Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε την ενεργειακή μετάβαση της Γερμανίας, την Energiewende, να έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο κόστος για την κοινωνία, τόσο μεγάλο που οι πολιτικοί ψάχνουν τρόπους να το μετακυλίσουν στους υπόλοιπους “εταίρους”. Αν οι πολιτικοί των “εταίρων”-γειτόνων της Γερμανίας αποφάσιζαν σε μια νύχτα να κλείσουν τα σύνορα στο γερμανικό αιολικό ρεύμα θα έπεφτε πολύ γέλιο, καθώς η Μέρκελ αναγκάστηκε πολύ πρόσφατα να το πει φωναχτά: Ansonsten haben wir mit den vielen Windkraftanlagen im Norden ein riesiges Problem.
Οι Γερμανοί το γνωρίζουν καλά και ψάχνουν διάφορους τρόπους να μετατρέψουν τη …
διακοπτόμενη και αναξιόπιστη αιολική ηλεκτρική ενέργεια σε αποθηκεύσιμη μορφή. Ένα απ’ τα τελευταία τους οράματα είναι η ηλεκτρόλυση: η αιολική ηλεκτρική ενέργεια που δεν μπορεί να τροφοδοτηθεί στο δίκτυο θα τροφοδοτεί εγκαταστάσεις παραγωγής υδρογόνου, το οποίο είτε θα αποθηκεύεται σε ειδικές δεξαμενές είτε θα τροφοδοτείται στο υπάρχον δίκτυο φυσικού αερίου.
Τον Αύγουστο 2013 η Ε.Οn και η Swissgas ξεκίνησαν την εμπορική λειτουργία ενός τέτοιου εργοστασίου στο Falkenhagen του Βραδεμβούργου, (ΒΔ του Βερολίνου και στον αυτοκινητόδρομο προς Αμβούργο). Το εργοστάσιο χρησιμοποιεί τεχνολογία της καναδικής Hydrogenics, έχει δυναμικότητα 2MW και παράγει 360 κυβικά μέτρα υδρογόνου ανά ώρα. Την ίδια ώρα στο Mainz (Ρηνανία-Παλατινάτο) η Siemens, σε συνεργασία με τη Linde, το Πανεπιστήμιο RheinMain και τις τοπικές αρχές ετοιμάζει ένα νέο εργοστάσιο ηλεκτρόλυσης, δυναμικότητας 6MW, που θα είναι το μεγαλύτερο του είδους στον κόσμο (Energiepark Mainz, που το βλέπουμε στο διάγραμμα της αρχής). Το εργοστάσιο έχει προϋπολογισμό 17 εκατ. ευρώ και αναμένεται να μπει σε λειτουργία την προσεχή άνοιξη. Κατασκευάζοντας εργοστάσια ηλεκτρόλυσης στο Βορρά η Γερμανία ελπίζει να απεγκλωβίσει την αιολική της ενέργεια, που αδυνατεί να φθάσει στο βιομηχανικό Νότο λόγω των αντιδράσεων για τα νέα δίκτυα υψηλής τάσης.
Ακούγεται καλό για όσους θεωρούν πως πρέπει να φύγουμε απ’ τα ορυκτά καύσιμα “για να σώσουμε τον πλανήτη” απ’ το “φαινόμενο του θερμοκηπίου”, αλλά, υπάρχει πάντα ένα “αλλά” και μάλιστα εδώ υπάρχουν περισσότερα από ένα.
Πρώτα απ’ όλα, υπάρχουν διαφορετικοί Ευρωπαϊκοί κανονισμοί για την περιεκτικότητα του φυσικού αερίου σε υδρογόνο, το οποίο σήμερα στη Βρετανία, το Βέλγιο και τη Σουηδία θεωρείται ως “επιβλαβής πρόσμιξη”!
Σε Γερμανία και Ολλανδία επιτρέπεται μεγαλύτερη περιεκτικότητα κι αυτό ακριβώς προσπαθεί να εκμεταλλευθεί η Γερμανία.
Στην οικονομικά Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη ουδόλως θα μας εκπλήξει αν γίνει σχετικά σύντομα μια τροποποίηση των κανονισμών, προκειμένου να επιτραπεί μεγαλύτερο ποσοστό του γερμανικής παραγωγής υδρογόνου στο Ευρωπαϊκό δίκτυο αγωγών φυσικού αερίου.
Το πλήρες άρθρο με τα λινκς τεκμηρίωσης (με μπλε) βρίσκεται στο http://greeklignite.blogspot.gr/2015/02/blog-post_10.html και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite!
Ένα δεύτερο “αλλά” είναι το κόστος του όλου εγχειρήματος. Η μετατροπή της αιολικής (ή και ηλιακής) ενέργειας σε υδρογόνο μπορεί να φαίνεται ελκυστική ως προς τη δυνατότητα αποθήκευσης για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνούν οι Γερμανοί πως σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία εκείνο που μετράει είναι το κόστος της ενέργειας για τη βιομηχανία.
Μπορεί να θεωρούν πως παράγουν φθηνή κιλοβατώρα στην έξοδο της κάθε ανεμογεννήτριας του Γερμανικού Βορρά, αλλά μέχρι η κιλοβατώρα να φθάσει στη βιομηχανία επιβαρύνεται με το κόστος των απαραίτητων “στρεφόμενων εφεδρειών”, με το κόστος των ατελείωτων χιλιάδων χιλιομέτρων δικτύων υψηλής τάσης που χρειάζεται για να διαχυθεί το πρόβλημα της στοχαστικής παραγωγής, με το κόστος μετατροπής σε υδρογόνο και με το κόστος διαχείρισης του υδρογόνου, που δεν είναι και το πιο “εύκολο” υλικό σ’ αυτό τον πλανήτη.
Την ίδια στιγμή η Γαλλία και η Ιαπωνία θα κάθονται πάνω στα πυρηνικά τους, οι ΗΠΑ πάνω στο σχιστολιθικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο και η Κίνα πάνω στα 4,2 δισεκατομμύρια τόνους κάρβουνο που θα καίει εφεξής με τις ευλογίες των ΗΠΑ.
Και στο τέλος της ημέρας όλα καταλήγουν στο ποια ενέργεια προσφέρεται στην πιο φθηνή τιμή …