Δ. Βουλγαρίδης
…ή δόλω ή βίη ή ομφαδόν ή κρυφηδόν…
Αντίγονος Β’ Γονατάς, 319-239 π.Χ., Μακεδόνας βασιλιάς
(ερωτηθείς πώς θα επιτεθεί στους εχθρούς)
Όσοι πιστεύουν ότι το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας προμηνύει εκλογές καλό είναι να μη βιαστούν να βάλουν στοίχημα.
Είναι απίθανο έως αδύνατο η κυβέρνηση να καταφέρει να εκλέξει πρόεδρο, λέει η πρώτη ανάγνωση.
Είναι πραγματικά πολύ απίθανο έως αδύνατο η κυβέρνηση – έχοντας το πλεονέκτημα της πρωτοβουλίας των κινήσεων – να μπήκε πρόωρα σε μία διαδικασία χωρίς να έχει τουλάχιστον κάποιο σχεδιασμό.
Το πρώτο λοιπόν στοιχείο που έχουμε είναι ότι σχεδιασμός που ξεκινάει με 160 βουλευτές στην πρώτη ψηφοφορία δεν μπορεί να στοχεύει στους υπόλοιπους ανεξάρτητους βουλευτές, οι οποίοι με κανέναν υπολογισμό δεν μπορούν να βοηθήσουν τους κυβερνώντες να φτάσουν στον απαιτούμενο αριθμό των 180.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η πρόταση ενός στενά κομματικού υποψηφίου, ο οποίος με κανένα τρόπο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία πολυσυλλεκτική προσωπικότητα. Το ότι αυτός ο κομματικός υποψήφιος από τους πέντε ανεξάρτητους που ψηφίστηκε οι τρεις είναι «αριστεροί» είναι ένα άλλο θέμα που δεν είναι σκόπιμο να αναλύσουμε τώρα.
Το τρίτο στοιχείο είναι ότι ο Πρωθυπουργός χωρίς να ερωτηθεί, ουσιαστικά χωρίς λόγο, σπεύδει να διευκρινίσει ότι θα κρατήσει τον ίδιο υποψήφιο και στις τρεις ψηφοφορίες. Εμφανίζει έτσι μία υποψηφιότητα που αν αποσυρθεί θα είναι θυσία από μέρους του – πιθανόν για κάποιο υπερκείμενο καλό – και όχι τακτικισμός.
Αυτό όμως που πρέπει να δούμε είναι ποιο μπορεί να είναι το σχέδιο και ο στόχος, εκτός εάν οι κυβερνώντες αποφάσισαν να παραδώσουν με έναν εύσχημο τρόπο την εξουσία, κάτι που όμως δεν συνάδει με την όλη συμπεριφορά τους.
Αν λοιπόν δούμε τη στάση και τις επιλογές της κυβέρνησης, τις απειλές κάποιων πολιτικών, τα λεγόμενα κάποιων δημοσιογράφων, την κινητικότητα και τις δηλώσεις κάποιων ευρωπαίων αξιωματούχων θα μπορούσαμε να κάνουμε κάποιες υποθέσεις για τον πιθανό στόχο.
Με δεδομένο ότι ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ άντεξαν στις επιθέσεις διασπάσεων και κράτησαν ένα κρίσιμο αριθμό βουλευτών, για να μπορέσει να εκλεγεί πρόεδρος πρέπει να πειστούν και να ψηφίσουν ως συντεταγμένα κόμματα μια και οι βουλευτές που αποχώρησαν από αυτά δεν φτάνουν. Αν πειστούν αυτοί θα πιεστεί και ο ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει ή θα απομονωθεί. Πως πείθονται όμως;
Σε πρώτη φάση λοιπόν κατεβάζεις έναν κομματικό υποψήφιο και μετά (κατά προτίμηση πριν την τρίτη ψηφοφορία) στο πνεύμα της συναίνεσης – και προπαντός για το καλό της χώρας – τον αποσύρεις για να προτείνεις κάποιον κοινής αποδοχής ή ακόμα και από την άλλη πλευρά. Αν τον αποσύρεις ή αποσυρθεί δήθεν μόνος του είναι απλά μία τεχνική λεπτομέρεια.
Έτσι λοιπόν εσύ δείχνεις συναινετικός και οι άλλοι φαίνονται ως οι αδιάλλακτοι που δεν νοιάζονται για τη χώρα. Ακόμα και αν δεν τους πείσεις θα έχεις ένα καλό επιχείρημα στις επερχόμενες εκλογές.
Φτάνει όμως αυτό για να πειστούν; Όχι. Πρέπει να συνοδεύεται και με ένα πακέτο προτάσεων. Να και το πακέτο:
• Κλείνουμε τους λογαριασμούς μας με την Τρόικα για να φύγει επιτέλους απ’ την χώρα μας. Ήδη ο Ευρωπαίος επίτροπος Οικονομικών, Πιερ Μοσκοβισί πρόλαβε να επισκεφτεί τη χώρα και να δηλώσει: «Τον Φεβρουάριο φεύγει η τρόικα από την Ελλάδα εφόσον υπάρξει συμφωνία».
• Αναθεωρούμε το Σύνταγμα για να καταργήσουμε επιτέλους το άρθρο «περί μη ευθύνης υπουργών» που άλλωστε είναι κάτι που απαιτεί ολόκληρη η κοινωνία.
• Θα έχουμε ήδη μπει στην Άνοιξη. Να κλείσει λοιπόν και η τουριστική περίοδος και μετά θα πάμε συντεταγμένα σε πρόωρες εκλογές.
Αν τα κόμματα – στόχοι δεχθούν, οι κυβερνώντες παίρνουν άμεσα ακόμα έναν χρόνο διακυβέρνησης και «χαρίζουν» ένα εξάμηνο. Ακόμα χαρίζουν τον, έτσι κι αλλιώς διακοσμητικό, πρόεδρο. Αν δεν δεχθούν, η προεκλογική προπαγάνδα εκτός της επερχόμενης καταστροφής θα αφηνιάσει και για το συναινετικό σχέδιο που πρόσφερε η κυβέρνηση, για το καλό της χώρας …βεβαίως …βεβαίως, το οποίο οι ανεύθυνοι το κλώτσησαν για να έρθουν μερικούς μήνες γρηγορότερα στην εξουσία. BINGO στα ελληνικά πάρτα όλα!
Γιατί; Γιατί ο σχεδιασμός ουσιαστικά διαλύει την αντιπολίτευση στη περίπτωση που δεχθεί ή την αποδομεί, προεκλογικά, στην κοινή γνώμη, στη περίπτωση που δεν δεχθεί.
Φυσικά στην πρώτη περίπτωση είναι ευνόητο πως ό,τι κάνει η κυβέρνηση θα το χρεώνονται τα αντιμνημονιακά κόμματα που της έδωσαν χρόνο. Οι ψηφοφόροι αυτών των κομμάτων θα είναι περισσότερο εξοργισμένοι με το δικό τους κόμμα παρά με την κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει ότι τα ποσοστά που έχουν αυτή τη στιγμή δύσκολα μπορούν να τα έχουν ύστερα από μία τέτοια εξέλιξη μετά από κάποιους μήνες σκληρής μνημονιακής πολιτικής, όπως άλλωστε είναι αναμενόμενο.
Η κυβέρνηση θα βγάζει σπίτια σε πλειστηριασμούς, η αντιπολίτευση που την άφησε να το κάνει θα έχει το πολιτικό κόστος. Η κυβέρνηση θα κόβει συντάξεις και μισθούς την αντιπολίτευση θα βρίζουν οι παθόντες. Όταν σε ρίξουν σε μία πισίνα με κροκόδειλους δεν κατηγορείς τους κροκόδειλους όταν θα σε ξεσκίζουν, αλλά αυτούς που σε έριξαν μέσα.
Φυσικά αν το σχέδιο τεθεί σε εφαρμογή δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί ανώδυνα από την αντιπολίτευση και ιδίως από τον ΣΥΡΙΖΑ με την πάγια τακτική «του ώριμου φρούτου», που ακολουθεί. Θα πρέπει να παράξει πολιτική. Αν δεν το κάνει το φρούτο μπορεί να μην ωριμάσει τόσο ώστε να γίνει φαγώσιμο.
Το εγχείρημα για την αντιπολίτευση είναι δύσκολο – και αυτό το ξέρουν οι κυβερνώντες. Η παραγωγή πολιτικής, δυστυχώς, δεν είναι το δυνατό σημείο της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση σε όλες τις περιπτώσεις διατήρησε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Όλα αυτά τα χρόνια, των μνημονίων, βλέπουμε την αντιπολίτευση να ακολουθεί και να αμύνεται στην ατζέντα που θέτει κάθε φορά η κυβέρνηση.
Η αντιπολίτευση λοιπόν θα μπορούσε να παράξει πολιτική και να μην απαντήσει με ένα ναι ή με ένα όχι. Θα μπορούσε να «εμπλουτίσει» το πακέτο των εκφραστών της συναίνεσης με δικά της σημεία και προϋποθέσεις. Σημεία που τα κόμματα της συγκυβέρνησης αφενός δεν μπορούν να δεχθούν και αφετέρου τα εκθέτουν στους Έλληνες πολίτες.
Για παράδειγμα, μιλούν για συναίνεση λόγω της κατάστασης που βρίσκεται η χώρα. Ας ζητήσει λοιπόν η αντιπολίτευση, μέσα στο συναινετικό πακέτο, και τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το πώς φτάσαμε στα μνημόνια. Πέρα του ότι είναι και προεκλογική εξαγγελία του Πρωθυπουργού, που ποτέ δεν υλοποιήθηκε, δεν μπορεί η κυβέρνηση να επικαλείται την κρισιμότητα της κατάστασης αλλά να μη θέλει να ερευνηθεί το πώς φτάσαμε σ’ αυτή την κρίσιμη κατάσταση.
Η σύσταση ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους είναι ένα άλλο σημείο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρωθυπουργός , από την πρώτη στιγμή, φρόντισε να αποδεχθεί, το σύνολο του χρέους. Μάλιστα ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση όταν απέρριψε την δημιουργία ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού ελέγχου ώστε να μάθουν αυτοί που πληρώνουν πώς έφτασε το χρέος σ’ αυτό το υπέρογκο ύψος, ποιοι τους χρέωσαν και γιατί τους χρέωσαν.
Τέλος ένα άλλο σημείο, που θα πρέπει να τεθεί, είναι ότι κανένα μνημονιακό προαπαιτούμενο, κανένα μνημονιακό μέτρο, καμία περικοπή εισοδήματος, καμία κατάργηση εργατικού και ασφαλιστικού δικαιώματος δεν θα πραγματοποιηθεί κατά την διάρκεια της συναινετικής περιόδου.
Η αντιπολίτευση θα μπορούσε να «σκορπίσει» τον συναινετικό και υπεύθυνο πρωθυπουργό ακόμα και κάνοντας πλάκα. Ας μη βάλει κανένα δικό της όρο και ας θέσει μόνο έναν όρο: Την άμεση εφαρμογή αυτών που διακήρυσσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο Ζάππειο, τα περίφημα 18 σημεία.
Φυσικά κανένα από τα παραπάνω δεν μπορεί να δεχθεί η κυβέρνηση. Αυτό όμως αποδεικνύει ότι η επιδίωξή της για συναίνεση στην εκλογή του προέδρου είναι μόνο και μόνο για να συνεχίσει να μειώνει μισθούς και συντάξεις, να ποδοπατάει εργασιακά δικαιώματα, να εξανεμίζει ασφαλιστικά δικαιώματα, να επιστρατεύει όποιον απεργεί, να μετατρέπει κάθε κοινωνικό αγαθό σε προϊόν πολυτελείας, να εκποιεί τη δημόσια περιουσία και να ικανοποιεί πειθήνια κάθε απαίτηση της τρόικας.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι έτσι θα αποκαλυφθεί ο ρόλος όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων οι οποίες αντιμετώπισαν την κρίση σαν μία φυσική καταστροφή χωρίς κανείς να είναι υπεύθυνος. Αν το χρέος δεν είναι βιώσιμο αυτό δεν προήλθε από κάποιο φυσικό φαινόμενο, ούτε έφτασε σ’ αυτό το ύψος από τη μία μέρα στην άλλη.
Κάποιοι ενώ έβλεπαν την κατάσταση και το που πήγαινε η χώρα συνέχιζαν να φορτώνουν τη χώρα με χρέη. Διοργάνωναν Ολυμπιακούς Αγώνες, σαν να έψαχναν αιτίες για να δανειστούν όσα περισσότερα δις μπορούσαν. Δανείζονταν και έτρωγαν τα δισεκατομμύρια σαν πασατέμπο μέχρι που οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική κατοχή. Μάλιστα έκρυβαν και την πραγματική εικόνα, με swaps, δημιουργική λογιστική και με όποιον άλλο τρόπο μπορούσαν.
Σήμερα ένα ολόκληρο σύστημα (πολιτικό, τραπεζικό, επιχειρηματικό, μιντιακό, κατοχικό) ζητάει συναίνεση αφενός για να επιβιώσει και αφετέρου για να αποκλείσει οριστικά κάθε περίπτωση έρευνας του παρελθόντος. Για να διασωθούν έχουν βγει για ψάρεμα, χρησιμοποιώντας δολώματα για χάνους και κοκωβιούς. Το ερώτημα είναι αν θα τσιμπήσουν ή επιτέλους θα τους πνίξουν;
