ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΙΣ

Τοῦ Γιώργου Νικολακάκου
Ακοῦμε ὄλους τούς πολιτικούς νά ὀμιλοῦν γιά τήν Εὐρωπαϊκή ὀλοκληρὠσιν καί κανεῖς δέν ἐνδιαφέρεται νά ζητήση διευκρινήσεις γιά τό σημαίνει καί τί συνεπάγεται αύτή ἡ περιβόητη Εὐρωπαϊκη ὀλοκλήρωσις. Ακοῦμε τούς σοβαρώτερους νά δηλάνουν ὄτι προτίθενται νά ἀγωνιστοῦν γι’ αυτήν καί νά πιστεύουν ὄτι « Ευρωπαϊσμός  δεν σημαίνει φεντεραλισμός, δεν σημαίνει ομοσπονδοποίηση: το όραμα για την ενιαία κοινότητα των ευρωπαϊκών εθνών δεν συμπεριλαμβάνει για εμάς την κατάλυση της αυτοτέλειας των δημοκρατιών και των
πολιτισμών τους, την δόμηση ενός οργουελικού υπερκράτους. Όπως και οι «μεγάλοι» της Ευρώπης αυτήν την στιγμή, αντιστεκόμαστε στην διάλυση των εθνών-κρατών, τα οποία αναγνωρίζουμε ως προπύργια ελευθερίας και δημοκρατίας: αντ’ αυτού, επιδιώκουμε την εγγύτερη συνεργασία μεταξύ τους. Στην Ελλάδα οι διαφορετικές προσεγγίσεις για το θέμα της Ευρώπης θεωρούντο ανέκαθεν λίγο-πολύ ταυτόσημες ή συνώνυμες, «λεπτομέρειες»: γι’ αυτό είναι αναγκαία η σαφής διατύπωση ενός μη-φεντεραλιστικού ευρωπαϊσμού  για την χώρα μας.»
Τό τραγικό ὄμως εἶναι ὄτι Εὐρωπαϊκή ὀλοκλήρωσις σημαίνει τήν ἐγκαθίδρυσιν ἑνός όμοσπονδιακοῦ ίμπεριαλιστικοῦ μορφώματος ὄπου θά ὑπάρχη ἔνας ὗμνος, ἕνας στρατός, ἕνα κράτος, ἕνας πρόεδρος, μία γλώσσα, ένα σύνταγμα, μία ἱθαγένεια ἀλλά πολλαπλές θρησκεῖες καί πολλαπλά ἤθη καί ἔθιμα, μιά ἐξωτερική πολιτική, κοινά σύνορα, ἐνιαία μεταναστευτική πολιτική πού θά ἀσκῆται ἀπό τήν κεντρική κυβέρνησι,  ἔνα νόμισμα,Τί ἀπαιτεῖται ὄμως γιά νά ἐπιτευχθοῦν ὄλα αὐτά;  Βασικά γιά τήν δημιουργία αύτοῦ  τοῦ όμοσπονδιακοῦ
κράτους τῶν Βρυξελλῶν ἀπαιτεῖται ἡ διάλυσις καί ὁ ἀφανισμός τῶν Εθνών-Κρατῶν τῆς Εὐρώπης. Η «ευρωπαϊκή ὀλοκλήρωσις» σημαίνει εύρωπαϊκή ΑΦΟΜΟΙΩΣΙΣ. Αφομοίωσις τῶν Ἑλλήνων στήν Εὑρώπη. Σημαίνει άφελληνισμό τῶν Ἑλλήνων. Ο Ελληνισμός θά πάψη νά ὑπάρχη σάν ἔθνος.Ὀσοι δέν θέλουν τήν ἔξοδο τῆς Ἐλλάδος ἀπό τό Εὐρῶ ἡ ἀπό ἄλλα ὄργανα τῆς Εὐρωπαϊκῆς «Ενώσεως» θά πρέπη νά δηλώσουν ὄτι θέλουν τήν διάλυσι τοῦ Ἐλληνικοῦ κράτους καί τήν ἀπεμπόληση κάθε κυριαρχίας, διότι αυτό θά ἀπαιτηθῆ νά γίνη γιά τήν ἐπίτευξι
αυτοῦ τοῦ σχεδίου .
Οἱ πάντες μιλοῦσαν καί ὁμιλοῦν γιά πολιτικήν ἐνοποίησιν ἀλλα κανεῖς δεν προσδιώρισε μέ σαφήνεια ποιά μορφή θα ἔπρεπε νά πάρη αὐτή ἡ πολιτική ἐνοποίησις καί κανεῖς δέν προσδιώρισε μέ σαφήνεια τὀ πῶς θά πραγματοποιήτο αὐτη ἡ ἔνωσις. Πάντως ἐκεἴνο πού εἶχαν κατά νουν ἤταν ἡ δημιουργία κάποιας μορφῆς ὀμοσπονδίας. Αυτή ποῦ ὀραματίσθηκαν αύτήν τήν ἔνωσι πίστεψαν ὄτι αύτό θἀ ἐπιτυγχάνετο με κάποιον ἀφηρημενο καί νομοτελειακόν τρόπον. Ὅμως δέν θά πρέπη νά ὀμιλοῦμε γιά πολιτική ἔνωσιν ἐάν αὐτό ποῦ θα προκύψη
ἀπό αυτήν τήν προσπάθεια εἶναι λιγώτερο καί πολύ διαφορετικο ἀπό ἔνα ὀμοσπονδιακο κράτος τύπου Καναδά ἥ Ηνωμένων Πολιτειῶν καί αύτό φυσικά συνεπάγεται τήν ἀπώλεια τῆς ἐθνικής κυριαρχίας τῶν μελῶν, τήν ὑιοθέτησιν μιᾶς κοινῆς γλῶσσας, κ.λ.π. Δηλαδή θά πρέπη νά συμβοῦν αυτά ποῦ περιγράφονται πιό πάνω.
Ποῖες ἤταν αὐτές οἰ θεωρίες;  Ἑκείνοι πού δρομολόγησαν  τήν  δημιουργία τοῦ ὀμοσπονδιακοῦ κράτους τῆς Εὐρώπης πίστευαν ὄτι ἡ πολιτική ἐνοποιήσις θά καθίστατο ἀναπόφεκτη ἀπό τίς ἐπιπτώσεις τῶν παρενεργειῶν τῶν δραστηριοτήτων στόν οίκονομικό τομέα. Ἁπό τήν συνεργασία στόν οἰκονομικόν τομέα θά προκέκυπτε ἡ ἀνάγκη νά ἀνατεθοῦν έξουσίες σέ ὑπερεθνικά ὄργανα τά ὀποῖα σταδιακά θά ὑποκαθιστοῦσαν τίς ἐξουσίες τῶν ἐθνικῶν ὀργάνων. Πίστευαν ὄτι ἀπό τήν οἰκονομική συνεργασία θά προέκυπταν οίκονομικά ὡφέλη. Μέ
τήν οικονομική συνεργασία θά δημιουργεῖτο μιά ἀλληλοεξαρτησις ὧστε ἠ συνεργασία αὐτἠ στόν οικονομικόν τομέα θά καθιστοῦσε ἀναγκαῖα τήν συνεργασία καί σε ἄλλους τομεῖς. Τά ὡφέλη ποῦ θά προέκυπταν γιά ὄλα τά μέλη-κράτη ἀπό τήν οίκονομική συνεργασία θά παραμέριζαν ὄποιους ἐνδοιασμούς γιά τήν ἀπώλεια ἐθνικῆς κυριαρχίας. Τά ὑπερεθνικά ὄργανα θά καθίσταντο πιό ίσχυρᾶ καί πιό αὐτόνομα ἀπό τά κράτη-μέλη καί θά προωθούσαν τίς διεργασίες τῆς πολιτικῆς ἐνοποιήσεως. Δηλαδή, ἠ πολιτική ἐνσωμάτωσις θά ἐπιτευχθῆ μέ
μηχανικόν τρόπο.Ἡ συνεργασία στόν οίκονομικό τομέα θά ὀδηγήση στήν συνεργασία καί σέ ἄλλους τομεῖς, ὄπως στήν δημιουργία κοινῆς στρατιωτικῆς πολιτικῆς, καί κοινῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Ἔτσι σταδιακά θά διαβρώνωνται τά ἐθνικά θεσμικά ὄργανα καθῶς οἱ ἐξουσίες θά ἀσκοῦνται ἀπό τά ὑπερεθνικα ὄργανα. Ο Jean Monnet, ο πνευματικός πατέρας τῆς εὐρωπαϊκῆς ὀλοκληρώσεως, ἔλεγε ὄτι ἡ «ἔνωσις μεταξύ ἀτόμων ἥ κοινοτήτων δέν εἶναι κάτι τό φυσικόν• εῖναι τό ἀποτέλεσμα  ἑνός διανοητικοῦ συλλογισμοῦ, ὁ ὀποῖος ἔχει σάν
άφετηρία τήν διαπίστωσιν τῆς ἀνάγκης ἀλλαγῆς… Tο οὐσιῶδες εἶναι, νά ὑπάρχουν μεταξῦ τῶν ἀτόμων ἥ τῶν κοινοτήτων, κοινά συμφέροντα». Κατ’ αρχάς, οί ἄνθρωποι συμμορφώνονται καί λειτουργοῦν πολιτικά στό ἐσωτερικό μιᾶς κανονιστικής δομῆς ὄχι μόνον γιά λόγους ὑλικούς ἀλλά καί γιά λόγους πνευματικούς. Εδῶ ὄμως θά πρέπη νά γνωρίζωμε ὄτι ὄσο ἡ ἀνθρώπινη φύσις παραμένει ὄπως τήν γνωρίζουμε ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια, δέν μποροῦμε να αποφύγουμε τό γεγονός ὄτι ἐμπεριέχει ὄχι μόνον ὕλη ἀλλά καί πνεῦμα. Καί ἀν αὐτό
εἶναι αληθές, τότε οἱ πνευματικές ιδιότητες τοῦ ἀνθρώπου θα παραμείνουν ζωντανές καί διαμορφωτικές τῶν κοινωνικοντολογικῶν γεγονότων καί τῶν ἠθικοκανονιστικῶν ἐποικοδομημάτων. Εκτός καί ἄν ὁ ἄνθρωπος ἐκφυλιστεῖ καί ἐκμηδενιστεῖ ὡς ὕπαρξις, ποτέ δέν προσαρμόζεται σέ ποσοτικοποιημένες καί μαθηματικοποιημένες ἰδεολογικοπολιτικές κατασκευές.Ή ἐνοποίησις  ὡρισμένων οἰκονομικῶν  τομέων εἶναι άνεπαρκεῖς μηχανισμοί γιά νά μπορέση νά πραγματοποιηθῆ ἡ πολιτική ένοποιήσις διότι  ἀπουσιάζει παντελῶς μιά
πνευματική όλοκλήρωσις και αυτό εἶναι πασίδηλο και αὐταπόδεικτο γεγονός. Καί ὄπως παρεδέχθη ὁ Ernst Haas, τα πραγματιστικά συμφέροντα –δηλαδή, τα κεκτημένα τοῦ εὐρωπαϊκού νομικοῦ καί καταναλωτικοῦ δημόσιου χώρου–, ὄταν δέν ἐνισχύονται ἀπό βαθειές ίδεολογικές καί φιλοσοφικές παραδοχές εῖναι ἐφήμερου χαρακτῆρα καί εὔκολα μποροῦν να γίνουν θρύψαλα.
Πίστευαν ὄτι ἡ δημιουργία αυτοῦ τοῦ κράτους συντελεῖται μέ μαθηματική ἀκρίβεια. Δηλαδή πίστευαν ὄτι αυτό τό οίκοδόμημα εἶναι ἕνα ἀφηρημένο σύστημα θεσμῶν, δυνάμεων καί ρόλων ποῦ διευθύνονται ἀπό ἔξω ἀπό τήν ἀνθρωπίνην δραστηριότητα. Ετσι εῖναι προφανές ὄτι ἔκφράζουν τίς ἰδέες τοῦ αὐτοματισμοῦ καί τῆς μηχανικότητος οἱ ὀποῖες ὑπῆρξαν τά θεμελιώδη δόγματα τῶν κλασσικῶν Φιλελευθέρων καί τοῦ Μαρξισμοῦ, ἰδέες οἱ ὀποῖες γιά τούς αύτούς ποῦ ὑπῆρξαν ἐπνευστές τους ὑπῆρξαν ἀναμφισβήτου κύρους διότι
ἐδράζονται σέ ἀπαραβιάστους καί αὐτοτελεῖς νόμους τούς ὀποίους καμία άνθρωπίνη ἐπέμβασις δέν μπορεῖ νά ἐπηρεάση. Ο Φιλέυθερος  Ατομισμός Καί ὁ Μαρξιστικός Μηχανισμός ἀποτελοῦν δῦο ἀντιφατικές θεωρίες οἱ ὀποῖες δέν μποροῦν νά συνηπάρξουν. Ἡ χρεωκοπία τους, συνεπῶς, ἐνώπιον τῆς συγχρόνου σκέψεως εἶναι δεδομένη. Παρ’ὄτι οἱ Ευρωπαίοι δέν ἔχουν ἀναγάγει τίς ἰδέες τους σέ κάποιες θεωρητικές προτάσεις, εἶναι προφανές ὄτι ἡ σκέψις των καθοδηγεῖται ἀπό αύτές τίς ἰδέες.
Οἰ Εύρωπαίοι συνέλαβαν τήν ίδέα νά δημιουργήσουν τήν Ενωμένη Εύρώπη δίχως νά ἔχουν δημιουργήσει ἕνα ίδεολογικό ὑπόβαθρο πού θά λειτουργοῦσε σάν τό θεμέλιο ἐπάνω στό ὀποῖον θά οἰκοδομοῦσαν τόν νέον κόσμο.Τόνισαν κατά κόρον τά οίκονομικά πλεονεκτήματα ποῦ θά προέκυπταν ἀπό αύτήν τήν ἔνωσιν καί παρέβλαψαν ὄλα τά ἄλλα τά ἄλλα στοιχεῖα πού ἤταν ἀναγκαῖα γιά νά λειτουργήσουν σάν κίνητρα δράσεως ἀλλά πού θά μποροῦσαν νά διατηρήσουν τήν συνοχή τους σέ περίπτωσι πού ἀνέκυπταν ἐμπόδια ἥ κάποιες προστριβές ἥ
διαφωνίες. Δηλαδή, ἐκεῖνο τό στοιχεῖο πού θά λειτουργοῦσε σάν κεντρομύλος δύναμις πού θά ἐξουδετέρωνε τίς ὄποιες φυγόκεντρες δυνάμεις, οἱ ὀποῖες εῖναι πολύ ἰσχυρές.
Πάντως  ὄλα  τά σχέδια τους ἀπεδείχθησαν ἀνεδαφικά καί ἀνέφικτα καί οἱ θεωρίες τους ἀτελέσφορες. Τῶρα πιστεύουν ὄτι τά σχέδια τους μποροῦν νά ὑλοποιηθοῦν μέ τήν ἀποδόμησιν τῶν ἔθνῶν καί τήν ἀποδιοργάνωσιν τῶν κρατῶν. Ἕτσι βλέπομε ὄτι ἡ Ευρωπαϊκή Ένωσις  ἔχει ἀπαρνηθῆ τούς βασικούς στυλοβάτες μιᾶς κοινωνίας: τήν ἀλληλεγγύη, παραγωγή, τήν φυλή, καί τόν πολιτισμό. Η Εὐρώπη πού  ὀραματίστηκαν οί ἰδρυτές της  ἔχει γίνει πλέον σκόνη και θρύψαλα. Υποταγμένη στην Γερμανία και στήν καγκελάριό της ἔχει πουλήσει τίς
ἀρχές καί άξίες πού θά μποροῦσαν νά ἀποτελέσουν τό ὑλικό γιά τήν οἰκοδόμησιν κάποιας μορφῆς πολιτικῆς ἐνώσεως. Η κοινοτική αλληλεγγύη, τα κοινά σύνορα, τά ὄνειρα γιά εὐημερία τῶν λαῶν, οἱ κοινές ἀρχές , ἀνήκουν πλέον στό παρελθόν. Όλα μετροῦνται πλέον μέ τίς ὑποκριτικές προτεσταντικές λογικές καί μέ τό κέρδος τῶν τραπεζιτῶν καί τοκογλύφων.Οἱ εκατομμύρια ἄνεργοι ἐπιβεβαιώνουν τήν ἀνυπαρξία ἑνός κοινοῦ ὀράματος.Οἰ Ευρωπαῖοι σήμερα προσπαθοῦν νά χτίσουν μιάν αὐτοκρατορία μέ ὄποια μέσα θεωροῦν πρόσφορα γιά
τήν ἐπίτευξιν αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ. Τούς εἶναι ἀδιάφορο ἐάν τά ὄργανα αύτοῦ τοῦ μορφὠματος λειτουργοῦν δίκαια ἥ μέ δημοκρατικόν τρόπο, Ὄμως, ὄπως ἐπισημαίνει ὁ Μπρεζινσκι, «οἱ αὐτοκρατορίες εἶναι ἐγγενῶς ἀσταθεῖς πολιτικά, έπειδή οἱ ὑποτελεῖς μονάδες προτιμοῦν σχεδόν πάντοτε μεγαλύτερη αὐτονομία καί ἐντός αὐτῶν τῶν μονάδων δροῦν σχεδόν πάντοτε ἀντι-ελιτ, μέ στόχο μόλις βροῦν τήν εὐκαιρία, νά ἀποκτήσουν μεγαλύτερη αύτονομία. Με αυτήν την έννοια, οἰ αὐτοκρατορίες δέν πέφτουν, αλλά μάλλον διαλύονται
συνήθως πολύ αργά, αν και μερικές φορές διαλύονται με αξιοσημείωτη ταχύτητα»  Ὀ Bull εἶναι πιό συγκεκριμένος. Λέγει ὄτι στό ὑπόβαθρό τῆς Ευρωπαϊκῆς κοινότητας κρατῶν, ἐξ ὀρισμού, ὑποβόσκουν αἴτια πολέμου. Προειδοποίησε πῶς πηγή δυνάμεως τῆς Ευρωπαϊκής Κοινότητας εῖναι τό ἔθνος-κράτος καί πῶς ὑπάρχει ἐπειδή τό θέλουν ἡ Γαλλία, ἡ Γερμανία καί ἡ Βρετανία. Ένα κονσέρτο κρατῶν, ὄπως το ἔθεσε, τῶν ὀποίων ἡ βάσις εἶναι μιά περιοχή ὧς πρός τήν ὀποῖαν πιστεύεται πῶς ὑπάρχουν κοινά συμφέροντα μεταξῦ τῶν μεγαλυτέρων
δυνάμεων (τῆς περιοχῆς), ἀντίληψις ἡ ὀποῖα ένισχύεται άπό πολλές διαδικασίες διαβουλεύσεων στίς ὀποῖες συμμετέχουν καί μικρότερες δυνάμεις καθῶς καί διεθνεῖς ὀργανισμοί.. Η ἰστορία τῶν Εὐρωπαίων εῖναι μία ίστορία ἐγγενούς-ἐνδημικῆς συγκρούσεως. Ὄπως λέει ὁ Bull, ἐάν πρόσφατα οἱ Εὐρωπαίοι ἀπέκτησαν τήν συνήθεια τῆς συνεργασίας αὐτό ἔγινε ὑπό τήν ὀμπρέλα τῶν ΗΠΑ καί ὑπό τήν ἀπειλή ἐξ ἀνατολῶν. Ακόμη καί ἡ ἀπλή σκέψις, ἐπισήμαίνεται, ὄτι τά εὐρωπαϊκά κράτη συνιστοῦν μιά  «κοινότητα ἀσφαλείας» ἥ μια
«περιοχή είρήνης» εῖναι εύσεβής πόθος, ἐάν αὐτό σημαίνει ότι πόλεμος μεταξῦ τους δέν θά ὑπάρξη ξανά, καί ὄχι ὄτι δέν ὑπῆρξε τά τελευταία χρόνια και ότι εἶναι  ἐκτός λογικῆς εάν ὑπάρξη ξανά». Καί αυτό γιατί το εῦρωπαϊκό διεθνές ὑποσύστημα ἔχει ὄλα τα χαρακτηριστικά ἑνός ζωντανοῦ διακρατικοῦ συστήματος ποῦ στροβιλίζεται μέσα στήν δίνη τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς, κάτι ποῦ ἀσφαλῶς ἐπηρεάζει τίς εὐπαθεῖς καί εὐμετάβλητες ἐθνικές στρατηγικές. Επί πλέον, ἠ Γερμανία στήν προσπάθεια της νά δημιουργήση κάποια μορφή
πολιτικῆς ἐνώσεως ζητά ἀπό τά μέλη νά άπεμπολήσουν τήν πολιτιστικήν τους ταυτότητα. Ζητᾶ ἀπό τά μέλη της τήν ουσιαστική παραίτησιν τους ἀπό τό θρησκευτικό τμῆμα τῆς πολιτιστικῆς τους ταυτότητας  γιά νά διευκολύνη τόν βαθμιαῖα ἐξισλαμισμό της, καθῶς ἀσυγκράτητα τήν κατακλύζουν τα μεταναστευτικά ρεύματα ἀπό μουσουλμανικές κυρίως χῶρες, ὄπου ἡ θρησκευτική πίστις εἶναι ζῶσα καί καθορίζει ἀκόμα καί τήν καθημερινή συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων καί πού ἀπαιτεῖ τόν ἐξισλαμισμό τῶν ἀπίστων  ἥ τήν ἐξόντωσιν τους (όπως
το έπιδιώκουν ἀκραίοι ισλαμιστές της Αλ Κάϊντα, κ.α.) Αὐτοί πού προωθοῦν τήν εὐρωπαϊκή «Ενωση»» θέλουν μιάν Ευρώπη πού θά καταλήξη, λόγω τῆς πολιτικῆς πού ἐφαρμόζουν, νά εἶναι  ἕνας ἀντιδημοκρατικός, πολυεθνικός θεσμός  στό παγκόσμιο σύστημα.