Μάριος Βάρβογλης: Ένας από τους δημιουργούς της σύγχρονης νεοελληνικής μουσικής σκηνής

Ο Μάριος Βάρβογλης (10 Δεκεμβρίου 1885 – 30 Ιουλίου 1967) ήταν Έλληνας συνθέτης, γεννημένος στις Βρυξέλλες του Βελγίου και μεγαλωμένος στην Αθήνα. Θεωρείται μαζί με τους Αιμίλιο Ριάδη, Διονύσιο Λαυράγκα, Γεώργιο Λαμπελέτ, και Μανώλη Καλομοίρη, ένας από τους δημιουργούς της σύγχρονης νεοελληνικής μουσικής σκηνής.

Ο Βάρβογλης καταγόταν από διακεκριμένη οικογένεια, συγκεκριμένα, ο προ-παππούς του Γεώργιος Βάρβογλης και ο παππούς του Παναγιώτης Βάρβογλης, ήταν αγωνιστές στην επανάσταση του 1821 και κατόπιν ο Παναγιώτης Βάρβογλης υπουργοποιήθηκε στο νέο Ελληνικό κράτος το 1849. Πατέρας του ήταν ο Νικόλαος Βάρβογλης, αξιωματικός του στρατού στον 19ο και 20ό αιώνα, και θείος ο Φίλιππος Βάρβογλης ο οποίος ήταν υπουργός στην κυβέρνηση Δηλιγιάννη το 1895.
Ο Βάρβογλης σπούδασε μουσική στο Ωδείο του Παρισιού και την Σκόλα Καντόρουμ (Schola Cantorum de Paris) της ίδιας πόλης με τους Λερού (Leroux), Ζορζ Κοσάντ (Georges Caussade), Βενσάν ντ’Ιντί (Vincent d’Indy) και άλλους. Παρέμεινε στο Μονπαρνάς (Montparnasse) του Παρισιού μέχρι το 1922 και διατήρησε στενές σχέσεις με κύκλους καλλιτεχνών που συμπεριλάμβαναν τους Αλφρέντο Καζέλα (Alfredo Casella), Μωρίς Ραβέλ (Maurice Ravel), Εντγκάρ Βαρέζ και τον Αμεντέο Μοντιλιάνι (Amedeo Modigliani) ο τελευταίος πίνακας του οποίου ήταν το πορτρέτο του Βάρβογλη.

Μετά το 1920, δίδαξε στο ωδείο Αθηνών και ενεργοποιήθηκε στο χώρο της μουσικής κριτικής και σύνθεσης.
Καταδιώχθηκε κατά την διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου στην Ελλάδα για τις πολιτικές πεποιθήσεις του και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο φυλακίστηκε σε Βρετανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Πέθανε στην Αθήνα το 1967 και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Δήμου Ζωγράφου.
Έργα
Η μουσική του Βάρβογλη ανήκει στην Ελληνική εθνική μουσική σχολή, αλλά ήταν επίσης επηρεασμένος από την Γαλλική τεχνοτροπία. Ενδεικτικά, κάποια από τα έργα του είναι τα παρακάτω:
Λυρική σκηνή
Αγία Βαρβάρα (1912)
Το Απόγευμα της Αγάπης (1944)
Μουσική επένδυση
Αγαμέμνων (Αισχύλος; 1932)
Πέρσαι (Αισχύλος; 1934)
Όρνιθες (Αριστοφάνης; 1942)
Μήδεια (Ευριπίδης; 1942)
Ο Όρκος των Νεκρών (Ζαχαρίας Παπαντωνίου, 1938)
Ορχηστρικά
Το πανυγήρι/the feast (1906–9)
Ποιμενική σουίτα (1912)
Καπρίτσιο (1914)
Κανόνας, Χορικό και Φούγκα στον Μπαχ (1930)
Πρελούδιο, χορικό και φούγκα στον Μπαχ (1937)
Στοχασμός για βιολί (1938)
Δάφνες και Κυπαρίσσια (1950)
Πίσω από το συρματόπλεγμα (1945)
Αίθουσας
Doll’s Serenade (1905)
Ποιμενική σουίτα (1912)
Hommage a César Franck (βιολί και πιάνο, 1922)
Τρίο για βιολί (1938)
Τρίο για πιάνο (1943)
Πρελούδιο και Φούγκα σε Βυζαντινό θέμα(1953)
Πιάνο
Η ώρα των παιδιών, 14 κομμάτια (1930)
Ελληνική Ραψωδία (1922)
Σονατίνα (1927)
[wikipedia.org]