Από το Βήμα του ’97 επί ΔΟΛ μέχρι τα Νέα του 2018 και πλέον του ΔΟΜ, ένα τσιγάρο δρόμος… Από το άθλιο πρωτοσέλιδο με τη Ντόλυ μέχρι την «ασώματο κεφαλή» του προχθεσινού Στίγματος, μια ανάσα απόσταση.
Του Γιάννη Κορωναίου
Βλέπετε ο αντικαραμανλισμός των ιστορικών φύλλων του Συγκροτήματος είναι διαχρονικός και συνεπής. Επί Λαμπράκη, Ψυχάρη ή επί Μαρινάκη, στο πλάι του Σημίτη, του ΓΑΠ ή του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν έχει σημασία. Τα αφεντικά αλλάζουν, τα κτίρια αλλάζουν, οι εποχές αλλάζουν, όμως οι επιθέσεις λάσπης στον Κώστα Καραμανλή είναι πάντα εκεί, στο DNA των δυο εφημερίδων.
Από τον Βασικό Μέτοχο μέχρι το Βατοπέδι και από τις υποκλοπές μέχρι τα ομόλογα ο Καραμανλής και οι υπουργοί του… δεινοπάθησαν στα πρωτοσέλιδα του Βήματος και των Νέων. Και που είναι το μεμπτό; Αντιπολιτευόμενες εφημερίδες ήταν στην τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, κριτική της ασκούσαν ως όφειλαν και όπως υπαγορεύουν η Δημοκρατία και η ελευθερία του Τύπου.
Ωστόσο υπάρχει ένα μελανό σημείο. Χρησιμοποιώντας το προσωπείο της εγκυρότητας, της ιστορικότητας και της απήχησης στον προοδευτικό κόσμο, υπερέβησαν κατ’ επανάληψη τα εσκαμμένα ξεπερνώντας τις διαχωριστικές γραμμές της πολιτικής ευπρέπειας και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, όταν επί δεκαετίες έκαναν σημαία την πολιτική ορθότητα, την μετριοπάθεια. «Κιτρινισμό» μπορούν να παράξουν όλες οι εφημερίδες σε όλο το πολιτικό φάσμα, όχι όμως οι δυο «ιστορικές» του πάλαι ποτέ ΔΟΛ.
Αυτό το περίπου αξίωμα, που κυριαρχούσε εντός και εκτός των δημοσιογραφικών τειχών, αποτέλεσε και το τέλειο άλλοθι ώστε να κάνουν τη «δουλειά» με χτυπήματα κάτω από τη μέση σε έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό, που κάποια στιγμή τόλμησε να μιλήσει για «νταβατζήδες» και διαπλοκή.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Τα Νέα και το Βήμα με νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς ανήκουν στον αντιπολιτευόμενο Τύπο και επαναλαμβάνουν τα πειράματα των αλχημιστών: Να χτυπήσουν με μένος τον Τσίπρα, να εκπροσωπήσουν και τη μητσοτακική Νέα Δημοκρατία χωρίς να χάσουν το εναπομείναν ακροατήριο του ΚΙΝΑΛ, να υπερασπιστούν την παρακαταθήκη του Σημίτη, του Γ. Παπανδρέου αλλά και του Σαμαρά.
Και είπαμε, η συγκολλητική ουσία είναι ο αντικαραμανλισμός.
Δημοσιεύθηκε στο φύλλο 67 της «Νέας Σελίδας» την Κυριακή 16/9