γραφει ο αρισταρχος
“Δυό Ανθρώπινες υποσχέσεις πως ακόμα υπάρχουμε”
Μέσα στην ειδησεογραφική λαίλαπα που μας βομβαρδίζει ανηλεώς με ότι πιο δυσάρεστο κυκλοφορεί ανά την υφήλιο άστραψαν αταίριαστα δύο ειδήσεις… αιτία. Αιτία για να θυμόμαστε ότι έχουμε και ανθρώπινο πρόσωπο. Αιτία για να κρατάει τον μεγαλοδύναμο μακριά από το κουμπί του αφανισμού.
Σχολείο που κουρεύτηκε σύριζα για να συμπαρασταθεί στον καρκινοπαθή συμμαθητή, για να νιώσει όπως και πριν… την ατυχία του. Κορίτσι, έφηβος ναυαγός στη θάλασσα και στο παραμυθένιο όνειρο για καλύτερη ζωή άρπαξε ένα μωράκι με πνιγμένη μάνα που επέπλεε από τα μαλλιά και με σωσίβιο μια σαμπρέλα ήλπιζε δυό μέρες στο νερό και ευοδώθηκε.
Δυό Ανθρώπινες υποσχέσεις πως ακόμη υπάρχουμε!
Όλα τα άλλα μια μουντζούρα. Μια μαύρη μουντζούρα στην πρόοδο και στον πολιτισμό. Αποκεφαλισμοί, φόνοι, κλοπές, εκβιασμοί, βιασμοί, αδικίες , αρπαγές, όχι μονάχα έξω από τις εντολές αλλά και από τα θανάσιμα αμαρτήματα κι από αυτές ακόμη τις “αθώες” παρεμβάσεις, και πώς να τ’ αντέξεις;
Πέρασε η μάνα με τον μικρό της γιό φορτωμένο στο ακορντεόν sous le ciel de Paris για λίγα μόλις σεντς και πλημύρισε το ήσυχο στενό απόκοσμη ομορφιά. Κι ένοιωσα εγώ την ενοχή που απολάμβανα τόση ηρεμία, τόση γλυκύτητα κι ας ήταν το μεσημεριανό μου μόνο πέντε ελιές και μια φέτα ψωμί. Ήμουν μοναδικά τυχερός γιατί…
Δεν ήμουν λεχούδι ορφανό και μόνο μέσα στην θάλασσα, δεν ήμουν μόνος νιός και άτυχος στην επάρατη δυστυχία.
Ήταν μαζί μου η ανθρωπιά.
http://aienaristeyein.com/2014/09/26/ανθρωπιά/
