Εορτάζοντες την 3ην του μηνός Ιανουαρίου

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΑΛΑΧΙΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΟΡΔΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο σημειοφόρος ο εν Αγίω Ζαχαρία Ατρώας
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΜΗΤΗΡ και τα δύο ΤΕΚΝΑ
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Θαυματουργός
Η ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ Η ΛΕΣΒΙΑ
Η ΑΓΙΑ ΓΕΝΕΒΙΕΒΗ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ
Αναλυτικά
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΑΛΑΧΙΑΣ
Ο Απ. Παύλος, στην προς Εβραίους επιστολή του, τονίζει ότι “οι άγγελοι είναι υπηρετικά πνεύματα, που δεν ενεργούν με δική τους πρωτοβουλία, αλλά αποστέλλονται από το Θεό να υπηρετήσουν εκείνους που θα κληρονομήσουν την αιώνια ζωή”.
Ένας τέτοιος απεσταλμένος άγγελος, επίγειος όμως, ήταν και ο προφήτης Μαλαχίας, ένας από τους 12 μικρούς λεγόμενους προφήτες.
Γεννήθηκε από τη φυλή του Λευΐ, εν Σοφαίς κατά τους χρόνους που επέστρεψαν οι Εβραίοι στην Ιερουσαλήμ από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας.
Πήρε το όνομα Μαλαχίας – που ελληνικά σημαίνει άγγελος για τρεις λόγους: Πρώτον, διότι, όσα προφήτευε, αμέσως τα επιβεβαίωνε στο λαό θείος άγγελος. Και το παράδοξο ήταν ότι τον άγγελο δεν τον έβλεπαν οι ανάξιοι, αλλά μόνο οι άξιοι, τη φωνή του όμως, την άκουγαν και οι άξιοι και οι ανάξιοι.
Ο δεύτερος λόγος γι’ αυτή του την ονομασία ήταν ότι ή όλη σωματική του εμφάνιση είχε τέλεια αρμονία και μεγαλοπρέπεια.
Ο τρίτος λόγος και σπουδαιότερος ήταν ότι, από νέος ακόμα, έκανε ζωή ενάρετη και ηθικά άμεμπτη.
Αυτό το απέδειξε, όταν βρέθηκε στη θέση να ελέγξει και πραγματικά, ήλεγξε με σφοδρότητα τον ίδιο του το λαό και τους Ιερείς ακόμα του Ισραήλ, για τις ανομίες και τις ασέβειές τους.
Ο Θεός αξίωσε τον προφήτη Μαλαχία να προφητεύσει και τον ερχομό του Προδρόμου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, για την προπαρασκευή του έργου Του. Έτσι, η ζωή του προφήτη μας δείχνει, πως κάποιος μπορεί να γίνει επίγειος άγγελος, με τη χάρη του Θεού.
Ο προφήτης Μαλαχίας πέθανε ειρηνικά, σχετικά νέος και τάφηκε στο τόπο των πατέρων του.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αγγελώνυμον κλήσιν πλουτήσας ένδοξε, αγγελομίμητον βίον επολιτεύσω εν γη, Μαλαχία Προφητών το ακροθίνιον όθεν Αγγέλους εαχηκώς, συλλαλούντας νοερώς, επλήσθης άθλου δόξης και των μελλόντων την γνώσιν, διατυποίς προς φωτισμόν ημών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΟΡΔΙΟΣ
Ό Άγιος Γόρδιος καταγόταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας και ήταν διακεκριμένος αξιωματικός του στρατού του αυτοκράτορα της Ανατολής Λικινίου, ο οποίος το 314 ήλθε σε πόλεμο μετά του Μ. Κωνσταντίνου. Και επειδή ο Κων/νος έδειχνε φανερή συμπάθειά προς τους Χριστιανούς, ο Λικίνιος αποφάσισε να περιποιηθεί τους ειδωλολάτρες με την προοπτική να τους κινήσει κάποια μέρα εναντίον του αντιπάλου του.
Γι’ αυτό, έδιωξε από την Αυλή και το στρατό, όλους τους χριστιανούς και διέταξε να κλείσουν και να γκρεμισθούν πολλές εκκλησίες. Επέβαλε μάλιστα, αυστηρές ποινές σ’ όλους όσους αντιστέκονταν.
Τότε λοιπόν απομακρύνθηκε και ο Γόρδιος από το στρατό. Αποσύρθηκε σ’ ένα όρος, όπου περνούσε τον καιρό του με προσευχή, μελέτη και σωματική εργασία.
Αλλά οι πληροφορίες που έπαιρνε ήταν, ότι ο Λικίνιος επέμενε στις σκληρές διώξεις κατά των χριστιανών.
Κατέβηκε λοιπόν μια νύχτα με την απόφαση να φωνάξει εναντίον της αδικίας και υπέρ του Χριστού.
Να στιγματίσει τη διαγωγή του αυτοκράτορα, ο οποίος έκανε τόσο ανίερη κατάχρηση της εξουσίας του εναντίον όχι μόνο της αλήθειας, αλλά και του ιερότατου δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας.
Έτσι λοιπόν, κάποια μέρα που όλοι οι επίσημοι ήταν μαζεμένοι στο θέατρο, ο Γόρδιος έκανε πράξη όλα τα παραπάνω, με αποτέλεσμα να αποκεφαλισθεί επί τόπου.
Απολυτίκιο. Ηχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε
Τω ζήλω της πίστεως, πυρποληθείς την ψυχήν, αυτόκλητος ώρμηοας, εν τω οταδίω σοφέ, και χαίρων ηγώνισαι΄ όθεν τοις εξ αυχένας, οχετοίς των αιμάτων, έσβεσας Αθλοφόρε, της κακίας την φλόγα, διό σε ο Ζωοδότης, Γόρδιε εδόξασε.
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο σημειοφόρος ο εν Αγίω Ζαχαρία Ατρώας
Ο Πέτρος αυτός ήταν ασκητής στα ανατολικά μέρη της Προποντίδας, όπου βρισκόταν και η Ατρώα. Δεν έχει καμιά σχέση με τον Άγιο Πέτρο τον σημειοφόρο τον επίσκοπο Αργούς.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΜΗΤΗΡ και τα δύο ΤΕΚΝΑ
Μαρτύρησαν δια πυρός.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Θαυματουργός
Αναφέρεται στον Παρισινό Κώδικα 361 Coislin φ. 88.
Αυτός ασκήτευσε στο όρος Λάτριο και μαζί με άλλους ίδρυσε τη Λαύρα της Υπεραγίας Θεοτόκου του Μυρσινώνος.
Η ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ Η ΛΕΣΒΙΑ
Γεννήθηκε στη Λέσβο μεταξύ των ετών 910-913.
ΟΙ γονείς της, Μιχαήλ και Καλή, ήταν ευσεβέστατοι, έντιμοι και ευκατάστατοι. Τη στέρηση παιδιού την αντιμετώπιζαν “πενθούντες και σκυθρωπάζοντες”, αλλά και με την ελπίδα ότι θα αποκτούσαν παιδί και για τούτο δεν έπαυαν να προσεύχονται.
Τέλος, Η Παναγία με θείο όνειρο προειδοποίησε την Καλή ότι όχι μόνο θα αποκτούσε παιδί, αλλά ότι τούτο θα ξεχώριζε σε πλούτο χαρισμάτων και αγιότητα. Πραγματικά, απόκτησαν κόρη, που την ονόμασαν Θωμαΐδα, που καθώς μεγάλωνε ξεχώριζε για τα χαρίσματα που είχε και την ομορφιά της.
Αν και δεν είχε καμιά διάθεση για γάμο αλλά’ απ’ εναντίας θαύμαζε τη μοναστική ζωή, πειθαρχώντας στη θέληση και επιθυμία των γονιών της, πανδρεύτηκε, μεταξύ των ετών 934-937, σε ηλικία 24 ετών, κάποιον Στέφανο, που έγινε γι’ αυτήν “ακάνθινος στέφανος” για όλη τη ζωή της. Ενώ αυτή ήταν τόσο καλή, τόσο ενάρετη, ώστε την ήξεραν όλοι σαν υπόδειγμα συζύγου, υπέφερε φοβερά από τη βάναυση συμπεριφορά του βαρβάρου συζύγου της, που καθημερινά εύρισκε ευκαιρία να την πληγώνει στο σώμα και στην ψυχή με ξυλοδαρμούς, ραπίσματα, κλωτσιές ακόμα και στο στόμα της, να την καίει, να της ανοίγει πληγές σ’ όλο της το σώμα.
Και η Θωμαΐς, αντιμετώπιζε όλη αυτή τη μαρτυρική κατάσταση με την προσευχή, την υπομονή και την αγαθοεργία. Πολύ σύντομα η πίστη και η αγιότητα της Θωμαϊδος ευλογήθηκε από το Θεό, που της έδωκε τη χάρη να κάνει και θαύματα, όταν ζητούσε με τις θερμές προσευχές της τη βοήθειά Του για ανθρώπους που υπέφεραν. Έπειτα από δέκα τριών ετών μαρτυρική συζυγική ζωή, απέθανε η Θωμαΐς σε ηλικία τριάντα οκτώ ετών.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε
Τας θλίψεις του βίου σου, ως ηροσφοράν λογικήν, Χριστώ προσενένκασα, την των θαυμάτων ισχύν, Οσία, αντείληφας. Όθεν ως συζυγίας, υποτύπωσιν θείαν, μέλπομεν Θωμαΐς σε και πιστώς σοι βοώμεν Χαίρε της νήσου Λέσβου, σεμνόν εγκαλλώπισμα.
Η ΑΓΙΑ ΓΕΝΕΒΙΕΒΗ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτής της αγίας της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ό αναγνώστης στο βιβλίο “Ή εν Ορθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη” του Γ.Ε. Πιπεράκη, Έκδ. Έπτάλοφος”, Αθήναι 1997.