Μύθοι των Αστερισμών: Υδροχόος

Oι αστρονόμοι που για πρώτη φορά απεικόνισαν τον αστερισμό του Υδροχόου σαν έναν άντρα που χύνει νερό από ένα κρατήρα, πιστεύεται ότι ήταν Μεσοποτάμιοι και Αιγύπτιοι. Άλλωστε, πολλοί αρχαίοι Πολιτισμοί συνδέουν αυτόν τον αστερισμό με μια συγκεκριμένη εποχή, την εποχή των βροχών, που είναι διαφορετική για κάθε λαό.

Δηλαδή, ενώ η εποχή των βροχών για τους Μεσοποτάμιους συνέπιπτε με το τέλος Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου, οι βροχοπτώσεις στην Αίγυπτο άρχιζαν τον ενδέκατο μήνα του έτους, το οποίο άρχιζε στην ισημερία του Μαρτίου.
Υποστηρίζεται ότι τα άστρα του Υδροχόου ονομάζονταν παλιά Μουάου ή Μω, που για τους Αιγυπτίους σήμαινε νερό. Ο Αμερικάνος αστρονόμος Γκάρετ Σέρβις αναφέρει ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι η δύση του Υδροχόου προκαλούσε άνοδο των νερών του Νείλου, καθώς βύθιζε την τεράστια υδρία του στο ποτάμι για να τη γεμίσει. Η ετήσια πλημμύρα του Νείλου συνέπιπτε τότε με την ηλιακή ανατολή του Σείριου, οπότε άρχιζε και το Αιγυπτιακό έτος.
Οι Αιγύπτιοι ταύτιζαν τον αστερισμό αυτό με το θεό Χνεμού, τον δημιουργό του κόσμου, που κρατούσε μια υδρία με την οποία προκαλούσε την πλημμύρα του Νείλου. Αλλά και ο Σείριος θεωρείτο μια μορφή του Χνεμού.
Οι Βαβυλώνιοι ονόμαζαν την εποχή αυτή Σαμπάτου, δηλαδή κατάρα της βροχής. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής ο ήλιος βρίσκεται στον Υδροχόο, γι’ αυτό και οι Βαβυλώνιοι ονόμαζαν τον Υδροχόο Γκου, που σημαίνει στάμνα που ξεχειλίζει από νερό. Άλλες πάλι φορές οι Βαβυλώνιοι παρίσταναν τον Υδροχόο με τον ιχθυάνθρωπο Κουλίλου, που είχε γεννηθεί από κέρατα. Οι Βαβυλώνιοι λάτρευαν επίσης τον Έα, καθώς και άλλους Θεούς που λατρεύονταν κυρίως από τους Σουμέριους, τους κυβερνήτες της Μεσοποταμίας, που ήταν προγενέστεροι τους.
Οι Ακκάδιοι ονόμαζαν τον Υδροχόο Κουρ-ουρ-κου, «πηγή των γάργαρων νερών».
Για τους αρχαίους Ινδούς ο Υδροχόος ήταν ο σοφός ουράνιος θεός Βαρούνα, που προχωρούσε καβάλα στον Αιγόκερω, που εδώ παριστανόταν με ένα θαλάσσιο θηρίο ονομαζόμενο Μάκαρα (ίσως κροκόδειλο). Φαίνεται ότι αυτός ο μύθος σχετίζεται με την αρχαία μυθολογία των Σουμερίων. Οι δύο αυτοί λαοί πίστευαν σε μία κύρια τριάδα θεών, δηλαδή στο Μίθρα, Ίντρα και Βαρούνα. Η λέξη Βαρούνα σχετίζεται ετυμολογικά με τον ελληνικό θεό Ουρανό, τον παππού του Δία. Στην Ινδική μυθολογία συνδεόταν με τη Σελήνη που ήταν η πηγή του Σόμα (θεία αμβροσία).
Οι αρχαίοι Έλληνες συνέδεαν τον Υδροχόο με τον Γανυμήδη, τον Δευκαλίωνα, τους Κεκροπίδες και ιδιαίτερα τον Αρισταίο. Ο Αρισταίος ήταν γιος του Απόλλωνα και της Κυρήνης και γεννήθηκε στις ακτές της Β. Αφρικής. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη ώσπου έφτασε στην Κέα όπου επικρατούσε μεγάλη ξηρασία εξαιτίας της θέρμης του ήλιου, συνδυασμένης με την πύρινη ακτινοβολία του Σείριου. Η οργή του Σείριου είχε ξεσπάσει πάνω στους κατοίκους του νησιού, γιατί είχαν προσφέρει άσυλο σε δολοφόνους. Ο Αρισταίος καταδίωξε τους δολοφόνους και επικαλέστηκε την εύνοια του Σείριου. Έτσι άρχισαν και πάλι οι βροχές και από τότε πνέουν οι δροσερές αύρες στα θερμά καλοκαίρια της Ελλάδας. Αλλά ο Αρισταίος δεν ήταν μόνο βροχοποιός. Σύμφωνα με τον Πλίνιο, το μέλι είναι σταγόνες σάλιου που εκπορεύεται από τα άστρα και ειδικά από το Σείριο και ο Αρισταίος ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την καλλιέργεια μελισσών.
[nea-acropoli-athens.gr]