Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΕΩΣ
Γράφει ὁ Γιῶργος Νικολακάκος
“H Ἑλλάδα, τό λίκνο τῆς πολιτικῆς σκέψεως ἔχει καταστῆ ὀστεοφυλάκιον αὐτῆς. Παράγομε πολιτική σκέψει μέσα άπό ἀπαξιωμένα πανεπιστήμια, πανεπιστήμια πού ἔχουν μετατραπεῖ σέ κομματικά φυτώρια, σε δομές ποῦ ἐπρέσβευον άναμασήματα καί ἀποτυχημένες συνταγές. Οἱ μόνες «καινοτομίες» ποῦ γέννησε ἡ Ἑλλάδα τά τελευταῖα χρόνια, εἶναι ἡ μεθοδολογία να συνδυάζεις ὄλα τά ἀποτυχημένα συστήματα διοικήσεως σε μία κοινωνία: Τήν ἀσυδοσία τῆς ἐλευθέρας οίκονομίας, τόν φασισμό τοῦ κρατισμοῦ καί τήν κοινωνική θηριωδία μέ ἀνεξέλεγκτη εἰσροή μουτζαχεντίν καί ἰσλαμιστῶν. Τιμολογοῦμε καπιταλιστικά, φορολογοῦμε σταλινικά, τρομοκρατοῦμε ίσλαμικά. Σήμερα παρατηροῦμε τήν ὀλοκληρωτική έξαχρείωσιν τῆς πολιτικῆς σκέψης, τό τραγικά χαμηλό ἐπίπεδο τῆς θεωρητικῆς γνώσεως καί τό δραματικά ίσοπεδωμένο ίδεολογικό μας ὑπόβαθρο. Ετσι καθιστάμεθα μάρτυρες τοῦ ἐκφυλισμοῦ τῆς «πολιτικής σκηνῆς» καί τῆς ίδεολογικῆς χρεωκοπίας τῶν πολιτικῶν κομμάτων. Ἡ πολιτική ίδεολογική χρεωκοπία τῶν κυρίαρχων ἐλληνικῶν κομμάτων (κοινῶς ἡ ἀπουσία κοινωνικοῦ συλλογικοῦ ὀράματος καϊ ἡ ἔμφασις στήν ίκανοποίησιν τῶν ἀτομικῶν ίδιωτικῶν στόχων) μάλλον εἶχε ἤδη συντελεστῆ ἀπό τις αρχές της μεταπολιτεύσεως. Οι περίτεχνες διακηρύξεις γιά ἕνα νέο κοινωνικό συμβόλαιο συνοδεύτηκαν στήν πράξι ἀπό τήν καλλιέργεια ἄγριων ίδιοτελῶν ἐπιδιώξεων, λ.χ. μέ τήν διόγκωσιν τῶν πελατειακῶν σχέσεων, καί ἑνῶ σέ ἕνα πρῶτο ἐπίπεδο «θεσμοποίησαν» τήν λεηλασία τοῦ δημόσιου πλούτου ποῦ συνετέλεσε σέ κάποιον βαθμό στήν οἰκονομικήν πλευρά τῆς κρίσεως, τελικά κατέληξαν στήν μετάπτωσιν καί τόν ἐκμαυλισμό τῆς πολιτικῆς ἀπό κοινωνικό ἄθλημα σέ μιά καθαρά ἀτομοκεντρική δραστηριότητα μέ μόνες προτεραιότητες τίς ἰδιωτικές ὑποθέσεις. Η παρακμή τῶν κομμάτων δέν εἶναι παρά μιά τελευταῖα ἔνδειξις ὄτι ἔχομε ἀπωλέσει ὡς κοινωνία ἀνεπαισθήτως τήν δυνατότητα άσκήσεως πολιτικῆς. Εἷναι πλέον τετριμμένη ἡ φράσις τοῦ Αριστοτέλους, ὄτι ο ἄνθρωπος εἶναι ζῶον πολιτικό, ἀλλά αὐτός ὁ ὁρισμός δέν εἶναι ἀπλά μιά κατάφασις στήν ίδιαιτερότητα τοῦ ἀνθρώπου νά δημιουργῆ «πόλεις» καί «πολιτισμό». Δηλώνει μάλλον τήν ὑπαρξιακήν του ἀνάγκη νἀ κοινωνεῖ καί νά πολιτεύεται, τήν ἴδια του τήν ὑπόστασιν ὧς προσωπική ὕπαρξι.Ἔτσι ἡ πολιτική καθίσταται ανάγκη. Ο ἐγκλεισμός σέ ἰδεολογίες ἥ ἡ ἀπομόνωσις καί ἀποξένωσις στόν χῶρο τῆς ἰδιωτείας, πού ἀναπόφεκτα ὀδηγεῖται ὁ πολίτης λόγω μιᾶς τέτοιας καταστάσεως, εἶναι καταστάσεις προ-πολιτικές. Η πολιτική, ὧς ἔννοια ποῦ ἀναφέρεται στήν δυνατότητα τῶν ἀνθρώπων να δημιουργοῦν συλλογικά πόλεις, δηλαδή ὀργανωμένες κοινωνίες σχέσεων, και πολιτισμό, δηλαδή ἕναν τρόπο τοῦ βίου ποῦ άνταποκρίνεται στίς ὑπαρκτές καί κοινές ἀνᾶγκες τους ὧς βιολογικές καί προσωπικές ὑπάρξεις, εἶναι ἴσως ἡ μόνη δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου γιά νά συμφιλιωθῆ μέ τήν πραγματικότητα τοῦ κόσμου ἀλλά καί μέ τόν ίδιον του τόν ἀαυτόν. Στό βαθμό ποῦ ἡ πολιτική γίνεται ἄθλημα ὀλοκλήρου τῆς κοινωνίας, εἶναι ἴσως ἡ μόνη δυνατότητα ἐλευθερίας.
Η Ελλάς δέν μόνον τό λίκνο τῆς πολιτικῆσ σκέψεως ἀλλά καί τό λίκνο τῆς Λογικῆς. Σήμερα ὄμως ἔχει γίνει ὁ τᾶφος της. Οϊ «ἠγέτες» μας, άντί να ἀντικρύζουν μέ ρεαλισμό καί θετικισμό τό διεθνές πλέγμα τῶν σχέσεων ἀποβλέποντας στό μακροπρόθεσμο συμφέρον τοῦ Έθνους, ἀντικρύζουν τό μικροπολιτικό, μικροπρόθεσμον, ὄφελος, θέλουν μόνον νά εἶναι ἀρεστοί στό ἀνεδαφικό μικροφιλότιμο ἑνός ἀκατατόπιστου «λαοῦ» ποῦ μία Κυριακή κάθε τέσσερα χρόνια θά τούς δώση τήν ψῆφο καί ἀνοχή του γιά νά λυμαίνονται ἐπί μία τετραετία τό Ἔθνος αὐτοῦ τοῦ «λαοῦ» τόν ὀποῖον συστηματικῶς καί ἐκ προθέσεως παραπλανοῦν. Τόν ὀποῖον ἀφήνουν σκοπίμως ἀπαίδευτον γιά νά μποροῦν νά τόν ἐκμεταλλεύωνται ἀνέντιμα καί ἀνεμπόδιστα. Αὐτοί οἱ ἐκπρόσωποι τῆς μικροπολιτικῆς, αὐτοί οἱ μικροί, ἐδολοφόνησαν τήν Ελλάδα.Ζοῦμε σέ μιάν ἐποχή κατά τήν ὀποῖαν τά μεγάλα όράματα καί τά μεγάλα ίδανικά ἔχουν ἰσοπεδωθῆ κάτω ἀπό τόν ὀλετήρα τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, της Νέας Τάξεως Πραγμάτων καί τῆς Νέας Εποχῆς. Προσωπικότητες ἐκμηδενίζονται, πνευματικοί ἄνθρωποι ἐκφυλίζονται, δημιουργοί εὐτελίζονται καί οἱ πάσης φύσεως ἄξιοι καί ἰκανοί ἄνθρωποι «αλέθονται» στήν μηχανή τοῦ χρόνου. Κατακλυστήκαμε ἀπό ἀπάτριδες πού πούλησαν τήν πατρίδα μαζί μέ Πατριδοκάπηλους. Νεοσημίτηδες ποῦ ἔρχονται ὧς σωτῆρες ἀπό τό ὀστεοφυλάκιο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ νά συμπλεύσουν μέ τά Σκόπια καί τούς Οθωμανοῦς. «Δεξοί» ποῦ συγκυβέρνησαν μέ τίς Ρεπούσηδες καί Βενιζελους οί ὀποίοι συγκεβέρνησαν μέ Τζοχατζοπουλους. Τῶρα παρακολουθοῦμε μιάν ἄλλη παράνοια καί εἶναι ἡ ἰδεολογία τοῦ πολυπολιτισμοῦ. Ὀ πολυπολιτισμός στήν ἑλλάδα ἔχει καταστῆ ἕνα σουρεαλιστικό τερατούργημα ποῦ ἀπλώνει ὡς εἴδησιν ἑμπρός μας, ὁ ὑπουργός οίκονομικῶν μιᾶς κυβερνήσεως ποῦ πρεσβεύει τήν νομιμοποίησιν καί τήν μονιμοποίησιν τῶν ἐν Ελλάδι λαθρομεταναστῶν, πρεσβεύει δηλαδή τήν ελεύθερη σύσταση πυρήνων τζιχαντιστών στην Ελλάδα, πήγε και μίλησε στα θύματα τῆς ισλαμικής τρομοκρατίας (τοῦ περιοδικοῦ) για την ανάγκη του πολυπολιτισμού. Τό τραγικό εἶναι ὄτι κάθησαν καί ἄκουσαν εὐλαβικά τίς μπαροῦφες του καί τίς ἔκαναν καί ἐξώφυλλο με αυτό το νόημα!
