Εορτάζοντες την 19ην του μηνός Μαρτίου

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ και ΔΑΡΕΙΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΛΑΥΔΙΟΣ ο Τριβούνος, ΙΛΑΡΙΑ ή σύζυγος του, τα παιδιά τους ΙΑΣΩΝ και ΜΑΥΡΟΣ και οι μαζί μ’ αυτούς θανατοθέντες ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΓΧΑΡΙΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΟΔΩΡΟΣ ο Πρεσβύτερος και ΜΑΡΙΑΝΟΣ ο Διάκονος
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο Τορναράς
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Καραμάνος ή Κασσέτης
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΕΚΤΟΣ
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ και ΔΑΡΕΙΑ
ΟΙ Άγιοι αυτοί έζησαν στα χρόνια του βασιλιά Νουμεριανού (284). ο Χρύσανθος, γιος ειδωλολάτρη άρχοντα της Αλεξανδρείας (του Πολέμωνος), κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη από ένα χριστιανό επίσκοπο. Ή πληροφορία αυτή εξόργισε πολύ τον πατέρα του, πού προσπάθησε με πολλούς τρόπους να τον μεταπείσει. Μάταια όμως. Τότε, με τη βία του δίνει σύζυγο μια Ελληνίδα ειδωλολάτρισσα κόρη, τη Δαρείο, με την ελπίδα ότι θα επηρεάσει και θα επαναφέρει το γιο του στην ειδωλολατρία. ‘Αλλά ο Χρύσανθος είχε και αυτός το σχέδιο του. Στις συζητήσεις πού είχε με τη σύζυγο του, κατάφερε τελικά να την πείσει ότι ή αλήθεια βρίσκεται στη χριστιανική πίστη, επαληθεύοντας τα λόγια του Κυρίου μας, πού είπε: “Κάγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς έμαυτόν”1. Δηλαδή, αν εγώ υψωθώ δια του σταυρού από τη γη και αναληφθώ στους ουρανούς, θα ελκύσω προς τον εαυτό μου όλους, όχι μόνο τους Ιουδαίους, αλλά και τους Έλληνες ειδωλολάτρες, πού θα πιστέψουν σε ‘μένα. Πράγματι, ή Ελληνίδα ειδωλολάτρισσα Δαρεία, ελκυόμενη από το ηθικό άρωμα της χριστιανοσύνης, πού τόσο στόλιζε το σύζυγο της, μόνη της παρακάλεσε και τη βάπτισαν χριστιανή. Συμφώνησαν τότε να μείνουν και οι δύο παρθένοι και επιδόθηκαν στη χριστιανική Ιεραποστολή. Στο τέλος, μάλιστα, υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο για το άγιο έργο τους. 1. Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιβ’ 32.
Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θειας πίστεως, τη έπιγνώσει, πάσαν έλιπες, πατρώαν πλάνην, και Χριστώ κατηκολούθησας Χρύσανθε, ω και προσάγεις Δαρείαν την πάνσεμνον, και συν αυτή τον αγώνα έτέλεσας. Μεθ’ ής πρέσβευε, δοθήναι τοις σε γεραίρουσι, πταισμάτων ίλασμόν και μέγα έλεος.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΛΑΥΔΙΟΣ ο Τριβούνος, ΙΛΑΡΙΑ ή σύζυγος του, τα παιδιά τους ΙΑΣΩΝ και ΜΑΥΡΟΣ και οι μαζί μ’ αυτούς θανατοθέντες ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ
Ό Κλαύδιος ήταν Τριβουνος στο αξίωμα στα χρόνια του βασιλιά Νουμεριανου (283-84). Σ’ αυτόν παρέδωσε ο έπαρχος Κελαρίνος τους Αγίους Χρύσανθο και Δαρεία, για να τους τιμωρήσει. Άλλ’ όταν είδε ότι το Άγιο ζευγάρι έμενε αβλαβές από τα βασανιστήρια, πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε μαζί με τη σύζυγο του Ίλαρία και τα παιδιά του Ιάσονα και Μαύρο. Καθώς επίσης, το ίδιο έπραξαν και οι στρατιώτες της φρουράς του. Τότε, τον μεν Κλαύδιο, αφού του έδεσαν ένα ογκόλιθο στο σώμα τον έριξαν στη θάλασσα και έτσι βρήκε ένδοξο μαρτυρικό τέλος. Τους δε γιους του, μαζί με τους στρατιώτες τους αποκεφάλισαν. Ή μητέρα τους Ίλαρία, παρέλαβε τα λείψανα τους και τα έθαψε. Σε μια από τις επισκέψεις της στον τάφο τους, την συνέλαβαν οι στρατιώτες του έπαρχου και την έσυραν για να τη θανατώσουν. Ή Ίλαρία τους παρακάλεσε να την αφήσουν πρώτα να προσευχηθεί, και έτσι κατά τη διάρκεια της προσευχής εξέπνευσε. ΟΙ υπηρέτριες της παρέλαβαν το σώμα της και το έθαψαν στον τάφο των γιων της. Σύμφωνα με άλλη παράδοση πέθανε με αποκεφαλισμό.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΓΧΑΡΙΟΣ
Καταγόταν από τη χώρα των θυσάνων και συγκεκριμένα από την πόλη Βιλλασάτη (ή κατ’ άλλους Βιθλαπάτη ή Βιλλαπάτη). ΟΙ γονείς του τον είχαν αναθρέψει στη χριστιανική πίστη και διακρινόταν για το ανδρικό παράστημα και την ωραιότητα του. Όταν ήλθε στη Ρώμη, κίνησε την προσοχή των ανακτορικών για το έξοχο παρουσιαστικό του και το σπινθηροβόλο πνεύμα του. Αυτό δε έφθασε μέχρι τον Διοκλητιανό, πού τον προσέλαβε κοντά του και τον έκανε συγκλητικό. ΟΙ τιμές όμως και ή βασιλική εύνοια, έκαναν τον Παγχάριο ν’ αρνηθεί το Χριστό. Όταν το έμαθαν αυτό ή μητέρα του και ή αδελφή του, λυπήθηκαν πολύ. Του έγραψαν τότε μια συγκινητικότατη επιστολή, πού τον ικέτευαν να επανέλθει στην πίστη του Χρίστου, έστω και με θυσία της ζωής του. Ευτυχώς ή επιστολή, επανέφερε το νεαρό Παγχάριο στον εαυτό του. Κατάλαβε το ολίσθημα στο οποίο έπεσε, και το ρεύμα της μετανοίας κατέκλυσε την ψυχή του. Τότε χωρίς καθυστέρηση, ομολόγησε μπροστά στους ανακτορικούς την χριστιανική πίστη. ο Διοκλητιανός, υπόθεσε στην αρχή ότι ο Παγχάριος υπέστη κάποια διανοητική τρέλα. ‘Αλλ’ όταν πείστηκε για την σοβαρότητα του πράγματος, εξοργισμένος, διέταξε και αποκεφάλισαν τον Παγχάριο.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΟΔΩΡΟΣ ο Πρεσβύτερος και ΜΑΡΙΑΝΟΣ ο Διάκονος
Μαρτύρησαν αφού τους έκλεισαν ερμητικά μέσα σε μια σπηλιά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο Τορναράς
Ό νεομάρτυρας αυτός συναναστρεφόταν πολύ με Τούρκους και ήλεγχε την πίστη τους. Κάποια μέρα όμως, οι Τούρκοι, με φθονερά κίνητρα, τον πίεσαν να γίνει Τούρκος. Επειδή ο Δημήτριος δεν θέλησε, τον έφεραν στον κριτή και ψευδομαρτύρησαν ότι δήθεν έβρισε την πίστη τους. ο δε κριτής διέταξε να τον δείρουν ανελέητα, μέχρι να γίνει Τούρκος. Οι Τούρκοι τότε τον βασάνισαν με μεγάλη σκληρότητα, αλλά βλέποντας την αμετάθετη γνώμη του Δημητρίου, και με απόφαση του κριτή τον αποκεφάλισαν το 1564 και έτσι έλαβε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Καραμάνος ή Κασσέτης
Ό νεομάρτυρας Νικόλαος Καραμάνος ήταν έγγαμος και ζούσε στη Σμύρνη, και όταν κάποτε βρέθηκε σε κατάσταση θυμού είπε ότι θα γίνει Τούρκος. Μόλις άκουσαν αυτό οι εκεί παρευρισκόμενοι Τούρκοι τον άρπαξαν και τον οδήγησαν στον κριτή. Ανακρινόμενος ο Νικόλαος, αρνήθηκε να γίνει Τούρκος, παρά τα βασανιστήρια πού ακολούθησαν και παρά τις πιέσεις της μητέρας του και της συζύγου του. Τότε ο κριτής διέταξε και του έκαναν περιτομή με τη βία, άλλ’ ο Νικόλαος συνεχώς διακήρυττε ότι είναι χριστιανός. Ακολούθησαν για 36 συνεχείς ολόκληρες ήμερες φρικτά βασανιστήρια, πού κατέπληξαν και αυτούς ακόμα τους ξένους στη Σμύρνη. Μεταξύ αυτών και τον Ιησουΐτη Vabois, πού έγραψε και το μαρτύριο του Αγίου. Τελικά, αφού ο Νικόλαος έμεινε σταθερός στην πίστη του, άπαγχονίστηκε στις 19 Μαρτίου 1657, στη Σμύρνη, Μ. Πέμπτη και ώρα 9 το πρωί, σε ηλικία 34 χρονών. Το λείψανο του Άγιου, αφού το έδεσαν με ένα ογκόλιθο, το έριξαν στη θάλασσα. Άλλα κάποιος Λατίνος, πού βρισκόταν στη Σμύρνη, το έβγαλε και το πήγε στην Ευρώπη. Στους Συναξαριστές ή μνήμη του Αγίου αναφέρεται την 6η Δεκεμβρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΕΚΤΟΣ
Λανθασμένα αναφέρουν τη μνήμη του αυτή τη μέρα, ορισμένοι Συναξαριστές. Ή κυρίως μνήμη του συγκεκριμένου Άγιου Ανεκτού είναι στις 10 Μαρτίου, μαζί μ’ αυτή του Αγ. Κοδράτου και των λοιπών μαζί μ’ αυτόν μαρτυρησάντων Αγίων.