Ο καταναλωτισμός μας οδηγεί στην υποδούλωση.

Ο καταναλωτισμός, δηλαδή η αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας μέσω της απόκτησης υλικών αγαθών, η ολοκλήρωσή μας μέσω του καταναλωτικού ευδαιμονισμού και η ματαιόδοξη επίδειξη ανωτερότητας μέσω της κατανάλωσης, μας έκαναν δούλους του χρήματος (ιδιόκτητο ή δανεικό) και όπως ήταν φυσικό, κομματικά υποχείρια σε αετονύχηδες λαοπλάνους πολιτικούς που υπόσχονται νέες καταναλωτικές δυνατότητες.
Ειδικά εδώ στην Ελλάδα σήμερα, το μυαλό μας έχει πλέον εγκλωβιστεί στο τεχνητά τρομοκρατικό δίλημμα «ευρώ – δραχμή», με έξυπνη προβολή στο ποιο από τα δύο υπόσχεται εύκολο εδώ και τώρα καταναλωτισμό. Αυτό το  τρομοκρατικό δίλημμα έχει πλήρως κυριαρχήσει στο μυαλό μας και φυσικά δεν υπάρχει πλέον χώρος για σκέψη του πως φτάσαμε ως εδώ και τι ακριβώς έφταιξε, ώστε να το διορθώσουμε για να έχουμε μέλλον. Δεν υπάρχει χώρος για ανάληψη προσωπικών ευθυνών και πρωτοβουλιών και εννοείται ούτε λόγος για ανατροπή και γενικά για διακινδύνευση του απόλυτα υπεύθυνου σάπιου πολιτικού συστήματος. Φυσικά δεν περνάει καν από το μυαλό μας η περίπτωση εγκαθίδρυσης πραγματικής δημοκρατίας, σκληρής δουλειάς και αναβολής του καταναλωτισμού για το μέλλον. Για τέτοια είμαστε τώρα; Αυτή όμως είναι η σίγουρη συνταγή προς την υποδούλωση.
Προφανώς το βλέπουμε όλοι, μόνο αφελείς δεν το βλέπουν, ότι ο καταναλωτισμός δεν παράγει πολίτες. Παράγει καταναλωτές, οι οποίοι είναι ικανοποιημένοι από αυτή την παντομίμα δημοκρατίας που έχουμε. Δεν είμαστε πραγματικοί πολίτες, με πολιτική εξουσία θεσμικά κατοχυρωμένη στα χέρια μας, ώστε να μπορούμε να επεμβαίνουμε στα δημόσια πράγματα, προς προστασία των συμφερόντων μας. Είμαστε μια καταναλωτική μάζα, εύπλαστη για τους διαφημιστές, τους δημοσκόπους, τα ολιγαρχικά ΜΜΕ και την κομματική προπαγάνδα. 
Αυτή ακριβώς είναι και η αποστολή της σημερινής καθεστωτικής Παιδείας. Η Παιδεία αυτή σήμερα δεν παράγει πραγματικούς πολίτες. Παράγει υποκατάστατα πολιτών. Δεν παράγει αυθεντικά ελεύθερα πνεύματα που θα αμφισβητήσουν την υπάρχουσα κατάσταση, γιατί απλούστατα το ολιγαρχικό καθεστώς δεν έχει σκοπό να δώσει ποτέ εξουσίες στον πολίτη, που θα το ανατρέψουν. Εκείνο που επιδιώκει το καθεστώς, είναι η παραγωγή υπερκαταναλωτών προϊόντων, γνώσεων και προκατασκευασμένων κοινωνικών προτύπων. Ένας τέτοιος «πολίτης» όμως, γίνεται εύκολα δούλος σε εκείνον που έχει στα χέρια του, το πολυπόθητο για την κατανάλωση χρήμα.
ΥΓ. Σε μας εδώ στην Ελλάδα, σχετικά με την αντίληψη περί Παιδείας, επικρατεί το εξής: Αν πει κάποιος μια καινούργια ιδέα, δεν προάγει την επιστήμη, αλλά προσβάλει “επιστήμονες”. Προσβάλει δηλαδή τους πολυθεσίτες κρατικοδίαιτους «επιστήμονες» που τρέφονται από το δημόσιο χρήμα των φορολογουμένων.
Πέτρος Χασάπης