Σύγκρουση με την ιδεολογική σήψη

Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Ο οικονομικός ολοκληρωτισμός που πλήττει σήμερα  τον Δυτικό κόσμο (προϊόν  της Σχολής του Σικάγου,) είναι μια αντιγραφή  του μονοπωλιακού χαρακτήρα των αγορών των κομμουνιστικών χωρών. Το ιδιωτικό μονοπώλιο αντί του κρατικού. Και στη μέση, όλοι εμείς, οι απλοί άνθρωποι, οι εργαζόμενοι, που απορρίψαμε το δελτίο φαγητού του κομμουνισμού και ταχθήκαμε υπέρ της δικαίωσης της εργασίας και της δικαιοσύνης της οικονομίας. Όλοι εμείς, που είδαμε την εφαρμοσμένη πολιτική του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού ως ανάχωμα για κάθε μορφή μονοπωλίου, είτε κρατικού, είτε ιδιωτικού.
Βγάζοντας τις κομματικές παρωπίδες αντιλαμβάνομαι ότι η Νέα Δημοκρατία έγινε αυτό που πολεμούσα. Αυτό που απέρριψα στο παρελθόν. Αυτό που με έκανε από ελεύθερο άνθρωπο, ένα αναλώσιμο γρανάζι κρατικών ή πολυεθνικών μηχανών.
Η Ελλάδα είχε την ατυχία (σύμπτωση άραγε;) για έξι ολόκληρα χρόνια να έχει στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας δύο κομματικούς στρατούς (ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία) πλήρως εναρμονισμένους με την ιδεολογική παρακμή της ευημερίας των αριθμών της ολιγαρχίας, όπως πρεσβεύει η σχολή του Σικάγο. Πίσω από τον ελαφρύ ηθικά, προσδιορισμό του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, κρύβεται μια καινούργια προσέγγιση του ανεξέλεγκτου, άγριου καπιταλισμού. Όσο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον φασισμό ως μορφή πολιτεύματος ή τρόπο διακυβέρνησης άλλο τόσο μπορούμε να κατατάξουμε και τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό στην κατηγορία των ιδεολογιών. Κι αυτό γιατί οι ιδεολογίες αναφέρονται και αναπτύσσονται γύρω από τον άνθρωπο και τις συνθήκες που θα του επιτρέψουν να εξελιχθεί και σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο. Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός ως μπροσούρα του οικονομικού ολοκληρωτισμού αναφέρεται και αναπτύσσεται γύρω από επιχειρήσεις και το πώς αυτές θα εξελιχθούν σε παγκόσμιους κολοσσούς που θα διευθύνουν και θα καθοδηγούν τις κατά τόπους κυβερνήσεις.
Τα λάθη του παρελθόντος
Είναι αλήθεια, ότι ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός που πρεσβεύει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως τρόπος διακυβέρνησης δεν διαφέρει σε τίποτα από την πολιτική που εφήρμοσαν πριν από αυτόν, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Παπαδήμας και ο Αντώνης Σαμαράς. Οι απόψεις του και οι διαθέσεις του είναι απόλυτες και ξεκάθαρες. Πρώτα οι επιχειρήσεις και μετά ο άνθρωπος. Ούτε συμπτωματική ήταν, ούτε έκπληξη αποτέλεσε η δημόσια στήριξη της Uber και της Beat. Ήταν ο δούρειος ίππος.  Η ελληνική κοινωνία πληρώνει τα λάθη του παρελθόντος και κυρίως των πολιτικών της δεκαετίας του ’90 που είτε διέβλεπαν τον κίνδυνο του οικονομικού ολοκληρωτισμού και σιώπησαν, είτε υποτίμησαν την ταχύτητα εξάπλωσης και διάδοσή του. Σήμερα είναι υποχρεωμένη να συγκρουστεί με μια σκληρή πραγματικότητα. Αλλά πρώτα πρέπει να την αποδεχτεί. Να ξετυλίξει το φανταχτερό περιτύλιγμα και να δει ότι πίσω από το ιστορικό όνομα της Νέας Δημοκρατίας και το πατριωτικό παρελθόν της, υπάρχει ένας μεταλλαγμένος οργανισμός, με ηγετική ομάδα που πέρασε από τα πρώτα θρανία της Σχολής του Σικάγο, και έχει επανδρωθεί με στελέχη παρατεταγμένα σε μουσειακό σχηματισμό. Τόσο δραστήρια… και τόσο αντιδραστικά.
Η Νέα Δημοκρατία φθείρεται καθημερινά και φθείρει με τις ιδέες και τις πολιτικές της, τους πολίτες αυτής της χώρας. Είναι πρόδηλο λοιπόν, ότι έστω και καθυστερημένα ο Ελληνικός λαός έμαθε, γνώρισε, βίωσε και μάλιστα με τον πιο αισχρό τρόπο, τις συνέπειες του οικονομικού φασισμού. Το να του δώσει δύναμη να επανέλθει και να γιγαντωθεί μοιάζει με την ακραία επιλογή της ομαδικής αυτοκτονίας.
Είμαστε άραγε τόσο αφελείς…;
Υ.Γ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε ένα οικογενειακό πρόβλημα να το ανάγει σε πολιτικό. Η αποπομπή της πολύ ικανότερης πολιτικά, αδερφής του, δηλώνει ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών και σε καμία περίπτωση κάθαρση από το παλαιό, όπως θέλει ο ίδιος να την εμφανίσει. Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο ίδιος προσωπικά είναι πολιτικό προϊόν οικογενειοκρατίας και δείγμα αναξιοκρατίας και όχι αίτημα μιας κοινωνίας για αλλαγή. Όλες οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν. Οι εκατομμύρια μετριοπαθείς ψηφοφόροι της κεντροδεξιάς, απέχουν επιδεικτικά από το πογκρόμ νεοφιλελευθερισμού της Πειραιώς. Απέχει έτη φωτός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να γίνει ηγέτης ενός λαού και να εμπνεύσει. Το κόμπλεξ του απέναντι σε δύο ηγέτες Καραμανλήδες, στην πολιτική αναγνώριση του πατέρα του και στην ανωτερότητα της αδερφής του, γίνονται για τον ίδιο μπούσουλας διοίκησης της μεταλλαγμένης ΝΔ που κυνηγά φαντάσματα, αντί να ασχολείται με τα προβλήματα του λαού. Ηγέτης γίνεσαι με τις πράξεις σου και όχι με το επίθετο και τις μαζικές εκκαθαρίσεις. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδείχτηκε λίγος ακόμη και για να κουβαλά ένα επίθετο, ήδη σημειωμένο με πολλούς αστερίσκους.