Η είδηση του θανάτου του Χρήστου Γραμματίδη δυστυχώς ήταν προαναγγελμένη. Ο ίδιος την περιέγραφε σχεδόν καθημερινά με τα ποστ στο Facebook.
36 ετών, αντιμετώπισε τον καρκίνο του με αξιοπρέπεια, με χιούμορ, με το καυστικό στιλ που είχε και πριν αρρωστήσει και γίνει γνωστός στην κοινότητα των social media.
Ο άγνωστός μας γνωστός, Chris Grammatidis πολλούς μήνες από τον Ευαγγελισμό έστελνε κάθε μέρα το μήνυμα της δύναμης και της αξιοπρεπείας. Και κατάφερε έτσι να συγκεντρώσει έναν μεγάλο αριθμό ανρθώπων που τον παρακολουθούσαν και με έναν τρόπο έδιναν και αυτή τη δική τους ηλεκτρονική στήριξη.
Μία από τις φορές που χρείαστηκε αίμα για τις μεταγγίσεις που απαιτούσε η αγωγή του βρέθηκα στο τμήμα αιμοδοσίας του Ευαγγελισμού. Άγνωστοι, έδιναν αίμα για έναν άγνωστο. Σκέψου το! Δεν ξέρεις κάποιον επειδή γράφει στο Facebook.
Ή τέλος πάντων ξέρεις μόνο την εικόνα που σου δίνει. Κι όμως, ο Γραμματίδης, κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό: Να φέρει ανρθώπους που δεν είχαν ξαναπροσφέρει αίμα σε κάποιο τμήμα αιμοδοσίας. Αυτό που έκανε είναι αυτό για το οποίο θέλω να τον θυμάμαι ελπίζοντας ότι τώρα που το δοκίμασαν κάποιοι θα το ξανακάνουν. Δεν είναι και μικρή μια τέτοια παρακαταθήκη! Πλέον δεν θα βλέπουμε τα σαρκαστικά, πικρά, χιουμοριστικά, ακραία, πνευματώδη ποστ του Χρήστου Γραμματίδη που κάνει θεραπεία για τον καρκίνο στον Ευαγγελισμό. Ας τα θυμόμαστε όμως κάθε τόσο και να προσφέρουμε αίμα για κάποιον άλλον άγνωστο. Ας είμαστε “μαζί” με κάποιον που μας χρειάζεται και δε μας ξέρει! Αυτό πιστεύω, ότι μας “έμαθε” ο Χρήστος. Ας το συνεχίσουμε! Εύχομαι κουράγιο στους δικούς του ανρθώπους.
Γιάννης Καφάτος / viewtag. gr
ΥΓ Διαβάστε μια συνέντευξη του Χρήστου στο amagiradio που είχε περιγράψει τις σκέψεις του από τη στιγμή της διάγνωσης:
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν με νοιάζει αν θα πεθάνω, αλλά φοβάμαι τον πόνο και την κατάρρευση. Δεν ήθελα να υποφέρω, να γίνω σκελετός και να μην μπορώ να κουνηθώ. Σε σκέψεις περί αδίκου δεν μπήκα ποτέ. Και θα ήταν και γελοίο. Δηλαδή θα ήταν δίκαιο να αρρώσταινε κάποιος άλλος; Υπάρχει δίκαιη αρρώστια; Εφόσον είμαστε θνητοί, παίζουν κι αυτά. Τουλάχιστον εγώ ζω στη Δύση του 21ου αιώνα, όπου έχουμε φάρμακα και θεραπείες. Αυτός που έχει λέμφωμα στο Μπουρούντι, ξέρω γω, τι να πει για αδικία; (…)
Σήμερα σκέφτομαι ότι με νοιάζει τελικά αν θα πεθάνω. Δεν θέλω, είναι νωρίς. Επιμένω ότι δεν θέλω να γεράσω πολύ, να γίνω ραμολί, αλλά τα 35 δεν μου φτάνουν. Θέλω αλλά τόσα σίγουρα. Δεν φοβάμαι τόσο, εξοικειώνεσαι σιγά-σιγά, αλλά κάποιες στιγμές νιώθω ότι έχω κουραστεί. ’Ντάξει, ανθρώπινο…»
«Χωρίς τη στήριξη που έχω από σύντροφο, οικογένεια, φίλους και γιατρούς, θα είχα πεθάνει ήδη. Δεν έμεινα λεπτό μόνος, δεν με έχουν αφήσει στιγμή. Το δεύτερο που θέλω να πω είναι αλληλένδετο με το πρώτο: έχω δει στο νοσοκομείο πώς περνάνε αυτήν την αρρώστια οι άνθρωποι που είναι μόνοι. Είναι απάνθρωπο, αβάσταχτο. Μην αφήνετε τους ανθρώπους μόνους. Στο μαζί κρύβεται η αξιοπρέπεια…»