Γιώργος Σταματόπουλος
Υπάρχουν πολλοί φιλελεύθεροι που χρησιμοποιούν τις ιδέες του στωικισμού (κυρίως σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση των παθών και τη στάση πραότητας απέναντι στην κοινωνική αδικία, στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, στην κρατική βία) γιανα δικαιολογήσουν την αδράνεια που επιδεικνύει η κοινωνία απέναντι στην καπιταλιστική λαίλαπα, προ πάντων, όμως, για να ενδυναμώσουν ιδεολογικά την κρατική βία κατά των ασθενών κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων. Ως γνωστόν οι Στωικοί τάσσονταν κατά της βίας από όπου κι αν προέρχεται (κανένας στόχος -έλεγαν- δεν νομιμοποιεί τον θυμό). Συμφωνούσε ο Αριστοτέλης, διαφωνούσε όμως όταν κάποιος απειλούσε τη σωματική ακεραιότητα κάποιου άλλου ή κινδύνευε η ζωή των φίλων του ή της πατρίδας του, τότε επικροτούσε τον θυμό.
Οι εν λόγω φιλελεύθεροι υιοθετούν τη στωική θεώρηση (διδασκαλία αρετής,
εξάλειψη θυμού, ηθική τελείωση) γιατί βολεύει τη δική τους θεωρία περί εκμετάλλευσης της μάζας, που είναι ανεπίδεκτη στη μόρφωση, στην πολιτική
σκέψη κ.τ.λ. Οι πιο εκλεπτυσμένοι εξ αυτών εννοείται διότι οι πολλοί είναι φερέφωνά τους. Αυτοί οι τάχα μου μας λένε ότι κάποιες επιβλαβείς
μορφές θυμού μπορούν να εκριζωθούν από μεταρρυθμιστικές διατάξεις, όπως λ.χ., το θρησκευτικό και φυλετικό μίσος, εάν κατά τα πρώτα χρόνια της
εκπαίδευσης τα παιδιά μάθουν πού «κατοικούν» τα οχληρά αυτά πάθη (ρατσισμός, μισογυνισμός, ομοφοβία…), πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο μ’ άλλα
λόγια. Με λεκτικά τερτίπια και αντιστροφές προσπαθούν να απαλύνουν και να στρογγυλέψουν τη βάναυση πολιτική τους, θεωρούν μάλιστα δυσφημισμένη την πολιτική ορθότητα των Αμερικανών. Εστι ούν πολιτική ορθότης η δι’ αισχρού τρόπου αλλοίωσις των εννοιών και της πραγματικότητας. Αυτούς που πεθαίνουν από πείνα τους αποκαλούμε ανθρώπους, έχοντες προβλήματα ικανής σίτισης (κι ένα σωρό ακόμη γελοιότητες, που είναι αθλιότητες βεβαίως και όχι δείγμα πολιτισμού ή ανοχής). Bεβαίως και περί Ποταμιού ο λόγος, για όλα αυτά τα γλυκανάλατα και
τετριμμένα που ξεφουρνίζουν τυλίγοντάς τα με φτηνά πολύχρωμα κουρέλια άνετων δήθεν εκφράσεων, αποσυμπλεγματικών -σώπα!- χειρονομιών,
χαζοχαρούμενης μουτσούνας και πολλά ακόμη επίκτητα τα οποία θεωρούν οι καψεροί ότι είναι απογαλακτισμένα από παλαιές κομματικές συμπεριφορές
(και είναι αποκρουστικότερες βεβαίως γιατί είναι μηχανευμένες και μακριά από κάθε ουσία και αλήθεια). Τους ακούς -κυρίως τον αρχηγό τους- να βδελύσσονται τον ναζισμό και την Πρόεδρο της Βουλής που κάνει -λένε- τα «στραβά» μάτια στους νεοναζί, ξεχνώντας ότι ο αρχηγός τα ’πινε με κορυφαίους χρυσαυγίτες, θεωρώντας ότι έκανε τι; Σαν δεν ντρέπεται, ο χαϊδεμένος των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης (τρομάρα του).
Παρ’ όλο το τίποτα που εκπέμπει ο λόγος τους εξακολουθούν να επηρεάζουν πολλούς. Αυτούς που έχουν «βαρεθεί» από τον παλαιοκομματισμό, που
απεχθάνονται τα άκρα τάχα, που είναι συνετοί (sic), που είναι ευρωπαϊστές (καλέ!), που υποτάσσονται ελεύθερα στους θεσμούς, που
βερμπαλίζουν, παλινωδούν παλλιλογούν, κομπάζουν κλασαυχενίζονται, αρλουμπίζουν. Όλα αυτά για να δείξουν το αιρετικό και το καινούργιο;
Μπα; Μακριά, μακριά.