ΑΥΤΕΓΕΡΣΙΑ, ΕΚΣΤΑΣΗ, ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ!
Απριλίου 1955 προσκύνημα στην ιερή μνήμη των αθάνατων ηρώων και τάμα ζωής για εθνική καταξίωση
Γράφει ο Ανδρέας Σταυρίδης Ταξίαρχος ( ε.α )
Ήταν εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα, τη πρώτη του Απρίλη του 1955, που τα όνειρα του Κυπριακού Λαού για λευτεριά και Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα, έπαιρναν σάρκα και οστά. Αιώνες ολόκληρους ο Κυπριακός Ελληνισμός, καρτερικά περίμενε αυτή τη μέρα. Γενιές και γενιές γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έσβησαν με αυτό το όνειρο, μέσα στη καταφρόνια της σκλαβιάς και της ατίμωσης
Ο απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α άρχισε, επειδή είχαν εξαντληθεί όλα τα άλλα ειρηνικά μέσα Στις 15 Ιανουαρίου του 1950 διοργανώνεται Παγκύπριο δημοψήφισμα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα Από τους 224.747 πολίτες που είχαν δικαίωμα ψήφου, υπέγραψαν 215.108 ( ποσοστό 95.7% ), ανάμεσα τους και μεμονωμένοι Τουρκοκύπριοι .Εναντίον ψήφισαν μόνο 57 άτομα Μετά το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, επιχειρείται για πρώτη φορά το 1953 από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο , η εγγραφή για συζήτηση του Κυπριακού στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. Η Ελληνική Κυβέρνηση αρνήθηκε να στηρίξει την προσφυγή . Το 1954 μετά από συνεννόηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο η Ελληνική Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπάγου ,κατέθεσε την πρώτη προσφυγή για το Κυπριακό στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε Στο ψήφισμα που είχε εκδοθεί, αν και αναγνωριζόταν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης δεν περιελάμβανε και το δικαίωμα της Ένωσης Στην ουσία το ψήφισμα υιοθετούσε τις θέσεις της Βρετανίας Στο σημείο αυτό, με έμφαση τονίζεται ακόμη ότι και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, όταν του αναφέρθηκε η δέσμευσή του για αυτοδιάθεση των λαών μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, απάντησε πως εννοούσε τους υπό γερμανική κατοχή λαούς! Η διαχρονική υποκρισία, αλαζονεία και η απαίσια φλεγματική αγγλοσαξονική νοοτροπία προς τους λαούς, που τελούσαν υπό τον αποικιοκρατικό βρετανικό ζυγό, σε όλο της το μεγαλείο
Η Βρετανία χρησιμοποίησε στον ΟΗΕ και εκτός αυτού κάθε δολοπλοκία, θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να καταπνίξει το αίτημα των Κυπρίων. Ενεργοποίησε και τις ΗΠΑ, τόσο στο παρασκήνιο όσο και στο προσκήνιο, για να περιπλέξει τη κατάσταση, με απόλυτο στόχο και σκοπό να μην αποδώσει ελευθερία στην Κύπρο. Για να μη παρουσιαστεί στη διεθνή κοινή γνώμη ότι αυτή, μια υπερδύναμη του «ελευθέρου κόσμου», αρνιόταν την ελευθερία σε έναν ολιγάριθμο λαό, ενέπλεξε ύπουλα και μεθοδικά την Τουρκία, για να εμφανίσει τελικά , την όλη κατάσταση υποκριτικά και δόλια, σαν ελληνοτουρκικό πρόβλημα
Tο ξημέρωμα της 1ης Απριλίου 1955 ήταν ένα ξάφνιασμα της φύσης και η πρώτη γροθιά στο απαίσιο πρόσωπο του δυνάστη. Πολλές εκρήξεις βομβών σε όλες τις πόλεις, φυλλάδια γέμισαν τους δρόμους καλώντας τους Έλληνες της Κύπρου να ξεσηκωθούν, μαθητές ξεχύθηκαν στους δρόμους με τις γαλανόλευκες, απαιτώντας από τους αποικιοκράτες “φύγετε, είστε ανεπιθύμητοι, ζητούμε λευτεριά και δικαίωση, ζήτω η Ένωση”. Οι αποικιοκράτες, απορημένοι και σαστισμένοι, αντέδρασαν αρχικά υποτονικά και σκόρπισαν παντού τους αισχρούς πληροφοριοδότες τους για να συλλέξουν πληροφορίες. .
Έτσι άρχισε ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ. Ήταν η αναγκαία απάντηση στον εμπαιγμό της Βρετανίας και της αποικιοκρατικής νοοτροπίας της. Ήταν η δυναμική έκφραση και η γρανιτένια θέληση και η απόφαση του υπόδουλου λαού να ζήσει ελεύθερος. . Στη εξέγερση κανένας δεν περίσσευε, η δε συμμετοχή ήταν αθρόα και συγκινητική .Οι αγωνιστές δεν ήταν παιδιά επιφανών αστικών και μόνο δεξιών οικογενειών. Ήταν απλοί άνθρωποι με βαθειά προσήλωση στο Θεό και την Ελλάδα. Ήταν ιερωμένοι, εκπαιδευτικοί, βιοπαλαιστές, εργατόπαιδα, αγροτόπαιδα, φοιτητές, μαθητές, οικοκυρές Ήταν ο λαός όλος.
Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, οι Άγγλοι αντιλήφθηκαν ότι άρχιζε το τέλος της παντοδυναμίας τους. Οι Έλληνες της Κύπρου, παίρνοντας την σκυτάλη από τους προγόνους τους του 1821 και του, 1940 απαιτούσαν ελευθερία η θάνατο. Με λιγοστό οπλισμό , κυνηγετικά και ελάχιστα αυτόματα του 1940 που έφτασαν από την Ελλάδα, τα αμούστακα παιδιά της ΕΟΚΑ, αποδιοργάνωναν τον μέχρι τότε άτρωτο Αγγλικό στρατό, με απανωτές ενέδρες σε αυτοκινητοπομπές και με και εύστοχες δολιοφθορές στα στρατόπεδά τους, σε αστυνομικούς σταθμούς και σε κάθε στρατιωτική εγκατάσταση και συγκέντρωση προσωπικού .η οποία απειλούσε την δομή και την δράση της οργάνωσης Η συστηματικές και επιτυχημένες επιχειρήσεις των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α, έγιναν για τους Βρετανούς εφιάλτης
Μη έχοντας άλλη επιλογή και επιχειρώντας να καταστείλουν τη δράση της Ε.Ο.Κ.Α, οι Άγγλοι, μετέφεραν στο νησί στρατιωτικές ενισχύσεις, έκτισαν φυλακές και κρατητήρια, ανακριτήρια και θαλάμους βασανιστηρίων, εξόρισαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον πολιτικό ηγέτη της εξέγερσης, μητροπολίτες και λαϊκούς Επικήρυξαν έναντι αδρής αμοιβής τον στρατιωτικό ηγέτη του αγώνα τον αρχηγό Γρίβα Διγενή και τομεάρχες της Ε.Ο.Κ.Α .Ανύψωσαν την αγχόνη με τον φοβερό της βρόγχο. Κι εκεί μέσα στις φυλακές, εκεί μεταξύ κελιού και αγχόνης, μεταξύ ζωής και θανάτου, γράφεται μια άλλη πτυχή της ιστορίας του Κυπριακού έπους, αναπέμπουσα χρυσίζουσα αιώνια λάμψη, από το φωτοστέφανο των ηρωικών εθνομαρτύρων Η αγχόνη άρχισε το ανατριχιαστικό της έργο . Η αποικιακή ηγεσία, αντίκρισε με δέος τους καταδικασμένους σε θάνατο αγωνιστές, να προχωρούν προς το ικρίωμα, τραγουδώντας ύμνους προς την ελευθερία και ψάλλοντας θρησκευτικούς ύμνους.
Οι απαγχονισθέντες αγωνιστές δεν λιποψύχησαν, ποτέ, ούτε από τα απαίσια βασανιστήρια, τις ατέλειωτες ανακρίσεις, την ψυχολογική βία τις στερήσεις και την απομόνωση. Ατενίζουν την αγχόνη γαλήνιοι, ευθυτενείς, ευσταλείς και με περιφρόνηση τον επικείμενο θάνατό τους, κάνουν το σημείο του σταυρού και ψάλλουν αγέρωχοι, “σε γνωρίζω από κόψη του σπαθιού την τρομερή”. Πενταπόσταγμα της Ελληνικής λεβεντιάς και περηφάνιας. Ο ωραιότερος και ενδοξότερος θάνατος για προάσπιση όχι των γήινων και ευτελών, αλλά, των αιώνιων, ωραίων, μεγάλων και αληθινών ιδανικών θρησκείας και έθνους. Εκείνος ο ήχος της θηλιάς, όταν τέντωνε το σχοινί για να πάρει τη ζωή του συμπολεμιστή τους, λύγιζε ακόμη και τα άψυχα σίδερα, όμως δεν στάθηκε ικανός να λυγίσει τους αντρειωμένους αντάρτες της ΕΟΚΑ που περίμεναν τη σειρά τους
Αμήχανοι οι δήμιοι παρακολουθούν τη λεβεντιά των ηρώων με τη θηλιά στο λαιμό και γρήγορα, το εχθρικό μένος τους, μεταβάλλεται σε θαυμασμό για τα αμούστακα παλικάρια. Κανένα απ’ αυτά δεν δείλιασε. Από κανέναν δεν απέσπασαν ούτε μία πληροφορία. Έτσι απλά, προτίμησαν το θάνατο από την ατίμωση, την αρετή από την καλοπέραση, τη λεβεντιά από τη δειλία. Έτσι απλά, πορευτήκανε μερικά μέτρα από το κελί τους μέχρι την αγχόνη, για να εισέλθουν δαφνοστεφανωμένοι και ευλογημένοι, στο πάνθεο των ηρώων και των αθανάτων.
Οι επαναστατημένοι συνέχιζαν απτόητοι να κτυπούν στρατιωτικούς στόχους, γράφοντας με το αίμα τους, ένα ακόμα έπος, στις σελίδες της μακρόχρονης ελληνικής ιστορίας της Κύπρου. Παρά τους απαγχονισμούς, τις εκτελέσεις, τις συλλήψεις και τους εγκλεισμούς σε κρατητήρια, τις ανακρίσεις με τα ανείπωτα βασανιστήρια και όλες τις προσπάθειες των αποικιοκρατών, οι επαναστατημένοι δεν λύγιζαν. Κτυπούσαν και ξανακτυπούσαν καίρια και οργανωμένα κάθε βρετανικό στόχο, στρατόπεδα ,αποθήκες ,αστυνομικούς σταθμούς ,φάλαγγες οχημάτων ,κάθε υποδομή του αποικιακού καθεστώτος
Πορεύτηκαν από τα κελιά των μελλοθανάτων μέχρι τον τόπο της εκτέλεσης και αν δεν ήταν χειροδέσμιοι, θα έπαιρναν οι ίδιοι τη θηλιά και θα την έβαζαν στο λαιμό τους. Θεωρούσαν την ακριβή ζωή τους, ένα τίποτα, μπροστά στο όνειρο και τον πόθο για την λευτεριά. Το ίδιο ακριβώς έπραξαν και όλοι οι ασύλληπτοι, επικηρυγμένοι και μη αντάρτες της Ε.Ο.Κ.Α. Παρέμειναν πιστοί στον όρκο τους, πρόταξαν τα στήθη τους ενάντια στον εχθρό, φυλάγοντας Θερμοπύλες. Έγιναν ολοκαύτωμα σε υπόγεια, σε κρησφύγετα, έπεσαν νεκροί διάτρητοι από σφαίρες, σε αγιασμένους από το αίμα τους χώρους, σε αχυρώνες, βουνά και πεδιάδες. Γνώριζαν, γνώριζαν πολύ καλά ,πως με τον θάνατό τους θα πότιζαν το δένδρο της λευτεριάς, και αυτή, θα σκέπαζε από άκρη σε άκρη την πικρή, μικρή τους πατρίδα. Ξεφτίλισαν τον τύραννο δυνάστη μα και τον ίδιο το θάνατο, μεθυσμένοι από το γλυκό κρασί, που μόνο οι Έλληνες ξέρουν να φτιάχνουν εδώ και αιώνες, όταν η πατρίδα το απαιτεί.
Δεν θεωρείται ουτοπία, ούτε και ακραία τοποθέτηση, να μιλάμε εμείς σήμερα για αυτούς, για νεομάρτυρες του 20ου αιώνα . Για όλους, που στα χρόνια της δοκιμασίας και των παθών, επέλεξαν να ομολογήσουν και να υπερασπιστούν τον έρωτα για τη πατρίδα και τη βαθύτατη πίστη τους στον εσταυρωμένο Χριστό. Είμαστε ένας μαρτυρικός λαός, αλλά φέρουμε και τη κατάρα του εθνικού διχασμού. Όμως, στους δύσκολους καιρούς, την κρίσιμη στιγμή της οριακής αναμέτρησής μας με την Ιστορία με τα πεπρωμένα και τη μοίρα μας, επιλέγουμε σαν Έλληνες, το δρόμο της θυσίας και της τιμής.
Αυτή την οδό της θυσίας και της τιμής, της ομολογίας και του μαρτυρίου, επέλεξαν στην εσχατιά αυτή του Ελληνισμού, στην Κύπρο, οι ήρωες του 55-59.Στο Ελληνικό ηρώο, αλλά και στις καρδιές των Πανελλήνων, περήφανα έχουν θρονιάσει και όσοι μαρτύρησαν το 63-64 και τις μέρες της εισβολής του Αττίλα το 1974. Οφείλουμε να τιμούμε και να μνημονεύουμε όλους τους εθνομάρτυρες του Ελληνισμού στην Κύπρο. Το καλύτερο δε μνημόσυνο για αυτούς δεν είναι άλλο, παρά η δική μας πιστή προσήλωση στις παρακαταθήκες τους και η συνέχιση του αγώνα μέχρι την δικαίωση. Μόνον τότε, η ψυχή τους θα αναπαυθεί και η θυσία τους θα δικαιωθεί .
Αυτή την οδό επέλεξε ο Γρηγόρης Αυξεντίου και ο Κυριάκος Μάτσης, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης ο Μιχαήλ Καραολής και όλοι οι συναγωνιστές τους. Αυτή την οδό ακολούθησαν τις μέρες της εισβολής στις ακτές της Κερύνειας, στον Πενταδάκτυλο και στους κάμπους της Μόρφου και της Μεσαορίας, οι προασπιστές της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας εναντίον του Τούρκου εισβολέα.
Η γη των φυλακισμένων μνημάτων, δέχθηκε στοργικά στα σπλάχνα της, τα σώματα εσάς, των δεκατριών αρχαγγέλων της λευτεριάς.Με την προσήκουσα θρησκευτική και εθνική τάξη. Ιερατείο και χορός ικεσίες ανέπεμπαν προς τον Ύψιστο στου ενταφιασμού σας την ιερή στιγμή <<εν σκηναίς δικαίων τάξαι εν κόλποις Αβραάμ αναπαύσαι και μετά δικαίων συναριθμήσαι>> <<…..και του παράδεισου ποιών πολίτην με….>> Ακριβώς εκεί είναι η θέση σας, στην του παραδείσου θείαν πολιτείαν, δίκαιοι τιμημένοι αθάνατοι ήρωες μας Μιχαλάκη Καραολή, Ανδρέα Δημητρίου, Ανδρέα Ζάκο, Ιάκωβε Πατάτσε, Χαρίλαε Μιχαήλ, Μιχάλη Κουτσόφτα, Ανδρέα Παναγίδη, Στέλιο Μαυρομμάτη, Μάρκο Δράκο, Γρηγόρη Αυξεντίου, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Στυλιανέ Λένα, Κυριάκο Μάτση και σε όλους εσάς, λοιποί ήρωες και ηρωίδες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, κατ άπασαν σκλαβωμένην και μη, τιμίαν Ελληνικήν γην, κείμενοι και αδικαίωτοι του 63-64 και του 1974
Θλίψη και πικρία κατακλύζει τις καρδιές όλων παντού και πάντοτε Η σκέψη μας με αγωνία, στρέφεται προς τους αγνοούμενους μας του 1974. Τι απέγιναν, ζούν, απεβίωσαν, εκτελέστηκαν, τάφηκαν και αν ναι, πού, πως, με ποιά θρησκευτική και εθνική τάξη; Ευχή και ελπίδα όλων είναι η εξακρίβωση της τύχης μέχρι και του τελευταίου. Ύψιστο όμως καθήκον και χρέος έχουν οι κυβερνήσεις, οι εθνικές ηγεσίες Ελλάδος και Κύπρου και ενωμένη η όπου γης απόδημη ομογένεια, να εμμείνουν και να απαιτήσουν από όλα τα διεθνή φόρα, την άσκηση κάθε δυνατής πίεσης προς την Τουρκία, να δώσει όλα τα στοιχεία για διακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων .Είναι ύψιστο θρησκευτικό και εθνικό χρέος πρώτιστα για τους ίδιους τους αγνοούμενους, άλλα και για τους τραγικούς συγγενείς τους, που βιώνουν για 39 τώρα χρόνια το δικό τους δράμα.
Παρά τον ωραίο εκείνο αγώνα και τις θυσίες του Κυπριακού Ελληνισμού, δεν έγινε εφικτή η υλοποίηση του στόχου του αγώνα, η Ένωση της μεγαλονήσου με την μητέρα Ελλάδα .Αιτία ,ήταν και πάλιν η δόλια συμπαιγνία των Τουρκοβρετανών. Βυσσοδομούντες και μηχανορραφούντες, εφαρμόζουν το νέο τους σχέδιο, αντί της αυτοδιάθεσης ένωσης, επιβάλλουν το Ζυριχικό έκτρωμα, ένα δοτό σύνταγμα και συστήνουν μια κολοβή Δημοκρατία και διαμέσου αυτής “νομιμοποιούν” την παραμονή των “κυρίαρχων” δήθεν, βρετανικών βάσεων και τη συμμετοχή των τουρκοκυπρίων με υπερδικαιώματα στο νέο κράτος. Και τα δύο θα αποδειχθούν , στη πορεία, δούρειοι ίπποι και εστίες πρόκλησης έκρυθμων καταστάσεων, εντός της κατά τα άλλα κυρίαρχης Κυπριακής Δημοκρατίας. Από τότε, 54 χρόνια μετά, βιώνουμε σχεδόν, κάθε δέκα χρόνια και ένα δόλιο σχέδιο, αποδυνάμωσης και διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Την τουρκική ανταρσία του 64, πραξικόπημα και εισβολή το 74, ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 85, επιβολή της ρατσιστικής λύσης της διζωνικής. ομοσπονδίας .το 1990 μέσω του Ο.Η.Ε και η απόπειρα της διχοτόμησης και διάλυσης της Δημοκρατίας με το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν το 2004 και πάλιν μέσω του Ο.Η.Ε . Απορία και έντονος προβληματισμός, μα είναι δυνατό όλα τα πιο πάνω εγχειρήματα να είναι αθώα και τυχαία ;;;
Το ιστορικό “ΟΧΙ” και η απόρριψη του σχεδίου Ανάν το 2004 από το 76% του λαού, ανέτρεψε πολυδιάστατα γαιωστρατηγικά, γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα πρώτιστα των Βρετανών και των Τούρκων και όχι μόνο. Το μένος τους αντί να κατευνάσει, θέριεψε. Επεξεργάζονται από τότε και εφαρμόζουν σταδιακά, δυστυχώς μαζί με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα άλλο είδος επιχειρήσεων, πολύ πιο πολύπλοκων και δύσκολα αντιμετωπίσιμων. Δημιουργούν ένα εφιάλτη για το κράτος και το λαό, συρρίκνωση της οικονομίας, καλπάζουσα ανεργία, κίνδυνο στάσης πληρωμών, πτώχευσης του κράτους, αποδιοργάνωσή του, διάλυση του κοινωνικού ιστού, καθιστώντας κράτος και λαό δέσμιους των ορέξεων των δανειστών
Στόχος τους αυτή τη φορά τριπλός 1ο/Η δημιουργία συνθηκών πτώχευσης και επιβολή των δικών τους όρων με απανωτά μνημόνια, χωρίς την δυνατότητα απεγκλωβισμού μας 2ο/ Η αποδυνάμωση των διαπραγματευτικών μας δυνατοτήτων στο εθνικό θέμα και επιβολή αντεθνικής “λύσης”- διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας 3ο/ Μέσω των πιο πάνω μεθοδεύσεων, η παγίδευση και ο εξαναγκασμός να αποδεχθούμε, μη έχοντας άλλη επιλογή, την υποθήκευση του εθνικού μας πλούτου, των υδρογονανθράκων και της εθνικής μας κυριαρχίας με ότι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται για τις σημερινές και τις επερχόμενες γενιές
Κάτω λοιπόν από αυτές τις τραγικές στιγμές που διάγει ο Κυπριακός Ελληνισμός, οφείλουμε να αναλογιστούμε ,την αδικαίωτη θυσία όλων των ηρώων μας του 55-59 του 64 και του 74 Έχουμε χρέος κράτος, πολιτική ηγεσία, εκκλησία και λαός να διατρανώσουμε την απόφασή μας για ενότητα και ομοψυχία . Έχουμε ιερό χρέος, από κοινού, να σχεδιάσουμε και να δρομολογήσουμε μια σύγχρονη, σώφρονα, εθνική διεκδικητική στρατηγική για να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους
Οφείλουμε να αντισταθούμε μονιασμένοι με πείσμα και αξιοπρέπεια σ’ αυτούς που συναινούν ερήμην του λαού, στη συγκυριαρχία σε στεριά, θάλασσα και αέρα με την Τουρκία, μέσω του ψευδοκράτους και την Βρετανία μέσω των κυρίαρχων δήθεν βάσεων τους, μέσα στην επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός πλήρους και ισότιμου κράτους μέλους του Ο.Η.Ε και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οφείλουμε να προτάσσουμε το περήφανο Ελληνικό “ΟΧΙ” σε φοβικά σύνδρομα και δουλοπρεπείς πρακτικές. Το πρόβλημα της εισβολής, της κατοχής και των Αγγλικών Βάσεων έχουμε βαρύτατο χρέος να το λύσουμε εμείς, αυτή η γενιά, όχι τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αρκετά έχουμε φορτώσει στους ώμους τους. Ήδη βρίσκονται σε τραγικά αδιέξοδα.
Οφείλουμε να προτάξουμε την γρανιτένια θέληση μας για αγώνα εναντίον της όποιας μορφής διχοτόμησης Οφείλουμε να διεκδικήσουμε με όλα τα μέσα, τα απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα μας, την Ελευθερία ,την Δημοκρατία και την Δικαιοσύνη . Ο Κυπριακός Ελληνισμός θα δικαιούται να γιορτάσει χωρίς ενοχές και με ήρεμη την συνείδησή του, τα πραγματικά ελευθέριά του, μόνο με την απελευθέρωση. Την απομάκρυνση των κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων και την επιστροφή όλων ανεξαίρετα των εκτοπισθέντων στα σπίτια, στις περιουσίες και στους τόπους λατρείας τους Ελεύθερη εγκατάσταση, δικαίωμα στην εκπαίδευση, την εργασία, τον πολιτισμό, στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι, με όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα κατοχυρωμένα σε ένα και μόνο κράτος, ενιαίο, κυρίαρχο, μια ιθαγένεια, μια οικονομία και ενιαίους κρατικούς θεσμούς
Τιμώντας την 1η Απριλίου και την θυσία όλων, όσων έπεσαν μαχόμενοι για την πίστη και την πατρίδα, στην γη των Αγίων και των Ηρώων, καταθέτουμε την ευγνωμοσύνη μας και τους τιμούμε και θα τους τιμούμε, γιατί το αξίζουν. Γιατί τους το χρωστάμε. Υπόσχεσή μας μία, η παρακαταθήκη του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, στο ιστορικό διάγγελμά του, για απόρριψη του σχεδίου Ανάν «Παραλάβαμε κράτος, διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσουμε κοινότητα, χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα». Η πεμπτουσία δηλαδή του αγώνα μας.
Και είναι χρέος. Είναι χρέος διότι τιμώντας την κάθε επέτειο, τιμούμε τον αγώνα, τη θυσία και τη μνήμη των ηρώων μας. Τιμώντας αυτούς, αναβαπτιζόμαστε και αντλούμε δύναμη, κουράγιο και διατρανώνουμε την πίστη και την θέληση μας για αγώνα ,μέχρι την ώρα της δικαίωσης, της επιστροφής, μέχρι την ώρα που θα γιορτάσουμε τα πραγματικά ελευθέρια μας, εκεί στης Κερύνειας τον Αρχάγγελο και σε όλες τις εκκλησιές μας, σε πόλεις και χωριά με κωδωνοκρουσίες και με θρησκευτική ευλάβεια, θα ψάλλουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο, το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ…» και υπό την κυματίζουσα γαλανόλευκη, με εθνική έξαρση το «Σε γνωρίζω από την κόψη… Χαίρε ω! χαίρε ελευθεριά».
Περατώνοντας αυτή την κατάθεση τιμής κι ευγνωμοσύνης υποκλινόμαστε στη μνήμη και το μεγαλείο της θυσίας των αθανάτων ηρώων μας, και αναφωνούμε.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!! ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ!!! ΖΗΤΩ Η ΚΥΠΡΟΣ!!! ΖΗΤΩ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ.!!!
ΠΗΓΕΣ 1 / Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Κύπρου
2 / Αρχείο της Βουλής των .Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας
3 / Εφημερίδα << Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ >>