέμ μηνός».

Οι λόγοι για τη συγγραφή αυτής της διαθήκης – διαταγής προστασίας ες αεί Ελλήνων και Χριστιανών, έχουν ορισμένες ιστορικές εξηγήσεις:

Α’) Όταν ό Μωάμεθ έγινε δώδεκα ετών συ-νώδευσε τόν θείο του στήν Συρία, όπου φιλο­ξενήθηκε άπό κάποιον “Ελληνα μοναχό. Πολ­λοί εκείνη τήν εποχή πίστευαν ότι όσοι ήταν γνώστες τής Βίβλου γνώριζαν και τήν προφη­τική αποστολή τοϋ Μωάμεθ. Φημολογείται λοιπόν ότι μόλις ό καλόγηρος άντίκρυσε τό παιδί «άνεφώνησε ως άλλος Σαμουήλ ίδών τόν Δαβίδ: Ούτος έστι ό μέγας προφήτης!». Και συ­νεπαρμένος ψηλάφισε τήν ωμοπλάτη τοϋ νε­αρού Μωάμεθ, όπου βρήκε τήν σφραγίδα τής προφητείας. (“ΙΧΩΡ” No 16, σελ. 66).

Εικάζεται λοιπόν ότι αυτός είναι ό ένας λό­γος συμπάθειας τοϋ γιου τής Έρημου προς τούς ορθοδόξους χριστιανούς, οί όποιοι κα­τάλαβαν άπό τήν άρχή τήν άξια τών προφη­τικών λόγων του.

Β’) Ό άλλος, ό όποιος εκφράζει και τήν ευγνωμοσύνη τοϋ προφήτη προς τούς “Ελλη­νες, είναι ό έξης: ΟΊ «βοηθοί» (μαθητές) τοϋ Μωάμεθ άνεκάλυψαν ένα σχέδιο δολοφονίας τοϋ προφήτη έκ μέρους τών έχθρων του, γι’ αυτό τόν πήραν εσπευσμένα κα’ι έφυγαν άπό τήν Μέκκα μέ κατεύθυνση τήν Μεδίνα. Ή επι­τυχία αυτής τής φυγής συνδέεται άμεσα μέ τήν επέμβαση ενός πλούσιου “Ελληνα, ό όποιος, προκειμένου νά πραγματοποιηθή ή έξοδος τοϋ Μωάμεθ άπό τήν Μεδίνα, προσέ­φερε αντάλλαγμα ολόκληρη τήν τεράστια πε­ριουσία του. Αυτόν τόν “Ελληνα ό προφήτης τόν ονομάζει “Πρώτο καρπό τής Ελλάδος”. Ή φυγή τοϋ Μωάμεθ λέγεται Έγειρα και πραγ­ματοποιήθηκε στίς 20-24 Σεπτεμβρίου τοϋ 622 μ.Χ. (“ΙΧΩΡ” Νο 16, σελ. 70). Φαίνεται ότι τήν εποχή τής ‘Εγείρας ό Σινάί’της ηγούμενος, αντιλαμβανόμενος έγκαιρα τήν αύξηση τής δύναμης τοϋ άσημου τότε Μωάμεθ κα’ι γνωρί­ζοντας ότι ή μονή τοϋ Σινά όπως κα’ι ή αξιό­λογη “Ελληνική εμπορική κοινότητα τής Πε-τραίας Αραβίας θά ήταν εκτεθειμένες στις δηώσεις τών Αράβων, έζήτησε κα’ι έλαβε άπό αυτόν τό υπέρ τής “Ελληνικής κοινότητας κα’ι τών ορθοδόξων μοναστηριών ευεργετικό διά­ταγμα. Ό Μωάμεθ, ευχαριστημένος κα’ι κολα­κευμένος άπό τήν “Ελληνική αναγνώριση τής αλήθειας τών λόγων του, όχι μόνον εξέδωσε τό διάταγμα, άλλά, όπως γράφει ό πατριάρχης “Ιεροσολύμων Νεκτάριος, «ήγάπα πολλά τό γέ­νος τών’Ελλήνων(Γιουνάν) παρά άλλο κανένα γένος, κα’ι πολλά έσπούδαζε νά φυλάττωνται άπείρακτοι έν ειρήνη- όθεν κα’ι δέν φαίνεται εις άλλο γράμμα νά βάλλη τό ϊδιόν του χέρι παρά εις αυτό όποΟ έδωκε τών χριστιανών» (Νέκταρ. Ίεροκ. Ίστορ., σελ. 275). Αρχικά οι προσπάθειες τοϋ Μωάμεθ επικεντρώθηκαν όχι στον προσηλυτισμό τών “Ελλήνων χριστιανών, άλλά στό νά μήν επικριθούν κα’ι πολεμηθούν οί προφητείες του και τό ύπό διαμόρφωση θρήσκευμα τοϋ Ισλάμ.

Αντιλαμβάνεστε ότι αυτή η αποκάλυψη θα ήταν η καλύτερη απάντηση στους Σουνίτες που γίνονται πειθήνια όργανα των βάρβαρων επιδιώξεων της Δύσης. Για τους Τούρκους, ας μην το συζητάμε. Εκεί η θρησκεία είναι αλα κάρτ και όταν γίνεται “ενοχλητική”, επιστρατεύεται είτε ο Κεμάλ ή το “συνταγματικό δικαστήριο”.

Ίσως λοιπόν κύριε Ραγκούση να έπρεπε οι μουσουλμάνοι που συρρέουν στη χώρα να διδάσκονται πρώτα αυτό το ιστορικό στοιχείο. Αλλά είπαμε, πρέπει να είναι άβουλοι και εχθρικοί για να υπηρετούν χωρίς ερωτήσεις τα κελεύσματα των βαρώνων – κατασκευαστών αλλά και του real estate της “αριστεράς” ρίχνοντας κατά το δοκούν τιμές περιοχών – φιλέτων που έπειτα άξαφνα γίνονται mall και lofts.

Αναζητήστε οπωσδήποτε το ΙΧΩΡ, τεύχος 45 (Μάιος 2004) για να δείτε τα συνταρακτικά ιστορικά στοιχεία που παραθέτει ο Βασίλης Μισύρης σχετικά με τη διαθήκη, καθώς και άγνωστε πτυχές της συνεργασίας Ελλήνων – Μουσουλμάνων σε κοινούς πολέμους.

Συμπληρώστε την έρευνα σας (όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει) με το προηγούμενο άρθρο μας που αναφέρεται στην διαστρέβλωση της Χριστιανικής θρησκείας προς όφελος των Δυτικών ιμπεριαλιστών:

Η Θρησκεία ΔΕΝ εξανθρωπίζει μισανθρώπους. Η βαρβαρότητα προσαρμόζει τη Θρησκεία στα μέτρα της.

Προλογίζει η Ολυμπία:

Αξίζει να διαβάσετε την αποκαλυπτική έρευνα που ακολουθεί μέχρι τέλους, ανεξαρτήτως Πίστης, Ιδεολογίας ή …γαστριμαργικών προτιμήσεων. Αυτό που ξεχώριζε τον ανθρωπισμό από τη βαρβαρότητα δεν είναι τα υβριστικά τσιτάτα του ΓΑΠ προϊόν δυστυχώς βαθιάς άγνοιας και έλλειψης παιδείας. Αναλογιστείτε τους τόπους όπου αναπτύχθηκε ότι ομορφότερο υπάρχει ακόμα και σήμερα στην ανθρωπότητα. Σκεφθείτε ότι όταν υπήρχαν κοινωνίες όπου παιδιά και γυναίκες εθεωρούντο αντικείμενα, κάπου αλλού υπήρχε ολόκληρος αξιακός κώδικας και απόλυτος σεβασμός ακόμη και στο αγέννητο παιδί. Για να μη μιλήσουμε για τη Φύση.

Η πορεία του ανθρωπισμού λοιπόν είναι απλή. Πόλις – Πολιτισμός. Δένομαι με τη Γη, αναπτύσσομαι μαζί της, Καλλιεργώ και τρέφομαι πάντα με σεβασμό και ευθύνη. Σκεφτείτε λοιπόν την ειδυλλιακή εικόνα όπου παππούς και εγγόνι μεγαλώνουν γύρω από το ίδιο δέντρο. Κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο ίδιο χώμα. Έτσι σφυρηλατείται το δέσιμο με τη Μάνα και την Μεγάλη Μητέρα. Έτσι δένεται ο γόνος με τον Πατέρα και την Πατρώα Γη, την Πατρίδα. Έτσι, από γενιά σε γενιά δημιουργείται το Έθνος (= Γέννα).

Σκεφτείτε τώρα γιατί ο καπιταλισμός αποθεώνει τη βαρβαρότητα και απεχθάνεται τον Πολιτισμό. Γιατί καταστρέφει το πραγματικό Έθνος και αποθεώνει τεχνητά, ψευδεπίγραφα Έθνη. ΗΠΑ και Τουρκία, τα κράτη με τη μεγαλύτερη “εθνικιστική” προπαγάνδα είναι και τα δύο έθνη που βασίζονται στην Εθνοκάθαρση! Δηλαδή, μη – έθνη, αφού εξόντωσαν τους πραγματικούς γηγενείς. Ξερίζωσαν τη Γέννα και έβαλαν στη θέση της μία άλλη, ψευδεπίγραφη, φονική. Με την ανάλογη τροφή. Σφαγή, κρέας, καου μπόυς, McDonalds. Διαβάστε με ανοιχτό μυαλό την εξαιρετική έρευνα του αγαπημένου καθηγητή Δημήτριου Κιτσίκη και θα επανέλθουμε.

• Η βάρβαρη και δυτική συνήθεια της καθημερινής κατανάλωσης κρέατος
• Η απίστευτη δυτική παραποίηση των Γραφών υπέρ της κρεοφαγίας
• Ο συσχετισμός πνευματικού επιπέδου, φυσικής κοινωνικής τάξεως και κρέατος
• Και η ορθόδοξη άσκηση και στάση απέναντι στην κρεοφαγία

Όλοι οι Έλληνες αγνοούν ότι οι χριστιανοί της Δύσεως έχουν συνειδητά αλλοιώσει τα ιερά κείμενα της ιδίας της Καινής Διαθήκης, μεταφράζοντας λανθασμένως στις δυτικές γλώσσες, όπως στα αγγλικά και τα γαλλικά, το ελληνικό κείμενο με στόχο να υποβιβάσουν τον ρόλο της ελληνικής γλώσ­σας και του ορθοδόξου φρονήματος!

Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον γράφει στο ελληνικό πρωτότυπο ότι επάνω στον σταυρό «ην γεγραμμένον Εβραϊστί, Ελληνιστί, Ρωμαϊστί» το «βασιλεύς των Ιουδαίων» (ιθ’ 20). Η επίσημη μετάφραση της Καθολικής Εκκλησίας στις δυτικές γλώσσες παραχαράσσει το Ευαγγέλιο και λέγει: «ην γεγραμμένον Εβραϊστί, Λατινιστί, Ελληνιστί», ώστε να υποβιβάση τα ελληνικά στην τελευταία θέση και να προωθήση την ιδική της γλώσσα! (La Bible de Jerusalem, Παρίσι, 1981, σ. 1560: «c’ etait ecrit en hebren, en latin et en grec»).

Στο ίδιο Ευαγγέλιο ο Ιωάννης γράφει (δ’ ότι οι μαθητές του Χριστού είχαν πάει στην πόλη «ίνα τροφάς αγοράσωσι». Η επίσημη μετάφραση της Αγγλικανικής Εκκλησίας, για να ικανοποιήση την έφεση των βαρβαρικών νομαδικών λαών για το κρέας (ο Αττίλας στον Ε’ αιώνα μ.Χ. για να μαλακώση την μπριζόλα, όπως συνηθίζεται σήμερα στα αμερικανικά steak houses, την έβαζε άψητη στα σκέλη του ιππεύοντας και την έτριβε επάνω στο πλευρό του αλόγου του!) γράφει ότι οι μαθητές του Χριστού είχαν πάει στην πόλη «ίνα κρέατα αγοράσουσι» (Holy Bible, King James Text [1611] Oxford University Press, New York, 1980, με την αναγραφή: the most accurate version of the Bible. Η μεταφρασθείσα φράση λέγει: «For His disciples were gone away unto the city to buy meat»)]

Σε άλλο σημείο ο Ιωάννης γράφει (κα’ 5): «Λέγει ουν αυτοίς ο Ιησούς: Παιδία, μη τι προσφάγιον έχετε; απεκρίθησαν αυτώ: ου». Αυτό το προ­σφάγι ήταν ψάρι διότι προηγουμένως μαθαίναμε ότι ο Χριστός είχε φανερωθή εις τους μαθητές του στην λίμνη της Τιβεριάδος, όπου αυτοί εψάρευαν. Όταν του είπαν ότι δεν είχαν πιάσει κανένα ψάρι, ο Χριστός απεκρίθη: «ρίψατε τα δίχτυα στα δεξιά του πλοίου και θα εύρετε». Πάντως, η αγγλικανική Βίβλος μετέφρασε την ως άνω φράση με τον εξής τρόπο: «Then Jesus said onto them: Children, have you any meat? They answered to him, no»! Τις ελληνικές λέξεις «τροφές» και «προσφάγι» οι Φράγκοι χριστιανοί μεταφράζουν λοιπόν με την λέξη «κρέας», όχι από λάθος βέβαια…

Ορθοδοξία και Βαρβαρία

Η Βαρβαρία είναι μια ουτοπική χώρα που αντιτίθεται στον πολιτισμό. Από την εποχή του Αττίλα μέχρι την σημερινή Αμερική, χαρακτηρίζεται από τον νομαδικό βίο, την περιφρόνηση για την αγροτική ζωή, την επιθετικότητα με ναρκωτικό το κρέας το οποίο διαπλάσσει αιμοβόρα ένστικτα. Όπως η κάθοδος των βαρβαρικών νομαδικών φυλών – γερμανικών, σλαυικών, τουρκικών, μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τους πρώτους μ.Χ. αιώνες, ο σημερινός παγκοσμισμός χαρακτηρίζεται από την συνεχή κινητικότητα των πληθυσμών – μεταναστεύσεις, προσωρινότητα της εργασίας – την καταστροφή του περιβάλλοντος με ρύπανση και μεταλλαγμένα αγροτικά προϊόντα και την ερήμωση της υπαίθρου.

Όπως τα ζώα, που από χορτοφάγα έγιναν σαρκοφάγα, ο εκβαρβαρισμός των ανθρώπων – από την πτώση τους από τον Παράδεισο μέχρι την σημερινή αμερικανική ζωή – μετατρέπει σε σαρκοβόρα ακόμη και τις αγε­λάδες, το σύμβολο του πολιτισμού στην Ινδία (που σαν δεύτερη μητέρα μας δίδει το γάλα της ζωής), με αποτέλεσμα να τρελαθούν και αυτές και εμείς που τις τρώμε.

Το κρέας είναι η μόνη ειδικότητα της αμερικανικής κουζίνας και στα steak houses παραγγέλνεται με την λίβρα και την ουγγιά. Μέσω των ταχυφαγείων Μακντόναλντ το χάμπουργκερ έχει δηλητηριάσει όλον τον πλανήτη! Ο Κ’ αιών υπήρξε ο αιών της εγκληματικότητας και των γενο­κτονιών, οι οποίες θυμίζουν τα βουνά των νεκροκεφαλών των νομάδων Μογγόλων επιδρομέων του Μεσαίωνας, ακριβώς διότι υπήρξε ο αιών του κρέατος! Πληρώνουμε ακόμα το αίμα του βοσκού Άβελ που έχυσε ο αδελφός του, ο αγρότης Κάιν. Συνεχίζουμε να τρώμε τα πρόβατά του.

Στον μεσοπόλεμο ένα κινηματογραφικό έργο είχε παγώση την Δύση: έδειχνε τα τεράστια σφαγεία του Σικάγου. Δέκα χρόνια αργότερα, τα βόδια της σφαγής είχαν αντικατασταθή από τους ανθρώπους στο Άου­σβιτς…

Στις 11 Μαρτίου 2000, στην κατ’ εξοχήν νομαδική χώρα της ερήμου, τη Σαουδική Αραβία, ενεκαινιάσθη το μεγαλύτερο σφαγείο της οικουμένης, κοντά στην Μέκκα, με την ευκαιρία του ετήσιου μουσουλμανικού προσκυνήματος, όπου εκατομύρια ζώα θυσιάζονται κάθε φορά. Τα σφαγεία αυτά του Αλ-Μουαϊσέμ – 500.000 τετραγωνικών μέτρων στην κοιλάδα της Μίνας, κόστους 160 εκατομμυρίων δολλαρίων, με 10.000 χασάπηδες – θα σφάζουν 200.000 ζώα την ημέρα!

Πριν από την οικοδόμηση των κτιρίων, η κοιλάδα κάθε χρόνο μετα­μορφώνεται σε βιβλικών διαστάσεων υπαίθριο σφαγείο. Όλα αυτά για να εορτασθή η θυσία του Αβραάμ…

Ως στενός φίλος του προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, Τουργκούτ Οζάλ, είχαμε οι δυο μας περιοδεύσει την Τουρκία το 1990. Σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη που διεσχίζαμε, ο τουρκικός λαός έσφαζε επάνω στον δρόμο, μπροστά στο προεδρικό μας αυτοκίνητο, μπροστά σε μας που τα δυο κεφάλια μας εξείχαν από την οροφή της Μερσεντές, δεκάδες ζώα το αίμα των οποίων μας επιτσίλιζε. Και το ερώτημα μου ετέθη τότε έντονα: είναι δυνατόν ο Χριστός να ήτο κρεοφάγος;

Κρέας ή ψάρι;

Η ιστορία του πλανήτου επέρασε από τρία στάδια προτού βυθισθή στην σημερινή βαρβαρική αμερικανική παγκοσμιοποίηση:

• Στο πρώτο μυθικό στάδιο οι βασιλείς προσέφεραν τα σώματα τους και των παιδιών τους προς σφαγήν και το αίμα τους εσκορπίζετο στα σπαρτά και τα αμπέλια ως λίπασμα! Το αίμα του Άβελ στα χωράφια του Κάιν. Πολλές ήσαν οι θυσίες όπως αυτές του Αγαμέμνονος και του Αβραάμ.

• Στο δεύτερο στάδιο ο Θεός αντικαθιστά στο θυσιαστήριο τον υιό του Αβραάμ με πρόβατο.

• Στο τρίτο στάδιο ο Χριστός, ως βασιλεύς του Ισραήλ, προσφέρει στο θυσιαστήριο των εκκλησιών το σώμα του υπό μορφήν άρτου και το αίμα του υπό μορφήν οίνου. Μαζί με τους ιχθύες που έφεραν μαζί τους οι Απόστολοι ψαράδες, άρτος και οίνος καθιερώνονται ως η τριαδική τροφι­κή βάση της χριστιανικής πίστεως (η λέξη ιχθύς – Ιησούς Χριστός Θεού Υμών Σωτήρ – και η εικόνα του ιχθύος, γίνονται μάλιστα τα σύμβολα της χριστιανοσύνης). Στον μυστικό δείπνο ο Χριστός δεν δίδει στους μαθητές του ένα κομμάτι αρνιού. Αντικαθιστά τον αμνό του εβραϊκού Πάσχα με άρτο. Το σώμα του γίνεται ο αμνός του θυσιαστηρίου. Η βασιλοκτονία που υπέστη ο Χριστός αφήρεσε από την ανθρωπότητα την λογική της σφαγής των ζώων.

Σήμερα ο καπιταλιστικός άνθρωπος του αμερικανικού παγκοσμισμού, όχι μόνον είναι ακραίος κρεοφάγος, τρώγοντας κρέας ακόμη και δύο φορές την ημέρα, επί 365 ημέρες τον χρόνο, αλλά επανήλθε στην ανθρω­ποφαγία. Όπως γνωρίζουμε η κατανάλωση ανθρωπίνου κρέατος απαγο­ρεύεται από την χριστιανική θρησκεία, ακόμη και όταν το αποκόπτεις από νεκρό σώμα. Πριν από αρκετά χρόνια είχε καταπέσει ένα αεροσκάφος στις Άνδεις της Λατινικής Αμερικής και οι επιζώντες, περιμένοντας μέσα στα χιόνια την έλευση των σωστικών υπηρεσιών, υπεχρεώθησαν να φάνε κομμάτια του σώματος των κατεψυγμένων από το κρύο φονευθέντων συντρόφων τους. Αυτό είχε προκαλέσει διαμαρτυρίες των θρησκευτικών παραγόντων.

Σήμερα όμως η ανθρωποφαγία έχει πλέον και επισήμως καθιερωθή! Η μεταμόσχευση των ανθρωπίνων οργάνων, έστω και αφαιρεθέντων από νεκρούς, δύναται κάλλιστα να θεωρηθή ανθρωποφαγία. Μάλιστα η επίτευξη κλωνοποιήσεως των ανθρώπων για να δυνηθή ο καθείς από εμάς να έχη ένα αντίγραφο ώστε να του αφαιρούν τα όργανα όταν θα τα χρει­ασθούμε, δεν είναι πλέον επιστημονική φαντασία… Άλλωστε μεταμό­σχευση ήταν και η θυσία του βασιλέως στους μυθικούς χρόνους, όταν του αφαιρούσαν την καρδιά για να την πετάξουν στα αμπέλια ως λίπασμα, να καρποφορήσουν και να ζήσουν οι υπόλοιποι.

Η παραδοσιακή ορθόδοξη κοινωνική ιεραρχία και η κατανάλωση κρέατος

Η ελληνορθόδοξη παραδοσιακή κοινωνία είναι διαμορφωμένη ιεραρχικά. Στην κορυφή τοποθετείται ο μοναχός, έστω και αν δεν έχει χειροτονηθεί ιερομόναχος. Αντιπροσωπεύει τον πνευματικά ανώτερο άνθρωπο για τον οποίο ομιλεί στην κινεζική ιεραρχία ο Κομφούκιος, και του οποίου στην ινδουιστική ιεραρχία την θέση κατέχει ο βραχμάνος. Για τον λόγο αυτό, ενωρίς στο Βυζάντιο επεκράτησε η συνήθεια ο επίσκοπος, δηλαδή ο αρχηγός της Εκκλησίας, να είναι μοναχός.

Ο μοναχός δεν διοικεί άμεσα την κοινωνία η οποία κατευθύνεται από τον βασιλέα και το στρατιωτικό-διοικητικό περιβάλλον του – το αντίστοιχο των κσατρίγια στην Ινδία.

Αυτοί αντιπροσωπεύουν την δεύτερη από τις τέσσερις κατά σειρά τάξεις, μετά τους βραχμάνους και πριν από τους αστούς-εμπόρους βαϊσύα (3η στην πνευματική σειρά) και τους εργάτες σούντρα (στην τέταρτη σειρά).

Στο χαμηλότερο επίπεδο, οι εργάτες σούντρα, στην παραδοσιακή ινδουϊστική κοινωνία ονομάζονται κρεοφάγοι και δια τούτο ανήκουν στην κατηγορία των πνευματικώς αμαθών υλιστικής φύσεως.

Και οι τέσσερις κατηγορίες είναι απαραίτητες στην ζωή της κοινωνίας, διότι οι βραχμάνοι παρομοιάζονται με το κεφάλι του σώματος (σκέπτονται και κατευθύνουν πνευματικά), οι κσατρίγια με τα χέρια (προστατεύουν ως στρατιωτικοί και διοικούν ως ανώτεροι δημό­σιοι λειτουργοί), οι έμποροι αστοί βαΐσύα με το στομάχι (που τρέφει το σώμα και χωνεύει την τροφή) και οι εργάτες σούντρα τα πόδια (για να περπατά η κοινωνία). Βεβαίως χωρίς πόδια δύναται κανείς να επιζήση, όχι όμως χωρίς κεφάλι…

Οι σούντρα, στην βεδική κοινωνία που ονομάζεται Βαρνασράμα, χαρα­κτηρίζονται από τελεία άγνοια του συστήματος πνευματικής ανόδου, που άλλωστε καθόλου δεν τους ενδιαφέρει.

Στην Ορθοδοξία το αντίστοιχο σύστημα περιγράφεται από τον Βυζαντινό μοναχό Ιωάννη της Κλίμακος (579-649), συγγραφέα του έργου Κλίμαξ του Παραδείσου. Όποιος το διαβάση καταλαβαίνει πόσο χονδροειδές είναι το ψέμα περί ισότητας του σημερινού δυτικοεμπνευσμένου αστικού κοινο­βουλευτικού καθεστώτος της λεγομένης δημοκρατίας. Το σύστημα αυτό επεβλήθη ως σύστημα των σούντρα, εφ’ όσον η δυτική κοινωνία διοικείται από μία τάξη καπιταλιστών βαϊσύα που σταδιακά, από τον ΙΖ’ αιώνα, ολι­σθαίνει από την οικογενειακή ζωή «αστικής ηθικής» στην ζωώδη κατά­σταση αμάθειας των σούντρα!

Δηλαδή, η δυτική δημοκρατική κοινωνία περπατά με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω!

Κάθε σκαλοπάτι της Κλίμακος του Ιωάννου μάς ανεβάζει σταδιακά, με την πνευματική άσκηση, από το επίπεδο του σούντρα στο ανώτατο επίπε­δο του βραχμάνου, περνώντας από τα ενδιάμεσα επίπεδα του βαϊσύα και του κσατρίγια. Φυσικά ο καθήμενος στο υψηλότερο σκαλοπάτι δεν τρώγει κρέας.

Ο σούντρα νομίζει ότι μοναδικός σκοπός της ζωής είναι η ικανοποίηση των υλικών και σωματικών του αναγκών. Τρώγει κρέας για να αυξήση την ενεργητικότητα, επιθετικότητα και σεξουαλική του ορμή. Το αρχαίο ιδανικό του ολυμπιακού αθλήματος μετετράπη σε body building.

Ο σούντρα εκνευρίζεται με το παραμικρό μόλις του ζήτησης να περιορίση την ικανοποίηση των υλικών του αναγκών έστω και για μερικές στιγμές. Οι τέσσερίς του ασχολίες είναι να τρώγη, να κοιμάται, να ζευγαρώνη και να είναι επιθετικός, όλα αυτά, χάριν του μοναδικού μέσου πραγματο­ποιήσεως της ζωής στο οποίο πιστεύει: το χρήμα.

Ορθοδοξία και κρεοφαγία

Η Ορθοδοξία δέχεται ως φυσική την πνευματική διαίρεση της κοινωνίας και δεν υποκύπτει στον ορθοδοξισμό (άλλως ζηλωτισμό) που επιχειρεί με απαγορεύσεις να μετατρέψη όλους τους ανθρώπους σε μοναχούς! Απλώς εγκαθιστώντας μίαν υγιή κοινωνία προτρέπει όλους μας, με το παράδειγ­μα, να ανέβουν σταδιακά την κλίμακα του Ιωάννου.

Η κατανάλωση του κρέατος στην ορθόδοξη κοινωνία, εμπνέεται από το πνεύμα αυτό της ανεξιθρησκείας και ορίζει κανόνες για τις τρεις βασικές κατηγορίες, από επάνω ως κάτω: τον μοναχό, τον παπά και τον πιστό. Ο ηγεμών με το στρατιωτικό-διοικητικό του περιβάλλον θα έπρεπε κανονι­κά να τοποθετηθή πνευματικώς, σε υψηλότερη θέση από τον λαό των πιστών, αλλά στην σημερινή παρακμιακή εποχή οι διοικούντες ευρίσκο­νται χαμηλότερα του λαού.

Την εποχή που το Βυζάντιο ήταν πρότυπο Ορθοδόξου κοινωνίας, ο Μέγας Ιουστινιανός, στον ΣΤ’ αιώνα, εχαίρετο διαπιστώνοντας ότι ένα, όλο και μεγαλύτερο, τμήμα του λαού του προσχωρούσε στον μοναχικό βίο αντί στον στρατό του, επειδή ήταν πεπεισμένος ότι η δύναμις της Αυτοκρατορίας του εβασίζετο πρωτίστως στην πνευματική παρουσία των μοναχών! Αντίθετα, ο σημερινός ηγέτης – όπως επί παραδείγματι ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο – θεωρεί ότι τα μοναστήρια κατοικούνται από αργόσχολους. (Βλ. το έργο μου, The Old Calendarists and the Rise of Religious Conservatism in Greece, Καλιφόρνια, 1995).

Γύρω στο 1800, στην τελική φάση του δυτικού αθεϊσμού, γνωστής ως ο «αιών του Διαφωτισμού», στο λίκνο της χριστιανικής πίστεως εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλαδή στο Άγιον Όρος, ένας πνευματικός πατέρας, ο μοναχός και άγιος Νικόδημος (1749-1809), βοηθούμενος από τον ιερομόναχο Αγάπιο, συνέγραψε ένα βιβλίο με τίτλο, Πηδάλιον της νοη­τής νηός της μίας αγίας καθολικής και αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας, ήτοι άπαντες οι ιεροί και θείοι κανόνες. Προς κατάληψιν των απλούστερων ερμηνευόμενοι παρά Αγίου ιερομονάχου και Νικοδήμου μοναχού. Το βιβλίο αυτό ήταν μια συλλογή των κανόνων που είχαν θεσπί­σει οι Απόστολοι, οι εκκλησιαστικοί Σύνοδοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας, στην πρωτότυπη ελληνική γλώσσα, συνοδευόμενοι – για κάθε κανόνα -από ερμηνεία του Αγίου Νικοδήμου και του Αγαπίου στην ελληνική του ΙΗ’ αιώνος.

Ο Άγιος Νικόδημος μαζί με τον Άγιο Μακάριο Νοταρά (1731-1805) και τον Όσιο Αθανάσιο Πάριο (1722-1813), ηγείτο του αναγεννησιακού αντι-ρωμαιοκαθολικού κινήματος της Φιλοκαλίας (ή των Κολλυβάδων). Επρόκειτο για κίνημα παραδοσιακό, αντιδυτικό, τουρκόφιλο που υπεστήριζε την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Το κίνημα εξηπλώθη στον ΙΘ’ αιώνα και στην Ρουμανία και στην Ρωσία από έναν Ρώσο μοναχό, ο οποίος είχε ζήσει στο Άγιον Όρος για 18 χρόνια (1746-1764), τον Παΐσιο Βελιτσκόβσκι (1722-1794) ο οποίος μετά εγκατεστάθη στην Μολδαβία όπου μετέφρασε στα σλαβονικά την Φιλοκαλία (συλλογή η οποία είχε δημοσιευθή στο Αγιον Όρος, που συμπεριελάμβανε κείμενα των Ελλήνων πατέρων της Ορθοδοξίας, από τον Δ’ μέχρι τον ΙΕ’ αιώνα και που είχε δώσει το όνομά της στο αγιορείτικο κίνημα της Φιλοκαλίας, του οποίου οπαδός υπήρξε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης).

Όπως και οι ινδικές Βέδες, η Ορθοδοξία έχει διαφορετικούς κανόνες για τα διαφορετικά πνευματικά επίπεδα των ανθρώπων, δηλαδή για τους μοναχούς, τους ιερείς και τον λαό των πιστών. Ο κανών 51 των Αγίων Αποστόλων κηρύττει: «Ει τις επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, ή όλως του καταλόγου του ιερατικού, γάμου και κρεών, και οίνου, ου δι’ άσκησιν, αλλά δια βδελυρίαν απέχηται…». δηλαδή «αν κάποιος επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος απέχει από την σύναψη γάμου, από την κατα­νάλωση κρέατος και οίνου, όχι για λόγους πνευματικής ασκήσεως, αλλά επειδή τα απεχθάνεται – ξεχνώντας ότι ο Θεός εποίησε τα πάντα ωραία και καλά, ότι εδημιούργησε τον άνθρωπο όχι μόνον υπό μορφήν ανδρός αλλά και γυναικός, και βλασφημώντας διαβάλλει την θεϊκή δημιουργία, είτε πρέπει να επανορθώση την στάση του ή να καθαιρεθή και να εκδιωχθή από την Εκκλησία»! Το ίδιο ισχύει και για τους λαϊκούς.

Αυτός ο κανών είναι βασικός για να εννοήση κανείς την Ορθοδοξία και να κάνη κάθε Ορθόδοξο υπερήφανο για την θρησκεία του: διότι α) κηρρύττει την σημασία της γυναικός όπως και του ανδρός, β) τα πάντα που εδημιούργησε ο Θεός είναι καλά και αγνά, συνεπώς και το κρέας. Εάν συγχαίνεσαι την σεξουαλική πράξη ή το κρέας, υβρίζεις την θεϊκή δημιουρ­γία. Αποφασίζεις να απέχης από αυτά τα αγαθά όχι επειδή τα θεωρείς βρώμικα, αλλά επειδή θέλεις να επιδοθής στην πνευματική άσκηση.

Να υπενθυμίσωμε ότι ο δυτικός χριστιανός εβάσιζε την πίστη του στην ηθικολογία, θεωρούσε βρώμικη την σεξουαλική πράξη και υπεβίβαζε την γυναίκα και όταν ήλλαξε γνώμη… έπαψε να πιστεύη!

Η ερμηνεία του άνω κανόνος από τον Άγιο Νικόδημο, επί λέξει, είναι: «ούτε ο γάμος, και η νόμιμος μετά γυναικός συνάφεια είναι βλαβερά, ούτε τα κρέατα, ούτε ο οίνος αλλ’ η κακή τούτων μεταχείρησις. Διότι αν ήτο κακά και βλαβερά, δεν ήθελαν να δημιουργηθούν από τον Θεόν, όστις είναι φύσει αγαθός».

Ο 14ος κανών της εν Άγκυρα Συνόδου που συνήλθε το 315 μ.Χ. λέγει ότι για να σιγουρευθή κανείς ότι ο ιερεύς – που δεν υπόκειται σε τόση σκλη­ρή άσκηση όσο ο μοναχός και που επιμένει να μην τρώγη ποτέ κρέας, σαν τον μοναχό, όχι διότι η γεύση του είναι δυσάρεστη, αλλά διότι θέλει πράγ­ματι να υποστή και αυτός την πνευματική άσκηση – πρέπει προηγουμένως να υποχρεωθή να δοκιμάση το κρέας, και μόνον μετά να απέχη απ’ αυτό!

Ο περίεργος αυτός κανών εξηγείται στην ερμηνεία του Αγίου Νικοδήμου ως εξής: «Όσοι δε τόσον πολλά απέχουσιν από το κρέας, ώστε όπου ουδέ χόρτα τρώγουσι τα εψημένα με κρέας, ούτοι να παύουσιν από την ιερωσύνην. Δίδουσι γαρ υποψίαν με τούτο οπού κάμνουσιν, ότι συγχαίνονται το κρέας, όπερ εστί των Μανιχαίων και άλλων αιρετικών φρό­νημα»!

Πράγματι στον αγώνα κατά των αιρετικών των πρώτων αιώνων του χριστιανισμού, η απόλυτη χορτοφαγία και η πίστη στην μετεμψύχωση ήσαν δύο χαρακτηριστικά των χριστιανικών αιρέσεων, ειδικά των Μανιχαίων και αργότερα των Βογομίλων που ποτέ δεν έτρωγαν κρέας.

Με το ίδιο σκεπτικό η Ορθοδοξία δεν επιτρέπει σε έναν ευνούχο να γίνη μοναχός επειδή η σεξουαλική εγκράτεια του δεν θα προήρχετο από πνευματική άσκηση. Η σημερινή αποξένωση πολλών Ελλήνων από το πνεύμα της Ορθοδοξίας έχει ως αποτέλεσμα να ακούς γύρω σου με μία ωφελιμιστική λογική, ότι η νηστεία είναι δίαιτα με την οποία χάνεις βάρος, ότι η χορτοφαγία έχει γίνει της μόδας για μία πιο υγιεινή ζωή, ότι η αγάπη των σκύλων και γενικά των κατοικίδιων pets, ακόμη και των φιδιών, ακόμη και υιοθετημένων μωρών προέρχεται από την ψυχική απομόνωση των ανθρώπων που αδυνατούν πλέον να έχουν μια κανονική οικογενεια­κή ζωή.

Το ότι η απόλυτη χορτοφαγία και η πίστη στην μετεμψύχωση ήσαν συν­δεδεμένες – και συνεπώς επικίνδυνες για την Ορθοδοξία – όπως και οι παράλληλες δοξασίες των αρχαίων Ελλήνων σοφών, έσπρωχνε τους πρώ­τους χριστιανούς από φόβο της ειδωλολατρείας στο να καταδικάζουν ακόμη και την διαλεκτική, ενώ η ορθόδοξη σκέψη ήτο, στην ουσία, εξόχως διαλε­κτική. Αυτό εμφαίνεται από το παρακάτω σχόλιο του Αγίου Νικοδήμου στο Πηδάλιο (σ. 66 της εκδόσεως του 1991): «Των [αρχαίων] Ελλήνων [ο λόγος], οι οποίοι δια τούτο κρέας δεν έτρωγαν [όπως οι Πυθαγόρειοι που επίστευαν και στην μετεμψύχωση], δια τι εδόξαζον ότι τα άλογα ζώα έχουσι ψυχήν, όθεν ουδέ να τα σφάζουν ετόλμουν, καθώς αναφέρει ο Πλούταρχος. Αλλά και των Μαρκιανιστών και απλώς των Μανιχαίων, κατά τον Επιφάνιον [στον Δ’ αιώνα μ.Χ.]. Και των Εγκρατιστών, κατά τον Βασίλειον [τον Μέγα, στην ίδια εποχή]. Και των Βογομίλων, κατά τον Βαλσάμωνα [στον IB’ αιώνα]».

Πράγματι ο Πυθαγόρας εσυνήθιζε να λέγη ότι «όσον καιρό οι άνθρω­ποι θα σφάζουν τα ζώα, θα σφάζονται και μεταξύ τους».

Στην Ορθοδοξία, όπως και στον Ινδουισμό, όσο περισσότερο προχωρη­μένος είσαι πνευματικά τόσο ολιγώτερο κρέας τρως. Συνεπώς εάν ο απλός άνθρωπος ημπορεί να τρώγη κρέας, υπό συγκεκριμένες συνθήκες όμως, ο ιερεύς πρέπει να τρώγη ολιγώτερο από τον υπόλοιπο κόσμο και ο μοναχός ποτέ δεν τρώγει κρέας. Γι’ αυτό και ένας παπάς, ο οποίος ακο­λουθεί τον τρόπο ζωής του μοναχού και ποτέ δεν τρώγει κρέας, θα ηδύνατο να είναι ύποπτος ότι απλώς δεν του αρέσει η γεύση του κρέατος. Παρά ταύτα, εφ’ όσον στο Βυζάντιο επεκράτησε η συνήθεια να επιλέγο­νται οι επίσκοποι και οι πατριάρχες μεταξύ των μοναχών, η πρακτική απο­χής από το κρέας έγινε κάτι το σύνηθες για την εκκλησιαστική ιεραρχία.

Συγκεκριμένα, τρεις είναι οι λόγοι γιατί ένας ορθόδοξος μοναχός δεν πρέπει ποτέ να τρώγη κρέας.

• Πρώτον, διότι σκοπός της μοναστικής ζωής είναι η σοφία, η παρθενία και ο έλεγχος των αισθήσεων. Το κρέας είναι το πλέον λιπαρό έδεσμα και διεγείρει τις επιθυμίες, εις βάρος της ψυχής.

Ο Άγιος Βασίλειος (329-379) που προώθησε ειδικά τον μοναχισμό, εσυμβούλευε τον μοναχό να τρώγη άπαχες τροφές, όχι πολύ θρεπτικές και γευστικές, για να μην αναπτύξει την φιληδονία. Συνεπώς, το κρέας είναι το χειρότερο φαγητό για τον μοναχό επειδή είναι συνάμα λιπαρό, θρεπτικό και γευστικό.

•  Ο δεύτερος λόγος γιατί ένας μοναχός δεν πρέπει ποτέ να τρώγη κρέας, είναι επειδή θα αθετούσε μία από τις πλέον αρχαίες παραδόσεις του μοναχισμού ανά τον κόσμο. Ο Βυζαντινός ιστορικός Νικηφόρος Γρηγοράς (1295-1360) διηγείται την ιστορία του δασκάλου του, Ιωάννου του Γλυκύ, που ήτο λογοθέτης (δηλαδή υπουργός) του βυζαντινού αυτο­κράτορας. Η γυναίκα του Ιωάννου είχε γίνει καλόγρια και τον ικέτευε να γίνη και αυτός μοναχός. Αλλά ο αυτοκράτωρ που τον αγαπούσε, του το απηγόρευσε διότι έπασχε από αρθρίτιδα και κατά την γνώμη των ιατρών της εποχής εκείνης έπρεπε να τρώγη κρέας και τρώγοντας κρέας δεν ηδύνατο να γίνη μοναχός. Παρά ταύτα, εξαιρετικώς κατέλαβε τον οικουμενι­κό πατριαρχικό θρόνο (χωρίς να γίνη μοναχός) από το 1316 μέχρι το 1320.

Ο Βυζαντινός επίσκοπος Θεοφύλακτος, που εστάλη από την Πόλη για να υπηρετήση ως αρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας στην πόλη της Αχρίδος (1030-1126), συνέγραψε πολλά κείμενα κατά των λαθών των Ρωμαιοκαθολικών, κατηγορώντας τους ότι οι μοναχοί τους έτρωγαν τον ζωμό του κρέατος και ρητώς απαγορεύει την κατανάλωση κρέατος από τους μοναχούς.

Έκτοτε η χρήση κρέατος επεξετάθη σε όλα τα επίπεδα του Ρωμαιοκαθολικισμού και πλέον την μόνην ημέρα του χρόνου όπου ο ρωμαιοκαθολικός δεν τρώγει κρέας είναι την Μεγάλη Παρασκευή. Αυτή η διολίσθηση του δυτικού χριστιανισμού προς την πλήρη κατάργηση της νηστείας είναι από τις βασικώτερες διαφορές μεταξύ Ελλήνων και Φράγκων.

Αλλά και στην ίδια την Ελλάδα, ο γραικυλισμός έχει τόσο προχωρήσει που οι περισσότεροι «Έλληνες» αγνοούν ότι οι μοναχοί του Αγίου Όρους ποτέ δεν τρώγουν κρέας, ούτε και την Κυριακή του Πάσχα, όπου τρώνε ψάρι.

• Ο τρίτος και τελευταίος λόγος για τον οποίο ένας ορθόδοξος μοναχός δεν πρέπει ποτέ να τρώγη κρέας είναι λόγω του σκανδάλου που μία τέτοια πρακτική δημιουργεί στις καρδιές των πιστών. Μόνον η ιδέα ότι ένας μονα­χός θα ηδύνατο να φάγη κρέας αντιτίθεται στο γενικό αίσθημα περί σωστής συμπεριφοράς των πνευματικών ανθρώπων.

Ένας γενικός κανών της Ορθοδοξίας λέγει ότι ο ασθενής και ο οδοιπό­ρος εξαιρούνται της νηστείας, επειδή ο πρώτος δύναται να υποχρεωθή από τον ιατρό του να δυναμώση το σώμα του και ο τελευταίος δύναται να είναι σε ένα μέρος όπου θα ήτο αδύνατον να ευρέθη νηστήσιμο φαγητό. Βεβαίως, πρέπει να αποφεύγη κανείς να ταξιδεύη τις νηστήσιμες περιό­δους. Φερ’ ειπείν δεν θα έπρεπε να παίρνει κανείς διακοπές τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες του Αυγούστου και να απομακρύνεται από το σπίτι του, αφού πρόκειται για δεκαπενθήμερο αυστηρής νηστείας. Μάλιστα εάν η ημέρα της Παναγίας, που είναι η ημέρα του θανάτου της, η 15η Αυγούστου, συμπέση Τετάρτη ή Παρασκευή δεν τρώμε κρέας αλλά ψάρι.

Τώρα, η εικόνα του ελληνικού Δεκαπενταύγουστου είναι τόσο γνωστή ώστε οιαδήποτε αξίωση του σημερινού Ελλαδίτου για διατήρηση των παραδόσεων του έθνους, φαντάζει αστεία. Ένας λαός που προ πενήντα ακόμη ετών έτρωγε ελάχιστο κρέας και που η σημερινή αμερικανοποίηση τον έχει μετατρέψει σε «ναρκομανή του κρέατος» δεν θα έπρεπε να βάζη στο στόμα του την λέξη «Παράδοση».

Ο Άγιος Νικόδημος είναι πολύ αυστηρός με μερικούς μοναχούς που με διάφορες προφάσεις τρώνε κρέας. Τους λέγει πως καθολικίζουν. Ισχυρίζονται, φερ’ ειπείν, ότι ο Άγιος Βασίλειος είπε ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας συγχωρούν να προσθέτη κανείς παστό χοιρινό στα χόρτα του. Στην πραγματικότητα, λέγει ο Νικόδημος, οι μοναχοί της περιοχής του Πόντου, ήταν συγχωρεμένοι επειδή δεν ηδύναντο να εύρουν στην περιο­χή τους ελαιόλαδο και λόγω της κακής ποιότητος του φαγητού πολλοί μοναχοί είχαν αρρωστήσει. Αλλά προσέθεταν το παστό σε τόσο μικρή ποσότητα ώστε δεν το αντελαμβάνετο κανείς και επιπλέον το ανακάτευαν με πολύ νερό.

Υπάρχει και η περίπτωση του Αγίου Παχωμίου (287-347), συνιδρυτού στην Αίγυπτο με τον Άγιο Αντώνιο (251-356) του χριστιανικού μοναχισμού. Ο Παχώμιος στην μονή του έτρεφε χοίρους και ο ιερομόναχος Συμεών ο Νέος Θεολόγος (περί 957 – περί 1035) στην Κωνσταντινουπολίτικη μονή του έτρεφε περιστέρια.

Η εξήγηση που δίδει ο Νικόδημος είναι ότι έτρεφαν τα ζώα αυτά για τους επισκέπτες και δεύτερον για τους ασθενούντες μοναχούς, προσθέ­τοντας: «Αλλά και τώρα εάν ασθενή τις μοναχός εις κίνδυνον θανάτου, και λαβή παραγγελίαν από τον ιατρόν να φάγη κρέας, δεν κατακρίνεται εάν φάγη, ότι μεταχειρίζεται τούτο προς ιατρείαν, και όχι προς ηδονήν και γαστριμαργίαν», (σ. 68). Βεβαίως υπάρχει και η ερώτηση, γιατί οι Βυζαντινοί ιατροί επίστευαν – μάλλον λανθασμένα – ότι ήτο απαραίτητο σε μερικές περιπτώσεις ασθενείας να καταναλώνεται κρέας!

Μήπως υπάρχη κάποια αντίφαση μεταξύ της απολύτου αποχής από κρέας των ορθοδόξων μοναχών και του εδαφίου της Παλαιάς Διαθήκης, Γένεσις Θ’ 3-5, όπου ο Θεός λέγει στον Νώε και τους υιούς του: «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις σας προς τροφήν. Ως το χλωρόν χόρτον, έδωκα τα πάντα εις εσάς. Κρέας όμως, με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλει φάγει. Και εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει»;

Ο Μέγας Βασίλειος απαντά: όχι, διότι ημπορούμε να επιλέξωμε ό,τι είναι καλό για μας και για την υγεία μας. Π.χ. δεν τρώμε ένα δηλητηριώδες χόρτο. Για τον λόγο αυτό, προσθέτει ο Νικόδημος, στην Παλαιά Διαθήκη μερικές τροφές χαρακτηρίζονται ως ακάθαρτες, αν και ως δημιουργία του Θεού, τίποτα δεν είναι στην ουσία ακάθαρτο. Εννοούμε απλώς με αυτόν τον χαρακτηρισμό ότι μία τροφή είναι επιβλαβής για την υγεία μας.

Να προσθέσωμε ότι πάντως ο Θεός απαγορεύει την κατανάλωση κρέατος που περιέχει αίμα, γι’ αυτό και οι Εβραίοι αφαιρούν το αίμα από το κρέας που τρώνε (με την μέθοδο κασέρ ή κασερούτ).

Στην πραγματικότητα είναι αδύνατον να αφαιρέσης όλο το αίμα, γι’ αυτό και η άλλη ερμηνεία του εδαφίου ημπορεί να είναι ότι, ούτως ή άλλως, κρέας δεν δύναται να καταναλωθή διότι περιέχει αίμα και δεν νοείται κρέας ζώου χωρίς αίμα. Ο 63ος κανών των Αγίων Αποστόλων λέγει: «Ει τις επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, ή όλως του καταλόγου του ιερατικού, φάγη κρέας εν αίματι ψυχής αυτού, ή θηριάλωτον [που το έπιασε θηρίο], ή θνησιμαίο [πτώμα], καθαιρείσθω. Τούτο γαρ ο Νόμος απείπεν. Ει δε λαϊκός είη, αφοριζέσθω».

Μετεμψύχωση και κρεοφαγία

Η πίστη στην μετεμψύχωση ήταν γενικευμένη σε όλην την Οικουμένη όταν ήλθε ο Χριστός επί της γης, και την απεδέχοντο και οι Έλληνες εκείνης της εποχής. Ο χριστιανισμός όμως την απέρριψε, ιδιαιτέρως την δοξασία ότι δύναται ψυχή ανθρώπου να επανέλθη σε σώμα ζώου και αυτό διότι η ανθρώπινη ψυχή, εν αντιθέσει με την ψυχή του ζώου, έχει γίνει κατ’ εικό­να του Θεού.

Επιπλέον, και αντίθετα απ’ ότι πιστεύει ο πολύς κόσμος, για την Ορθοδοξία στο έμβρυο, μαζί με την σύλληψη, δημιουργείται και το σώμα και η ψυχή. Επειδή και η ψυχή δύναται να νεκρωθή, ο απόστολος Παύλος ονομάζει τον νεκρό άνθρωπο σαρκικό ή ψυχικό.

Την πλατωνική ιδέα της αθανασίας της ψυχής την εδέχθη η Ορθοδοξία με πολλούς περιορισμούς που είναι οι ακόλουθοι: α) Η ψυχή δεν είναι αιώ­νια, είναι κτιστή, β) Ο άνθρωπος είναι μία ψυχοσωματική οντότητα, δηλα­δή η ψυχή του είναι ένα μέρος και όχι ολόκληρος ο εαυτός του. γ) Η αθα­νασία του ανθρώπου δεν στηρίζεται στην αθανασία της ψυχής, αλλά στην Ανάσταση του Χριστού και στην μελλοντική ανάσταση των σωμάτων. Η αθανασία του ανθρώπου είναι η υπέρβασις του θανάτου με χάριν Χριστού και όχι με ζωή της ψυχής, πέραν του τάφου, δ) Η ψυχή θεωρείται αθάνα­τη μόνον κατά χάριν Θεού και όχι κατά φύσιν. Χωρίς την εν Χριστώ ζωή υπάρχει νέκρωση της ψυχής (Βλ. «Ο υλισμός της Ορθοδοξίας», Ενδιάμεση Περιοχή, τεύχος 13, Φθινόπωρο 1999, σσ. 15-17).

Μία άλλη παρατήρηση είναι ότι η κρεοφαγία είναι αποτέλεσμα της πτώ­σεως από τον Παράδεισο διότι στον Παράδεισο ο Αδάμ και η Εύα, που ήσαν τότε αθάνατοι, ψυχή τε και σώματι, έτρωγαν μόνον χόρτα (όπως το πιστοποιεί η Γένεσις, Α’ 29-30). Συνεπώς η κατανάλωση κρέατος συνδυά­ζεται με το προπατορικό αμάρτημα και τον θάνατο. Πολλοί άγιοι παρετήρησαν ότι όταν ο άνθρωπος όχι μόνον τρώγη κρέας αλλά επιπλέον το τρώγη μαζί με το αίμα, τότε παρομοιάζεται με άγριο θηρίο και πάντως δεί­χνει την σκληρότητά του όταν σκοτώνη ζώα. Ο Νικόδημος κατηγορεί τους Ρωμαιοκαθολικούς ότι αυτοί καταναλώνουν αίμα ζώων.

Τέλος το κουρμπάνι, η παράδοση της θυσίας των ζώων στον Θεό, που ετελείτο ευρέως στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τους σουννίτες μου­σουλμάνους και τους ορθοδόξους χριστιανούς, απαγορεύεται αυστηρώς. Όπως λέγει ο Νικόδημος, «με σφοδρότατα επιτίμια πρέπει να εμποδίσουν οι αρχιερείς από τους χριστιανούς τα τουρκιστί λεγόμενα κουρμπάνια, οπού την σήμερον κάμνουσι, τα οποία είναι μία ανακαίνησις των θυσιών των Ελλήνων και Ιουδαίων. Δια τι καθώς εκείνοι επίστευον ότι εξιλεώνουσι τον Θεόν με τα αίματα, και τας σφαγής των προβάτων και των άλλων ζώων, έτσι και αυτοί οι πεπλανημένοι και άφρονες, νομίζουσιν ότι εξιλεώνουσι τον Θεόν με τας σφαγάς και θυσίας των κουρμπανιών τους… Ω της ελληνικής πλάνης και της ιουδαϊκής δεισιδαιμονίας!». (Πηδάλιον, σσ. 309-310). Ο Θεός ζητά μόνον θυσίες της καρδιάς δια μέσου προσευχών.

Όπως είπαμε, ο ορθόδοξος λαός αντιπροσωπεύει την τρίτη κατηγορία πιστών, μετά τους μοναχούς και τους ιερείς. Ως το κατώτερο σκαλί της πνευματικής ιεραρχίας έχουν το δικαίωμα να τρώγουν κάποια ποσότητα κρέατος, αλλά και αυτοί πρέπει να απόσχουν από κρέας το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου.

Για τον απλό χριστιανό ορθόδοξο το ελάχιστο των ημερών κατ’ έτος αποχής από κρέας είναι οι ακόλουθες: Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή. Μερικοί προσθέτουν και την Δευτέρα η οποία νηστεύεται από τους μονα­χούς. 55 ημέρες προ του Πάσχα. 40 ημέρες προ των Χριστουγέννων. Οι 14 έως 15 πρώτες ημέρες του Αυγούστου. Από 0 μέχρι και 29 ημέρες προ της 29ης Ιουνίου, εορτής Πέτρου και Παύλου, αρχίζοντας από την Δευτέρα των Αγίων Πάντων (νηστεία των Αγίων Αποστόλων). Μεμονωμένες ημέ­ρες: 5 και 7 Ιανουαρίου, 2 Φεβρουαρίου, 25 Μαρτίου, 24 και 29 Ιουνίου. 6, 15 και 29 Αυγούστου, 8 και 14 Σεπτεμβρίου, 14 Νοεμβρίου.

Στην ουσία, οι μοναδικές ημέρες τον χρόνο κατά τις οποίες σίγουρα και πάντα τρώγεται το κρέας (για τους λαϊκούς) είναι οι 11 ημέρες από 25 Δεκεμβρίου μέχρι και 4 Ιανουαρίου, 7 ημέρες προ της εβδομάδος της Απόκρεω, 7 ημέρες μετά το Πάσχα, 7 ημέρες μετά την Πεντηκοστή, δηλα­δή ένα σύνολο μόλις 32 ημερών τον χρόνο!

Φυσικά το ψάρι επιτρέπεται πιο συχνά. Οι Φράγκοι περιηγητές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία πάντα εντυπωσιάζοντο – και το έγραφαν – από το πρωτοφανές γι’ αυτούς σύνολο ημερών νηστείας τον χρόνο του ρωμαί­ικου μιλλετίου.

Συνεπώς, αντίθετα με τους εβραίους και τους μουσουλμάνους, οι ορθό­δοξοι χριστιανοί δεν είναι ουσιαστικά κρεοφάγοι. Η στάση τους έναντι του κρέατος προσεγγίζει την χορτοφαγική θέση των ινδικών Βεδών.

Μα καλά. Ουτε ένα στη σούβλα;

Του Δημήτρη Κιτσίκη, μέλους της καναδικής Ακαδημίας, καθ. πανεπιστημίου Οττάβας

(«Τρίτο Μάτι», τ. 88, καλοκαίρι 2000)