Αυτομoλίες

Κώστα Δημ Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
Ώδινεν το όρος (του κομματικού Αριστερού προσήμου και του ηθικού πλεονεκτήματος)
και έτεκεν δύσμορφον /εκτρωματικόν ασθενικόν μυν
-δεξιόμορφον και κεντροσοσιαλόμορφον –
με την απέλπιδα προσδοκία να κατασπαράξει όσους αντιπάλους αντιπαθεί.
Βέβαια οι -εκάστοτε- κυβερνητικοί ανασχηματισμοί  δεν αποτελούν πανάκεια. Συνηθέστατα χρησιμοποιούνται ως (πρακτικά, κομπογιαννίτικα) βότανα πρόσκαιρης ανακούφισης ή και παραπλάνησης.
Ετούτη τη φορά ο “Κυβερνητικός Μανωλιός” χρησιμοποίησε ρούχα μεταχειρισμένα /πολυφορεμένα, τόσο από την ΝΔ, όσο και από το ΠΑΣΟΚ.
Δεν θα ήθελα να αδικήσω τους σημερινούς συγκυβερνώντες, ούτε και τους οψίμως  μηδίσαντες.  Άλλωστε ο (κομματικός) μηδισμός αποτελεί ίδιον, έξη, συνεπεία προσωπικού και κομματικού αμοραλισμού της πλειονότητας όσων ασχολούνται με τα κοινά. Ιδίως εκεί που τα βλέπουν ως επαγγελματική αποκατάσταση!
Χαρακτηριστικά παραδείγματα: Η προσχώρηση σημαντικού μέρους του φυλλορροούντος ΠΑΣΟΚ στο μικρό κόμμα (4% ) της “Αριστεράς” -κάποτε και προόδου. Η αταίριαστη, εξωπραγματική συγκυβέρνηση ανάμεσα σε ένα (Νεο) Μαρξιστικό κόμμα/μετάλλαγμα, με ένα -κατ’ αυτούς κάποτε αποκαλούμενο – (Ακρο)δεξιό.
Όλα αυτά με οδηγούν – λογικά – στην (επαν)επιβεβαίωση της πάγιας προσωπικής μου άποψης /θέσης για αναξιόπιστο και υποκριτικό κομματικό σύστημα που … διακονεί την Δημοκρατία.
Κακώς ξενίζει- και κάκιστα επιτίθενται και υβρίζουν πολίτες και πολιτικοί (κομματικοί ορθότερα) εκείνους τους αυτόμολους πολιτευόμενους ή Eθνογονείς οι οποίοι αλλάζουν στρατόπεδο.
Πολλοί -αφελείς ή πονηροί, αυτό , δεν μπορούν να το ανεχτούν. Πως είναι δυνατόν ο ή η τάδε να πάει εκεί σε αντιπάλους;
Αναντίλεκτα και δυνατόν και φυσιολογικόν και ηθικόν και επαγγελματικόν  και παραδοσιακόν και πολιτικάντικον είναι.
Αν αφαιρέσουν τις κομματικές τους παρωπίδες θα το δουν ξεκάθαρα.
Κάποτε ακόμη και οι πλέον ανυποψίαστοι ή εθελοτυφλούντες οφείλουν να αντιληφθούν τα προφανή. Να διακρίνουν τα οφθαλμοφανή:
1. Οι κομματικές παρατάξεις και τα άτομα, παύουν να έχουν εχθρικές στάσεις και διαθέσεις, όταν διακυβεύεται το “κομματικό ή το προσωπικό συμφέρον τους”.
2. Ποιοί, πόσοι, πόσο πιστεύουν σε όσα … “ιδεολογήματα” και υποσχέσεις προσφέρονται προεκλογικά; (Ρητορικό ερώτημα).
3. Δεν διαθέτουν συγκεκριμένα  προγράμματα τα κόμματα. Ούτε ταυτότητα. Κυκλοφορούν με παρωνύμια /Δεξιά, Αριστερά, Κεντρώα, Δημοκράτες κ.ο.κ. Χρησιμοποιούν ταμπέλες, τσιτάτα /συνθήματα, λάσπη κατά των αντιπάλων τους, υποκρισία, ασύγγνωστη ψευδολογία και περισσή αερολογία. Απώτερος, αποκλειστικός στόχος, η κατάκτηση της εξουσίας με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.
4.Ισχυρίζονται φαρισαϊκά πως η σωτηρία της Πατρίδας επιβάλλει τις παράταιρες /παραφύση αυτές συνευρέσεις /συμπορεύσεις. Αλλά αρνούνται οι κομματικοί σχηματισμοί να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να τα βρουν για το καλό της Πατρίδας.
5. Το κομματικό – πρώην πολιτικό- μας Σύστημα αποτελεί ένα ιδιαίτερο , κλειστό club εντός  του  οποίου  κυριαρχούν οι ίντριγκες , τα πισώπλατα μαχαιρώματα, ο νεποτισμός, το αλισβερίσι, η αναξιοκρατία και το βόλεμα.
Θα σας ρωτήσω:
Αξίζει, να  (απ) ασχοληθεί κανείς με λεπτομέρειες, όπως πχ τι ήταν, που ήταν , ή  τι έλεγε στο παρελθόν το  άτομο που άλλαξε “στρατόπεδο”;
Προφανώς  όχι.
ΥΓ Όσο θα αυξάνονται οι αυτομολούντες  διάκονοι, της εν κομματισμώ διακονίας του Κ.Δ. Πολιτεύματος, τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι διακονιάρηδες της κοινωνίας  μας!