Εάν η κοινωνία είχε τη δυνατότητα να εκφραστεί μαζικά, τότε οι δημοσκοπήσεις θα έχαναν το έρεισμα τους.
Να μια αλήθεια που πονάει!
Σε τελική ευθεία, για μία ακόμα εκλογική αναμέτρηση, οι δημοσκοπήσεις καθορίζουν πρόσωπα πράγματα και καταστάσεις.
Με τρόπο αμφίδρομο, αλλά ουσιαστικό.
Καθορίζουν τη κοινή γνώμη εκφέροντάς τους την «άποψη της κοινής γνώμης» (sic).
Πως άραγε να τελειώσει το παραμύθι;
Η Ν.Δ. χάνει δημοσκοπικά σε ποσοστά, έναντι του ΠΑΣΟΚ και ο Καραμανλής ενισχύεται ως ο προτιμητέος πρωθυπουργός, για να λύσει τα προβλήματα της χώρας.
Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και πριν από τις εκλογές του 2004. Το ΠΑΣΟΚ υπολείπονταν σε ποσοστά και όμως ο Σημίτης ήταν το φαβορί!
Ανάλογες αναντιστοιχίες είναι ο κανόνας στις δημοσκοπήσεις, που βομβαρδίζουν τη ζωή μας καθημερινά -όπως άλλωστε, τόσες άλλες στην ίδια μας την καθημερινότητα.
Ιστορικά, όταν η κοινωνία είχε τη δυνατότητα να εκφραστεί μαζικά, πραγματικά δεν υπήρχε ανάγκη να γίνονται δημοσκοπικές έρευνες. Tα πράγματα ήταν αρκετά εμφανή. Σήμερα, τ΄ αποτελέσματα των δημοσκοπικών ερευνών, στην ουσία, διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Δεν είναι απλά η αποτύπωση της «κοινής γνώμης», σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή, για ένα συγκεκριμένο θέμα.
Και εάν σκεφτεί κανείς ότι τις δημοσκοπήσεις τις πραγματοποιούν ιδιωτικές εταιρείες, κατόπιν παραγγελίας από συγκεκριμένους πελάτες, κάθε φορά, τότε τα ποσοστά μπορούν να «παίξουν» -ακόμα και στο ελάχιστο, στα όρια της αξιοπιστίας, του πάνω και του κάτω κάποιων μονάδων.
Αλλά διαβάστε εδώ μια ιστορική αναδρομή των δημοσκοπήσεων στην Ελλάδα, όπου μαθαίνουμε ότι μας τις έφεραν κι αυτές οι Αμερικανοί ως δωράκι μετά τον Εμφύλιο:
Μια ιστορική ανασκόπηση των δημοσκοπήσεων