των “οικολογικά ευαίσθητων”…
…πολυεθνικών
“Πράσινη Ανάπτυξη”: Η νέα Πολιτική Απάτη του Καπιταλισμού (κλικ για να διαβάσετε το προηγούμενο κατατοπιστικό άρθρο)
Αυτή η εμπορική-κερδοφόρα παράμετρος ήταν μέχρι πρόσφατα αρκετά καλυμμένη και με δυσκολία μπορούσε να διακριθεί ανάμεσα στις κορώνες των διάφορων οικολογικών οργανώσεων, οι οποίες με ευκολία –και με το αζημίωτο…– υιοθέτησαν τις ατζέντες που στρατηγικά είχαν μεθοδεύσει οι λομπίστες διάφορων εταιριών. Μάλιστα με ιδιαίτερη ευκολία λασπολογούσαν εις βάρος των ανεξάρτητων ερευνητών και των επιστημόνων που επισήμαιναν τα έωλα συμπεράσματα της κλιματολογικής καταστροφολογίας και του IPCC, αντιστρέφοντας την δική τους τακτική.
Το παρακάτω κείμενο του Rudolf Kipp από το Readers Edition και ο σχετικός πρόλογος από το γερμανόγλωσσο blog POLITEIA, που το αναδημοσιεύει, αποτελεί άλλη μία σαφή απόδειξη της εμπλοκής ιδιωτικών πολυεθνικών επιχειρήσεων στις σχεδιαζόμενες ατζέντες και μας δίνει την ευκαιρία να προβληματιστούμε εν όψη της νέας συνθήκης που σχεδιάζεται, για να αντικαταστήσει αυτή του Κιότο, τον ερχόμενο Δεκέμβρη στην Κοπεγχάγη…
Ποιος κερδίζει από την εμπορία με τα αέρια του θερμοκηπίου?
Η περίπτωση Enron
προσθήκη λινκ, εικόνων & σχολίων Bίκυ Χρυσού
Πρόλογος του sekobach από το blog POLITEIA:
Ως επιμελής αναγνώστης του Enterprisecorruption-Blogs πρόσεξα το άρθρο που ανάρτησε η Julie στο Mein-Politik Blog να ξεπηδά μπροστά στα μάτια μου. Η Enron και η εμπορία ρύπων μαζί στον τίτλο? Wow!
Εν συντομία: Ο Reinhardt, ο διαχειριστής του Enterprisecorruption – Blogs, του οποίου οι προβλέψεις οικονομικού καταποντισμού ήταν μέχρι τώρα απίστευτες, υπολογίζει πως η νέα (προσχεδιασμένη) οικονομική φούσκα ξεπηδά μέσα από το “Green New Deal” και πως η εμπορία ρύπων παίζει ένα σημαντικό ρόλο σε αυτό το σχεδιασμό. Τη χρονική στιγμή που αρχίζει να “στήνεται” μία οικονομική φούσκα (”Buy to the sounds of cannons”) μέχρι το “σκάσιμο” της, την ονομάζει Enron. Από τη γέννηση του Χριστού μέχρι σήμερα υπολόγισε 53 Enrons. Το επόμενο Enron θα μοιάζει με αυτό του Νο 25, απλά θα πρέπει να αντικαταστήσουμε τον όρο “μηχανή ατμού” με τον όρο “πράσινη μηχανή”. Ακούγεται αναξιόπιστο? Καλά, αλλά να μην πείτε πως δεν σας προειδοποίησε κανείς…
του Rudolf Kipp
Από τις 7. έως τις 18. Δεκεμβρίου θα λάβει χώρα στην Κοπεγχάγη το 15ο Διεθνές Συνέδριο για τις κλιματικές αλλαγές (Conference of Parties, COP-15). Στόχος αυτής της εκδήλωσης είναι να βρεθεί ένα νέο σύμφωνο, που θα αντικαταστήσει το Πρωτόκολλο του Κιότο που λήγει το 2012.
Την παρούσα στιγμή, μοιάζει εξαιρετικά απίθανο (και εδώ) να προκύψει συμφωνία με δεσμευτικούς στόχους που να αφορούν τις εκπομπές ρύπων. Ούτε και η επέκταση της εμπορίας με τίλους CO2 δεν πρόκειται να προχωρήσει όπως την είχαν σχεδιάσει. Χώρες όπως ο Καναδάς ή η Αυστραλία έχουν ήδη μεταθέσει για αργότερα την εισαγωγή αυτών των μέτρων, οι ΗΠA χαλαρώνουν τους στόχους τους και στη Γερμανία γίνεται ολοένα και πιο φανερό πόσο πολύ επιβαρύνουν την οικονομία τα έξοδα για την “προστασία του Κλίματος” (εδώ, εδώ και εδώ). Ακόμη και ο ίδιος ο Υπουργός Περιβάλλοντος, κ. Gabriel, είναι εν τω μεταξύ σκεπτικός, για το εάν η ΕΕ μπορεί να φτάσει τους προς το παρόν ισχύοντες στόχους μείωσης του CO2.
Πολιτική Κλιματικής Αλλαγής ως “η χήνα με τα χρυσά αυγά”
Διότι η επίτευξη των στόχων μείωσης [των αερίων θερμοκηπίου] κοστίζει χρήματα. Και όσο περισσότερο υποφέρουν οι ενεργειακά εντατικές επιχειρήσεις από ολοένα αυξανόμενες τιμές στο κόστος ενέργειας, τόσο περισσότερο κερδίζουν άλλοι κλάδοι από αυτό το εμπόριο με αέρα κοπανιστό. Ποιοι είναι αυτοί που κερδίζουν και ποιους μηχανισμούς χρησιμοποιούν, περιγράφει τώρα ο Lawrence Solomon σε μία σειρά άρθρων στη Financial Post. Οι πιθανές απώλειες που θα μπορούσαν να σημειώσουν η Exxon ή η Shell, θα ήταν „μερικά ψιλά σε σχέση με τις περιουσίες που μπορούν να κερδίσουν από τις ίδιες τις ρυθμίσεις“, λέει ο συγγραφέας. Εδώ μία περιληπτική μετάφραση:
Η Βιομηχανία της κλιματικής Αλλαγής – η οποία εργάζεται με επιστήμονες, δικηγόρους , συμβούλους, λομπίστες και ιδιαίτερα με πολυεθνικές, οι οποίες εργάζονται παρασκηνιακά για να δημιουργήσουν κεφάλαιο από τα πλούτη που παίζονται – αυτή η βιομηχανία, εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη παγκοσμίως. Σχεδόν κάθε κάτοικος του ανεπτυγμένου κόσμου αισθάνεται το δάγκωμα αυτής της βιομηχανίας, συχνά δίχως να το συνειδητοποιεί, μέσα από τις κρυφές ανατιμίσεις πάνω: στα τρόφημα, στα έξοδα για αέριο και ρεύμα, στην αγορά βενζίνης, στην αγορά αυτοκινήτου, στα έξοδα για την αποκομοιδή σκουπιδιών, στις ασφάλειες, στην αγορά υπολογιστή, στο κόστος ξενοδοχείων, στην αγορά σχεδόν κάθε προϊόντος και κάθε υπηρεσίας και φυσικά στα τέλη και τους φόρους.
Αυτό δεν συμβαίνει τυχαία, αλλά στα πλαίσια ενός “έξυπνου” και λαμπρού συστήματος, το οποίο μοιάζει ιδανικό στο να αφήνει το κοινό στο σκοτάδι σχετικά με τους πραγματικούς κερδοσκόπους της πολιτικής της “κλιματικής αλλαγής”.
Η Enron ως πρωτοπόρος της Βιομηχανίας Κλιματικής Αλλαγής
Μερικούς από αυτούς τους κερδοσκόπους θα τους παρουσιάσει ο συγγραφέας σε συνέχειες άρθρων στην εφημερίδα την επόμενη εβδομάδα. Την αρχή την έκανε όμως με έναν πρωτοπώρο της Βιομηχανίας Κλιματικής Αλλαγής, την Enron. Η κατακόρυφη καριέρα αυτής της επιχείρησης ξεκίνησε πριν από περίπου 20 χρόνια, όταν κατάφερε να κερδίσει εκατομμύρια με τα “πιστοποιητικά” ορίων ρύπων Διοξειδίου του θείου, εκμεταλλευόμενο τη νομοθεσία για την διατήρηση του καθαρού αέρα.
Όταν το 1993 πήραν την εξουσία 0 Bill Clinton μαζί με τον αντιπρόεδρο Al Gore, η Enron μυρήστηκε ακόμη περισσότερες ευκαιρίες για μπίζνες. Για να “κεφαλαιοποιήσουν” το ενδιαφέρον του Al Gore για την Κλιματική Αλλαγή, ξεκίνησε άμεσα η Enron μία ιδιαίτερα έντονη και μαζική εργασία μέσω των λόμπυ, ώστε να πιέσει για τη δημιουργία ένας εμπορικού συστήματος για το διοξείδιο του άνθρακα. Αυτή η λομπίστικη δουλειά της ξεπληρώθηκε αργότερα με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Κιότο. Ο αρχι-λομπίστας της Enron, John Palmisano, συνοψίζει τα αποτελέσματα:
Photo via isd.ca: John Palmisano, Managing Director, Evolution Markets
„Εάν εφαρμοστεί αυτή η συμφωνία, θα προωθήσει τις επιχειρήσεις της Enron περισσότερο από κάθε άλλο ρυθμιστικό μέτρο που εφαρμόστηκε μέχρι τώρα, πέρα από την ανακατασκευή της βιομηχανίας φυσικού αερίου στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Το δυναμικό αυξανόμενων πωλήσεων φυσικού αερίου και η πρόσθετη ανάγκη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας είναι τεράστιο.“
Ο Palmisano είχε κατονομάσει τρία σημεία για την Enron, τα οποία υποσχόταν τα περισσότερα χρήματα:
- Οι ρυθμίσεις που αφορούν την εμπορία με πιστοποιητικά,
- οι ρυθμίσεις μεταφοράς εκπομπών ρύπων από χώρα σε χώρα και
- οι ρυθμίσεις για τη δημιουργία ενός γιγαντιαίου ταμείου για την καθαρή ενέργεια.
Ακόμη και μετά τις διαπραγματεύσεις είχε φανεί ιδιαίτερα ικανοποιημένος με τα αποτελέσματα. Οι “κανόνες” για τη μεταφορά δικαιωμάτων ρύπων ήταν σύμφωνα με τον Palmisano:
„ακριβώς αυτό, για το οποίο είχαμε ασκήσει λομπίστικες πρακτικές και απ’ ότι φαίνεται μοιάζει να έχουμε κερδίσει. Το Ταμείο για Καθαρή Ενέργεια θα βάλει σε εφαρμογή μηχανισμούς για την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Και εδώ έχουμε κερδίσει. …Η έγκριση της εμπορίας ρύπων ήταν άλλη μία νίκη για εμάς. “
Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) υποστηρίζουν την Enron
Ακόμη και τον τρόπο με τον οποίο μπόρεσε να κερδίσει Enron και να πάρει με το μέρος της τις ΜΚΟ, περιγράφεται με ικανοποίηση από τον Palmisano:
„Η Enron διατηρεί άριστες σχέσεις με πολλές „πράσινες“ ομάδες ενδιαφέροντος όπως η Greenpeace, η WWF, η NRDC, το German Watch, το US Climate Action Network, το Ευρωπαϊκό Δύκτιο Δράσης για το Κλίμα (Climate Action Network Europe), το Ozone Action, το WRI και το Worldwatch. Αυτή η θέση θα πρέπει να καλλιεργηθεί με αυξανόμενη ένταση και να μετατραπεί σε χρήμα (monetized).“
Με αυτή την παρέα ήταν πολύ εύκολο για την Enron να αναλάβει ένα ηγετικό ρόλο στη διαμόρφωση -επεξεργασία- του Πρωτοκόλλου του Κιότο. Η δημόσια εικόνα μάλιστα της Ενρον επηρεάστηκε θετικά μέσα από τις συγκεκριμένες επιτυχίες της [στο θέμα πρωτόκολλο του Κιότο], όπως σημειώνει ο Palmisano:
„Παρεπιπτώντως άκουγα συχνά τον κόσμο να περιγράφει με πολύ “λαμπερό” τρόπο την Enron. Μας πένευαν με φράσεις όπως: ‘Οι άλλες εταιρίες θα πρέπει να αναζητήσουν επιχειρηματικούς τομείς για τον 210 αιώνα όπως έκανε η Enron’ ή ‘Η επιτυχία της Enron με την εμπορία Πιστοποιητικών Ενέργειας και Διοξειδίου του θείου, αποτελεί απόδειξη ότι είναι πραγματοποιήσιμο ένα πρόγραμμα Ενέργειας και Προστασίας του Περιβάλλοντος που να βασίζεται στη λειτουργία της αγοράς.’“
(Με απλά λόγια η φούσκα περί “περιβαλλοντικής ευαισθησίας” που συντηρείται από τις -και καλά- περιβαλλοντικές οργανώσεις εκμεταλλευόμενη τη συνείδηση -αλλά και την αφέλεια- του κόσμου, γεμίζει πλουσιοπάροχα τα ταμεία των “έξυπνων επιχειρηματιών” που πουλούν αέρα κοπανιστό…
Και όσο περισσότερο “φωνάζουν οι οικολογικά ευαισθητοποιημένοι” τόσο περισσότερο θα μας “δαγκώνουν” και θα πληρώνουμε για την “κλιματική αλλαγή”, όχι για να προστατευτούμε εμείς ή ο πλανήτης, αλλά για να πλουτίζουν κάτι τύποι σαν τον Αλ Γκορ …εις υγείαν των κορόιδων… σημ. τοξότισσας)
Στο τρισέλιδο σημειοματάρειο του από το Κιότο, στο οποίο αναφερόταν, πως το Πρωτόκολλο του Κιότο θα μπορούσε να λειτουργήσει ακόμη καλύτερα από ότι αναμενόταν, ο Palmisamo έκλεινε πολύ αισιόδοξα με τα ακόλουθα λόγια:
“Προλέγω, πως το Πρωτόκολλο θα επικυρωθεί μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Προβλέπω δυνατότητες κέρδους μέσα στους επόμενους 18 μήνες. Προλέγω πως αυτή η συμφωνία θα έχει μία σημαντικότατη επιρροή στον ενεργειακό τομέα του OECD και πως οι αναδυόμενες χώρες θα επιταχύνουν την ανάπτυξη της αγοράς ανανεώσιμων πηγών ενέργειας των αναπτυσσόμενων χωρών”.
Το έδαφος είχε λοιπόν προετοιμαστεί. Και φυσικά παράλληλα δρούσε η δημιουργία σχέσεων προς επιστήμονες, για τους οποίους η Enron υπέθετε πως θα υποστήριζαν την περίπτωση της (ο James Hansen, ο επιστήμονας που φρόντισε, περισσότερο από κάθε άλλον, να δημοσιοποιηθούν οι πιθανές καταστροφικές επιπτώσεις μιας κλιματικής αλλαγής, ήταν ένας από τους επιστήμονες 
τους οποίους στρατολόγησε η Enron).
Τέτοιοι επιστήμονες, που υποστηρίζουν την κινδυνολογία, έπρεπε να “αφεθούν στην ησυχία τους”. Σε μία επιστολή του προς τον Bill Clinton, ο πρόεδρος της Enron, Ken Lay, καλούσε τον πρόεδρο των ΗΠΑ να δημιουργήσει μία ανεξάρτητη Κομισιόν/Συμβούλιο (Blue-Ribbon-Comission) με καθήκον της να ισχυρίζεται [κατά το δοκούν] την επιστήμη πίσω από το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής.
Οι σκεπτικιστές περιθωριοποιούνται
Μία τέτοια Κομισιόν δεν δημιουργήθηκε (εγώ θα έλεγα πως δημιουργήθηκε, αλλά υπό τη σκέπη των Ηνωμένων Εθνών και όχι των ΗΠΑ, και είναι το IPCC -σημ. τοξότισσας) αλλά η περιθωριοποίηση των σκεπτικιστών επιστημόνων ήταν τόσο τότε, όσο και σήμερα, επιτυχής. Οι επιστήμονες που αμφισβητούν το Πρωτόκολλο του Κιότο, χλευάζονται δημόσια, συναντούν εμπόδια στην εξεύρεση χρηματικών πόρων για τις έρευνές τους και αντιμετωπίζουν τον φόβο της απόλυσης τους.
Σήμερα κατηγορούνται οι σκεπτικιστές περισσότερο με την υποψία χρηματισμού τους από τη βιομηχανία ενέργειας. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης έχει αποδεχτεί αυτές τις κατηγορίες. Υπογραμμίζουν συστηματικά την υπόθεση, πως στο ζήτημα της κλιματικής πολιτικής παίζονται τα συμφέροντα της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων.
Όμως εάν το κοινό ήταν υποψιασμένο σχετικά με την επίδραση που έχουν τα „Big Money“ στην επιστήμη που κρύβεται πίσω από την κλιματική αλλαγή, θα έπρεπε να αναγνωρίσει πως τα μεγαλύτερα κέρδη από τη συζήτηση περί κλιματικής αλλαγής, βρίσκονται ακριβώς εκεί όπου επιχειρείται η απόκτηση χρήματος από το Πρωτόκολλο του Κιότο και τους διαδόχους του.
Στα παραπάνω δεν χρειάζεται να προσθέσει κανείς κάτι. Θα περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια αυτής της σειράς άρθρων. Από εδώ θα σας κρατώ ενήμερους σχετικά με νεότερες δημοσιεύσεις αυτής της θεματικής ενότητας.
Πηγή: Readers Edition
Το άρθρο αυτό υπόκειται στη CC Lizenz (αναδημοσίευση μόνο για μη κερδοσκοπικό σκοπό και με υποχρεωτική αναφορά συντάκτη).
