Το ομολογεί μέχρι και ο Καρακούσης: Οι νεομπολσεβίκοι του μνημονίου κατάντησαν την Ελλάδα, Πολωνία του Γιαρουζέλσκι.

Έπρεπε να περάσουν 5 χρόνια νεομπολσεβικισμού για να ανοίξουν τα στόματα. Έπρεπε η Ελλάδα να δολοφονήσει την πραγματική οικονομία, το δικαίωμα στο επιχειρείν, την ατομική ιδιοκτησία προς όφελος μίας άθλιας, διαπλεκόμενης νομενκλατούρας που λειτουργούσε ως κοτζαμπάσης ξένων κατακτητών για να μιλήσουν.

Αυτό που “φοβάται” ο Καρακούσης έχει ήδη συμβεί. Ο εργάτης πτώχευσε, ο τίμιος επιχειρηματίας – στυλοβάτης μίας ελεύθερης οικονομίας βαπτίστηκε παραβάτης, η φτώχεια ποινικοποιήθηκε και οι μόνες πολιτικές λύσεις που ακούγονται είναι η παροχή …κουπονιών στο 70% των πολιτών που βρίσκονται εντός ή προ των ορίων της φτώχειας.

Εισέβαλλαν οι πραίτωρες της νομενκλατούρας ως άλλοι λενινιστές και ρήμαξαν τα αποθεματικά του κράτους, τα ασφαλιστικά ταμεία, τα ΝΠΔΔ, τα Πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, τους μικροομολογιούχους, μοιράζοντας την περιουσία στα εκ Γερμανίας αφεντικά τους και κρατώντας το μερτικό τους υπό μορφή θαλασσοδανείου ή τραπεζικής χορηγίας. Μόνο ο μπαμπούλας άλλαξε πρόσωπο: Ο σατανικός καπιταλισμός μετουσιώθηκε στην “έξοδο από την ΕΕ”. Από την οποία βέβαια έχουμε βγει προ πολλού, από τον Μάη του 2010 όταν παραβιάσαμε το κοινοτικό κεκτημένο και την Ευρωπαϊκή νομοθεσία για να βγάλουν μεροκάματο οι φίλοι του Γιώργου Παπανδρέου, η Γερμανία, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ. Η Τρόικα δηλαδή.

Και ακόμα αναρωτιόμαστε “τι θα γίνει αν δεν τα βρούμε με την Τρόικα”. Ε, ότι έγινε στην Ρωσία το 1942, όταν ο Στάλιν αποφάσισε να σταματήσει να υπηρετεί τους χορηγούς του καθεστώτος. Μετέτρεψε ένα προτεκτοράτο σε μία αυτοκρατορία.

Διαβάστε τι γράφει ο Καρακούσης σήμερα:

«Υπό αυτές τις συνθήκες συμφωνία δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ακόμη κι αν στο τέλος του δρόμου υπάρξει κάποια σύγκλιση, αυτή δεν μπορεί παρά να συνοδευθεί από παράταση του μνημονίου και από μια ειδική πιστωτική γραμμή γεμάτη όρους και προϋποθέσεις… Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα, όπως πάει, κινδυνεύει να περιέλθει σε καθεστώς μετάπτωσης σοσιαλιστικής χώρας στην ελεύθερη αγορά. Να βιώσει δηλαδή συνθήκες σαν εκείνες που αντιμετώπισαν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά το 1989. Πράγμα που όλους τους νοήμονες της πολιτικής πρέπει να προβληματίσει και να κινητοποιήσει, ώστε έγκαιρα να υπάρξει πολιτική ανασυγκρότηση και ανάδειξη ηγεσίας ικανής να αναλάβει το κόστος και την ευθύνη μιας άλλης πορείας, που θα λέει την αλήθεια στο λαό και για πολλά χρόνια δεν θα υπόσχεται παρά μόνο κόπους, προσπάθειες και δικαιοσύνη. Όλα τα άλλα τα ξοδέψαμε στις προηγούμενες δεκαετίες».